Kalbimi Kıran Mafya Varisi

Boran Atahan'dan vazgeçmeye karar verdikten on sekiz gün sonra, Ceyda Arsoy beline kadar uzanan saçlarını kesti ve babasını arayarak İzmir'e taşınıp Ege Üniversitesi'ne gideceğini bildirdi. Babası şaşkınlıkla bu ani değişikliğin sebebini sordu, ona her zaman Boran'ın yanında kalmak için nasıl direndiğini hatırlattı. Ceyda zoraki bir kahkaha atarak acı gerçeği açıkladı: Boran evleniyordu ve o, yani üvey kardeşi, artık ona yapışıp kalamazdı. O gece, üniversiteye kabul edildiğini Boran'a söylemeye çalıştı, ama nişanlısı Kloé Erbil neşeli bir telefonla araya girdi ve Boran'ın Kloé'ye söylediği şefkatli sözler, Ceyda'nın kalbine birer kor gibi düştü. Bir zamanlar o şefkatin sadece kendisine ait olduğunu, Boran'ın onu nasıl koruduğunu ve ona olan aşkını bir günlüğe ve bir aşk mektubuna nasıl döktüğünü hatırladı. Ama Boran mektubu görünce çıldırmış, "Ben senin abinim!" diye bağırarak mektubu yırtıp atmıştı. Boran kapıyı çarpıp gitmiş, Ceyda'yı yırtık parçaları özenle bir araya getirmeye çalışırken yalnız bırakmıştı. Ancak aşkı ölmemişti, Boran eve Kloé'yi getirip ona "Yengen de," dediğinde bile. Şimdi anlamıştı. O yangını kendi kendine söndürmek zorundaydı. Boran'ı kalbinden söküp atmalıydı.

Kaderimin bana yazdığı eşim, Alfa Aras, aşkımızı Ay Tanrıçası'nın kutsadığı bir masal olarak adlandırırdı. Ama masallar yalandır. Onun masalının, herkesin önünde "kraliçem" diye seslendiği hamile bir metresi olduğunu keşfettim. O kadın, Aras'ın bana verdiği kutsal Eşleşme kolyesini takarak bana selfieler gönderirken, sürümüz fısıltıyla benim sadece "soy sorunu" olduğumu, gerçek varis doğduktan sonra halledileceğimi konuşuyordu. Bu yüzden evlilik yıldönümümüzde ona bir hediye verdim. İçinde boşanma belgeleri ve resmi Reddedişim vardı. Sonra da ortadan kayboldum.

Ölüyordum. Hem bedenen hem de ruhen iflas etmiştim. Hava Kuvvetleri'nin gözbebeği Binbaşı karımın ödül almasını izliyordum. Onun kariyeri ve kızımız Lale için feda ettiğim onca yıl, bana her şeyime mal olmuştu. Kader, birliğinin psikoloğu Dr. Vural'ı "sırdaşı" olarak övdü, beni tamamen görmezden geldi. Sonra Lale'nin yatağımın başında kanımı donduran fısıltısı geldi: "Annemle Dr. Vural ne kadar da yakışıyorlar. Belki de artık kendini bıraksan iyi olur. Böylece annem sonunda onunla mutlu olabilir." Kalbim daha fazla dayanamadı. Karanlık. Sapasağlam ve genç bir şekilde, 20 yıl öncesine, 1993'e dönmüş olarak aniden uyandım. İkinci bir şans! Ama ihanet zihnimde tekrar tekrar canlandı. Kader, Grönland görevini Vural ile planlıyordu. Kısa süre sonra, henüz altı yaşındaki Lale, Vural'a yapışıp, "Dr. Vural benim yeni babam olabilir mi?" diye sordu. Dünyam başıma yıkıldı. İhanetler art arda geldi. Okulda Lale, Vural'ı herkesin içinde "Babam" diye tanıştırdı. En son darbe ise Lale'nin (Vural'ın ihmali yüzünden) düşmesinden sonra söylediği yalandı: "Babamın suçuydu! Dr. Vural beni kurtardı!" Kader öfkeyle kükredi: "Bunu kasten yaptın! Sen bir zavallısın!" Bu, soğuk ve planlı bir şekilde hayatımdan silinmemdi. Geçmişte çektiğim acı, kararımı pekiştirdi. "Peki," dedim duygusuzca, "O zaman Dr. Vural onun babası olsun." Doğruca adliyeye gidip boşanma davası açtım. Tanıdıkları o paspas adam artık yoktu. Jet pilotu olmayı hayal eden adam sonunda uçuyordu. Bu sefer, *kendi* hayatımı geri alacaktım.

