Erkeği, En İyi Arkadaşı

Boran Atahan'dan vazgeçmeye karar verdikten on sekiz gün sonra, Ceyda Arsoy beline kadar uzanan saçlarını kesti ve babasını arayarak İzmir'e taşınıp Ege Üniversitesi'ne gideceğini bildirdi. Babası şaşkınlıkla bu ani değişikliğin sebebini sordu, ona her zaman Boran'ın yanında kalmak için nasıl direndiğini hatırlattı. Ceyda zoraki bir kahkaha atarak acı gerçeği açıkladı: Boran evleniyordu ve o, yani üvey kardeşi, artık ona yapışıp kalamazdı. O gece, üniversiteye kabul edildiğini Boran'a söylemeye çalıştı, ama nişanlısı Kloé Erbil neşeli bir telefonla araya girdi ve Boran'ın Kloé'ye söylediği şefkatli sözler, Ceyda'nın kalbine birer kor gibi düştü. Bir zamanlar o şefkatin sadece kendisine ait olduğunu, Boran'ın onu nasıl koruduğunu ve ona olan aşkını bir günlüğe ve bir aşk mektubuna nasıl döktüğünü hatırladı. Ama Boran mektubu görünce çıldırmış, "Ben senin abinim!" diye bağırarak mektubu yırtıp atmıştı. Boran kapıyı çarpıp gitmiş, Ceyda'yı yırtık parçaları özenle bir araya getirmeye çalışırken yalnız bırakmıştı. Ancak aşkı ölmemişti, Boran eve Kloé'yi getirip ona "Yengen de," dediğinde bile. Şimdi anlamıştı. O yangını kendi kendine söndürmek zorundaydı. Boran'ı kalbinden söküp atmalıydı.

Kaderimin bana yazdığı eşim, Alfa Aras, aşkımızı Ay Tanrıçası'nın kutsadığı bir masal olarak adlandırırdı. Ama masallar yalandır. Onun masalının, herkesin önünde "kraliçem" diye seslendiği hamile bir metresi olduğunu keşfettim. O kadın, Aras'ın bana verdiği kutsal Eşleşme kolyesini takarak bana selfieler gönderirken, sürümüz fısıltıyla benim sadece "soy sorunu" olduğumu, gerçek varis doğduktan sonra halledileceğimi konuşuyordu. Bu yüzden evlilik yıldönümümüzde ona bir hediye verdim. İçinde boşanma belgeleri ve resmi Reddedişim vardı. Sonra da ortadan kayboldum.

Ölüyordum. Hem bedenen hem de ruhen iflas etmiştim. Hava Kuvvetleri'nin gözbebeği Binbaşı karımın ödül almasını izliyordum. Onun kariyeri ve kızımız Lale için feda ettiğim onca yıl, bana her şeyime mal olmuştu. Kader, birliğinin psikoloğu Dr. Vural'ı "sırdaşı" olarak övdü, beni tamamen görmezden geldi. Sonra Lale'nin yatağımın başında kanımı donduran fısıltısı geldi: "Annemle Dr. Vural ne kadar da yakışıyorlar. Belki de artık kendini bıraksan iyi olur. Böylece annem sonunda onunla mutlu olabilir." Kalbim daha fazla dayanamadı. Karanlık. Sapasağlam ve genç bir şekilde, 20 yıl öncesine, 1993'e dönmüş olarak aniden uyandım. İkinci bir şans! Ama ihanet zihnimde tekrar tekrar canlandı. Kader, Grönland görevini Vural ile planlıyordu. Kısa süre sonra, henüz altı yaşındaki Lale, Vural'a yapışıp, "Dr. Vural benim yeni babam olabilir mi?" diye sordu. Dünyam başıma yıkıldı. İhanetler art arda geldi. Okulda Lale, Vural'ı herkesin içinde "Babam" diye tanıştırdı. En son darbe ise Lale'nin (Vural'ın ihmali yüzünden) düşmesinden sonra söylediği yalandı: "Babamın suçuydu! Dr. Vural beni kurtardı!" Kader öfkeyle kükredi: "Bunu kasten yaptın! Sen bir zavallısın!" Bu, soğuk ve planlı bir şekilde hayatımdan silinmemdi. Geçmişte çektiğim acı, kararımı pekiştirdi. "Peki," dedim duygusuzca, "O zaman Dr. Vural onun babası olsun." Doğruca adliyeye gidip boşanma davası açtım. Tanıdıkları o paspas adam artık yoktu. Jet pilotu olmayı hayal eden adam sonunda uçuyordu. Bu sefer, *kendi* hayatımı geri alacaktım.

