Romantik Edebiyat: Aşkın Zamansız Hikayeleri

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Sonunda yapmıştım. İstifa mektubum, Hakan Bey'in o pahalı maun masasının üzerine resmen konmuş, Arda Soykan'ın gizli kaçamağı olduğum yıllara acımasız bir nokta koymuştu. Ama özgürlük anlık bir histi. Arda'nın nişanlısı ve benim celladım olan Selin, elinde silah gibi tuttuğu eski, çocuksu bir çizimimle beni Arda'nın Bebek'teki çatı katı dairesine çağırdı ve suratıma okkalı bir tokat patlattı. Arda geldiğinde ise beni savunmak yerine, Selin'in o mükemmel, parlak timsah gözyaşlarını sildi ve beni "hiçbir anlam ifade etmeyen" biri olarak bir kenara attı. Sadece "bir deşarj" olduğumu söyledi. Bundan cesaret alan Selin, mimari hayallerimi – toplum merkezleri için yaptığım tasarımları – içinde barındıran portfolyomu kaptı, hepsini yere saçtı ve üzerlerine doğrudan kırmızı şarap dökerek geleceğimi kızıla boyadı. Arda ise ayağımın dibine bir tomar para fırlattı. Sesi dümdüzdü: "Kuru temizleme için. Şimdi defol." İstanbul'un aniden bastıran sağanağının altında, sevdiğim adam için bu kadar değersiz olmanın verdiği kahredici aşağılanmayı beynime çakan her bir yağmur damlasıyla sarsıla sarsıla yürüyordum. Benim o saf dünyamın merkezindeki adam, onurumun ve hayallerimin şarapta boğuluşunu nasıl izleyebilir, sonra da sanki kırık bir eşyaymışım gibi önüme para atabilirdi? Ama o en derin umutsuzluk anında, içimde bir şeyler koptu. Onların bir kenara atılmış oyuncağı, duygusal kum torbası olmaktan bıkmıştım. Ne pahasına olursa olsun ortadan kaybolacak ve huzurumun satılık olmadığı bir hayatı yeniden inşa edecektim.

986 gecedir evlilik yatağım benim değildi. Kocam, İstanbul'un en büyük emlak imparatorluklarından birinin varisi olan Korhan Emiroğlu, bir hayaletin esiri olmuştu. O hayaletin kız kardeşi İvana ise benim celladımdı. Her gece, kâbus gördüğünü iddia ederek kapımızı tırmalar, Korhan da onu içeri alıp yatak odamızdaki divana yedek bir yorgan sererdi. Bir gece İvana çığlık atarak beni işaret etti, "Beni öldürmeye çalıştı! Ben uyurken gizlice içeri sızıp boğazımı sıktı!" Korhan, bir an bile düşünmeden bana kükredi, "Ceyda! Ne yaptın sen?" Benim tarafımı dinlemek için yüzüme bile bakmadı. Daha sonra, en sevdiğim olan fıstıklı bir makaronla özür dilemeye çalıştı. Ama içi, benim ölümcül alerjim olan badem ezmesiyle doluydu. Boğazım düğümlenip gözlerim kararırken, İvana internetteki yorumlar yüzünden panik atak geçirdiğini iddia ederek tekrar çığlık attı. Korhan, benim can çekişen hırıltılarım ve onun sahte krizleri arasında bir seçim yapmak zorundaydı. Ve o, İvana'yı seçti. Onu kucağında taşıyarak uzaklaştı ve beni kendi başıma hayatta kalma mücadelesiyle bir başıma bıraktı. Hastaneye asla geri dönmedi. Beni taburcu etmesi için asistanını gönderdi. Eve döndüğümde gönlümü almaya çalıştı, ama sonra babamın son hediyesi olan parfüm orgumu İvana'nın "tasarım stüdyosu" için ona vermemi istedi. Reddettim, ama yine de aldı. Ertesi sabah İvana, babamın özel yapım parfümünün bir şişesini "yanlışlıkla" kırdı. Babamdan bana kalan son somut hatıraydı o. Kanayan ellerimle, paramparça olmuş kalbimle Korhan'a baktım. İvana'yı arkasına çekip benden korudu, sesi buz gibiydi: "Yeter artık Ceyda. Histerik davranıyorsun. İvana'yı üzüyorsun." İşte o an, son umut kırıntısı da öldü. Artık bitmiştim. Fransa'dan baş parfümör olma teklifini kabul ettim, pasaportumu yeniledim ve kaçışımı planladım.

