Kurtadam Aşk Romanları: Tehlikeli Tutkular ve Kader Bağları

Kaderimin bana yazdığı eşim, Alfa Aras, aşkımızı Ay Tanrıçası'nın kutsadığı bir masal olarak adlandırırdı. Ama masallar yalandır. Onun masalının, herkesin önünde "kraliçem" diye seslendiği hamile bir metresi olduğunu keşfettim. O kadın, Aras'ın bana verdiği kutsal Eşleşme kolyesini takarak bana selfieler gönderirken, sürümüz fısıltıyla benim sadece "soy sorunu" olduğumu, gerçek varis doğduktan sonra halledileceğimi konuşuyordu. Bu yüzden evlilik yıldönümümüzde ona bir hediye verdim. İçinde boşanma belgeleri ve resmi Reddedişim vardı. Sonra da ortadan kayboldum.

Üç yıl boyunca Alfa Hakan'ın kaderindeki eşiydim, ama o bu unvanı bana asla layık görmedi. Başka bir kadına, Selin'e aşıktı ve ben sadece mühürlemeyi reddettiği, yoluna çıkmış bir engeldim. Babam ölüm döşeğindeyken, bana söz verdiği hayat kurtaran ilacı getirmesi için ona yalvardım. Selin'le birlikteydi. Zihin bağımız aracılığıyla, Hakan bağlantıyı kesmeden hemen önce arka planda Selin'in kahkahasını duydum. "Böyle önemsiz meselelerle beni rahatsız etmeyi kes," diye hırladı. Sevgilisi daha sonra sahte bir hastalık numarası yaparak tüm kıdemli şifacıları babamın başından ayırdı. Babam, ruh eşim başka bir kadınla smokin seçerken öldü. Benim diğer yarım olması gereken adam için babamın hayatı "önemsiz bir meseleydi". Takıntısı yüzünden bir cinayet ortağına dönüşmüştü. Ama benim ne yaptığımdan haberi yoktu. Günler önce, Selin'den gelen bir telefonla dikkati dağılmışken, kalın bir belge yığınının arasına tek bir sayfa sıkıştırmıştım. Okumadan imzaladı ve tek bir bilek hareketiyle kendi ruhunu paramparça etti. Az önce Reddetme Ritüeli'ni imzalamıştı.

İlk kişisel resim sergimin açılış gecesiydi ama Alfa eşim Kaan hiçbir yerde görünmüyordu. Hava şampanya ve övgü kokuyordu ama her iltifat yüzüme inen bir tokat gibiydi. Bana sanatçı değil, "Alfa'nın eşi" diyorlardı. Sonra onu haberlerde gördüm. Başka bir kadını, bir Alfa Dişi'yi, kameraların flaşlarından koruyordu. Odadaki fısıltılar gerçeği doğruladı: Sürüleri birleşiyordu ve bu birlik yeni bir eşleşmeyle mühürlenecekti. Bu sadece onun gecikmesi değildi; bağımızın halka açık bir şekilde infaz edilmesiydi. Sesi zihnimin içinde soğuk ve mesafeli bir şekilde çınladı. "Beren'in bana ihtiyacı var. Sen bir Omega'sın, bu rezaleti toparla." Bir özür değil, sadece bir emirdi. Dört yıldır tutunduğum son umut dalı da işte o an koptu. Beni sadece unutmamıştı; beni sistematik olarak silmişti. Gizli ilhamlarımdan doğan milyarlarca liralık uygulamanın bile üzerine konmuş, sanatımı ise basit bir "hobi" olarak görmezden gelmişti. Ama içimdeki o sessiz, itaatkâr parça o gece öldü. Arka ofise yürüdüm ve avukatıma bir mesaj gönderdim. Ona, "değersiz" sanat eserlerim için bir Fikri Mülkiyet devir sözleşmesi gibi görünen bir Reddetme Ritüeli belgesi hazırlamasını söyledim. O küçük yazıları asla okumayacaktı. Ruhumu paramparça ederken kullandığı kibrin aynısıyla, şimdi kendi ruhunu sattığı belgeyi imzalamak üzereydi.

