Artık April Mayo Değil: Varis Geri Dönüyor

Boran Atahan'dan vazgeçmeye karar verdikten on sekiz gün sonra, Ceyda Arsoy beline kadar uzanan saçlarını kesti ve babasını arayarak İzmir'e taşınıp Ege Üniversitesi'ne gideceğini bildirdi. Babası şaşkınlıkla bu ani değişikliğin sebebini sordu, ona her zaman Boran'ın yanında kalmak için nasıl direndiğini hatırlattı. Ceyda zoraki bir kahkaha atarak acı gerçeği açıkladı: Boran evleniyordu ve o, yani üvey kardeşi, artık ona yapışıp kalamazdı. O gece, üniversiteye kabul edildiğini Boran'a söylemeye çalıştı, ama nişanlısı Kloé Erbil neşeli bir telefonla araya girdi ve Boran'ın Kloé'ye söylediği şefkatli sözler, Ceyda'nın kalbine birer kor gibi düştü. Bir zamanlar o şefkatin sadece kendisine ait olduğunu, Boran'ın onu nasıl koruduğunu ve ona olan aşkını bir günlüğe ve bir aşk mektubuna nasıl döktüğünü hatırladı. Ama Boran mektubu görünce çıldırmış, "Ben senin abinim!" diye bağırarak mektubu yırtıp atmıştı. Boran kapıyı çarpıp gitmiş, Ceyda'yı yırtık parçaları özenle bir araya getirmeye çalışırken yalnız bırakmıştı. Ancak aşkı ölmemişti, Boran eve Kloé'yi getirip ona "Yengen de," dediğinde bile. Şimdi anlamıştı. O yangını kendi kendine söndürmek zorundaydı. Boran'ı kalbinden söküp atmalıydı.

Kaderimin bana yazdığı eşim, Alfa Aras, aşkımızı Ay Tanrıçası'nın kutsadığı bir masal olarak adlandırırdı. Ama masallar yalandır. Onun masalının, herkesin önünde "kraliçem" diye seslendiği hamile bir metresi olduğunu keşfettim. O kadın, Aras'ın bana verdiği kutsal Eşleşme kolyesini takarak bana selfieler gönderirken, sürümüz fısıltıyla benim sadece "soy sorunu" olduğumu, gerçek varis doğduktan sonra halledileceğimi konuşuyordu. Bu yüzden evlilik yıldönümümüzde ona bir hediye verdim. İçinde boşanma belgeleri ve resmi Reddedişim vardı. Sonra da ortadan kayboldum.

Ölüyordum. Hem bedenen hem de ruhen iflas etmiştim. Hava Kuvvetleri'nin gözbebeği Binbaşı karımın ödül almasını izliyordum. Onun kariyeri ve kızımız Lale için feda ettiğim onca yıl, bana her şeyime mal olmuştu. Kader, birliğinin psikoloğu Dr. Vural'ı "sırdaşı" olarak övdü, beni tamamen görmezden geldi. Sonra Lale'nin yatağımın başında kanımı donduran fısıltısı geldi: "Annemle Dr. Vural ne kadar da yakışıyorlar. Belki de artık kendini bıraksan iyi olur. Böylece annem sonunda onunla mutlu olabilir." Kalbim daha fazla dayanamadı. Karanlık. Sapasağlam ve genç bir şekilde, 20 yıl öncesine, 1993'e dönmüş olarak aniden uyandım. İkinci bir şans! Ama ihanet zihnimde tekrar tekrar canlandı. Kader, Grönland görevini Vural ile planlıyordu. Kısa süre sonra, henüz altı yaşındaki Lale, Vural'a yapışıp, "Dr. Vural benim yeni babam olabilir mi?" diye sordu. Dünyam başıma yıkıldı. İhanetler art arda geldi. Okulda Lale, Vural'ı herkesin içinde "Babam" diye tanıştırdı. En son darbe ise Lale'nin (Vural'ın ihmali yüzünden) düşmesinden sonra söylediği yalandı: "Babamın suçuydu! Dr. Vural beni kurtardı!" Kader öfkeyle kükredi: "Bunu kasten yaptın! Sen bir zavallısın!" Bu, soğuk ve planlı bir şekilde hayatımdan silinmemdi. Geçmişte çektiğim acı, kararımı pekiştirdi. "Peki," dedim duygusuzca, "O zaman Dr. Vural onun babası olsun." Doğruca adliyeye gidip boşanma davası açtım. Tanıdıkları o paspas adam artık yoktu. Jet pilotu olmayı hayal eden adam sonunda uçuyordu. Bu sefer, *kendi* hayatımı geri alacaktım.