Hayatımın bir yalan olduğunun ilk ipucu misafir odasından gelen bir inlemeydi. Yedi yıllık kocam yatağımızda değildi. Stajyerimle birlikteydi. Kocam Arda'nın, akıl hocalığı yaptığım ve okul harcını bizzat ödediğim o yetenekli kızla, yani Dila'yla dört yıldır ilişkisi olduğunu öğrendim. Ertesi sabah, Arda bize krep yaparken Dila onun gömleğiyle kahvaltı masamızda oturuyordu. Kocam yüzüme baka baka yalan söyledi, benden başka kimseyi sevmeyeceğine yemin etti. Hemen ardından Dila'nın ondan hamile olduğunu öğrendim; benimle asla sahip olmak istemediği bir çocuktu bu. Dünyada en çok güvendiğim iki insan beni yok etmek için iş birliği yapmıştı. Bu acı, yaşayabileceğim bir şey değildi; tüm dünyamın yerle bir olmasıydı. Bu yüzden bir beyin cerrahını, deneysel ve geri döndürülemez prosedürü hakkında aradım. İntikam istemiyordum. Kocamla ilgili her anıyı silmek ve onun ilk denek olmak istiyordum.

Ada Yılmaz'ın Arda Kaya ile olan evliliği bomboş bir kabuktan ibaretti. Arda, toplum içinde büyüleyici bir adam, evde ise bir hayaletti. Ada'yı devasa yataklarında tek başına bırakır, bir kadının özlemle aradığı bağın kemirgen yalnızlığını hissetmesine neden olurdu. Bir akşam, onun e-postalarını buldu. Arkadaşı Ceyda Vural ile "Biz" başlıklı bir yazışma, Arda'nın kahredici itirafını gözler önüne seriyordu: "Benim canım Ceyda'm, bu bekleyiş bir işkence. Hakkında konuştuğumuz geleceği nihayet kurabileceğimiz günün hayalini kuruyorum." Arda, Ada ile "itibar" için evlendiğini soğuk bir şekilde itiraf ediyor ve ekliyordu: "Ceyda ile fiziksel hiçbir şey olmadı. Henüz." Daha sonra, Ceyda'yı kurtarmak için Ada'nın böbreği karşılığında tam bir boşanma anlaşması teklif ederek, kelimenin tam anlamıyla özgürlüğünün bedelini ödemesini istedi. Ameliyattan sonra Ada, Arda'nın Ceyda'ya olan sarsılmaz bağlılığına tanık oldu; bu, acımasız bir tezat oluşturuyordu. Arda'nın mutlak kayıtsızlığı, bir restoran yangını sırasında Ceyda'yı siper edip Ada'nın arkasına bile bakmadan tek başına kaçmasına izin verdiğinde kesinleşti. Bir adam nasıl bu kadar kalpsiz olabilirdi? Son darbe ise Arda'nın sarhoşken Ada'nın "hiçbir anlam ifade etmediğini" ve evliliklerinin Ceyda'nın yakın kalmak için kurduğu bir plan olduğunu itiraf etmesiyle geldi. Bu hesaplı ihanet, aralarındaki son bağı da kopardı. Ada, keskin bir netlik ve derin bir rahatlamayla arkasını dönüp gitti; hayatını geri almaya ve gerçek aşkı bulmaya hazırdı.

Ben sadece yirmi yaşında, Boğaziçi Üniversitesi'nde sanat tarihi okuyan bir öğrenciydim. Babamın inşaat şirketinde staj yapıyordum. Ama benim dünyam, gizlice, babamın yakışıklı ve zeki iş ortağı Mert Karahan'ın etrafında dönüyordu. Ona olan aşkım saf, her şeyi tüketen ve tamamen naifti. O her zaman çok nazik, gerçek bir beyefendi olmuştu. Bir yardım galasında, Mert'in ortağı İpek Vural'ın ona ustaca içki servis ettiğini izledim. Onu odasına çıkarmasına yardım etmeye çalıştığımda, İpek bizi "buldu". Mükemmel zamanlanmış çığlığı ve telefonunun gizli flaşı kaderimi mühürledi. Ertesi sabah manşetler haykırıyordu: "Boğaziçili Stajyer Lara Aydın, Mert Karahan ile Uygunsuz Bir Durumda Yakalandı." Yanlarında bulanık, suçlayıcı fotoğraflar vardı. Ardından Mert'in buz gibi telefon konuşması geldi: "İpek, benden faydalanırken seni bulmuş! Senin çocukça numaran yüzünden itibarım yerle bir oldu!" Ona inanmıştı. Tamamen. Babamın ofisindeki fısıltılar ve düşmanca bakışlar dayanılmaz hale geldi. Hayran olduğum o nazik adam şimdi bana mutlak bir tiksintiyle bakıyordu. Hayallerim paramparça olmuştu. Nasıl bu kadar kör olabilirdi? Bu kadar zalim? Bu benim tanıdığım Mert değildi. Bu acımasızca haksızlıktı. O hafta, ona tapan o saf kız öldü. Onun yerine daha soğuk bir farkındalık doğdu: dünya nazik değildi, insanlar göründükleri gibi değildi. O benim oyun oynadığımı sanıyordu ama ben bitmiştim. Bu benim dönüm noktamdı.

