Erkeğin Suçluluğu, Kadının Özgürlüğü

Boran Atahan'dan vazgeçmeye karar verdikten on sekiz gün sonra, Ceyda Arsoy beline kadar uzanan saçlarını kesti ve babasını arayarak İzmir'e taşınıp Ege Üniversitesi'ne gideceğini bildirdi. Babası şaşkınlıkla bu ani değişikliğin sebebini sordu, ona her zaman Boran'ın yanında kalmak için nasıl direndiğini hatırlattı. Ceyda zoraki bir kahkaha atarak acı gerçeği açıkladı: Boran evleniyordu ve o, yani üvey kardeşi, artık ona yapışıp kalamazdı. O gece, üniversiteye kabul edildiğini Boran'a söylemeye çalıştı, ama nişanlısı Kloé Erbil neşeli bir telefonla araya girdi ve Boran'ın Kloé'ye söylediği şefkatli sözler, Ceyda'nın kalbine birer kor gibi düştü. Bir zamanlar o şefkatin sadece kendisine ait olduğunu, Boran'ın onu nasıl koruduğunu ve ona olan aşkını bir günlüğe ve bir aşk mektubuna nasıl döktüğünü hatırladı. Ama Boran mektubu görünce çıldırmış, "Ben senin abinim!" diye bağırarak mektubu yırtıp atmıştı. Boran kapıyı çarpıp gitmiş, Ceyda'yı yırtık parçaları özenle bir araya getirmeye çalışırken yalnız bırakmıştı. Ancak aşkı ölmemişti, Boran eve Kloé'yi getirip ona "Yengen de," dediğinde bile. Şimdi anlamıştı. O yangını kendi kendine söndürmek zorundaydı. Boran'ı kalbinden söküp atmalıydı.

Kaderimin bana yazdığı eşim, Alfa Aras, aşkımızı Ay Tanrıçası'nın kutsadığı bir masal olarak adlandırırdı. Ama masallar yalandır. Onun masalının, herkesin önünde "kraliçem" diye seslendiği hamile bir metresi olduğunu keşfettim. O kadın, Aras'ın bana verdiği kutsal Eşleşme kolyesini takarak bana selfieler gönderirken, sürümüz fısıltıyla benim sadece "soy sorunu" olduğumu, gerçek varis doğduktan sonra halledileceğimi konuşuyordu. Bu yüzden evlilik yıldönümümüzde ona bir hediye verdim. İçinde boşanma belgeleri ve resmi Reddedişim vardı. Sonra da ortadan kayboldum.

Ölüyordum. Hem bedenen hem de ruhen iflas etmiştim. Hava Kuvvetleri'nin gözbebeği Binbaşı karımın ödül almasını izliyordum. Onun kariyeri ve kızımız Lale için feda ettiğim onca yıl, bana her şeyime mal olmuştu. Kader, birliğinin psikoloğu Dr. Vural'ı "sırdaşı" olarak övdü, beni tamamen görmezden geldi. Sonra Lale'nin yatağımın başında kanımı donduran fısıltısı geldi: "Annemle Dr. Vural ne kadar da yakışıyorlar. Belki de artık kendini bıraksan iyi olur. Böylece annem sonunda onunla mutlu olabilir." Kalbim daha fazla dayanamadı. Karanlık. Sapasağlam ve genç bir şekilde, 20 yıl öncesine, 1993'e dönmüş olarak aniden uyandım. İkinci bir şans! Ama ihanet zihnimde tekrar tekrar canlandı. Kader, Grönland görevini Vural ile planlıyordu. Kısa süre sonra, henüz altı yaşındaki Lale, Vural'a yapışıp, "Dr. Vural benim yeni babam olabilir mi?" diye sordu. Dünyam başıma yıkıldı. İhanetler art arda geldi. Okulda Lale, Vural'ı herkesin içinde "Babam" diye tanıştırdı. En son darbe ise Lale'nin (Vural'ın ihmali yüzünden) düşmesinden sonra söylediği yalandı: "Babamın suçuydu! Dr. Vural beni kurtardı!" Kader öfkeyle kükredi: "Bunu kasten yaptın! Sen bir zavallısın!" Bu, soğuk ve planlı bir şekilde hayatımdan silinmemdi. Geçmişte çektiğim acı, kararımı pekiştirdi. "Peki," dedim duygusuzca, "O zaman Dr. Vural onun babası olsun." Doğruca adliyeye gidip boşanma davası açtım. Tanıdıkları o paspas adam artık yoktu. Jet pilotu olmayı hayal eden adam sonunda uçuyordu. Bu sefer, *kendi* hayatımı geri alacaktım.

