Genç Yetişkin Kitapları: Gençliğin Duygusal Yolculuğu

Boran Atahan'dan vazgeçmeye karar verdikten on sekiz gün sonra, Ceyda Arsoy beline kadar uzanan saçlarını kesti ve babasını arayarak İzmir'e taşınıp Ege Üniversitesi'ne gideceğini bildirdi. Babası şaşkınlıkla bu ani değişikliğin sebebini sordu, ona her zaman Boran'ın yanında kalmak için nasıl direndiğini hatırlattı. Ceyda zoraki bir kahkaha atarak acı gerçeği açıkladı: Boran evleniyordu ve o, yani üvey kardeşi, artık ona yapışıp kalamazdı. O gece, üniversiteye kabul edildiğini Boran'a söylemeye çalıştı, ama nişanlısı Kloé Erbil neşeli bir telefonla araya girdi ve Boran'ın Kloé'ye söylediği şefkatli sözler, Ceyda'nın kalbine birer kor gibi düştü. Bir zamanlar o şefkatin sadece kendisine ait olduğunu, Boran'ın onu nasıl koruduğunu ve ona olan aşkını bir günlüğe ve bir aşk mektubuna nasıl döktüğünü hatırladı. Ama Boran mektubu görünce çıldırmış, "Ben senin abinim!" diye bağırarak mektubu yırtıp atmıştı. Boran kapıyı çarpıp gitmiş, Ceyda'yı yırtık parçaları özenle bir araya getirmeye çalışırken yalnız bırakmıştı. Ancak aşkı ölmemişti, Boran eve Kloé'yi getirip ona "Yengen de," dediğinde bile. Şimdi anlamıştı. O yangını kendi kendine söndürmek zorundaydı. Boran'ı kalbinden söküp atmalıydı.

Seksenlerimde, uykumda huzur içinde öldüm. Altmış yıllık kocam Kerem yanımdaydı. Anaokulundan beri en yakın arkadaşım olan Can ise sadece birkaç saat önce ziyaretime gelmişti. Onlar benim hayatımın sabiteleri, sarsılmaz kayalarımdı. Sonra uyandım. Yeniden on yedi yaşındaydım. Lise son sınıftaydım. Çocukluk odamın havasına sinmiş o eski kitapların ve bir zamanlar bayıldığım ucuz lavanta kokulu oda spreyinin kokusu genzimi yaktı. Üniversite tercihlerinin yapılacağı son gündü. Her şey ürkütücü bir şekilde tanıdıktı. Özellikle de en yakın arkadaşım Can ve sevgilim Kerem ile kurduğumuz o ömürlük hayal: Boğaziçi Üniversitesi, aynı yurt odaları ve birbirine kenetlenmiş bir gelecek. Ama bu tanıdık his bir an sonra tuzla buz oldu. Benim "sabitelerim" olması gereken Kerem ve Can, gayet sakin bir şekilde Boğaziçi sevdasından vazgeçtiklerini açıkladılar. Yeni planları ne miydi? Marmara Üniversitesi. Burada, şehirde kalacaklardı. Tüm bunlar, ponpon kızların lideri olan Beren'i "desteklemek" içindi. Önceki hayatımda adı bile geçmeyen bir kızı. İhanetleri suratıma çarpılmış bir tokat gibiydi. Aniden, hırsla ve özenle hazırladığım, benim hayallerimin anahtarı olan YKS notlarım, bir an bile düşünülmeden Beren'e verildi. Onun deneme sınavı sonuçlarını bir zafer gibi ortalıkta gezdiriyor, onun başarısıyla övünüyorlardı. Benim şokumu alenen küçümseyip ODTÜ'yü seçeceğimi söylediğimde ise benimle dalga geçtiler. Mezuniyet partisinde, Beren'e bir kraliçe gibi davrandılar. Kolları onun omuzlarındaydı, tüm dikkatleri ondaydı. Bense orada bir yabancıya, konuyla alakasız birine dönüşmüştüm. Kırılmaz bağımızın sembolü olan yıllık, üzerine karaladıkları küçümseyici yazılarla terk edilişimi tescilledi. Benim kayalarım, benim geleceğim olan bu çocuklar, neredeyse hiç tanımadıkları biri için ortak hayalimizi nasıl yok edebilirlerdi? Onların bu sözde kahramanlığı, nasıl bana yönelik bu kadar derin bir ihanete dönüşebilirdi? Bu akıl almaz adaletsizlik ve kafa karışıklığı mideme bir düğüm gibi oturdu. Ama onların bu yersiz kahramanlıklarının beni tanımlamasına izin vermeyecektim. Artık onların kararlarını sessizce sineye çeken o kız değildim. ODTÜ kabul mektubuma sıkıca sarıldım, tek yön bir uçak bileti aldım ve kendi kaderimi kesin olarak seçtim. Bu kez, sadece kendim için oynuyordum.

