Milyarder Aşk Romanları: Lüks ve Tutkunun Edebi Dünyası

Alya Meral, otizmli kardeşi Can için gizlice duyusal hassasiyeti olanlara özel bir film gösterimi ayarlamıştı. Bu, onu sürekli kontrol altında tutan nişanlısı Hakan Arısoy'a karşı nadir görülen bir başkaldırıydı. Güçlü bir inşaat imparatorluğunun varisi olan Hakan, durumu öğrendi ve misilleme olarak Can'a uzaktan flaş patlamaları ve kulak tırmalayan çığlıklarla işkence ederek Alya'yı kardeşinin dehşetini izlemeye zorladı. Onu esir aldı, Can'ın çektiği azabı izletti. Tüm bunların sebebi ise yeni takıntısı olan Selin adındaki bir stajyerin, Alya'nın kendisine "ters ters baktığını" iddia etmesiydi. Zulüm, her zaman Selin'in kaprislerine bağlı olarak tırmanıyordu. Selin şikayet ederse, Can acı çekiyordu. Selin sahte bir araba kazası geçirdiğinde, Hakan kansızlığı olan Alya'yı Selin için kan vermeye zorladı, sonra da o kanı çöpe attırdı. Alya'nın dünyası başına yıkıldı. Hakan'ın Can'ı bir silah, kendisini ise kullanılıp atılacak bir eşya olarak gördüğünü anladı. Son darbe, Hakan'ın Selin'in yalan bir suçlaması üzerine Alya'nın çok sevdiği atı Yıldız'ı gözlerinin önünde vahşice öldürmesiyle geldi. Bu canavarca eylem, Alya'nın içinde soğuk ve net bir öfke ateşledi, onu kırılma noktasına getirdi. Sadece kendisi için değil, Can için de kaçması gerektiğini biliyordu.

Kocam, Can Tekinsoy. İstanbul'un altın çocuğu, dev bir hanedanlığın tek varisi. Bir zamanlar bana delicesine aşıktı. Aşkımız için elitist ailesine kafa tutmuş, bana sonsuzluk sözü vermişti. Sonra Katya Soral ortaya çıktı. Can'ın dizüstü bilgisayarında gizli bir klasör buldum. İçinde yüzlerce fotoğrafı ve hayatıyla ilgili detaylı analizler vardı. Bu, apaçık bir saplantıydı. Bana bunun hiçbir şey olmadığını, sadece bir "merak" olduğunu söyledi. Ben de bir zamanlar bana tapan o adama dair anılara tutunarak ona inanmayı seçtim. Onun bu durumu "halletme" şekli, Katya ile bir ilişkiye başlamak, onu halka açık davetlere getirerek beni herkesin önünde küçük düşürmek oldu. Hamile olduğumu öğrendiğimde, bebeğimizin bizi kurtaracağını ummuştum. Birkaç hafta boyunca gerçekten de neşeli görünüyordu. Sonra Katya aradı. Can'ın onunla da bir bebek istediğini ve benim onun gözündeki "puanımın" giderek düştüğünü iddia etti. O anki saf öfkeyle ona bir tokat attım. Can'ın cezası ise hızlı ve acımasızdı. Beni tutuklattı. Üç aylık hamileyken. Soğuk bir nezarethanede tek başıma bıraktı. Hatta eğilip karnıma fısıldadı: "Annen yaramazlık yaptı. Bu da onun cezası." Bir zamanlar benim için dünyaları yerinden oynatan adam, şimdi metresini önceliklendirerek beni bir hücreye terk ediyordu. Peri masalım bir kâbusa dönmüştü ve nasıl bu hale geldiğimizi aklım almıyordu.

