Alfa Eşimin Gizli Oğlu: Mutlak Reddedilişim

Boran Atahan'dan vazgeçmeye karar verdikten on sekiz gün sonra, Ceyda Arsoy beline kadar uzanan saçlarını kesti ve babasını arayarak İzmir'e taşınıp Ege Üniversitesi'ne gideceğini bildirdi. Babası şaşkınlıkla bu ani değişikliğin sebebini sordu, ona her zaman Boran'ın yanında kalmak için nasıl direndiğini hatırlattı. Ceyda zoraki bir kahkaha atarak acı gerçeği açıkladı: Boran evleniyordu ve o, yani üvey kardeşi, artık ona yapışıp kalamazdı. O gece, üniversiteye kabul edildiğini Boran'a söylemeye çalıştı, ama nişanlısı Kloé Erbil neşeli bir telefonla araya girdi ve Boran'ın Kloé'ye söylediği şefkatli sözler, Ceyda'nın kalbine birer kor gibi düştü. Bir zamanlar o şefkatin sadece kendisine ait olduğunu, Boran'ın onu nasıl koruduğunu ve ona olan aşkını bir günlüğe ve bir aşk mektubuna nasıl döktüğünü hatırladı. Ama Boran mektubu görünce çıldırmış, "Ben senin abinim!" diye bağırarak mektubu yırtıp atmıştı. Boran kapıyı çarpıp gitmiş, Ceyda'yı yırtık parçaları özenle bir araya getirmeye çalışırken yalnız bırakmıştı. Ancak aşkı ölmemişti, Boran eve Kloé'yi getirip ona "Yengen de," dediğinde bile. Şimdi anlamıştı. O yangını kendi kendine söndürmek zorundaydı. Boran'ı kalbinden söküp atmalıydı.

Kaderimin bana yazdığı eşim, Alfa Aras, aşkımızı Ay Tanrıçası'nın kutsadığı bir masal olarak adlandırırdı. Ama masallar yalandır. Onun masalının, herkesin önünde "kraliçem" diye seslendiği hamile bir metresi olduğunu keşfettim. O kadın, Aras'ın bana verdiği kutsal Eşleşme kolyesini takarak bana selfieler gönderirken, sürümüz fısıltıyla benim sadece "soy sorunu" olduğumu, gerçek varis doğduktan sonra halledileceğimi konuşuyordu. Bu yüzden evlilik yıldönümümüzde ona bir hediye verdim. İçinde boşanma belgeleri ve resmi Reddedişim vardı. Sonra da ortadan kayboldum.

Ölüyordum. Hem bedenen hem de ruhen iflas etmiştim. Hava Kuvvetleri'nin gözbebeği Binbaşı karımın ödül almasını izliyordum. Onun kariyeri ve kızımız Lale için feda ettiğim onca yıl, bana her şeyime mal olmuştu. Kader, birliğinin psikoloğu Dr. Vural'ı "sırdaşı" olarak övdü, beni tamamen görmezden geldi. Sonra Lale'nin yatağımın başında kanımı donduran fısıltısı geldi: "Annemle Dr. Vural ne kadar da yakışıyorlar. Belki de artık kendini bıraksan iyi olur. Böylece annem sonunda onunla mutlu olabilir." Kalbim daha fazla dayanamadı. Karanlık. Sapasağlam ve genç bir şekilde, 20 yıl öncesine, 1993'e dönmüş olarak aniden uyandım. İkinci bir şans! Ama ihanet zihnimde tekrar tekrar canlandı. Kader, Grönland görevini Vural ile planlıyordu. Kısa süre sonra, henüz altı yaşındaki Lale, Vural'a yapışıp, "Dr. Vural benim yeni babam olabilir mi?" diye sordu. Dünyam başıma yıkıldı. İhanetler art arda geldi. Okulda Lale, Vural'ı herkesin içinde "Babam" diye tanıştırdı. En son darbe ise Lale'nin (Vural'ın ihmali yüzünden) düşmesinden sonra söylediği yalandı: "Babamın suçuydu! Dr. Vural beni kurtardı!" Kader öfkeyle kükredi: "Bunu kasten yaptın! Sen bir zavallısın!" Bu, soğuk ve planlı bir şekilde hayatımdan silinmemdi. Geçmişte çektiğim acı, kararımı pekiştirdi. "Peki," dedim duygusuzca, "O zaman Dr. Vural onun babası olsun." Doğruca adliyeye gidip boşanma davası açtım. Tanıdıkları o paspas adam artık yoktu. Jet pilotu olmayı hayal eden adam sonunda uçuyordu. Bu sefer, *kendi* hayatımı geri alacaktım.