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Sonunda yapmıştım. İstifa mektubum, Hakan Bey'in o pahalı maun masasının üzerine resmen konmuş, Arda Soykan'ın gizli kaçamağı olduğum yıllara acımasız bir nokta koymuştu. Ama özgürlük anlık bir histi. Arda'nın nişanlısı ve benim celladım olan Selin, elinde silah gibi tuttuğu eski, çocuksu bir çizimimle beni Arda'nın Bebek'teki çatı katı dairesine çağırdı ve suratıma okkalı bir tokat patlattı. Arda geldiğinde ise beni savunmak yerine, Selin'in o mükemmel, parlak timsah gözyaşlarını sildi ve beni "hiçbir anlam ifade etmeyen" biri olarak bir kenara attı. Sadece "bir deşarj" olduğumu söyledi. Bundan cesaret alan Selin, mimari hayallerimi – toplum merkezleri için yaptığım tasarımları – içinde barındıran portfolyomu kaptı, hepsini yere saçtı ve üzerlerine doğrudan kırmızı şarap dökerek geleceğimi kızıla boyadı. Arda ise ayağımın dibine bir tomar para fırlattı. Sesi dümdüzdü: "Kuru temizleme için. Şimdi defol." İstanbul'un aniden bastıran sağanağının altında, sevdiğim adam için bu kadar değersiz olmanın verdiği kahredici aşağılanmayı beynime çakan her bir yağmur damlasıyla sarsıla sarsıla yürüyordum. Benim o saf dünyamın merkezindeki adam, onurumun ve hayallerimin şarapta boğuluşunu nasıl izleyebilir, sonra da sanki kırık bir eşyaymışım gibi önüme para atabilirdi? Ama o en derin umutsuzluk anında, içimde bir şeyler koptu. Onların bir kenara atılmış oyuncağı, duygusal kum torbası olmaktan bıkmıştım. Ne pahasına olursa olsun ortadan kaybolacak ve huzurumun satılık olmadığı bir hayatı yeniden inşa edecektim.

Üç yıl boyunca Bayan Aslı Karahan'dım; bu unvan, kendi lüks evimde bir hayalet olmaktan başka bir anlama gelmiyordu. Mimar kocam Hakan, evliliğimizi bir sır olarak sakladı; kalbi bir başkasına aitken bu evlilik sadece bir formaliteydi. Yıkıcı gerçek, gizli bir odada ortaya çıktı: çocukluk aşkı, "tek gerçek aşkı" Ece'nin portreleriyle dolu bir tapınak. Ben bir eş değildim; sadece bir yer tutucuydum, o dönene kadar yatağını ısıtan biriydim. Ece, Hakan'ın şirketine yeniden katıldığında, Hakan'ın neşesi elle tutulur cinstendi ve beni ihmal edişi artık tamdı. Sonsuz geceler boyunca onun yanında kaldı, beni görünmez kıldı, aşkımı karşılıksız bıraktı, varlığımı yok saydı. Nasıl bu kadar kör, bu kadar aptal olabilirdim de üç yılımı bana kibar bir kayıtsızlıktan başka bir şey sunamayan bir adama harcayabilirdim? Acı sadece onun ihaneti değildi; kendi kendime açtığım bir yaraydı, ruhumun yavaş yavaş erimesiydi. Bu yüzden çaresiz bir plan yaptım; özgürlüğümü kazanmak için dikkatle tasarlanmış bir aldatmaca. Onun imzasını boş bir kağıda alacaktım ve sonra asıl iş başlayacaktı. Kamuoyundaki imajı ve Ece'ye olan ölümsüz bağlılığıyla o kadar meşguldü ki, neye uğradığını bile anlamayacaktı. Beni hiç gerçekten görmese bile, beni serbest bırakacaktı.