Ben Arslanoğlu ailesinin vitrinlik evlatlığıydım ve gizlice büyük oğulları Demir'e aşıktım. Yıllarca bana bir gelecek vaat etti; sadece medyada iyi görünmek için evlerine aldıkları bir yetim olmadığım bir hayat. Sonra, bana evlenme teklif edeceğini sandığım akşam yemeğinde, beni nişanlısıyla tanıştırdı; teknoloji devi bir iş adamının güzel kızıyla. Ben kalp kırıklığıyla sarsılırken, küçük kardeşi Ateş beni teselli etmek için ortaya çıktı. Ona kandım, ama sonra onun oyununda sadece bir piyon olduğumu keşfettim. Meğer gizlice Demir'in nişanlısına aşıktı ve beni onlardan uzak tutmak için kullanıyordu. Bu ikinci ihaneti daha sindiremeden, Arslanoğlu ailesi başka bir iş anlaşmasını garantilemek için beni İzmir'deki engelli bir teknoloji patronuyla evlendireceklerini duyurdu. Son darbe ailenin yatında geldi. Nişanlısıyla birlikte Boğaz'ın sularına düştüm ve bir zamanlar sevdiğim adam ile beni sevmiş gibi yapan adamın, beni boğulmaya terk edip onu kurtarmak için yanımdan yüzerek geçişini izledim. Onların gözünde bir hiçtim. Bir yedek, bir iş varlığı ve nihayetinde, bir an bile düşünmeden feda etmeye hazır oldukları bir kurbandım. Ama ölmedim. Beni tanımadığım bir adamla evlenmek üzere İzmir'e götüren özel jet havalanırken, telefonumu çıkardım ve Arslanoğlu ailesine dair son kırıntıyı bile hayatımdan sildim. Yeni hayatım, içinde ne barındırıyorsa barındırsın, başlamıştı.

Kocam, ablasının ölümünün beşinci yıl dönümünü anmak için beni hafta sonu gözlerden uzak bir villaya götürdü. Ama ben onu orada, bahçede kocamla ve kendi annemle babamla kahkahalar atarken buldum. Kucaklarında küçük bir çocuğu zıplatıyorlardı; kocamın saçlarına ve "ölü" ablasının gözlerine sahip bir çocuktu bu. Mert'in benden "sadık, yas tutan karısı" diye bahsettiğini, beni kandırmanın ne kadar kolay olduğunu söyleyerek güldüğünü duydum. Kendi annem, Aylin'e bana bir kez bile göstermediği bir sevgiyle bakıyordu. Beş yıllık evliliğim, onlar gizlice gerçek hayatlarını yaşarken beni meşgul etmek için tasarlanmış bir oyundan ibaretti. Sadece itiraf etmekle kalmadı, benim "kullanışlı bir çözümden" başka bir şey olmadığımı söyledi. Sonra son planlarını açıkladı: Uydurma "yasımı" bahane ederek beni zorla bir akıl hastanesine kapatmak için çoktan ayarlamalar yapmışlardı. Kaçtım. Dikkat dağıtmak için bir yangın çıkardıktan sonra, hayatım küle dönmüş bir halde ana yolun kenarındaki bir hendeğe saklandım. Gidecek başka hiçbir yerim yokken, çaresizlik içinde kocamın korktuğunu bildiğim tek kişiyi aradım: onun en büyük rakibini.