Ruh eşim Alfa Hakan'a on yıl boyunca sadakatle hizmet ettim. Bugün, Gümüş Ay sürüsünün Luna'sı olarak taç giyeceğim gündü. Sarsılmaz bağlılığımın kutlanacağı bir zafer anıydı. Ancak törenden hemen önce, onun Beta'sıyla konuşmasına kulak misafiri oldum. Bana "çorak bir tarla" dedi ve yerime hamile metresi Derya'yı getireceğini alaycı bir şekilde söyledi. Hatta üç gün içinde sürünerek geri döneceğime dair bahse bile girdi. Tüm sürünün önünde, benim başarısızlığımın kanıtı olarak sahte bir doktor raporunu havaya kaldırarak Derya'yı yeni Luna olarak ilan etti. Uzaklaşmaya çalıştığımda ise ona saldırmakla suçlandım. Hakan'ın Alfa Emri bir balyoz gibi üzerime indi ve beni dizlerimin üzerine çökmeye zorladı. Gözleri nefretle dolu bir şekilde, "Gelecekteki Luna'nıza saldırdı," diye kükredi. Son emri ise gümüşle bezenmiş kırbaçların getirilmesiydi. Kırbaçlar sırtımı parçalara ayırdıktan sonra savaşçıları beni bir çöp gibi ormana fırlatıp ölüme terk etti. Acı ve zehrin etkisiyle bilincimi kaybettim. Gözlerimi açtığımda ise yine bir esirdim. Tepemde, rakip sürümüzün korkunç Alfa'sı Baran Boz duruyordu. Yırtık pırtık giysilerime ve kanayan yaralarıma baktı. Sesi, yıllardır zihnimde çınlayan o kelimeleri tekrarlarken soğuk ve sorgulayıcı bir fısıltı gibiydi. "İşe yaramaz bir dişi kurt mu?"

Şifacı sonunda hamile olduğumu söyledi. İki yıllık şüphenin ardından, Karataş Sürüsü'nün varisini taşıyordum. Bu yavru, geleceğimizin anahtarı, Alfa'nın Luna'sı olarak yerimi sağlamlaştıracak olan kişi olmalıydı. Ama sevincim kursağımda kalırken, en yakın arkadaşımdan gelen bir Zihin Bağı dünyamı başıma yıktı. Bu, ruh eşim Demir'in başka bir kadını duvara bastırdığı, ağzının o kadınınkini adeta yiyip bitirdiği bir görüntüydü. Onunla yüzleştiğimde, bunu "sadece stres atmak" olarak geçiştirdi ve bir varis sahibi olmanın getirdiği baskıyı suçladı. Ama asıl darbe, annesinin metresi Serap'ı övdüğünü duyduğumda geldi. Serap, onların "gerçek Karataş varisi" dediği bebeklerine altı aylık hamileydi. Ben, onun kaderindeki eşi ise sadece "kısır bir kabuktun". On beş yıllık aşk ve sadakat, hepsi bir hiç uğrunaydı. Sürümüz için kurduğum iş imparatorluğu sadece bir araçtı. Uğruna her şeyi göze aldığım mucize yavrumuz, onlar için değersizdi. Ben sadece zayıf bir kan bağına sahip, değiştirilmeyi bekleyen siyasi bir zorunluluktum. O gece, Dolunay Töreni'nde hamileliğimi duyurup onların kabulü için yalvarmam gerekiyordu. Bunun yerine sahneye çıktım, Demir'in gözlerinin içine baktım ve kadim ayrılık sözlerini söyledim. Sonra, her şeyi yakıp yıkmama yardım edebilecek tek adama özel bir kanal açtım. "Kaan," diye gönderdim. "Planını kabul ediyorum."