Thea, Bay Reynolds adını kullanan kötü şöhretli ve gizemli sakatla evlenmeye zorlandıktan sonra bir daha asla mutlu olamayacağını hissetti. Yeni kocasının çirkin ve çok kaba olduğu söyleniyordu. Sonuç olarak, Thea kendini mutsuz evliliğine katlanmaya hazırladı. Ancak kısa süre sonra büyük bir şaşkınlık yaşadı. Kocası onu sevgi yağmuruna tuttu. Onu özel hissettirdi. Bay Reynolds, onun kahramanı oldu. Thea'ya saldıran herkese karşı onu savundu. Öz babası ona kötü davrandığında bile, o moruğun arabasını mahvetti. Tüm düşmanları ondan nefret etti. Yaralarını sararken, içlerinden ona lanet okudular. Ne kadar kalpsiz bir kadın! Bay Reynolds, Thea'yı kollarına aldı ve ilan etti: "O, hayatımın aşkı. Onu olduğu gibi seviyorum. Kimsenin itirazı var mı?"

Ölüyordum. Hem bedenen hem de ruhen iflas etmiştim. Hava Kuvvetleri'nin gözbebeği Binbaşı karımın ödül almasını izliyordum. Onun kariyeri ve kızımız Lale için feda ettiğim onca yıl, bana her şeyime mal olmuştu. Kader, birliğinin psikoloğu Dr. Vural'ı "sırdaşı" olarak övdü, beni tamamen görmezden geldi. Sonra Lale'nin yatağımın başında kanımı donduran fısıltısı geldi: "Annemle Dr. Vural ne kadar da yakışıyorlar. Belki de artık kendini bıraksan iyi olur. Böylece annem sonunda onunla mutlu olabilir." Kalbim daha fazla dayanamadı. Karanlık. Sapasağlam ve genç bir şekilde, 20 yıl öncesine, 1993'e dönmüş olarak aniden uyandım. İkinci bir şans! Ama ihanet zihnimde tekrar tekrar canlandı. Kader, Grönland görevini Vural ile planlıyordu. Kısa süre sonra, henüz altı yaşındaki Lale, Vural'a yapışıp, "Dr. Vural benim yeni babam olabilir mi?" diye sordu. Dünyam başıma yıkıldı. İhanetler art arda geldi. Okulda Lale, Vural'ı herkesin içinde "Babam" diye tanıştırdı. En son darbe ise Lale'nin (Vural'ın ihmali yüzünden) düşmesinden sonra söylediği yalandı: "Babamın suçuydu! Dr. Vural beni kurtardı!" Kader öfkeyle kükredi: "Bunu kasten yaptın! Sen bir zavallısın!" Bu, soğuk ve planlı bir şekilde hayatımdan silinmemdi. Geçmişte çektiğim acı, kararımı pekiştirdi. "Peki," dedim duygusuzca, "O zaman Dr. Vural onun babası olsun." Doğruca adliyeye gidip boşanma davası açtım. Tanıdıkları o paspas adam artık yoktu. Jet pilotu olmayı hayal eden adam sonunda uçuyordu. Bu sefer, *kendi* hayatımı geri alacaktım.