On sekizinci yaş günüm bir rüya gibi olmalıydı. Ben Alara'ydım; el üstünde tutulan, çocukluk aşkım Can ile nişanlı ve güçlü abim Arda tarafından korunan o şanslı kız. Hayatlarımız, nüfuzlu bir hanedanın parçası olarak kusursuz bir uyum içindeydi. Ama sonra, ters giden bir bilim deneyi yüzümü tanınmaz hale getirdi ve acı içinde çığlıklar atmama neden oldu. Buna sebep olan stajyer Beren, sanki buhar olup uçmuş, hapsi boylaması an meselesiydi. Abim ve nişanlım intikam yeminleri ettiler. Başlangıçtaki o korumacı tavırları, beni sımsıkı saran güvenli bir battaniye gibiydi. Yine de tuhaf, alaycı sesler kafamın içinde fısıldıyordu: "Ondan etkilendiler. Ona aşık olacaklar. Hem de sırılsıklam." Çok geçmeden, Beren'in "hastalandığı" haberi geldi. Arda ve Can, benim hastane odamı terk edip onun yanına koştular. Aramalarım sesli mesaja düşüyor, benimle olan ilgileri azalıyordu. Sonra da ona saldırdığım iftirasıyla suçlandım. Can, akli dengemin yerinde olmadığını söyleyerek nişanı attı. Önce unutulmuş bir kanada, sonra kenar mahalledeki döküntü bir rehabilitasyon merkezine sürgün edildim. En ağır işleri yapmaya zorlandım. En dip noktayı ise, işlemediğim bir suç için özür dilememi talep ederek beni buz gibi suyun altına soktuklarında gördüm. Neden beni, kendi Alara'larını, hayatımı mahveden bu kadın için terk etmişlerdi? Ben sadece bir pürüz müydüm? Unutmak istedikleri geçmişin hasarlı bir kalıntısı mı? Kafamdaki sesler şok edici gerçeği ortaya çıkardı: "Bu bir saptırmacaydı. Sen bir piyondun. Her şey, çektiğin tüm acılar, stratejik bir hamleydi." Acımın sebebi aşk ya da ihanet değildi; güç için yapılmış soğuk, hesaplı bir fedakarlıktı. Bu mide bulandırıcı netlikle, onların boş özürlerini ve hayatımı "düzeltme" tekliflerini reddettim. Onların yaldızlı kafesinden uzaklaştım, eski benliğimi ve yalanlarını arkamda bıraktım. Şimdi, onların zehirli etkisinden kurtulmuş bir halde, o yozlaşmış şehirden çok uzakta, kendi kaderimi yeniden yazmaya hazır olarak yeni bir bölüme başlıyorum.