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Sonunda yapmıştım. İstifa mektubum, Hakan Bey'in o pahalı maun masasının üzerine resmen konmuş, Arda Soykan'ın gizli kaçamağı olduğum yıllara acımasız bir nokta koymuştu. Ama özgürlük anlık bir histi. Arda'nın nişanlısı ve benim celladım olan Selin, elinde silah gibi tuttuğu eski, çocuksu bir çizimimle beni Arda'nın Bebek'teki çatı katı dairesine çağırdı ve suratıma okkalı bir tokat patlattı. Arda geldiğinde ise beni savunmak yerine, Selin'in o mükemmel, parlak timsah gözyaşlarını sildi ve beni "hiçbir anlam ifade etmeyen" biri olarak bir kenara attı. Sadece "bir deşarj" olduğumu söyledi. Bundan cesaret alan Selin, mimari hayallerimi – toplum merkezleri için yaptığım tasarımları – içinde barındıran portfolyomu kaptı, hepsini yere saçtı ve üzerlerine doğrudan kırmızı şarap dökerek geleceğimi kızıla boyadı. Arda ise ayağımın dibine bir tomar para fırlattı. Sesi dümdüzdü: "Kuru temizleme için. Şimdi defol." İstanbul'un aniden bastıran sağanağının altında, sevdiğim adam için bu kadar değersiz olmanın verdiği kahredici aşağılanmayı beynime çakan her bir yağmur damlasıyla sarsıla sarsıla yürüyordum. Benim o saf dünyamın merkezindeki adam, onurumun ve hayallerimin şarapta boğuluşunu nasıl izleyebilir, sonra da sanki kırık bir eşyaymışım gibi önüme para atabilirdi? Ama o en derin umutsuzluk anında, içimde bir şeyler koptu. Onların bir kenara atılmış oyuncağı, duygusal kum torbası olmaktan bıkmıştım. Ne pahasına olursa olsun ortadan kaybolacak ve huzurumun satılık olmadığı bir hayatı yeniden inşa edecektim.

Üç yıl boyunca Bayan Aslı Karahan'dım; bu unvan, kendi lüks evimde bir hayalet olmaktan başka bir anlama gelmiyordu. Mimar kocam Hakan, evliliğimizi bir sır olarak sakladı; kalbi bir başkasına aitken bu evlilik sadece bir formaliteydi. Yıkıcı gerçek, gizli bir odada ortaya çıktı: çocukluk aşkı, "tek gerçek aşkı" Ece'nin portreleriyle dolu bir tapınak. Ben bir eş değildim; sadece bir yer tutucuydum, o dönene kadar yatağını ısıtan biriydim. Ece, Hakan'ın şirketine yeniden katıldığında, Hakan'ın neşesi elle tutulur cinstendi ve beni ihmal edişi artık tamdı. Sonsuz geceler boyunca onun yanında kaldı, beni görünmez kıldı, aşkımı karşılıksız bıraktı, varlığımı yok saydı. Nasıl bu kadar kör, bu kadar aptal olabilirdim de üç yılımı bana kibar bir kayıtsızlıktan başka bir şey sunamayan bir adama harcayabilirdim? Acı sadece onun ihaneti değildi; kendi kendime açtığım bir yaraydı, ruhumun yavaş yavaş erimesiydi. Bu yüzden çaresiz bir plan yaptım; özgürlüğümü kazanmak için dikkatle tasarlanmış bir aldatmaca. Onun imzasını boş bir kağıda alacaktım ve sonra asıl iş başlayacaktı. Kamuoyundaki imajı ve Ece'ye olan ölümsüz bağlılığıyla o kadar meşguldü ki, neye uğradığını bile anlamayacaktı. Beni hiç gerçekten görmese bile, beni serbest bırakacaktı.