Serena, vampir-kurt adam meleziydi. Ailesi genç ve masum gözlerinin önünde öldürüldü ve Kara Ay Sürüsü'nden Alfa Tyler tarafından yanına alındı. Onu tam anlamıyla büyütmediler. Bunun yerine onu bir hizmetçiye dönüştürdüler ve hatta daha sonra seks kölesi olarak sattılar. Yıllar boyunca tek destek kaynağı, Tyler'ın oğlu Brandon oldu. Bir gün, kendini çok yıprattıktan sonra, Brandon'ın uzun süredir kaderinde yazılı olan eşiyle onu aldattığını keşfetti. Ve sanki daha kötüsü olamazmış gibi, Alpha Tyler'ın ailesinin katili olduğu ortaya çıkar. Dünya başına yıkılmış gibi hissetti. Ama aniden, Peter adında yakışıklı ve yakında güçlü olacak bir Alfa hayatına girdi ve onun eşi olduğunu iddia etti. Kanında vampirler ve kurt adamlar için bir tehdit olarak görülen tehlikeli bir güç barındırdığı ve karanlıkta ona karşı komplo kuran gizemli bir düşmanla, Serena tüm bu sınavlardan Peter'ın yanında zaferle çıkabilir mi?

Ruh eşim, Alfa Demir, varisi için düzenlediği kutsal isim verme törenini yönetiyordu. Tek bir sorun vardı: Bu kutlamayı, sürümüze getirdiği sürüsüz bir kurt olan Lara'dan olan yavrusu için yapıyordu. Ve ben, onun gerçek ruh eşi, onun asıl varisine dört aylık hamile olan ben, davet edilmeyen tek kişiydim. Onunla yüzleştiğimde, kendi kolunu tırnakladı, kanattı ve benim ona saldırdığımı haykırarak çığlık attı. Demir, onun bu performansını gördü ve bana bir an bile bakmadı. Hırlayarak Alfa Emri'ni kullandı ve beni gitmeye zorladı. Aramızdaki bağın gücü, bana karşı bir silaha dönüşmüştü. Daha sonra, bana gerçekten saldırdı ve düşmeme neden oldu. Elbisemde kan lekeleri belirirken, çocuğumuzun hayatını tehlikeye atarken, kendi yavrusunu bir halının üzerine fırlattı ve benim onu öldürmeye çalıştığımı haykırdı. Demir odaya daldı, yerdeki kanamalarımı gördü ve bir an bile tereddüt etmedi. Lara'nın çığlık atan yavrusunu kucağına alıp bir şifacı bulmak için koşarak uzaklaştı, beni ve gerçek varisini ölüme terk etti. Ama ben orada yatarken, annemin sesi kendi zihin bağımız aracılığıyla zihnimde yankılandı. Ailemin gönderdiği refakatçiler, bölge sınırının hemen ötesinde beni bekliyordu. Çöp gibi bir kenara attığı Omega'nın aslında dünyanın en güçlü sürüsünün prensesi olduğunu öğrenmek üzereydi.

Üç yıl boyunca, güçlü Alfa Kağan'ın Luna'sıydım. Beni hediyelere boğdu ama asla sevgiye değil. Bana dokunduğunda gözleri içimden geçip giderdi, göremediğim bir hayaleti arardı. İnsan olan babam can çekişirken, kutsal zihin bağımız aracılığıyla ona ulaştım, Eşimin tesellisi için yalvardım. Beni engelledi. Babam tek başına ölürken onu doksan dokuz kez aradım. İki gün sonra, Beta'mız bana Kağan'ın Paris'te, teyzem Lara'yı bana hiç göstermediği bir şefkatle tuttuğu bir görüntü gönderdi. Geri döndüğünde, kopan bağ için mesafeyi suçlayarak zahmetsizce yalan söyledi. Gerçeği özel çalışma odasında kilitli buldum. Orası ona adanmış bir tapınaktı. Günlüğü her şeyi ortaya çıkardı: ilk tanışmamız, beni kurtardığı serseri saldırısı - hepsi bir yalandı, gerçekten sevdiği kadının yerine geçebilmesi için sahnelenmişti. Ben sadece onun soyunun bir taşıyıcısıydım ve taşıdığım yavru bu yalandan doğmuştu. Bu yüzden onu iki parşömen imzalaması için kandırdım. Birincisi, hamileliğimi sihirli bir şekilde gizleyecek bir protokoldü. İkincisi ise boş bir reddedilme formu idi, imzalayıp Yaşlılar Meclisi'ne teslim ettim ve yeni bir kıtaya giden bir gemiye binerek kendimi onun dünyasından sonsuza dek sildim.