Nazlı, ailesi nezdinde "çirkin ördek yavrusu" muamelesi görmüş, herkesin hayran olduğu üvey kız kardeşi Elif tarafından ise her fırsatta aşağılanmıştı. Herkesin gözünde, CEO Mert ile nişanlı olan Elif mükemmel kadındı... Ta ki Mert, düğün gününde herkesi şaşkına çevirip Nazlı'yla evlenene kadar! Herkes şok olmuş, Mert'in o "çirkin" kadını neden seçtiğini anlamaya çalışıyordu. İnsanlar onun kenara atılmasını beklerken, Nazlı gerçek kimliğini ortaya sererek herkeste şok etkisi yarattı: Mucizevi bir şifacı, finans dünyasının güçlü bir ismi, değer biçme konusunda bir dahi ve yapay zeka dehası. Nazlı'ya yapılan kötü muamele su yüzüne çıkınca, Mert, onun makyajsız halinin soluk kesici bir fotoğrafını paylaşarak medyayı birbirine kattı. "Eşimin kimsenin onayına ihtiyacı yok."

Genç kadın, üç yıllık evliliğin ardından soğuk kalpli kocasının ona hiç değer vermediğini anladı. Bu süre zarfında, bir gün onun yavaş yavaş kendisini seveceğini çocuksu bir saflıkla düşündü. Ancak kocası onu diz çökmeye ve kendini aşağılamaya zorladığında, onun hakkında yanıldığını anladı. Bu adamın ona karşı hiçbir duygusu yoktu. Peki, artık onu neden sevsin ki? Kocası ona diz çökmek ile boşanmak arasında bir seçim sunduğunda, tereddüt etmeden ikincisini seçti. Sonuçta, gençliğini bu pisliğe neden harcasındı ki? Servet içinde yüzen ailesiyle her gün eğlenmesi daha hoş olmaz mıydı?

Herkes Leyla'nın teyzesinden aldığı sinsilikle, masum bir görüntü sergileyerek evli erkekleri kendine çekmeyi başardığına inanıyordu. Beklenmedik bir şekilde, sadece yoğun bir karşılaşmanın ardından kötü şöhretli playboy Colton'ın karısı oldu ve birçok kişinin aceleye getirilen evliliklerinin arkasındaki nedenler hakkında spekülasyon yapmasına neden oldu. Başlangıçta sıradan bir anlaşma olarak görülen ilişkileri, bir partide duygusal bir şekilde Colton'un Leyla'nın bileğini tutup, ham bir kırılganlıkla dolu sesiyle "Beni biraz daha sevebilir misin?" diye sorduğu an farklı bir boyut kazandı. İşte o zaman gerçeği fark etti; ilişkilerinin ipleri en başından beri onun elindeydi.

Adeline, Brendan ile üç yıllık evliliği süresince yerin dibine girecek kadar alçakgönüllü bir hale gelmişti. Ancak bunun karşılığında aldığı şey sevgi ve ilgi değil, bitmek bilmeyen bir kayıtsızlık ve küçümsemeydi. Daha da kötüsü, Brendan'ın kalbindeki kadın aniden ortaya çıkınca, Brendan iyice Adeline'den uzaklaştı. Sonunda Adeline daha fazla dayanamayarak boşanmayı istedi. Sonuçta neden böylesine soğuk ve uzak bir adamla kalmalıydı ki? Bir sonraki kesinlikle daha iyi olacaktı. Brendan, eski karısının bavullarıyla birlikte evden ayrılışını izledi. Birden aklına bir fikir geldi ve arkadaşlarıyla bahse girdi. "Kesinlikle ayrıldığına pişman olacak ve kısa sürede yalvararak geri dönecek." Bu iddiayı duyduktan sonra Adeline alayla gülümsedi. "Rüya görmeye devam et!" Birkaç gün sonra Brendan, eski eşini bir barda gördü. Görünüşe göre Adeline, arkadaşlarıyla bir barda boşanmasını kutluyordu. Çok geçmeden, lanet olası kadının yeni bir talibi olduğunu fark etti. Brendan paniklemeye başlamıştı. Üç yıl boyunca kendisine sıkı sıkıya bağlı olan kadın bir anda umursamaz olmuştu. Şimdi ne yapacaktı?