Ben, yıllardır kayıp olan Karahan varisiydim. Çocukluğumun yetimhanelerde geçen karanlık günlerinden sonra nihayet evime, ailemin yanına dönmüştüm. Annemle babam bana tapıyordu, kocam Hakan beni el üstünde tutuyordu ve hayatımı mahvetmeye çalışan o kadın, Beren Aksoy, bir akıl hastanesine kapatılmıştı. Güvendeydim. Seviliyordum. Doğum günümde, kocam Hakan'a ofisinde bir sürpriz yapmaya karar verdim. Ama orada değildi. Onu şehrin öbür ucundaki özel bir sanat galerisinde buldum. Yanında Beren vardı. Beren bir klinikte falan değildi. Kocamın ve beş yaşındaki oğullarının yanında dururken göz kamaştırıcı bir güzellikteydi, kahkahalar atıyordu. Camın ardından Hakan'ın onu öpüşünü izledim. Tıpkı o sabah beni öptüğü gibi tanıdık, sevgi dolu bir öpücüktü. Sessizce yaklaştım ve konuşmalarını duydum. Benim doğum günü dileğim olan lunaparka gitme isteğim reddedilmişti, çünkü Hakan çoktan bütün parkı onların oğluna kiralamıştı. Oğlunun doğum günü, benimkiyle aynı gündü. "Bir ailesi olduğu için o kadar minnettar ki, ne söylesek inanır," dedi Hakan. Sesindeki zalimlik nefesimi kesti. "Neredeyse acınacak halde." Tüm gerçekliğim – bu gizli hayatı finanse eden sevgi dolu ailem, sadık kocam – beş yıllık koskoca bir yalandan ibaretti. Ben sadece sahnede tuttukları bir aptaldım. Telefonum titredi. Hakan'dan bir mesajdı. Gerçek ailesinin yanındayken göndermişti. "Toplantıdan yeni çıktım. Çok yorucuydu. Seni özledim." Bu sıradan yalan, son darbe oldu. Kontrol edebilecekleri zavallı, minnettar bir yetim olduğumu sanıyorlardı. Ne kadar fena yanıldıklarını öğrenmek üzerelerdi.

Nefes nefese, zonklayan bir baş ağrısıyla uyandığımda Arda Tekin’in Boğaz manzaralı, lüks çatı katı dairesindeydim. O meşhur partilerinden bir tanesi daha bitmişti ve Arda, sızdığı koltukta alkol kokuları içinde başka birinin adını sayıklıyordu. Sonra mırıldandı, "Ara... meleğimi ara. Ceyda'yı ara." Kanım dondu. İşte buydu. Tam o an. Kaçmak için yaşayıp öldüğüm o an. İlk hayatımda, vasim olan bu adama duyduğum aptalca, umutsuz aşkım, onun sarhoşluk anındaki savunmasızlığından faydalanmama neden olmuştu. O gece onu "teselli etmiştim". Bu, skandal bir hamileliğe, zoraki bir evliliğe ve onun gerçek aşkının tam da nikâh günümüzde bir araba kazasında ölümüne yol açmıştı. Arda her şey için beni suçladı. Bir canavara dönüştü ve ben doğum sancıları çekerken, kan kaybından ölüşümü izledi, son nefesimi verirken kulağıma nefret dolu sözler fısıldadı. "Bu Ceyda için," diye tıslamıştı. Önceki hayatımın tamamını yalan bir aşk uğruna tuzağa düşürülmüş, işkence görmüş ve bir kenara atılmış olarak geçirdim. Nasıl bu kadar kör, bu kadar aptal olabilmiştim? Bu adaletsizliğin acısı içimi yakıyordu. Ama bu sefer aklım başımdaydı. Bu sefer anılarım benimleydi. Telefonuma uzanırken ellerim sakindi, Ceyda Volkan'ın numarasını buldum ve arama tuşuna bastım. Bu sefer onun aşkını aramayacaktım. Onun mükemmel hayatını paramparça edip kendi özgürlüğümü kazanacaktım.