Rakip klan tarafından kaçırıldığımda, Liderim, kader arkadaşıyla birlikte gün doğumunu izliyordu. Fidye telefonunu aldığında, kaçıranlarla kayıtsız bir tonda konuştu: "Bağlı kalsın, Böylece dersini alır ve beni daha fazla rahatsız etmeyi bırakır.'' O ölüm kalım anında, başka seçeneğim kalmamıştı. Rakip klanın liderine sarıldım, sesim titreyerek: "Lütfen... beni öldürmeyin. Dediğiniz her şeyi yapacağım." Liderim beni nihayet hatırladığında, rakip klanın lideri kollarında uyuyan yüzüme bakıp gülümsedi: "Artık çok geç. Seninle gidecek gücü kalmadı."

Kocam Baran ve ben, İstanbul'un gözde çiftiydik. Ama o mükemmel evliliğimiz koskoca bir yalandı. Baran'ın taşıdığı nadir bir genetik rahatsızlık yüzünden çocuksuzduk. Baran, onun bebeğini taşıyacak her kadının öleceğini iddia ediyordu. Ölmek üzere olan babası bir varis talep ettiğinde, Baran bir çözüm önerdi: taşıyıcı anne. Seçtiği kadın, Selin, benim daha genç, daha canlı bir versiyonumdu. Birdenbire Baran hep onunla meşgul olmaya başladı. Doğum günümü unuttu. Evlilik yıldönümümüzü es geçti. Ona inanmaya çalıştım, ta ki bir partide arkadaşlarına itiraf ettiğini duyana kadar. "Aslı ile derin bir bağımız var, ama Selin... o bir ateş. Heyecan verici." Benimle evleneceğine söz verdiği o villada, Göcek'te, Selin'le gizli bir düğün planlıyordu. Ona bir aile, bir hayat veriyordu; bir yalanı bahane ederek benden esirgediği her şeyi. İhanet o kadar büyüktü ki, sanki fiziksel bir darbe yemiştim. O gece eve geldiğinde, bir iş gezisi hakkında yalan söylerken, gülümsedim ve sevgi dolu eş rolümü oynadım. Her şeyi duyduğumu bilmiyordu. O yeni hayatını planlarken benim çoktan kaçışımı planladığımı bilmiyordu. Ve kesinlikle, az önce tek bir konuda uzmanlaşmış bir servisi aradığımı bilmiyordu: insanları ortadan kaldırmak.