İstanbul'un sosyete hayatındaki yerim, kocam Can'ın bitmek bilmeyen ihanetlerine ve duygusal zulmüne katlanarak inşa ettiğim dikkatle örülmüş bir yalandan ibaretti. Kızımız Lale ve prestijli Kozanoğlu soyadı için bu evliliği sürdürüyordum. Ama Can, genç asistanı Ceyda'yı utanmazca hayatımıza soktuğunda her şey paramparça oldu. Ceyda benim parfümümü sıkıyor, el kremimi kullanıyor ve çocuğumun aklını çelmeye çalışıyordu. Can ise beni herkesin içinde küçük düşürüyor, her zaman onu seçiyordu. Asıl ihanet, Ceyda'nın sadece metresi olmadığını öğrendiğimde geldi: O, rahmetli babamın kızı, benim üvey kardeşimmiş. Kendi gündemini ilerletmek için babamın anısını kirletiyordu. Can'ın sıradan zalimlikleri şiddete dönüştü, beni daha da yalnızlaştırdı. Sonra, pozitif çıkan bir hamilelik testi, onun kontrolünün acımasız bir hatırlatıcısı gibiydi. Bu durum, tüyler ürperten bir farkındalığı ateşleyene kadar zalim bir şaka gibi geldi. Bu istenmeyen hayat, benim silahım olabilirdi. Her zoraki gülümseme, her sahte kabulleniş, yeni oyunumda hesaplanmış bir hamleye dönüştü. Evlendiğim adam beni sistematik olarak silerken, bu yaldızlı kafesten nasıl kaçabilir, onurumu nasıl geri kazanabilir ve kızımı nasıl koruyabilirdim? Ve onun ailesinin o değerli mirasının benim nihai kozum olmasını sağlamak için ne kadar ileri gidecektim? Planım, onun güçlü anne ve babasına yönelttiğim tek ve buz gibi bir taleple başladı. Bu, onların köklü zengin damarlarında soğuk bir ürpertiye neden olacak kadar cüretkâr bir tehditti.

Bağımsızlık biletim elimde asılı duruyordu: Kars'ın o vahşi doğasında bir belgesel çekimi için alacağım hibeydi bu. Vasim Hakan'ın malikanesinin altın kafesinden kaçmak ve ona gizlice beslediğim karşılıksız aşktan nihayet kurtulmak için bir şanstı. Sonra Teknoloji Milyarderleri Yardım Balosu geldi çattı; onun dünyasında geçireceğim son, boğucu gece. Hakan'ın cilalı sevgilisi İpek'in, Hakan'ın içkisine gizlice bir şeyler attığını gördüm. Kalbim göğüs kafesimi delercesine atmaya başladı. Hakan'a ilaç veriliyordu. Onu eve getirdim ve ilacın etkisiyle kendinden geçmiş haldeyken, çaresiz bir yakınlık gecesi yaşandı aramızda. Daha sonra, iki pembe çizgi korkunç, imkansız bir sevinci doğruladı. Ama ertesi sabah, İpek mükemmel taranmış saçlarıyla ortaya çıktı ve zalim bir oyun sahneledi. Hakan, aklı karışık bir halde, onun yalanlarıyla körüklenen ve kalbimi bin parçaya bölen bir tavırla beni hiçe saydı. Nasıl bu kadar kör olabilirdi? O kadın nasıl bu kadar acımasız olabilirdi? Mideme kramplar girdi, çocuğumuzun sırrı şimdi acı bir yüke dönüşmüştü; hileyle dünyaya gelmiş ve babası olması gereken adam tarafından reddedilmişti. Kars artık sadece bir kariyer hamlesi değildi; acil, çaresiz bir kaçıştı. Onun hayatından yok olacaktım, bu sırrı tek başıma taşıyacaktım, İpek'in gölgesinin bana ulaşamaması için dua ederek kendi geleceğimi kurmaya kararlıydım.

Özel jetin inişinin o tanıdık uğultusu eskiden beni uyuturdu. Ama bu sefer bir siren gibiydi, onların dönüşünü çığlık çığlığa haber veriyordu. Annemle babam, abim ve Maya... Sadece hayatımı mahvetmekle kalmayıp ailemin özünü de çalacak olan o kız. Bana Asya Tekin derlerdi, "dahi ama istenmeyen", sosyete dünyasına düşmüş bir programcı. Evlat edindikleri ve kusursuz görünen Maya geldiğinde, safça bir kız kardeşim olduğunu sanmıştım. Ama o her şeyimi aldı. Fısıltılarıyla zihinlerini zehirledi, sevgilerini buz gibi bir tiksintiye dönüştürdü. Şirket sırlarımızı ona peşkeş çektiler. Sonra da bana şirket casusluğu iftirası attı ve ona olan sapkın sadakatleriyle beni bir akıl hastanesine kapattılar. Orada öldüm, tek başıma, son nefesim tüm acıyı yakıp kül eden öylesine derin bir nefretle donmuştu. Ama sonra uyandım. Bir yıl öncesinde. Geri döndükleri gün. İkinci bir şans. Aşk için değil, aile için değil. İntikam için.