Üç yıl boyunca tam dört düşük yaptım. Her biri, başarısızlığımın acımasız birer hatırlatıcısıydı. Kocam Arda ise her seferinde yas tutan eş rolünü mükemmel oynadı, kulağıma rahatlatıcı sözler fısıldadı ve bir dahaki sefere her şeyin farklı olacağına dair sözler verdi. Bu sefer farklıydı. Arda'nın endişesi, beni altın bir kafese hapsederek kontrole dönüştü. Bunun benim ve bebeğin güvenliği için olduğunu, biyolojik babam olan Milletvekili Demir Karamanoğlu'nun veliahtıyla evli olmanın getirdiği stresten kaynaklandığını iddia etti. Güvenim, bir öğleden sonra Arda ve evlatlık kız kardeşim Selin'i bahçede duyduğumda paramparça oldu. Selin'in kucağında bir bebek vardı ve Arda'nın aylardır görmediğim o yumuşak gülümsemesi onlara yönelikti. Selin'in benim "düşüklerim" hakkındaki sahte üzüntüsü, korkunç bir gerçeği ortaya çıkardı: Kayıplarım, Arda'nın siyasi geleceğini güvence altına almak ve benim değil, kendi oğullarının Karamanoğlu hanedanlığını devralmasını sağlamak için kurdukları planın bir parçasıydı. Annemle babam, yani Milletvekili Karamanoğlu ve Berrin, onlara katıldığında ihanet daha da derinleşti. Selin'i ve bebeği kucaklayarak suç ortaklıklarını doğruladılar. Bütün hayatım, evliliğim, çektiğim onca acı, hepsi korkunç, dikkatle kurgulanmış birer yalandan ibaretti. Arda'nın her rahatlatıcı dokunuşu, her endişeli bakışı birer performanstı. Ben sadece bir araçtım, bir emanetçiydim. Yuvama konan guguk kuşu Selin her şeyimi çalmıştı: annemi babamı, kocamı, geleceğimi ve şimdi de çocuklarımı. Gerçek yüzüme bir tokat gibi çarptı: Kaybettiğim dört bebek kaza değildi; onlar Arda ve Selin'in hırslarının sunağında kurban edilmişlerdi. Aklım başımdan gitti. Bunu nasıl yapabilirlerdi? Beni koruması gereken kendi ailem, nasıl olur da bana karşı bu kadar zalimce bir komplo kurabilirdi? Adaletsizlik içimi yaktı, geride boş, acıyan bir hiçlik bıraktı. Ağlayacak gözyaşım kalmamıştı. Sadece eylem vardı. Hastaneyi arayıp kürtaj için randevu aldım. Sonra eski dans akademimi aradım, Paris'teki uluslararası koreografi programına başvurdum. Gidiyordum.

On beş yıl boyunca, kocam için anne olma hayalimden vazgeçtim. O, milyarlarca liralık bir imparatorluğun veliahtıydı ve bir aile laneti taşıyordu; sevdikleri kadınlar doğum sırasında ölüyordu. Onun için bunu kabul ettim. Sonra, ölmek üzere olan dedesi bir veliaht talep etti. Mirasını kurtarmak ve beni "korumak" için bir taşıyıcı anne tuttu. Tıpkı benim gençliğime benzeyen bir kadın. Bunun sadece klinik bir anlaşma olduğuna dair bana söz verdi. Yalanlar hemen başladı. Kadının "duygusal desteğe" ihtiyacı olduğunu iddia ederek her geceyi onunla geçirmeye başladı. Evlilik yıldönümümüzü kaçırdı. Doğum günümü unuttu.

Beş yıllık kocam Mert, beni romantik bir uçurum kenarı pikniğine götüreceğini söyledi. Bana bir kadeh şampanya doldurdu, gülümsemesi güneş kadar sıcaktı. Birlikte geçirdiğimiz hayatımızı kutlamak için olduğunu söyledi. Ama manzaraya hayran kalırken, elleri sırtıma çarptı. Dünya, aşağıdaki vadiye doğru yuvarlanırken gökyüzü ve kayaların bulanık bir görüntüsüne dönüştü. Kırık dökük ve kanlar içinde uyandım, tam zamanında yukarıdan sesini duydum. Yalnız değildi. Metresiydi, adını duydum: Cansu. "O... gitti mi?" diye sordu. "Çok yüksekten düştü," Mert'in sesi düzdü, duygudan yoksundu. "Kimse sağ çıkamazdı. Cesedi bulduklarında, trajik bir kaza gibi görünecek. Zavallı, dengesiz Aylin, kenara çok yaklaşmış." Sözlerindeki sıradan acımasızlık, darbeden daha kötüydü. Benim ölüm ilanımı çoktan yazmış, ben fırtınada ölüme terk edilirken, sonumun hikayesini kurgulamıştı. Üzerime bir umutsuzluk dalgası çöktü, ama sonra başka bir şey alevlendi: bembeyaz, öfkeli bir hiddet. Tam görüşüm bulanmaya başlarken, farlar yağmuru yardı. Lüks bir arabadan bir adam indi. Mert değildi. O, kocamın en nefret ettiği rakibi, Mert'i benim kadar yok etmek isteyebilecek tek adam, Caner Demir'di.