Evlilik yıldönümü gününde, Coşkun'un metresi Aylin'i uyuşturdu ve Aylin kendini bir yabancının yatağında buldu. Bir gecede Aylin masumiyetini kaybederken, Coşkun'un sevgilisi karnında onun çocuğunu taşıyordu. Kalbi kırık ve aşağılanmış hisseden Aylin, boşanma talebinde bulundu; ancak Coşkun bunu yine sıradan bir kapris olarak gördü. Nihayet yolları ayrıldığında, Aylin herkesin arayıp hayran kaldığı ünlü bir sanatçı oldu. Pişmanlık içinde kıvranan Coşkun, barışma umuduyla Aylin'in kapısına dayandı. Ancak onu nüfuzlu bir iş adamının kollarında buldu. "Haydi! Baldızınla tanış. "

Yükselen bir finans yıldızı olan kocam Arda'yla Bodrum'daki rüya hayatım, maskeli adamların evimizi basıp beni hamile ve dehşet içinde bırakmasıyla paramparça oldu. Bir ay sonra, kocamın "kırılgan" çocukluk arkadaşı İpek Sancak, şüphe uyandıracak kadar yakın bir zamanlamayla aniden kendi hamileliğini duyurdu. Sonra Arda'nın kahredici, aleni yalanı geldi: İpek'in bebeğinin kendisine ait olduğunu iddia etti ve tüm dünyanın benim çocuğumun ev baskını sırasında tecavüz sonucu olduğunu sanmasına izin verdi. "Skandal bebeğim" magazin basınının manşetlerinden düşmezken, benim dünyam başıma yıkıldı. Sevdiğim adam, İpek'in uydurma imajını benim gerçek travmamın önüne koyarak beni kurtlar sofrasına atmıştı. Acımı, zorla yaptırdığım kürtajı ve hatta kafa travmamı bile hiçe saydı; düzmece bir kazadan sonra İpek'in yanına koşarken beni sokakta kanlar içinde bıraktı. Kendi geçirdiğim operasyondan sonra bile bana kan bağışı yapmam için baskı kurdu ve bir davette herkesin önünde aşağılanmamı kendi kahramanlık hikayesini pekiştirmek için kullandı. Her etkileşimimiz yeni bir yara açıyor, onun özenle yazdığı bu oyundaki kötü karakter rolümü perçinliyordu. Arda nasıl bu kadar inanılmaz derecede kör olabilirdi? Benim mahvoluşuma nasıl bu kadar suç ortaklığı edebilirdi? Beni koruyacağına yemin eden adam, en büyük hainim olmuştu; beni kırgın, yaslı ve yapayalnız bırakmıştı. Ama İpek'in sinsi yalanlarına olan sarsılmaz inancı ve hamile bir kadına saldırdığıma dair sahte suçlaması beni yıkmadı. Aksine, içimde soğuk, çelik gibi bir kararlılık ateşledi. Görkemli bir baby shower mı istiyorlardı? Elbette, onlara bir hediye getirecektim. Sadece onların tüm sahtekarlığını ortaya çıkarmakla kalmayacak, aynı zamanda kusursuz dünyalarını havaya uçuracak ve işin içindeki herkes için görkemli bir çöküşü garantileyecek bir sır. Artık benim sessiz ve ölümcül intikamımın zamanı gelmişti.

Düğünlerinden bu yana beş yıl boyunca kocası tarafından görmezden gelinen dilsiz Kallie, aynı zamanda zalim kayınvalidesi yüzünden hamileliğini kaybetmenin acısını yaşamıştır. Boşanmanın ardından eski kocasının çok sevdiği kadınla nişanlandığını öğrendi. Hafif yuvarlak karnını tutunca, onun kendisine aslında hiç değer vermediğini anladı. Kararlı bir şekilde onu geride bıraktı ve bir yabancı gibi davrandı. Ancak o gittikten sonra, kocası onu bulmak için her yerde aradı. Yolları bir kez daha kesiştiğinde Kallie yeni bir mutluluk bulmuştu bile. İlk kez, kocası alçakgönüllü bir şekilde yalvardı, "Ne olur beni yalnız bırakma..." Ama Kallie'nin cevabı net ve kararlıydı, kalan tüm bağları kopararak. "Çek git!"