İlişkilerinin üçüncü yılında, adam arkamdan zengin bir kadınla evlendi. Bana, "Ben gayrimeşru bir çocuğum," dedi. Ancak onunla evlenerek babamın onayını alabilir ve ailedeki yerimi talep edebilirim." İçimden onu küçümsedim. Sadece hırsına bahane arıyordu. Her şeyi temiz bir şekilde bitirmek istedim, ama adam beni dünyadan saklayarak bir kafese hapsetti. "Hiçbir şey yapmadan lüks bir hayat yaşıyorsun. Daha ne isteyebilirsin ki?" diye sordu. Daha sonra, yeni eşini memnun etmek için beni on yedinci kattan atlamaya zorladı. Onlar beni güçsüz sanıyordu, oysa şehrin en büyük servetinin tek varisi olduğumdan habersizdiler.

Tüm şehir benim yaşayan en şanslı kadın olduğumu söylüyordu. Ben, hafızasını kaybeden teknoloji milyarderi Hakan Arsoy'u kurtaran o esnaf lokantası garsonuydum. Bana âşık olmuştu ve hafızası geri geldiğinde, ailesinin tüm itirazlarına rağmen benimle evlenmiş, tüm dünyaya tek gerçek aşkının ben olduğumu söylemişti. Ama bu bir yalandı. Sevdiğim adam, milyarder geri geldiği gün yok oldu. Onun yerinde beni bir mülk olarak gören sahiplenici bir canavar vardı ve şimdi yeni bir takıntı bulmuştu: Beren adında bir sanatçı. İşte o zaman cezalar başladı. Bu gece, Beren ona ters baktığımı iddia ettiği için beni terk edilmiş bir depoya sürükledi. Hasta annem bir sandalyeye bağlanmış, etrafı ağzı açık benzin bidonlarıyla çevrilmişti. Bir çakmak çaktı ve yalanımı itiraf etmem için bana on saniye verdi. Bir zamanlar annemin ilaçlarını almak için gündelik işlerde çalışan adam, şimdi başka bir kadın ağladı diye onu diri diri yakmakla tehdit ediyordu. Ama hepsi hastalıklı bir performanstı. Tam çakmağı fırlatıp alevler yükseldiğinde, adamları annemi güvenli bir yere sürükledi. "Gördün mü, uslu bir kız olmadığında neler olduğunu?" diye fısıldadı ve Beren'le birlikte gitti. Annemi o cehennem çukurundan çıkarırken, yıllardır kullanmadığım bir numarayı aradım. "Kaan? Yardımına ihtiyacım var. Yok olmam gerek." Bu sefer alevler içinde kalacak olan onun dünyası olacaktı.

Asya Mertoğlu, şatafatlı, yaldızlı bir kafeste yaşıyordu. Babasının metresi ve onun entrikacı kızı Ceyda'nın sebep olduğu annesinin ölümünün anısı, bir hayalet gibi peşini bırakmıyordu. Tek tesellisi, kendisine yasak bir aşk beslediği ketum koruması Ateş Karabey'di. Ama sonra, Ateş'in kahredici sırrını ortaya çıkardı: O, gizli bir milyarderdi ve sarsılmaz hayranlığı tamamen manipülatif Ceyda'ya, yani Asya'nın en derin acısını simgeleyen üvey kardeşine aitti. Bu şok edici ihanet, Ateş'in Asya'yı soğukça reddetmesiyle daha da büyüdü. Onu herkesin içinde küçük düşürdü. Hatta kimliği belirsiz, acımasız bir dayak organize etti. Onu tek kaçış yolu olarak komadaki bir adamla, Can Arslanoğlu'yla, mantık evliliği yapmaya itti. Onu korumaya yeminli adam, nasıl olur da onu bu denli terk edip bu kadar zalimce davranabilir, ona işkence eden kadına böylesine kör bir bağlılıkla tapabilirdi? Onun acımasızca bir kenara atmasının ve Ceyda'nın zafer dolu sırıtışının verdiği acı, Asya'nın kin dolu kararlılığını körüklüyor, onu akıl almaz ihanetler silsilesiyle sersemletiyordu. Ayarlanmış düğünü yaklaşırken, Ceyda'nın kötücül geçmişiyle ilgili şok edici bir gerçek, Ateş'in hayallerini paramparça etti. Bu gerçek, onun korkunç, intikamcı gazabını serbest bıraktı ve onu Asya'yı geri kazanmak için umutsuz, patlamaya hazır bir göreve yolladı. Ateş'in yıkıcı takıntısı, şimdi Asya'ya gerçek, huzurlu bir kurtuluş sunan adamın mucizevi uyanışıyla karşı karşıyaydı.