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Sonunda yapmıştım. İstifa mektubum, Hakan Bey'in o pahalı maun masasının üzerine resmen konmuş, Arda Soykan'ın gizli kaçamağı olduğum yıllara acımasız bir nokta koymuştu. Ama özgürlük anlık bir histi. Arda'nın nişanlısı ve benim celladım olan Selin, elinde silah gibi tuttuğu eski, çocuksu bir çizimimle beni Arda'nın Bebek'teki çatı katı dairesine çağırdı ve suratıma okkalı bir tokat patlattı. Arda geldiğinde ise beni savunmak yerine, Selin'in o mükemmel, parlak timsah gözyaşlarını sildi ve beni "hiçbir anlam ifade etmeyen" biri olarak bir kenara attı. Sadece "bir deşarj" olduğumu söyledi. Bundan cesaret alan Selin, mimari hayallerimi – toplum merkezleri için yaptığım tasarımları – içinde barındıran portfolyomu kaptı, hepsini yere saçtı ve üzerlerine doğrudan kırmızı şarap dökerek geleceğimi kızıla boyadı. Arda ise ayağımın dibine bir tomar para fırlattı. Sesi dümdüzdü: "Kuru temizleme için. Şimdi defol." İstanbul'un aniden bastıran sağanağının altında, sevdiğim adam için bu kadar değersiz olmanın verdiği kahredici aşağılanmayı beynime çakan her bir yağmur damlasıyla sarsıla sarsıla yürüyordum. Benim o saf dünyamın merkezindeki adam, onurumun ve hayallerimin şarapta boğuluşunu nasıl izleyebilir, sonra da sanki kırık bir eşyaymışım gibi önüme para atabilirdi? Ama o en derin umutsuzluk anında, içimde bir şeyler koptu. Onların bir kenara atılmış oyuncağı, duygusal kum torbası olmaktan bıkmıştım. Ne pahasına olursa olsun ortadan kaybolacak ve huzurumun satılık olmadığı bir hayatı yeniden inşa edecektim.

Üç yıl boyunca Bayan Aslı Karahan'dım; bu unvan, kendi lüks evimde bir hayalet olmaktan başka bir anlama gelmiyordu. Mimar kocam Hakan, evliliğimizi bir sır olarak sakladı; kalbi bir başkasına aitken bu evlilik sadece bir formaliteydi. Yıkıcı gerçek, gizli bir odada ortaya çıktı: çocukluk aşkı, "tek gerçek aşkı" Ece'nin portreleriyle dolu bir tapınak. Ben bir eş değildim; sadece bir yer tutucuydum, o dönene kadar yatağını ısıtan biriydim. Ece, Hakan'ın şirketine yeniden katıldığında, Hakan'ın neşesi elle tutulur cinstendi ve beni ihmal edişi artık tamdı. Sonsuz geceler boyunca onun yanında kaldı, beni görünmez kıldı, aşkımı karşılıksız bıraktı, varlığımı yok saydı. Nasıl bu kadar kör, bu kadar aptal olabilirdim de üç yılımı bana kibar bir kayıtsızlıktan başka bir şey sunamayan bir adama harcayabilirdim? Acı sadece onun ihaneti değildi; kendi kendime açtığım bir yaraydı, ruhumun yavaş yavaş erimesiydi. Bu yüzden çaresiz bir plan yaptım; özgürlüğümü kazanmak için dikkatle tasarlanmış bir aldatmaca. Onun imzasını boş bir kağıda alacaktım ve sonra asıl iş başlayacaktı. Kamuoyundaki imajı ve Ece'ye olan ölümsüz bağlılığıyla o kadar meşguldü ki, neye uğradığını bile anlamayacaktı. Beni hiç gerçekten görmese bile, beni serbest bırakacaktı.