Nefes nefese uyandım, ilk hayatımın anısı hala taptazeydi: Nişanlım Arda, bir kaza sonucu hafızasını kaybettikten sonra Selin adında bir kadının zihnini zehirlemesiyle boğulmamı soğukkanlılıkla izliyordu. Bu sefer, o meşum tekne gezisinden önce kaçmak için bir planım vardı. Ama kapı zili çaldı. Arda'ydı, eve erken gelmişti. Ve kolunda Selin vardı. Yatta "küçük bir kaza" geçirdiğini iddia etti ama gözleri berraktı. Beni hatırlıyordu. Hafızasını kaybetmemişti. Yine de o kadını evimize getirdi, annemin vefatından sonra stüdyo olarak kullandığım odaya yerleştirdi. Annemle babamdan kalan paha biçilmez hatıraların çöpe atılmasını emretti. Karşı çıktığımda beni duvara fırlattı. Selin "yanlışlıkla" aile fotoğrafımızı paramparça ettiğinde ise bana tokat atıp bardaktan boşanırcasına yağan yağmurda beni evin dışında kilitledi. İlk hayatımda, onun bu zalimliğini hafıza kaybına bağlayabilirdim. Kendime onun da bir kurban olduğunu söylemiştim. Ama şimdi, her şeyi hatırlıyordu; çocukluğumuzu, aşkımızı, verdiğimiz sözleri. Bu, manipüle edilen bir adam değildi. Bu, bana bilerek ve isteyerek işkence etmeyi seçen bir canavardı. Selin, annemden kalan son hediyeyi de parçaladığında, sonunda delirdim ve ona saldırdım. Arda'nın tepkisi anında oldu. Korumalarına beni bodrumdaki ses yalıtımlı bir odaya sürükletip bir sandalyeye bağlattı. Elektrik vücudumu dağlarken anladım. İkinci şansım bir kaçış değildi. Bu, cehennemin yeni bir seviyesiydi ve bu sefer, işkencecim ne yaptığının tamamen farkındaydı.

Demir Aslan’ın yeni şirketi için özel olarak tasarladığım logo, yirmi ikinci yaş günü hediyem ve birlikte kuracağımız hayatın sözde başlangıcı olacaktı. Ama ondan kurtulmak için sahte bir nişan planladığını sağ koluna söylediğini duyduğum an, logo parmaklarımın arasından kayıp gitti. Özel odanın dışındaki pelüş halının üzerine boğuk bir sesle düştü. Ses, kulüpten gelen müziğin alçak uğultusunda yutuldu. Benim dünyam ise sessizliğe gömüldü.

Kıbrıs'taki düğünümüz, neşe dolu vaatlerle ışıldarken, planlanmış, mükemmel bir balayına, sonsuzluğumuzun başlangıcına dönüştü. Bu mutluluk dolu yanılsama, Arda'nın eski sevgilisi Ceyda'dan gelen bir kısa mesajın telefonunun ekranında parlamasıyla patladı: "Dün gece inanılmazdı, Arda. Beklediğime değdi. Yakında görüşürüz. C." Dünyam başıma yıkıldı; düğünümüzden bir gece önce onunla yatmış, sonra yine de benimle evlenmişti. Arda anında korkakça bir kaçış planı uydurdu, sadece beni unuttuğu seçici bir hafıza kaybı numarası yaptı. Sonra utanmazca Ceyda ile yeniden bir araya geldi ve manipülatif aile bağlantıları aracılığıyla, iptal edilen rüya düğünümüze ruhunu dökmüş olan başarılı bir organizatör olan beni, kendi düğünlerini düzenlemeye zorladılar. Özenle seçtiğim şakayıkları, anlaştığım catering şirketini, hatta benim Vakko gelinliğimi bile kendi malları gibi sergilediler. Ceyda, benim çektiğim acı dolu aşağılanmadan halkın önünde zevk alıyordu. Aşkımın titizlikle sökülüp onların zaferi olarak sergilendiğini görmenin kahredici ihaneti, ruhumda buz gibi, yakıcı bir öfke alevlendirdi. Ama onlar şokumu zayıflık sandılar; o beni sildiğini düşündü, oysa ben çoktan kendi şaheserimi planlıyordum. Elime öyle bir koz geçmişti ki, yakında hiç de işine yaramayacak sahte bir hafıza kaybıyla yüzleşecekti.