On yıl boyunca yetiştirme yurdunda kaldıktan sonra, ailem sonunda beni buldu. Bunun gerçekleşen bir rüya olduğunu sanmıştım ama çok geçmeden yerimi öğrendim. Ben, mükemmel ikiz kardeşim Selin'in hayatının masraflarını karşılayan bir para makinesiydim; o ise gurur duydukları altın çocuklarıydı. Sahip olduğum tek iyi şey erkek arkadaşım Arda'ydı. Sonra, garsonluk yaptığım bir partide, ailemin onun ailesiyle yaptığı planları duydum. Arda'nın Selin'le evlenmesini ayarlıyorlardı; benim çok fazla yüküm olduğunu ve defolu mal olduğumu söylüyorlardı. Dakikalar sonra, herkesin önünde, Arda diz çöktü ve kız kardeşime evlenme teklif etti. Kalabalık alkışlarken, telefonum ondan gelen bir mesajla titredi: "Özür dilerim. Bitti." Eve döndüğümde onlarla yüzleştiğimde, gerçeği itiraf ettiler. Beni bulmak bir hataydı. Ben sadece başa çıkmaları gereken bir utanç kaynağıydım ve Arda'yı Selin'e vererek bana bir iyilik yapmışlardı. Beni susturmak için kız kardeşim kendini merdivenlerden aşağı attı ve onu ittiğimi haykırdı. Babam beni dövdü ve bir çöp gibi sokağa attı. Kaldırımda morluklar içinde yatarken, ailem gelen polise benim şiddet eğilimli bir saldırgan olduğumu söyledi. Beni silmek istiyorlardı ama daha yeni bir savaş başlattıklarını öğrenmek üzerelerdiler.

"Her zaman." Anlaşma buydu. Asya, Emir ve Can'ın gelecekleri belliydi: Boğaziçi Üniversitesi'ne birlikte gidecekler, mükemmel ve asla kopmayacak bir üçlü olacaklardı. Sonra Ceyda Evren geldi. Tatlı, çekici ve görünüşte masum olan bu kız, Asya'nın hayatını sistematik olarak darmadağın etti. Önce Asya'nın emeğini sinsice kendi üzerine aldı, sonra da "yanlışlıkla" Asya'nın mezuniyet balosu elbisesini ve anneannesinden kalan yadigâr kolyeyi taktı. Asya'nın çocukluk arkadaşları Emir ve Can, sadece Ceyda'nın yanında durmakla kalmadı, onu aktif olarak savundular. Asya'nın acısını ve haklı endişelerini sürekli görmezden geldiler. "Bu kadar drama yaratma, Asya," sinir bozucu sloganları haline gelmişti. Son ihanet, bir kumsaldaki partide yaşandı. Ceyda, ayağı takılmış gibi yaparak elindeki yanan marshmallow'u kasten Asya'nın yüzüne yapıştırdı. Buna rağmen Emir ve Can, yine Ceyda'nın yanına koştular. "Kazaydı! Bizim hatırımız için onu affet!" diye yalvarıyorlardı. Asya'nın kalbi o an buz kesti. Bu sadece fiziksel bir yanık değildi; bu, onların körlüğünün, mutlak ihanetlerinin yakıcı gerçeğiydi. Her seferinde Ceyda'yı seçmişlerdi. Onların "her zaman"ı, acı ve bencil bir yalandan ibaretti. O hastane yatağında yatarken, yanığın acısı her şeyi apaçık hatırlatıyordu. Asya kararını verdi. Boğaziçi başvurusunu kapattı, yeni bir sekme açtı ve Yale Üniversitesi başvurusundaki "Gönder" tuşuna tıkladı. Bu sadece bir okul değil, bir kaçıştı. Yeni bir yola çıkıyordu, tek başına ve nihayet özgür.

Can'ı doksan dokuzuncu kez kalbimi kırdığında, bu son oldu. Biz, geleceğimiz Koç Üniversitesi'nde mükemmel bir şekilde çizilmiş, İzmir Fen Lisesi'nin gözde çiftiydik. Ama son sınıfta, okula yeni gelen kıza, Ceyda'ya aşık oldu ve aşk hikayemiz, onun ihanetleri ve benim ayrılmaya yönelik boş tehditlerimle dolu, mide bulandırıcı, yorucu bir dansa dönüştü. Mezuniyet partisinde, Ceyda "yanlışlıkla" beni de kendisiyle birlikte havuza çekti. Can bir an bile tereddüt etmeden suya atladı. Ben çırpınırken yanımdan yüzerek geçti, kollarını Ceyda'ya doladı ve onu güvenli bir yere çıkardı. Arkadaşlarının alkışları arasında Ceyda'ya yardım ederken, bana doğru bir bakış attı. Vücudum titriyor, rimelim yüzümden siyah nehirler gibi akıyordu. "Hayatın artık benim sorunum değil," dedi, sesi içinde boğulduğum su kadar soğuktu. O gece, içimde bir şeyler nihayet paramparça oldu. Eve gittim, laptopumu açtım ve kabulümü onaylayan butona tıkladım. Onunla birlikte Koç'a değil, ülkenin öbür ucundaki Boğaziçi Üniversitesi'ne.