Ruh eşim Arda ve ben, ruhlarımızı sonsuza dek birbirine bağlaması gereken, Ay Tanrıçası'nın huzurunda edilecek bir yemin olan kutsal Bağlanma Törenimiz için hazırlanıyorduk. Ama zihnime bir balyoz gibi bir psişik mesaj indi; üvey kız kardeşi Ece tarafından gönderilmiş, silah haline getirilmiş bir anı. Anıda, Ece, Arda'nın kollarında sarılıyken, ailesi, yani Alfa ve Luna, gururla gülümseyerek onları izliyordu. Sonraki iki hafta boyunca, tapan Omega gelin rolünü oynamak zorunda bırakıldım. O, Ece'nin yanına koşmak için "sürü acil durumları" hakkında yalanlar söylerken, Ece bana onların gizli buluşmalarının görüntülerini gönderiyordu ve ben bir gelinlikçide tek başıma kalıyordum. Ailesi, iki yıldır ruhumu adadığım projeyi elimden alıp Ece'ye hediye olarak verdi. Bana zayıf kanlı bir Omega, oğullarına layık olmayan biri dediler. Bu arada Ece, Arda'nın güçlü varisini benim değil, kendisinin taşıyacağına dair söz verdiği bir ses kaydı gönderdi. Hepsi onların bu çarpık oyununda acınası, gözden çıkarılabilir bir piyon olduğumu sandılar. Kırılmamı bekliyorlardı. Kıtanın en güçlü sürüsünün gizli varisi olduğumdan haberleri yoktu. Ve ben çoktan Bağlanma Törenimizin tüm dünyada yayınlanmasını ayarlamış, onların kutsal gününü, nihai aşağılanmalarının sahnesine çevirmiştim.

Beş yıl boyunca kader eşim Kuzey'i sevdim. Alfa'nın kızı olarak, nüfuzumu kullanarak onu sıradan bir savaşçıdan sürümüzün üçüncü komutanlığına yükselttim. Bağımızın Ay Tanrıçası'nın bir lütfu olduğuna inanıyordum. Bu inanç, devriye sırasında Sürünsüzler'in beni pusuya düşürmesiyle paramparça oldu. Boğazıma gümüş bir bıçak dayadıklarında zihin bağımızdan ona çığlıklar attım ama asla cevap vermedi. Sonradan öğrendim ki, o benim yalvarışlarımı üvey kız kardeşimle yataktayken görmezden gelmişti. Bir sürü balosunda onunla yüzleştiğimde, yüzüme bir tokat atmadan önce beni herkesin önünde küçük düşürdü. Onu reddetmek için o kelimeleri söyledikten sonra, beni tutuklatıp zindanlara attırdı. Onun emriyle, mahkumlar günlerce bana işkence etti. Beni aç bıraktılar, gümüşle kestiler ve soğukta taş bir sütuna bağlı bıraktılar. Ruhumu adadığım adam, benim tamamen kırılmamı istiyordu. O pis zeminde yatarken sonunda anladım. Beni hiç sevmemişti; sadece ona verdiğim gücü sevmişti. Üç ay sonra, onu Eşleşme Törenime davet ettim. Bunun büyük barışmaları olduğuna inanarak yüzünde bir gülümsemeyle geldi. Ben koridorda yürürken en ön sıradan izledi, ona sırtımı döndüm ve elimi güçlü bir rakip Alfa'nın, yani gerçek İkinci Şans Eşimin eline koydum. Bu bir affediş değildi. Bu bir intikamdı.

Üç yıl boyunca Alfa Kağan'ın sırrı bendim. Bedenini kasıp kavuran gümüş zehri lanetinin tek çaresi benim dokunuşumdu. Bana söz vermişti; yirmi beşinci doğum günümde kaderindeki eşini bulamazsa beni seçecekti. Yirmi beşinci doğum günümde eve başka bir kadınla geldi. Rezidansının anahtarını geri istedi ve yatağın üzerine limitsiz bir kredi kartı fırlattı. "Bu, hizmetlerinin karşılığı," dedi buz gibi bir sesle. Yeni aşkı Lila, tam bir manipülasyon ustasıydı. Beni onu kaçırmakla suçladığında, Kağan itiraf etmem için hasta annemi bir bataklıkta boğmaya kalktı. Beni tekrar, bu kez büyükannesini itmekle suçladığında ise tüm sürünün önünde bana tokat atıp diz çökmemi emretti. Bir zamanlar beni koruyan adamın, nasıl olup da entrikacı bir dişi kurdun gözünü kör etmesiyle en büyük celladım haline geldiğini aklım almıyordu. Bardağı taşıran son damla, laneti yeniden alevlendiğinde yaşandı. Bana zorla sahip olmaya çalıştı, tam o sırada içeri giren Lila'ya ise beni ona tuzak kurmakla suçladı. O gün, aramızdaki bağı kopardım ve rakip bir sürüye gittim. Orada, çocukluk arkadaşım ve kaderimin bana sunduğu ikinci şans eşim, altı yıllık bir komadan yeni uyanmıştı.