Sekiz yıl boyunca Arda'nın sarhoşken verdiği bir söze tutundum. Ondört yaşındayken yaptığı, muhtemelen kutsal bir yemin gibi hissettiren bir şakaydı bu. Onun için mükemmelleşmek adına kendimi baştan yarattım, yirmi ikinci yaş günümüzün nihayet bizim anımız olacağına inandım. Ama sonra onun planını duydum: "sözümüz" acımasız bir yalandı, benden kurtulmak için kurulmuş bir tezgâhtı. Selin'e aşıktı, sahte bir nişan ve kiralık bir bebekle beni nihayet hayatından çıkarmayı planlıyordu. Dünyam başıma yıkıldı, arkadaşlarının kahkahalarının yankısından başka bir şey kalmamıştı geriye. Neden onun titizlikle kurguladığı hayatında her zaman sadece bir engel, bir şakaydım? Yurt dışı bursunu kabul ettim, bavullarımı topladım ve ona dair her anıyı yakıp yok olmaya hazırlandım. Bir yardım galasında Selin'le olan nişanını herkese göstererek beni herkesin içinde küçük düşürdü. Sonra bir saksı düştüğünde, ben yerde kanlar içinde yatarken beni tamamen görmezden gelip Selin'e siper oldu. Veda partimde, sırf Selin'i korumak için beni göle itip boğulmaya terk etti. Onu seçti. En yakın arkadaşına rağmen. Benim hayatıma rağmen. Abim Can beni kurtarmaya geldi, Arda'ya öfkeyle bağırdı ama Arda'nın zerre kadar pişmanlık duymadığı belliydi. Benim "dengesiz" ve "takıntılı" olduğumu iddia etti, her gerçeği kendi hikayesine uyacak şekilde çarpıttı. New York'a gittim, tüm bağlarımı kopardım, onu hayatımdan sonsuza dek silmeye kararlıydım. Yıllar sonra, Selin ve sevgilisi Levent tarafından mahvolmuş ve perişan halde olan Arda, çaresizce beni aradı. Beni bulduğunda mutlu ve başarılıydım, yanımda bana gerçekten değer veren Kerem vardı. Nihayet ona özrünün hiçbir anlam ifade etmediğini, artık benim sorunum olmadığını söyleyecek gücü bulmuştum. Bir zamanlar her düşüncemi işgal eden adam, şimdi acınası bir yabancıydı, zerre kadar önemsizdi. Onun son, gecikmiş itirafını, boşa harcanmış bir aşkın kağıt uçağını New York semalarına fırlattım. Kırık bir kızdan ünlü bir mimara, sahte bir yıldızın peşinden koşmaktan kendi kanatlarımı bulmaya uzanan yolculuğum tamamlanmıştı. Nihayet özgürdüm, onun asla dokunamayacağı bir geleceğe kanat çırpıyordum.

Korkunç bir kaya tırmanışı kazasından sonra gözlerimi bir hastanede açtım. Seçici hafıza kaybı sayesinde geçmişim bomboş bir sayfaydı. En yakın arkadaşım Ceyda, uzun süredir birlikte olduğum ve artık eski sevgilim olan Efe Kozan'a dair tüm anılarımı yitirdiğimi nazikçe söyledi. Unuttuğum bu adama karşı hiçbir şey hissetmesem de, o ve göz alıcı, kindar sevgilisi Beren Soykan hayatıma hızla yeniden girdiler. Her karşılaşmamız bir öncekinden daha tüyler ürperticiydi. Bana karşı besledikleri kötü niyetli küçümseme neredeyse elle tutulur gibiydi. Beren'in düşme numarası yapmasından Efe'nin şok edici bir fiziksel saldırıyla elimi kırmasına, beni herkesin içinde küçük düşürmesinden Beren'in pasta tasarımlarımı utanmazca çalmasına ve Efe'nin de bir jüri üyesi olarak bu hırsızlığı şok edici bir şekilde onaylamasına kadar, beni yok etmek için amansız bir kampanya yürütüyor gibiydiler. Beren, Efe'nin ailesinin evinde beni diri diri yakmaya bile çalıştı ve Efe beni alevlerin içinde bırakıp gitti. Sözde sevdiğim bu adam, hafızam onu zihnimden sildikten sonra bile nasıl bu kadar zalim olabilirdi? Sürekli ihanetleri, kariyerimi herkesin gözü önünde yerle bir etmesi ve Beren'in çaresizce beni arabayla ezmeye çalışmasıyla doruğa ulaştı. Şaşkınlığım ve acım her geçen gün daha da derinleşiyor, beni her şeyi sorgulamaya itiyordu. Ama bu kaosun ortasında, Can Evren adında nazik, samimi bir pastacı ortaya çıktı. Beni korudu, bana gerçek aşkın neye benzediğini gösterdi. Ve son, yıkıcı bir travma anılarımı geri getirdiğinde bir seçimle yüzleştim: ya geçmişe teslim olacaktım ya da Can'ın sunduğu huzurlu, sevgi dolu geleceği kucaklayıp Efe'nin zehirli gölgesinden uzakta yeni hayatımı kuracaktım.