Selin, üniversiteye başlamasına saatler kala, bursunun onu bu küçük Anadolu kasabasından ve annesi Berrin'in boğucu pençesinden kurtaracak altın bir bilet olduğunu düşünüyordu. Yarın özgürlük demekti; Berrin'in dindar kimliğini sergilediği "Huzur Melekleri" adlı cemaat grubuna gösteriş yapmak için dayattığı o şekilsiz elbiselerin ve sıkı topuzların ötesinde normal bir hayat demekti. Selin'in sessiz dönüşümü olması gereken küçük, özel bir isyan eylemi vardı: kendi kestiği katlı saçları ve gizlediği bir kot pantolon. Ancak Berrin, bu isyankâr kesikleri ve yasaklı kıyafetleri keşfettiğinde korkunç bir öfke nöbetine girdi. Selin'in yeni hayatını daha başlamadan paramparça etti ve bursunu iptal ettirmekle tehdit etti. Üniversiteye bırakma günü, herkesin önünde adeta bir çarmıha gerilme törenine dönüştü: Berrin'in, Selin'in "hassas doğası" hakkındaki yapmacık tatlılıktaki beyanları, onu anında şaşkın yaşıtlarının gözünde bir tuhaflık abidesi haline getirerek yalnızlaştırdı. Berrin'in kontrolü yüzlerce kilometre öteye uzanıyordu: Selin'in zorla kazandığı paraya el koydu, oryantasyon sırasında her hareketini takip etti ve her yerde hazır ve nazır, aşağılayıcı varlığıyla yeni filizlenen her arkadaşlığı zehirledi. Selin'in titizlikle planladığı kaçış, onu tamamen çaresizlik içinde bırakan, annesinin onu sevilecek bir evlat değil, hükmedilecek bir mülk olarak gördüğü yeni ve daha büyük bir kafese dönüşmüştü. Nasıl olur da kendi annesi, her fırsatta merhametten bahseden o kadın, kimliğinin her zerresini sistematik olarak yok edebilir, onu finansal bağımlılık ve kamusal aşağılama ile tuzağa düşürebilirdi? Berrin, zedelenen imajını kurtarmak için çaresiz bir hamleyle, Selin'in "isyanını" ülkenin kötü şöhretli realite şovu "Aile Terapisi"nde ifşa etmeyi planladığında... Selin fırsatını yakalamıştı: Berrin'in kurban rolünü oynamayacaktı; kameraları annesine çevirecek, yılların duygusal istismarını ifşa etmeye ve Berrin'in özenle inşa ettiği sahte cepheyi ulusal televizyonda canlı yayında yerle bir etmeye hazırlanacaktı.