Her ne kadar sıradan bir yetim kız olsa da, Cheryl şehrin en güçlü adamıyla evlenmeyi başardı. Her açıdan mükemmeldi, ama bir şey vardı ki, Cheryl'e karşı bir aşk hissetmiyordu. Evliliklerinin üçüncü yılında, Cheryl nihayet hamile kaldı, fakat bu aynı zamanda kocasının ona boşanma belgelerini verdiği gündü. Başka bir kadına aşık olmuş gibi görünüyordu ve kadının da başka bir adama aşık olduğunu varsayıyordu. Tam ilişkinin bittiğini düşündüğü sırada, birdenbire, onun gitmesini istemediği ortaya çıktı. Cheryl vazgeçmek üzereydi, ama sonra kocası geri geldi ve sevgisini açıkça dile getirdi. Cheryl, hamileyken, aşk ve nefret arasındaki bu karmaşada ne yapacaktı? Onun için en iyisi neydi?

"Elindekinin değerini kaybedince anlarsın." Bu, evlilikleri boyunca karısından nefret eden Samuel için geçerliydi. Tessa her şeyini Samuel'e verdi. Ama o ne yaptı? Onu değersiz bir eşya gibi gördü. Gözünde Tessa bencil, vicdansız ve iğrençti. Ondan her zaman uzak olmak istiyordu. Boşandığı için mutluydu. Ancak bu mutluluk uzun sürmedi. Kısa süre içinde paha biçilmez bir mücevheri elinden kaçırdığını fark etti. Bu sırada Tessa kendi hayatında başarılıydı. "Tessa aşkım, biliyorum çok kötü davrandım, ama dersimi aldım. Bana bir şans daha ver," diye gözyaşları içinde yalvardı Samuel. "Ha-ha! Samuel, sen bir komedyensin. Benden hep tiksinmiyor muydun? Şimdi ne değişti?" diye alayla baktı Tessa. "Ben değiştim, aşkım. Daha olgun bir insan oldum. Lütfen beni geri al. Kabul edene kadar pes etmeyeceğim." Gözleri öfkeyle parlayan Tessa bağırdı, "Defol gözümün önünden! Seni bir daha görmek istemiyorum! "

Üç yıl boyunca, güçlü Alfa Kağan'ın Luna'sıydım. Beni hediyelere boğdu ama asla sevgiye değil. Bana dokunduğunda gözleri içimden geçip giderdi, göremediğim bir hayaleti arardı. İnsan olan babam can çekişirken, kutsal zihin bağımız aracılığıyla ona ulaştım, Eşimin tesellisi için yalvardım. Beni engelledi. Babam tek başına ölürken onu doksan dokuz kez aradım. İki gün sonra, Beta'mız bana Kağan'ın Paris'te, teyzem Lara'yı bana hiç göstermediği bir şefkatle tuttuğu bir görüntü gönderdi. Geri döndüğünde, kopan bağ için mesafeyi suçlayarak zahmetsizce yalan söyledi. Gerçeği özel çalışma odasında kilitli buldum. Orası ona adanmış bir tapınaktı. Günlüğü her şeyi ortaya çıkardı: ilk tanışmamız, beni kurtardığı serseri saldırısı - hepsi bir yalandı, gerçekten sevdiği kadının yerine geçebilmesi için sahnelenmişti. Ben sadece onun soyunun bir taşıyıcısıydım ve taşıdığım yavru bu yalandan doğmuştu. Bu yüzden onu iki parşömen imzalaması için kandırdım. Birincisi, hamileliğimi sihirli bir şekilde gizleyecek bir protokoldü. İkincisi ise boş bir reddedilme formu idi, imzalayıp Yaşlılar Meclisi'ne teslim ettim ve yeni bir kıtaya giden bir gemiye binerek kendimi onun dünyasından sonsuza dek sildim.