Patronum Aras Atahan, nişanlısına kemik iliği bağışlamam için beni zorladı. Nişanlısı, vücudunda yara izi kalmasından korkuyordu. Yedi yıldır, birlikte büyüdüğüm çocuğun, şimdiyse benden tiksinen adamın asistanıydım. Ama nişanlısı Hande, iliğimden fazlasını istiyordu; benim yok olmamı istiyordu. Beni yüz elli milyon liralık bir hediyeyi kırmakla suçladı ve Aras, dizlerim kanayana kadar kırık kristallerin üzerinde diz çöktürdü. Bir davette ona saldırdığımı iddia etti, o da beni tutuklattı. Nezarethanede kanlar içinde kalana dek dövüldüm. Sonra da, asla sızdırmadığım bir seks kaseti yüzünden beni cezalandırmak için annemle babamı kaçırdı. Onları, inşaat halindeki bir gökdelenin tepesindeki vinçten, yüzlerce metre yükseklikten aşağı sarkıtırken izlemeye zorladı beni. Telefonumu aradı, sesi soğuk ve kendini beğenmişti. "Dersini aldın mı artık, Esra? Özür dilemeye hazır mısın?" O konuşurken, halat koptu. Annemle babam karanlığa doğru çakıldı. Üzerime dehşet verici bir sükûnet çöktü. Ağzıma kan tadı doldu. Onun asla bilmediği hastalığımın bir belirtisiydi bu. Hattın diğer ucunda güldü, zalim, çirkin bir sesti. "Canın o kadar yanıyorsa o çatıdan atlamaktan çekinme. Sana yakışan bir son olur." "Peki," diye fısıldadım. Ve sonra, binanın kenarından boşluğa adım attım.

Sayısız zorluğa göğüs gerip kocamın kayıp kız kardeşini sonunda buldum. Ancak onu bulduğumda hayatla ölüm arasındaydı. Onu hastaneye yetiştirmeye çalışırken kırmızı bir spor arabaya çarptım. Kadın sürücü, özür dilememi ve tamir için bir milyon ödememi istedi. "Kazaya senin dikkatsiz şerit değiştirmen neden oldu," diye karşı çıktım, "Neden tüm suçu üstleneyim? Üstelik hayati bir durum varken, yaralıyı hastaneye götürmeme izin vermez misin?" Kadın beni acımasızca yere itti. "Kes sesini, seni değersiz herif! Kocam bu arabayı bana bugün aldı, senin gibi biriyle karşılaşmak talihsizlik! Kocam şehrin en zengin ailesinin varisi. On kişi ölse de umurumuzda olmaz!" Bir an donakaldım. Blakely ailesinin varisi mi? Yani karşımdaki bu kibirli kadın, kocamın metresi miydi? Peki ya onun kız kardeşini bırakıp gitmeli miydim? Oysa büyükbabası onu umutsuzca arıyordu...

Kocam, asistanını hastanelik etmekle beni suçladı. Onun tüm itirazlarına rağmen açtığım klimanın, kadının şiddetli sancılarla yere yığılmasına neden olduğunu iddia etti. Sekiz aylık hamileydim ve ofis tehlikeli derecede sıcaktı, ama o yine de beni suçladı. Sonra "gönlümü almak için" beni şehrin en lüks kulüplerinden birindeki bir partiye davet etti. Gözlerimi açtığımda, cam duvarlı bir dondurucunun zeminindeydim. Dışarıda, kocam Arda, kolunu sapasağlam görünen Derya'nın beline dolamıştı. Şehrin elitlerine kadeh kaldırırken, "ateş saçan" karısını "serinletmenin" şerefine içiyordu. Adamlarının beni iç çamaşırlarıma kadar soymasını ve çıplak dizlerimi buzdan bir zemine basmaya zorlamasını izlediler. Bacaklarımın arasından sıcak bir sızıntı hissedene kadar başımdan ve hamile karnımdan aşağı kovalarca buz gibi su döktüler. Kanıyordum. Bebeğimizi kaybediyordum. Ben orada yatarken, Arda camı yumrukluyor, özür dilemem için, onu affettiğimi söylemem için bana yalvarıyordu; sırf kendisi o canavar olmak zorunda kalmasın diye. Babamın öldüğünü ve kimsenin beni kurtarmaya gelmeyeceğini söyleyerek alay etti. Yapayalnız olduğumu söyledi.