Can Demir ile olan evliliğim, onun cazibesi ve ortak mutluluğumuz üzerine kurulmuş rüya gibi bir hayattı, adeta bir mükemmellik tablosuydu. Sonra o telefon geldi: Annem bir kaza geçirmişti ve kocam Can, ona ulaşmak imkansızdı. Saatler, hastanenin steril bekleme odasında, annemin durumundan çok daha derin bir korkuyla eriyip gitti. Bilinmeyen bir numaradan bir mesaj geldi, tek bir fotoğraf: Can, kolunu başka bir kadının omzuna dolamış, samimi, tanıdık bir poz. Bu kadın teyzemdi, Selin Akay, annemin yıllardır görüşmediği kız kardeşi. Gülümsemesi acı verici bir şekilde benimkine benziyordu. Bir zamanlar mükemmel olan dünyam, hastanenin uğultulu ışıkları altında milyonlarca buz parçasına ayrılıp tuzla buz oldu. Gece geç saatte döndü. Şarjı bitmiş telefonlar, acil toplantılar hakkında kaygan yalanlar sıraladı. Sanki karşısında avutulması gereken bir çocuk varmış gibi. Ama o, önüme koyduğum kağıtları hiçbir şeyden habersiz imzalarken, içime oturan o buz gibi ironi hissiyle sarsıldım. Tanıdığımı sandığım adam, çocuğumuza "Selin" adını vermekten bahseden kocam, bir yabancıydı. Çalışma odasını buldum; bir ofis değil, adeta ona adanmış bir tapınaktı. Umutsuz mektuplar ve canavarca planını detaylandıran bir günlükle doluydu: Ben sadece "onun Selin'ini" doğuracak "mükemmel görünümlü bir yedek"tim. Aşk, evlilik, bebek... hepsi onun kayıp takıntısını yeniden canlandırmak için tasarlanmış iğrenç bir uydurmaydı. Acı beni ikiye ayırmakla tehdit etti, ama acının altında, kederden daha keskin, soğuk ve sert bir kararlılık oluşmaya başladı. O, yatırım evraklarını imzaladığını sanmıştı; aslında boşanma protokolünü ve benim içimde özenle inşa ettiği yalanı sona erdirme rızamı imzalamıştı. O gece, günlüğünü açık bırakarak, sanrısını ortaya sererek evden çıktım. Onun canavarca fantezisinin her izini silmeye hazırdım.

Hayallerini, kocası Mert'in teknoloji imparatorluğu YıldızTek için feda eden bir kadın olan Elif, yıkıcı bir teşhisle yüzleşir: ileri evre pankreas kanseri. Ölümüyle boğuşurken, Mert'in Ceyda Sancak ile artan sadakatsizliği ve kendisine karşı buz gibi kayıtsızlığıyla yüzleşir. Mert, onu teselli etmek yerine acısını küçümser ve onu drama yapmakla suçlar, hatta "dikkatini çekmek için ölmesini" önerir. Yaklaşan ölümünün acımasız gerçeği, Elif'i paramparça olmuş evliliğinin ve kocasının ihanetinin sert gerçeğiyle yüzleşmeye zorlar. Sadece kalp kırıklığı getiren hayata veda ederek, yakılma törenini düzenler ve son vedasına hazırlanır. O zayıflarken bile, Ceyda'nın kötü niyetli alayları devam eder ve Elif ile Mert'in ilk evlerinin, masum aşklarının ve ortak hayallerinin sembolünün acımasızca yıkılmasıyla doruğa ulaşır. Son anlarında Elif, Mert'e imzalanmış bir boşanma protokolü ve onunla hiç tanışmamış olmayı dilediğini belirten bir günlük yazısı bırakır; onu yok ettiğini ve her şeyini aldığını söyler. Suçluluk duygusu ve Elif'in ölümünün korkunç bir hayaliyle boğuşan Mert, ikinci bir şans verildiğine inanarak ilk evlerini yeniden inşa ederek ve "dirilmiş" Elif'i sevgi ve ilgiye boğarak günahlarından arınmaya çalışır. Ancak, yarattığı bu sahte gerçeklik, 20. evlilik yıldönümlerinde, hayalet bir Elif'in yıkıcı gerçeği açıklamasıyla paramparça olur: Mert, kederinden ve eylemlerinin sonuçlarından kaçmak için umutsuz bir rüyanın, bir halüsinasyonun içinde yaşamaktadır. Rüyası çökerken Mert her şeyini kaybeder – YıldızTek'i, servetini ve akıl sağlığını – sonunda yok olur, yok ettiği kadın ve asla geri kazanamayacağı aşk tarafından sonsuza dek lanetlenmiş bir hayalete dönüşür.