İTÜ'nün mühendislik programına giden biletimiz olan TÜBİTAK Bilim Olimpiyatları sınavı için formüllere gömülmüştüm. Anaokulundan beri en yakın arkadaşım olan Arda Soykan ve ben, yıllardır bu anın hayalini kuruyorduk. Bir takım olmamız gerekiyordu. Ama Arda burada değildi. Okula yeni gelen o asi kızla, Ceren'le birlikteydi. O buz gibi planını kulak misafiri olduğumda duymuştum: Ceren sadece onun dikkatini dağıtmıyordu, onu sabote ediyordu. Sınavda çakması için onu zil zurna sarhoş etmeyi planlıyordu. Saflık edip müdahale ettim, onu sürükleyerek sınava geri getirdim. İTÜ'ye girdi ama Ceren kısa bir süre sonra alkollü araç kullanırken yaptığı kazada öldü. Arda her şeyi çarpıttı, beni suçladı. İntikamı titizlikle planlanmıştı: bana cinsel saldırı iftirası attı, geleceğimi sildi süpürdü. Güçlü ailesinin de körüklediği bu kamuoyu önündeki aşağılanma, annemle babamı çaresizliğe sürükledi. Arabaları Boğaziçi Köprüsü'nden uçtu, trajik bir 'kaza'. Zaten hassas olan kalbim, onun zehirli sözlerine dayanamadı. Beni o soğuk hücrede ziyaret etti, elinde annemle babamın 'trajik kazasını' manşet yapan bir gazete tutuyordu. "Hayatımı mahvetmenin bedeli bu," diye tısladı. "Sen ve ailen, Ceren'in bedelini ödediniz." Acı, adaletsizlik, her şey beni yiyip bitirdi. Sonra, karanlık. Gözlerim aniden açıldı. Kendi odamdaydım, kendi yatağımda. Saat akşam 7'yi gösteriyordu, sınavdan önceki gece. Geri dönmüştüm. Bu sefer Arda Soykan kendi lanet olası seçimlerini kendi yapabilirdi. Ben kendimi koruyacaktım. Ve her şeyden önemlisi, ailemi.

Benim dünyam, abimin büyüleyici rock yıldızı arkadaşı Barlas Atan'ın etrafında dönüyordu. On altı yaşımdan beri ona tapıyordum; on sekizimde ise ağzından öylesine çıkmış bir söze tutundum: "Yirmi iki yaşına geldiğinde, belki uslanırım." O anlık yorum, hayatımın pusulası oldu. Her seçimime yön verdi, yirmi ikinci yaş günümü kaderimiz olarak titizlikle planlamamı sağladı. Ama Karaköy'deki o barda, o dönüm noktasında, elimde hediyemle beklerken hayallerim tuzla buz oldu. Barlas'ın buz gibi sesini duydum: "Selin'in gerçekten geleceğine inanamıyorum. Yıllar önce söylediğim o aptal lafa hâlâ takılı kalmış." Sonra o kahredici komplo: "Selin'e Ceyda'yla nişanlı olduğumu söyleyeceğiz, hatta hamile olduğunu ima edeceğiz. Bu onu korkutup kaçırmaya yeter." Hediyem, geleceğim, uyuşmuş parmaklarımdan kayıp gitti. İhanetin acısıyla yıkılmış bir halde, kendimi İstanbul'un soğuk yağmuruna attım. Daha sonra Barlas, Ceyda'yı "nişanlım" diye tanıştırırken, grup arkadaşları benim "sevimli aşkımla" alay etti. O ise hiçbir şey yapmadı. Bir sanat enstalasyonu devrilirken, beni ağır bir yaralanmaya terk edip Ceyda'yı kurtardı. Hastaneye "hasar kontrolü" için geldi, sonra şok edici bir şekilde beni bir süs havuzuna itip kanlar içinde bıraktı ve bana "kıskanç psikopat" dedi. Nasıl olur da bir zamanlar beni kurtaran, sevdiğim adam bu kadar zalimleşip beni herkesin önünde aşağılayabilirdi? Bağlılığım neden yalanlarla ve saldırıyla vahşice söndürülmesi gereken bir sıkıntı olarak görülüyordu? Ben sadece bir sorun muydum, sadakatimin karşılığı nefret miydi? Onun kurbanı olmayacaktım. Yaralı ve ihanete uğramış bir halde, sarsılmaz bir yemin ettim: Bu iş bitmişti. Onun ve onunla bağlantılı herkesin numarasını engelledim, tüm bağları kopardım. Bu bir kaçış değildi; bu benim yeniden doğuşumdu. Floransa beni bekliyordu; kendi şartlarımla, tutulmamış sözlerin yükü olmadan yeni bir hayat.