Beş yıl boyunca, sevgilim Can Tekin'i meteliksiz bir müzisyenden, herkesin hayran olduğu bir teknoloji CEO'suna dönüştürdüm. Onun tüm imparatorluğunu finanse eden gizli melek yatırımcı bendim, ama aynı zamanda kendi kirasını zar zor ödeyen sıradan bir sevgili rolünü oynuyordum. Sonra bir gün, geçmişinden gelen ve rahatsız edici bir şekilde bana benzeyen Kader adında bir kadını eve getirdi. Kader, yavaş ve kasıtlı bir şekilde hayatımı istila etmeye başladı; kıyafetlerimi giydi, eşyalarımı kullandı, Can'ın sevgisini çaldı. Sonunda karşı koyduğumda, Can bana bir ders vermeye karar verdi. Beni kaçırttı, bağlattı ve pis bir yeraltı müzayedesinin sahnesine attırdı. Sapık bakışlı adamlar vücuduma fiyat biçerken gölgelerden izledi ve son anda kahramanı oynamak ve beni tekrar hizaya getirmek için ortaya çıktı. Beni kırdığını sandı. Ama sonra, asla beklemediğim gerçeği itiraf ederek son, ruhumu ezen darbeyi vurdu. Benim duyabildiğimi bilmeden Kader'e, "Hale sadece bir yedekti," diye fısıldadı. "Çünkü sana benziyordu." Beni, kendi yarattığı çaresiz bir bağımlı sanıyordu. O konuşurken boşanmamızın çoktan sonuçlanmak üzere olduğundan haberi yoktu. Telefonumu elime aldım ve onun varlığından bile haberdar olmadığı bir numarayı aradım. "Kıvanç," dedim, sesim sakin ve kararlıydı. "Hazırım. Evlenelim."

Teknoloji milyarderi kocam Kaan'ın çıpasıydım; onun kaos dolu ruhunu toprağa bağlayabilen tek kişi bendim. Ama kardeşim ölmek üzereyken, Kaan hayat kurtaracak parayı metresinin milyonlarca liralık bir kedi barınağı projesine verdi. Kardeşim öldükten sonra, bir araba enkazında kanlar içinde can çekişirken beni bırakıp onu kurtarmaya gitti. Son ihanet ise boşanma davası açmaya çalıştığımda geldi. Tüm evliliğimizin bir yalan olduğunu, nikah cüzdanımızın özenle hazırlanmış bir sahtekarlıktan ibaret olduğunu öğrendim. Benden asla ayrılamayacağımdan, kendime ait hiçbir şeyim olmayacağından emin olmak için dünyamı bir yalanlar temeli üzerine kurmuştu. Ben de yıllar önce reddettiğim o tek adamı aradım ve onun imparatorluğunu yakıp kül edecek planımı başlattım.

On iki yıl boyunca hayatım bana ait değildi. Demirkan Arslan'a aitti. Annemin kanser tedavisi masraflarını karşılamak için on altı yaşımda ailesine satılmıştım. O teknoloji veliahtının önce yoldaşı, sonra sekreteri ve nihayetinde sevgilisi oldum. Sonra çocukluk aşkı Cansu şehre geri döndü. Onunla evleneceğini söyledi ve bana bir tazminat paketi teklif etti. On iki yıllık hayatıma karşılık birkaç milyon lira.