On beş yıl boyunca, heybetli Alfa Demir Karahan'ın ruh eşiydim. Bana Liman'ım derdi; içindeki canavarı yatıştırabilen tek kişi olduğumu söylerdi. Ama psişik bağımızdan sızan ihanetini hissettiğimde, o mükemmel dünyamız paramparça oldu: başka bir kadının kokusu, kalçasındaki kırmızı ojeli tırnakların bir anlık görüntüsü. İçimdeki kurt acıyla uludu. Doğum günümde acil bir sürü meselesi olduğunu söyleyerek yalan söyledi, ama arabasında tek bir sarı saç teli buldum. İlk tanıştığımız restoranda gizli telefonunu ele geçirdim ve asistanı Ceyda'dan gelen müstehcen mesajları gördüm. *“Şimdi o kadınla mısın? Söylediğin kadar sıkıcı mı?”* diye alay ediyordu. Sonra resimli bir mesaj geldi: Ceyda, ona aldığı Zen Pırlanta kutusunu tutuyordu. *“Bu gece bunu bana takmanı sabırsızlıkla bekliyorum, Alfa.”* İhanetinin zehri midemi bulandırdı. Sürümüzün Şifacısı, hastalığımın gıda zehirlenmesi değil, bir "Ruh Reddi" olduğunu doğruladı; bağımız, ilişkisi yüzünden o kadar kirlenmişti ki, ruhum onu reddediyordu. O gece Ceyda bana son, acımasız bir psişik saldırı gönderdi: pozitif gebelik testinin bir fotoğrafı. *“Onun soyu artık bana ait. Kaybettin, yaşlı kadın.”* Ben onun limanıydım, ama bir liman demir almayı da seçebilir. Avukatımı aradım. "Ondan hiçbir şey istemiyorum," dedim. "Tek bir kuruş bile. Özgür olmak istiyorum." Bu bir kaçış değildi; dikkatle planlanmış bir geri çekilmeydi. Onun dünyası çökmek üzereydi ve o kıvılcımı çakan ben olacaktım.

Ay Tanrıçası tarafından Alfa için seçilmiş, onun kaderindeki eşiydim. Yıllarımı ona gizlice aşık olarak geçirdim, sürünün Yükseliş töreninde nihayet beni Luna'sı olarak ilan edeceğinden emindim. Ama o, kürsüye çıkıp başka bir kadını takdim etti. Karanlıkta bana fısıldadığı vaatlerle aylardır planladığı siyasi bir evlilik için, benim kanımı gizli bir ritüelde kullanarak kendini o kadına bağladığını öğrendim. Tüm sürümüzün önünde beni alenen reddetti. Bu acımasız hareket, kutsal bağımızı paramparça etti ve ruhumu ikiye böldü. Yeni gelininin bana ihanetle iftira atmasına, evimi yok etmesine ve geçmişimi silmesine izin verdi. Savaşçılarının başıma gümüşle kaplı taşlar atmasını izledi, sonra da diz çöküp işlemediğim bir suç için özür dilememi emretti. Uğruna ölebileceğim adam, güç ve hırs uğruna beni mahvetti. Sonra hayatımın enkazında bana gelip gizli metresi, dünyadan sakladığı gizli ödülü olmamı istedi. Reddettim. Onun zulmünden kaçtım, küllerimden yeniden doğdum ve değerimi gören gerçek bir Alfa ile yeni bir aşk buldum. Kendi hakkımla bir Luna oldum, güçlü ve nihayet özgürdüm. Ama reddedildiğim eşimin takıntısı bir ur gibi büyüdü. Bir yıl sonra beni bir tuzağa çekti. En son hatırladığım şey, boynumda hissettiğim ani bir sızı ve onun tüyler ürpertici fısıltısıydı: "Eve dönme zamanımız geldi."