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Sonunda yapmıştım. İstifa mektubum, Hakan Bey'in o pahalı maun masasının üzerine resmen konmuş, Arda Soykan'ın gizli kaçamağı olduğum yıllara acımasız bir nokta koymuştu. Ama özgürlük anlık bir histi. Arda'nın nişanlısı ve benim celladım olan Selin, elinde silah gibi tuttuğu eski, çocuksu bir çizimimle beni Arda'nın Bebek'teki çatı katı dairesine çağırdı ve suratıma okkalı bir tokat patlattı. Arda geldiğinde ise beni savunmak yerine, Selin'in o mükemmel, parlak timsah gözyaşlarını sildi ve beni "hiçbir anlam ifade etmeyen" biri olarak bir kenara attı. Sadece "bir deşarj" olduğumu söyledi. Bundan cesaret alan Selin, mimari hayallerimi – toplum merkezleri için yaptığım tasarımları – içinde barındıran portfolyomu kaptı, hepsini yere saçtı ve üzerlerine doğrudan kırmızı şarap dökerek geleceğimi kızıla boyadı. Arda ise ayağımın dibine bir tomar para fırlattı. Sesi dümdüzdü: "Kuru temizleme için. Şimdi defol." İstanbul'un aniden bastıran sağanağının altında, sevdiğim adam için bu kadar değersiz olmanın verdiği kahredici aşağılanmayı beynime çakan her bir yağmur damlasıyla sarsıla sarsıla yürüyordum. Benim o saf dünyamın merkezindeki adam, onurumun ve hayallerimin şarapta boğuluşunu nasıl izleyebilir, sonra da sanki kırık bir eşyaymışım gibi önüme para atabilirdi? Ama o en derin umutsuzluk anında, içimde bir şeyler koptu. Onların bir kenara atılmış oyuncağı, duygusal kum torbası olmaktan bıkmıştım. Ne pahasına olursa olsun ortadan kaybolacak ve huzurumun satılık olmadığı bir hayatı yeniden inşa edecektim.

Üç yıl boyunca Bayan Aslı Karahan'dım; bu unvan, kendi lüks evimde bir hayalet olmaktan başka bir anlama gelmiyordu. Mimar kocam Hakan, evliliğimizi bir sır olarak sakladı; kalbi bir başkasına aitken bu evlilik sadece bir formaliteydi. Yıkıcı gerçek, gizli bir odada ortaya çıktı: çocukluk aşkı, "tek gerçek aşkı" Ece'nin portreleriyle dolu bir tapınak. Ben bir eş değildim; sadece bir yer tutucuydum, o dönene kadar yatağını ısıtan biriydim. Ece, Hakan'ın şirketine yeniden katıldığında, Hakan'ın neşesi elle tutulur cinstendi ve beni ihmal edişi artık tamdı. Sonsuz geceler boyunca onun yanında kaldı, beni görünmez kıldı, aşkımı karşılıksız bıraktı, varlığımı yok saydı. Nasıl bu kadar kör, bu kadar aptal olabilirdim de üç yılımı bana kibar bir kayıtsızlıktan başka bir şey sunamayan bir adama harcayabilirdim? Acı sadece onun ihaneti değildi; kendi kendime açtığım bir yaraydı, ruhumun yavaş yavaş erimesiydi. Bu yüzden çaresiz bir plan yaptım; özgürlüğümü kazanmak için dikkatle tasarlanmış bir aldatmaca. Onun imzasını boş bir kağıda alacaktım ve sonra asıl iş başlayacaktı. Kamuoyundaki imajı ve Ece'ye olan ölümsüz bağlılığıyla o kadar meşguldü ki, neye uğradığını bile anlamayacaktı. Beni hiç gerçekten görmese bile, beni serbest bırakacaktı.