Yedi yıl boyunca, bir holdingin varisi olarak hayatımdan vazgeçtim. Beni kurtaran adam ve oğlumuzla birlikte mütevazı bir evde yaşamak için. Bir imparatorluk yerine aşkı seçtim. O gece, eve başka bir kadının parfümü sinmiş halde geldiğinde bu seçimim tuzla buz oldu. Kaçamağına "iş birleşmesi" adını vermişti ama manşetler gerçeği haykırıyordu. Ailesi yerine gücü seçiyordu. Annesi bizi aile malikanesine çağırdı, tek amacı metresinin "tek meşru varise" hamile olduğunu duyurmaktı. Herkesin önünde bana hizmetçilik teklif etti ve oğlumun evlatlık bir yetim olarak kalabileceğini söyledi. Uğruna her şeyden vazgeçtiğim hayat arkadaşım, annesinin bizi hayatından alenen silmesini izlerken onun yanında durdu ve tek kelime etmedi. Beş yaşındaki oğlum titreyen bir sesle bana baktı ve kalbimin son kırıntısını da un ufak eden o soruyu sordu. "Anneciğim, eğer onun bir bebeği olacaksa... o zaman ben neyim?" Ama son darbe doğum gününde geldi. Metresi bizi bir tuzağa çekerek nişan partilerine katılmamızı sağladı. Orada, oğlumuzu yere itti ve onu reddetti. Ailesi bana saldırırken, oğlum ondan "efendim" diye hitap ederek yardım dilendi. İşte o an, tanıdığı kadın öldü. Oğlumun elini tuttum, o hayattan sonsuza dek çıktım ve terk ettiğim imparatorluğu aradım. Dünyanın gerçek adımı hatırlama zamanı gelmişti.

Zekeriyaköy'deki malikanemizde kutlanan bayramlar, her zaman kartpostallardan fırlamış mükemmel bir sahne gibi görünürdü. Beş yaşındaki oğlum Can, kocam Arda'nın hamilelik ışıltısıyla parlayan görümcesi Ceyda'nın uzattığı kurabiyeye masumca uzandı. Sonra, dehşet verici bir şekilde, Can nefes almakta zorlanmaya başladı, küçük yüzü korkunç bir maviye döndü. Fıstığa karşı ölümcül bir alerjisi vardı ve Ceyda'nın "Aman Tanrım, hiç bilmiyordum!" diye haykırırken takındığı sahte şok ifadesi kan dondurucuydu. Güçlü teknoloji devi kocam Arda, öfkeli bakışlarını anında bana çevirdi. "Zeynep, nasıl bu kadar umursamaz olabilirsin? Onun alerjisi olduğunu biliyorsun!" diye kükredi, tüm zengin misafirlerimizin duyacağı şekilde. Hastanede, Can hayatı için savaşırken, Arda dışarıda gözyaşları içindeki Ceyda'yı teselli ediyordu. Bana küçümseyerek baktı, "Aslı daha iyi bir anne olurdu," diye tısladı ve ardından Ceyda'nın yüksek riskli hamileliği için beni istilacı bir kök hücre bağışına katlanmaya zorladı. Sersem ve ağrılar içinde uyandığımda, doktorun bir daha hamile kalmamın pek mümkün olmadığını doğruladığını duydum. Hemen ardından Arda'nın tüyler ürpertici cevabı geldi: "İyi. Daha fazla çocuğu hak etmiyor." "İyi." Bu kelime, damarlarımdaki son umut kırıntısını da yok edip yerine buz gibi bir öfke alevi yaktı. Ben bu altın kaplama kafeste, oğluma kasten zarar veren insanlar için bedenimi feda etmeye zorlanan, kullanılıp atılacak bir piyon muydum sadece? Bu adaletsizlik, her türlü fiziksel yaradan daha çok yakıyordu canımı. Benim kırıldığımı, sürünerek geri döneceğimi sandılar. Yanılıyorlardı. Alyansım bir bağdan çok bir damga gibi hissettiriyordu. Yüzüğü çıkarıp boşanma evraklarıyla birlikte Arda'ya uzattım. Titizlikle planladığım kaçışım yeni başlamıştı ve dünya, kırılmış bir kadın kendini daha güçlü ve acımasız bir şekilde yeniden inşa ettiğinde neler olacağını görmek üzereydi.