Alpha'nın kızı Defne'nin hayatı bir zamanlar mükemmeldi. Ta ki Kaan'la bir gece geçirene kadar. Ay Tanrıçası'nın onu kendi eşi olarak belirlediğine emindi. Ancak bu nefret dolu adam bunu reddetti. Haftalar sonra Defne hamile olduğunu öğrendi. Bu durum, hem onu hem de sevdiklerini utanca boğdu. Sadece kovulmakla kalmadı, babası da tahtı ele geçirmek isteyenler tarafından avlandı. Neyse ki, gizemli Diken Uç Sürüsü sayesinde hayatta kaldı.Beş yıl boyunca Kaan'dan hiçbir haber alamadı. Ta ki bir gün, tehlikeli Gülpınar Kasabası'nda aynı görev için karşılaşana kadar—her ikisi de kendi sürülerinin geleceği için burada gizli bir araştırma yapıyordu. Kaan hâlâ ona soğuk davranıyordu, ancak zaman geçtikçe ona delicesine aşık oldu. Onu terk ettiği için telafi etmeye çalıştı, ama Defne bunu kabul etmeyecekti. Kızını ondan saklamaya ve tamamen kopmaya kararlıydı.Bu sırlarla dolu kasabada ikisinin geleceği ne olacak? Kaan, Defne'nin kalbini kazanıp sevimli kızıyla tanışabilecek mi?Öğrenin!

Ben, kutsal Beyaz Kurt soyunun uzun zamandır kayıp olan varisiydim ve sürümüzün Luna'sı olmam kaderimde yazılıydı. Ruh eşim Alfa Kaan'ın ise ruhumun diğer yarısı olması gerekiyordu. Sonra onun beş yıllık sırrını keşfettim: başka bir ailesi vardı ve oğlunun doğum günü benimkiyle aynı gündü. Bir galeri penceresinden, başka bir kadını öpüşünü ve benim gitmek için yalvardığım lunaparkı çocuklarına vadettiğini izledim. Kendi ailem de bu işin içindeydi; bu gizli hayatı finanse etmek için sürü fonlarını çalmalarına yardım ediyorlardı. Hatta doğum günümde beni ilaçla uyutup kutlamalarını rahatça yapmayı planlıyorlardı. Onlar için ben bir evlat ya da bir ruh eşi değildim. Sadece doğru kana sahip bir yedektim, gerçek bir varis için kullanılacak ve sonra bir kenara atılacak bir araçtım. Bu yüzden on sekizinci yaş günümün sabahında, annemin bana verdiği zehirli çayı içtim, bayılma numarası yaptım ve sonsuza dek ortadan kayboldum. Ama gitmeden önce, oğullarının partisine özel bir teslimat ayarladım: içlerinde tüm sırlarının bulunduğu bir kutu.

Şifa merkezindeki otuz altı saatlik nöbetin ardından, ruh eşim Alfa Demir'e en sevdiği yemeği götürdüm. Tek istediğim onunla baş başa kalacağımız sakin bir andı. Ama onu, bölgemizin sınırındaki gizli bir malikanede buldum. Yanında başka bir kadın ve varlığından bile haberdar olmadığım küçük bir çocukla kahkahalar atıyordu. Gölgelere saklanıp onları dinledim. Demir'in benden "Omega yedeği" diye bahsettiğini duydum. Yeni bir anlaşma imzalandığında herkesin önünde reddedeceği siyasi bir piyonmuşum. Beni evlat edinen Alfa ve Luna olan ailem de bu işin içindeydi. Bütün hayatım, kader bağım, özenle kurgulanmış bir yalandan ibaretti. Tam o sırada zihnime bir mesaj gönderdi: "Özledim seni, tatlım." Bu umursamaz zalimlik, gözyaşlarımı bir anda kuruttu. Geriye sadece buz gibi, katı bir öfke bıraktı. Büyük bir akşam yemeğinde beni herkesin önünde küçük düşürmeyi planlıyorlardı. Ama ben de onlara bir hediye hazırladım. Tam da o yemeğin olduğu saatte, oğlunun doğum günü partisine teslim edilecek bir hediye. İçinde, onların bütün sırlarını barındıran bir veri kristali vardı.