Yedi yıl boyunca Alfa Karan Gürsoy'un reddedilmiş eşiydim. Ama o beni asla istemedi; o sadece birlikte büyüdüğü kadın olan Lale'yi istedi. Lale paha biçilmez bir kolyeyi çaldığım iftirasını attığında, Karan bir an bile tereddüt etmedi. “Seni iğrenç Omega,” diye tükürdü. “Onun ayakkabılarının altındaki kiri yalamaya bile layık değilsin.” Sonra muhafızlarına beni gümüşle kelepçeletip zindanlara sürükletti, Lale ise onun kollarında timsah gözyaşları döküyordu. Beni sürükleyerek götürürlerken onun irkildiğini gördüm. Yüzünden kopan bağımızın neden olduğu bir acı anlık olarak geçti. Ama hiçbir şey yapmadı. O anda, yedi yıllık aptalca umudum nihayet öldü. Ertesi gün, annem beni kefaletle çıkardıktan sonra, rakip bir Alfa beni havalimanında buldu. Bana Baş Strateji Danışmanı olarak bir pozisyon teklif etti, tek bir amaçla: Karan’ın imparatorluğunu yok etmek. Bir an bile düşünmeden kabul ettim.

Üç yıl boyunca Alfa Hakan'ın kaderindeki eşiydim, ama o bu unvanı bana asla layık görmedi. Başka bir kadına, Selin'e aşıktı ve ben sadece mühürlemeyi reddettiği, yoluna çıkmış bir engeldim. Babam ölüm döşeğindeyken, bana söz verdiği hayat kurtaran ilacı getirmesi için ona yalvardım. Selin'le birlikteydi. Zihin bağımız aracılığıyla, Hakan bağlantıyı kesmeden hemen önce arka planda Selin'in kahkahasını duydum. "Böyle önemsiz meselelerle beni rahatsız etmeyi kes," diye hırladı. Sevgilisi daha sonra sahte bir hastalık numarası yaparak tüm kıdemli şifacıları babamın başından ayırdı. Babam, ruh eşim başka bir kadınla smokin seçerken öldü. Benim diğer yarım olması gereken adam için babamın hayatı "önemsiz bir meseleydi". Takıntısı yüzünden bir cinayet ortağına dönüşmüştü. Ama benim ne yaptığımdan haberi yoktu. Günler önce, Selin'den gelen bir telefonla dikkati dağılmışken, kalın bir belge yığınının arasına tek bir sayfa sıkıştırmıştım. Okumadan imzaladı ve tek bir bilek hareketiyle kendi ruhunu paramparça etti. Az önce Reddetme Ritüeli'ni imzalamıştı.

Genç kız, yedi yıldır gizlice âşık olduğu adamla nihayet evlendiğinde kendini dünyanın en şanslı kadını sanmıştı. Keşke kendini acı ve ıstıraba hazırladığını bilseydi... Seçkin çevreler, eline her fırsat geçtiğinde onu amansız bir eleştiri yağmuruna tutuyordu. Ona göre taşralı bir kız, böyle seçkin bir adamla birlikte olmayı hak etmiyordu. Tüm bunlara rağmen genç kız, kulaklarını tıkayıp gözlerini yalnızca ona dikmişti. Onun sevgisini kazanamamış olsa da, nihayet onunla olması tek önemli şeydi. Aşkın zamanla büyüyebileceğine sıkı sıkıya inanıyordu. Ona yeterince iyi davranırsa, bir gün onun da kalbini kazanabileceğini düşünüyordu. Ancak erkeğin onu sürekli görmezden gelmesi karşısında büyük bir şok yaşadı. Sanki boşuna kürek çekiyor, suyu boşa akıtıyordu. Ta ki bir gün, değerli zamanını boşa harcadığını fark edene kadar. Aslında onunla evlenmeden önce de her şeye sahipti. Para onun için hiçbir zaman sorun olmamıştı. Güzel bir yüzü, harika bir fiziği ve erkekleri kendine hayran bırakan bir çekiciliği vardı. Öyleyse neden gençlik yıllarını bu duygusuz adamın üzerine harcamaya devam etsin ki? Boşanma davası açarak yollarını ayırmaya karar verdi. Bu ayrılık, kocası için olumlu bir gelişmeydi; ta ki eski eşini bir gün haberlerde görene kadar. O sakin ve uysal eski eşi artık bambaşka bir insandı. Bir an bir teknoloji deviyle yemek yerken görülüyor, diğer an hızla yükselen bir yıldızla çıktığı dedikoduları yayılıyordu. Kıskançlık aniden eski kocasını sardı. Telefonunu duvara fırlatarak, "Kahretsin! O benim kadınım!" diye bağırdı. "O benim!" Yeniden karşılaştıklarında, eski kocası ona yaklaşmaya çalıştı. Ancak genç kadın sadece kibar bir gülümsemeyle, "Affedersiniz beyefendi, sanırım sizi tanımıyorum." dedi. "Kim olduğunuzu öğrenebilir miyim?" Eski kocası, kulaklarına inanamadı!