Özel jetin uğultusu sessizliği boğması gerekirken, kabindeki ağır kasveti daha da artırıyordu. Masanın karşısında, kocam Arda Karahan, bir zamanlar sevdiğim yüzü zalim bir maskeye bürünmüş, soğuk ve gözlerini kırpmadan beni izliyordu. "İmzala şunu, Aslı." Alçak ve sakin sesi havayı bir bıçak gibi kesti. Belge aramızda duruyordu; milyar dolarlık şirketimizin benim olan yarısını ona ve uzun zaman önce kaybettiği eski sevgilisi, evliliğimin üzerine bir hayalet gibi çöken Selin Akay'a devredecek tek bir kağıt parçası. Ellerim titriyordu ama bu sadece belgeden dolayı değildi. Açık jet kapısından, korumaları on altı yaşındaki kız kardeşim Lale'yi tutuyordu. Lale'nin yüzü dehşetle bembeyaz kesilmişti ve binlerce metre yükseklikteydiler. Yalvardığımda, "Selin'in buna ihtiyacı var," demişti. "Sen sadece onun yerini ısıtıyordun, Aslı. Artık geri verme zamanı." Sözleri, kurduğumuz hayatın tüm yanılsamalarını paramparça eden fiziksel bir darbe gibiydi. Aşkım, güvencem, tüm dünyam... hepsi sadece geçici bir dolgu malzemesiymiş. Lale'nin yüzünden sessizce süzülen gözyaşlarını izlerken, en derin sevgimi bir silah olarak kullandığını anladım. İmzam, kırılmış ruhumun bir kanıtı gibi, titrek bir karalamaydı. "İşte. Bitti. Şimdi bırak onu." Yüzünden bir anlık bir tatmin ifadesi geçti. Sonra, korumalar Lale'yi daha sıkı tuttular ve vahşi bir itişle kız kardeşimi açık kapıdan dışarı attılar. Çığlığı rüzgarda paramparça oldu ve geriye sadece idrak edilemeyecek kadar derin bir dehşet kaldı. Onu bırakacağına söz vermişti ama bunun yerine onu öldürmüştü. Ardından gelen karanlıkta, dünyam parçalanırken, acının içinden korkunç bir netlik fışkırdı: Ben asla onun hayatının aşkı olmamıştım; sadece onun iyileştirmek istemediği bir yaraya sardığı bir yara bandıydım. Ama jet alçalırken, kalbimin külleri arasında isyankar bir kıvılcım alevlendi. Hayatta kalacaktım. Kaçacaktım. Ve o bunun bedelini ödeyecekti.

Bu, Emir Karcı ile doksan dokuzuncu nikahımdı. İzmir sosyetesinin fısıltılarına rağmen, o meşhur hanımefendi gülümsemem yüzümde donup kalmıştı. Aniden, nikah masasının yanındaki gizli bir ekran canlandı. Ekranda Selin Akay, sahte bir aile yadigârını gözyaşları içinde açık artırmaya çıkarmıştı. Emir'in onu kurtaran bir melek olduğunu iddia ederken, Emir de beni orada öylece bırakıp onun bu uydurma draması için milyonlarca liralık bir teklif yapıyordu. Sonrasında Emir, sistematik bir şekilde bana korkunç işkenceler yaşattı. Beni evden atıp Selin'i bizim evimize yerleştirdi. Beni bir gökdelenin tepesinden aşağı sarkıttı. Vahşice, ölmüş anne ve babasının mezar taşlarına saygısızlık etmeye zorladı. Ve son olarak, bana ilaç verip tecavüz etti, o anları kameraya çekti ve tüm dünyanın görmesi için bu aşağılayıcı videoyu internete sızdırdı. Gizlice iki kez hayatını kurtardığım adam, nasıl olur da bu canavarca yalanlara inanıp benim celladım olabilirdi? Nasıl olur da beni bu denli bir umutsuzluğun eşiğine getirip soğuk, kayıtsız okyanusun kollarına itebilirdi? Yine de, dalgalar üzerimi örterken, unutulmuş bir çocukluk sözü ve en eski dostumun sarsılmaz bağlılığı beni hayata geri çekti. Artık Emir'in yakında ortaya çıkaracağı yıkıcı gerçeğe ve haininin hak ettiği cezayı almasına tanıklık etmeye hazırdım.