Bir kadın, kliniğime ruh eşimin gözlerine ve onun Alfa kanına özgü genetik bir bozukluğa sahip bir çocukla girdi. Kadın, çocuğun babasının ruh eşim Demir olduğunu söyledi ve aramızdaki bağ sayesinde, Demir'in nerede olduğu hakkında yalan söylerken ona olan sevgisini hissettim. O gece sürü galasında, o çocuğu korumak için beni itti ve daha yeni öğrendiğim bebeğimi düşürmeme neden oldu. Ben yerde kanlar içinde yatarken, o dizini sıyıran oğlunu teselli etti ve bir an bile dönüp bana bakmadı. Metresi daha sonra onun adına beni reddederek bir uçurumdan aşağı itti. Ama hayatta kaldım ve bir hafta sonra, onun yok ettiği kadının küllerinden yeniden doğmaya hazır bir şekilde İsviçre'ye giden bir uçağa bindim.

On yıl boyunca güçsüz bir Omega olarak yaşadım. Tek neşem, pırlanta gibi parlayan kızım Mihre'ydi. Onu ailemin düşmanlarından korumak için gerçek doğamı, yani güçlü bir Beyaz Kurt olduğumu içime hapsetmiştim. Mihre, Uluslararası Konsey'de herkesin gıpta ettiği o stajı kazandığında, nihayet sakin hayatımızın güvence altına alındığını sanmıştım. Ama bir hafta sonra, onu okulun bir köşesinde, derisini cayır cayır yakan gümüş halatlarla bağlanmış, iki büklüm olmuş halde buldum. Hayalleri, sürümüzün Alfa'sının kızı Lara tarafından paramparça ediliyordu. "Bu süprüntü benim yerimi çalabileceğini sanmış," diye alay etti Lara. "Alfa babamın benim için ayarladığı o stajı." Dünyam başıma yıkıldı. Alfa, on yıllık kocam, kaderimin bana mühürlediği eşim Volkan'dı. Aramızdaki kutsal bağ aracılığıyla ona ulaştığımda, paniğimi tatlı yalanlarla geçiştirdi. Hem de ben, Lara ve arkadaşlarının çocuğumuzu bir spor müsabakası gibi izleyip ona işkence etmelerini seyrederken. En büyük ihanet, metresi İpek'in Alfa'nın Eşi kartını, yani "benim" kartımı göstermesiyle geldi. Volkan o kartı ona vermişti. Kocam geldiğinde ise herkesin önünde beni tanımadığını söyledi. Bu, aramızdaki bağı paramparça eden affedilmez bir günahtı. Bana izinsiz giren bir yabancı muamelesi yaptı ve savaşçılarına beni cezalandırmalarını emretti. Onlar beni zorla dizlerimin üzerine çökertip gümüşle döverken, o sadece durup izledi. Ama hepsi beni hafife almıştı. Kızıma verdiğim muskadan ya da içindeki kadim güçten haberleri yoktu. Son darbe indiğinde, gizli bir kanaldan bir isim fısıldadım ve ailemin nesiller önce ettiği bir yemini çağırdım. Saniyeler sonra, askeri helikopterler binayı sardı ve Yüksek Konsey Muhafızları odaya doluşup önümde eğildi. Komutanları, "Luna Lale," diye anons etti. "Yüksek Konsey Muhafızları emrinizdedir."