Evliliğim, düzenlediğim bir yardım balosunda sona erdi. Bir an önce, teknoloji devi Kaan Arslanoğlu'nun hamile, mutlu eşiyken; bir sonraki an, bir muhabirin telefon ekranı tüm dünyaya onun ve çocukluk aşkı Beren'in bir bebek beklediğini ilan etti. Odanın karşısında onları birlikte gördüm, Kaan'ın eli Beren'in karnındaydı. Bu sadece bir kaçamak değildi; beni ve doğmamış bebeğimizi silip atan aleni bir ilandı. Şirketinin milyarlarca liralık halka arzını korumak için Kaan, annesi ve hatta beni evlat edinen ailem bile bana karşı komplo kurdu. Beren'i evimize, yatağıma taşıdılar, ona bir kraliçe gibi davranırken beni bir mahkûma çevirdiler. Beni dengesiz, ailenin imajına bir tehdit olarak yaftaladılar. Beni aldatmakla suçladılar ve çocuğumun ondan olmadığını iddia ettiler. Son emirleri ise akıl almazdı: hamileliğimi sonlandırmam. Beni bir odaya kilitlediler ve işlemi planladılar, reddedersem beni oraya sürükleyerek götüreceklerine yemin ettiler. Ama bir hata yaptılar. Beni susturmak için telefonumu geri verdiler. Teslim olmuş gibi davranarak, yıllardır sakladığım bir numaraya son, umutsuz bir arama yaptım. Bu numara, biyolojik babam Demir Karahan'a aitti; o kadar güçlü bir ailenin başıydı ki, kocamın dünyasını ateşe verebilirlerdi.

Sheila'nın, ailesi onu korkunç yaşlı bir adamla evlendirmeye zorlamaya çalıştığında köşeye sıkışmıştı. Bir anlık öfkeyle kendisine kocalık yapması için bir jigolo tuttu. Jigolonun paraya ihtiyacı olduğunu düşünerek geçimini bu işten sağladı. Ne var ki, onun hiç de öyle biri olmadığını bilmiyordu. Bir gün maskesini çıkardı ve kendini dünyanın en zengin adamı olarak tanıttı. Bu, onların aşkının başlangıcını işaret ediyordu. Adam, Sheila'ya hayallerinin ötesinde her şeyi sundu. Mutluydular. Ancak beklenmedik olaylar kısa sürede aşklarını tehdit etmeye başladı. Sheila ve kocası bu zorlukların üstesinden gelebilecek mi? Öğrenin!

Yvonne, sadakatsiz nişanlısından intikam almak için, Clayton'u her iki tarafın da kazançlı çıkacağı bir ilişkiye ikna etti. Ancak Yvonne, Clayton'ın yanında kendisine benzeyen bir kadın gördüğünde, onun bir yedekten başka bir şey olmadığını anladı. Clayton'ın yaklaşan düğününü öğrenince cömert bir tazminatla ayrıldı. “Clayton, bu iş burada biter,” dedi kararlılıkla. Yvonne'un başka biriyle evleneceği gün Clayton ortaya çıktı, dizlerinin üzerine çökerken çaresizliği gözlerinden okunuyordu. “Yvonne, lütfen, bunu yapma. Onunla evlenme. ”