Adeline, Brendan ile üç yıllık evliliği süresince yerin dibine girecek kadar alçakgönüllü bir hale gelmişti. Ancak bunun karşılığında aldığı şey sevgi ve ilgi değil, bitmek bilmeyen bir kayıtsızlık ve küçümsemeydi. Daha da kötüsü, Brendan'ın kalbindeki kadın aniden ortaya çıkınca, Brendan iyice Adeline'den uzaklaştı. Sonunda Adeline daha fazla dayanamayarak boşanmayı istedi. Sonuçta neden böylesine soğuk ve uzak bir adamla kalmalıydı ki? Bir sonraki kesinlikle daha iyi olacaktı. Brendan, eski karısının bavullarıyla birlikte evden ayrılışını izledi. Birden aklına bir fikir geldi ve arkadaşlarıyla bahse girdi. "Kesinlikle ayrıldığına pişman olacak ve kısa sürede yalvararak geri dönecek." Bu iddiayı duyduktan sonra Adeline alayla gülümsedi. "Rüya görmeye devam et!" Birkaç gün sonra Brendan, eski eşini bir barda gördü. Görünüşe göre Adeline, arkadaşlarıyla bir barda boşanmasını kutluyordu. Çok geçmeden, lanet olası kadının yeni bir talibi olduğunu fark etti. Brendan paniklemeye başlamıştı. Üç yıl boyunca kendisine sıkı sıkıya bağlı olan kadın bir anda umursamaz olmuştu. Şimdi ne yapacaktı?

Reyhan'ın kalbinde sadece tek bir adam vardı, o da Murat'tı. Onunla evliliğinin ikinci yılında hamile kaldı. Reyhan'ın sevinci kelimelerle anlatılamazdı. Ancak haberi kocasına vermeden önce, Murat ona boşanma belgelerini sundu çünkü ilk aşkıyla evlenmek istiyordu. Bir kaza sonrasında, Reyhan kendi kanı içinde yatarken Murat'a yardım çağrısında bulundu. Ne yazık ki, Murat ilk aşkını kollarında taşıyarak oradan ayrıldı. Reyhan ölümün kıyısından döndü. Sonrasında, hayatını yeniden düzene sokmaya karar verdi. Yıllar sonra adı her yerdeydi. Murat çok rahatsız oldu. Nedense, onu özlemeye başladı. Onu başka bir adamla gülerken gördüğünde kalbi burkuldu. Düğününü bastı ve Reyhan nikah masasında otururken dizlerinin üstüne çöktü. Kızarmış gözlerle sordu, "Bana olan aşkının kırılmaz olduğunu söylemiştin. Nasıl oluyor da başka biriyle evleniyorsun? Bana geri dön!"

Ezgi, Kenan'ın karısı olarak üç yıl boyunca gördüğü kötü muameleye katlandı, aşk uğruna her şeyinden vazgeçti. Ancak, Kenan'ın kız kardeşi onu uyuşturup bir müşterinin yatağına gönderdiğinde, Ezgi artık dayanamadı. Tüm zehirli evliliği ardında bırakarak, boşanma belgelerini bıraktı ve çekip gitti. Yıllar sonra, Ezgi dünyayı fethetmiş parlayan bir yıldız olarak geri döndü. Kenan onu tekrar gördüğünde, Ezgi'nin yeni aşkı ile kendisi arasındaki tüyler ürpertici benzerliği görmezden gelemedi. Başka biri için sadece bir yedek olmuştu. Geçmişi anlamlandırmaya çaresizce çabalayan Kenan, Ezgi'nin önüne çıkıp ona sordu: "Ben senin için hiçbir şey ifade etmedim mi?"