İki yıl süren acımasız tüp bebek tedavilerinden sonra, sonunda elimde pozitif bir gebelik testi tutuyordum. Milyar dolarlık teknoloji şirketimizin beyni bendim ve bu bebek, kocam Hakan'la en büyük ortak girişimimiz olacaktı. Sonra isimsiz bir numaradan bir mesaj geldi. Hakan'ın bir Instagram modelini öptüğü bir videoydu, eli kadının bacağının epey yukarısındaydı. Ardından ikinci bir mesaj geldi: Şirketimizden o kadın için milyonlarca dolar çaldığını gösteren bir banka dekontu. Şirket galasına gidip hamileliğimi bizi kurtarmak için kullanmaya karar verdim. Ama sevgilisi Selin benden önce ortaya çıktı ve o da hamile olduğunu iddia etti. Kayınvalidem herkesin önünde ona sarıldı ve onu bir sonraki vârisin gerçek annesi olarak ilan etti. Kendi düğünümde takmama izin vermediği aile yadigârı gerdanlığı Selin'e verdi. Daha sonra Selin beni itti. Düştüm ve karnıma saplanan yakıcı bir acı hissettim. Yerde kanlar içinde kalmıştım, mucize bebeğimizi kaybediyordum. Hakan'dan yardım dilendim. Bana sinirle bir bakış attı. "Bu kadar drama yapmayı kes," dedi ve sevgilisini teselli etmek için arkasını döndü. Ama dünyam kararırken başka bir adam yanıma koştu. En büyük rakibim Ateş Rüzgar. Beni kollarına alıp hastaneye yetiştiren oydu. Uyandığımda bebek gitmiş, dünyam küle dönmüştü ama o hâlâ oradaydı. Bana baktı ve bir teklifte bulundu. Bir ittifak. Bize yanlış yapan adamlardan her şeyi alma ve imparatorluklarını yakıp kül etme şansı.

Hamile karnımdaki ultrason jeli tenimi buz gibi kesti. Nişanlım Mert ve babam Cemil, yani tüm dünyam, sözde çok önemli bir yatırımcı toplantısındaydı. Ama sonra, isimsiz bir e-posta geldi. Canlı yayın titreyerek açıldı ve babam Cemil'in metresine evlenme teklif ederken yüzündeki o sırıtışı ortaya çıkardı. Kamera, yanında sırıtan Mert'e döndüğünde kanım dondu. Ceyda Yalçın'ın eli, belirgin bir şekilde hamile olan karnının üzerindeydi ve nişanlandıklarını duyuruyorlardı. Sözleri kulaklarımda çınladı: Benim söz törenim bir aldatmacaydı, çocuğum gayrimeşruydu ve Yalçın kadınları aracılığıyla Sancaktar imparatorluğunu güvence altına almak için kurdukları bu karmaşık planın sadece bir piyonuydu. Sevdiğim adam, beni yıllardır aptal yerine koyuyordu. Arkadaşlarından gelen bir ses kaydı bunu doğruladı: Ben sadece "saf bir mirasyediydim", gerçek bir yüzük bile olmadan hamile bırakılmıştım, o ise gizlice Ceyda'nın peşindeydi. İhanet, bedenime inen bir darbe gibiydi. Annemin ölüm yıldönümünde, ailemizin malikanesinde düzenlenen davette Ceyda, annemin özel tasarım Vakko elbisesini giyiyordu. Onunla yüzleştiğimde, beni suçlu göstermek için kendini yere atarak bir sahne yarattı. Mert, benim Mert'im, Ceyda beni geriye doğru iterken soğuk bir şekilde izledi ve başım mermer trabzana çarptı. Nefesim kesildi, elbisemin üzerinde kan lekesi büyüyordu. Hem babam hem de nişanlım beni görmezden geldi, kanlar içinde bırakıp gittiler ve hayatımın temelleri paramparça oldu. Kredi kartlarım reddedildi. Ailem tarafından terk edilmiş, toplum tarafından "yuva yıkan kadın" olarak damgalanmış ve sokakta fiziksel saldırıya uğramış bir halde çaresizlik içindeydim. Neden ben? Bu korkunç yalan beni ne kadar zamandır esir almıştı? Ama tam bir sandalye üzerime inmek üzereyken, güçlü bir el araya girdi. Münzevi teknoloji devi Aras Çelik öne çıktı. "Kim Bay Çelik'in çocuğuna piç demeye cüret eder?" diye gürledi ve beni kollarına aldı. Benim çocuğum, onun varisiydi. Dünyam altüst olmuştu ve yeni, güçlü bir oyun daha yeni başlıyordu.