Sheila'nın, ailesi onu korkunç yaşlı bir adamla evlendirmeye zorlamaya çalıştığında köşeye sıkışmıştı. Bir anlık öfkeyle kendisine kocalık yapması için bir jigolo tuttu. Jigolonun paraya ihtiyacı olduğunu düşünerek geçimini bu işten sağladı. Ne var ki, onun hiç de öyle biri olmadığını bilmiyordu. Bir gün maskesini çıkardı ve kendini dünyanın en zengin adamı olarak tanıttı. Bu, onların aşkının başlangıcını işaret ediyordu. Adam, Sheila'ya hayallerinin ötesinde her şeyi sundu. Mutluydular. Ancak beklenmedik olaylar kısa sürede aşklarını tehdit etmeye başladı. Sheila ve kocası bu zorlukların üstesinden gelebilecek mi? Öğrenin!

Thea, Bay Reynolds adını kullanan kötü şöhretli ve gizemli sakatla evlenmeye zorlandıktan sonra bir daha asla mutlu olamayacağını hissetti. Yeni kocasının çirkin ve çok kaba olduğu söyleniyordu. Sonuç olarak, Thea kendini mutsuz evliliğine katlanmaya hazırladı. Ancak kısa süre sonra büyük bir şaşkınlık yaşadı. Kocası onu sevgi yağmuruna tuttu. Onu özel hissettirdi. Bay Reynolds, onun kahramanı oldu. Thea'ya saldıran herkese karşı onu savundu. Öz babası ona kötü davrandığında bile, o moruğun arabasını mahvetti. Tüm düşmanları ondan nefret etti. Yaralarını sararken, içlerinden ona lanet okudular. Ne kadar kalpsiz bir kadın! Bay Reynolds, Thea'yı kollarına aldı ve ilan etti: "O, hayatımın aşkı. Onu olduğu gibi seviyorum. Kimsenin itirazı var mı?"

Beş yıl boyunca, Kanlıay Sürüsü'nün Luna'sı, Alfa Alp Arslan'ın kaderindeki eşiydim. Ama o beş yılın her bir gününde, onun kalbi başka bir kadına aitti: Figen'e. Ortak doğum günümüzde, umudumun son ipliği de koptu. Onun, bana sürpriz olacağını söylediği o muhteşem gümüş rengi elbiseyle büyük merdivenlerden inişini izledim. Bütün sürünün önünde ona doğru yürüdü ve yanağını öptü. Her zaman Figen'in korunmaya muhtaç, kırılgan, yaralı bir kurt olduğunu iddia ederdi. Yıllarca onun yalanlarına inandım. O, benim hayallerimi Figen'e sunarken, onun doğum gününü gizlice kutlarken ve bana sadece Luna'nın boş unvanını bırakırken kayıtsızlığına katlandım. Onunla yüzleştiğimde ise acımı görmezden geldi. Kopuk bağımız aracılığıyla zihnime sızan sesiyle Figen'e, "Bu işi bir türlü anlamıyor," diye yakındı. "Bir eş unvanının beni zincirleyebileceğini sanıyor. Bu çok boğucu." Boğulduğunu mu düşünüyordu? Onun ihmalkârlığında boğulan bendim. O benim eşim değildi; o bir korkaktı ve ben sadece Tanrıça tarafından zorla içine sokulduğu bir kafestim. Bu yüzden salondan, daha sonra da onun hayatından çıkıp gittim. Onu resmen reddettim. Aramızdaki bağ paramparça olurken nihayet paniğe kapıldı, yeniden düşünmem için yalvardı. Ama artık çok geçti. Onun kafesi olmaktan bıkmıştım.