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Sonunda yapmıştım. İstifa mektubum, Hakan Bey'in o pahalı maun masasının üzerine resmen konmuş, Arda Soykan'ın gizli kaçamağı olduğum yıllara acımasız bir nokta koymuştu. Ama özgürlük anlık bir histi. Arda'nın nişanlısı ve benim celladım olan Selin, elinde silah gibi tuttuğu eski, çocuksu bir çizimimle beni Arda'nın Bebek'teki çatı katı dairesine çağırdı ve suratıma okkalı bir tokat patlattı. Arda geldiğinde ise beni savunmak yerine, Selin'in o mükemmel, parlak timsah gözyaşlarını sildi ve beni "hiçbir anlam ifade etmeyen" biri olarak bir kenara attı. Sadece "bir deşarj" olduğumu söyledi. Bundan cesaret alan Selin, mimari hayallerimi – toplum merkezleri için yaptığım tasarımları – içinde barındıran portfolyomu kaptı, hepsini yere saçtı ve üzerlerine doğrudan kırmızı şarap dökerek geleceğimi kızıla boyadı. Arda ise ayağımın dibine bir tomar para fırlattı. Sesi dümdüzdü: "Kuru temizleme için. Şimdi defol." İstanbul'un aniden bastıran sağanağının altında, sevdiğim adam için bu kadar değersiz olmanın verdiği kahredici aşağılanmayı beynime çakan her bir yağmur damlasıyla sarsıla sarsıla yürüyordum. Benim o saf dünyamın merkezindeki adam, onurumun ve hayallerimin şarapta boğuluşunu nasıl izleyebilir, sonra da sanki kırık bir eşyaymışım gibi önüme para atabilirdi? Ama o en derin umutsuzluk anında, içimde bir şeyler koptu. Onların bir kenara atılmış oyuncağı, duygusal kum torbası olmaktan bıkmıştım. Ne pahasına olursa olsun ortadan kaybolacak ve huzurumun satılık olmadığı bir hayatı yeniden inşa edecektim.

Üç yıl boyunca Bayan Aslı Karahan'dım; bu unvan, kendi lüks evimde bir hayalet olmaktan başka bir anlama gelmiyordu. Mimar kocam Hakan, evliliğimizi bir sır olarak sakladı; kalbi bir başkasına aitken bu evlilik sadece bir formaliteydi. Yıkıcı gerçek, gizli bir odada ortaya çıktı: çocukluk aşkı, "tek gerçek aşkı" Ece'nin portreleriyle dolu bir tapınak. Ben bir eş değildim; sadece bir yer tutucuydum, o dönene kadar yatağını ısıtan biriydim. Ece, Hakan'ın şirketine yeniden katıldığında, Hakan'ın neşesi elle tutulur cinstendi ve beni ihmal edişi artık tamdı. Sonsuz geceler boyunca onun yanında kaldı, beni görünmez kıldı, aşkımı karşılıksız bıraktı, varlığımı yok saydı. Nasıl bu kadar kör, bu kadar aptal olabilirdim de üç yılımı bana kibar bir kayıtsızlıktan başka bir şey sunamayan bir adama harcayabilirdim? Acı sadece onun ihaneti değildi; kendi kendime açtığım bir yaraydı, ruhumun yavaş yavaş erimesiydi. Bu yüzden çaresiz bir plan yaptım; özgürlüğümü kazanmak için dikkatle tasarlanmış bir aldatmaca. Onun imzasını boş bir kağıda alacaktım ve sonra asıl iş başlayacaktı. Kamuoyundaki imajı ve Ece'ye olan ölümsüz bağlılığıyla o kadar meşguldü ki, neye uğradığını bile anlamayacaktı. Beni hiç gerçekten görmese bile, beni serbest bırakacaktı.

Corinne, hayatının üç yılını erkek arkadaşına adadı, ancak her şey boşa çıktı. Erkek arkadaşı onu sadece bir köylü kızı olarak gördü ve gerçek aşkıyla birlikte olmak için onu nikah masasında terk etti. Terk edildikten sonra Corinne, kasabanın en zengin adamının torunu olduğunu açıkladı. Milyarlarca dolarlık serveti devraldı ve nihayetinde zirveye yükseldi. Ancak bu başarı, başkalarının kıskançlığını da beraberinde getirdi ve insanlar onu alt etmek için sürekli fırsat kolladı. O bu mücadelelerle uğraşırken, acımasızlığıyla nam salmış Bay Umutoğlu hep yanında durdu ve ona destek oldu. "Aferin, canım!"

İstanbul'un köklü siyasetçi ailelerinden birinin kızı olan Asya Tekin, her şeye sahip olduğunu sanıyordu: Ankara'nın yükselen yıldızı Ateş Karam ile göz kamaştırıcı bir düğün ve iki güçlü ailenin kusursuz birleşimi. Ancak Çankaya'daki o devasa evdeki sessizlik ve Ateş'in, evlatlık kız kardeşi Ceyla'ya olan sarsılmaz bağlılığı, bambaşka bir gerçeğe işaret ediyordu. Bir gece, o gerçek patladı. Asya, Ateş'in evliliklerinin "amaca giden bir araçtan" ibaret olduğunu ve kendisinin "hiçbir anlam ifade etmediğini" itiraf ettiğini duydu. Ateş'in tüm sadakati yalnızca Ceyla'ya aitti. Kalbi tuzla buz oldu, hayatının o güzel görünen cephesi etrafında un ufak oldu. Ateş, Asya'nın acısını açıkça görmezden geldi ve Ceyla'nın kötü niyetli eylemlerini korumayı seçti. Hatta Ceyla'nın, Asya'nın en yakın arkadaşı Meyra'yı öldürdüğünü soğukkanlılıkla itiraf etmesini bile örtbas etti. Ailesinin akıl almaz gücünü kullanan Ateş, Ceyla'nın serbest kalmasını sağladı, gerçeği çarpıtarak Asya'yı suçlu gösterdi ve sadık asistanını tehdit etti. En büyük ihanet ise felaketle sonuçlanan bir yat partisinde yaşandı. Ateş, içgüdüsel olarak önce Ceyla'yı kurtardı ve çaresiz Asya'yı Göcek'in azgın sularında boğulmaya terk etti. Sevdiği adam, hayat arkadaşı olması gereken adam, onu nasıl bu kadar acımasızca ölüme terk edebilirdi? Neden manipülatif bir sosyopat olduğu bu kadar açık olan bir kız kardeşe körü körüne bağlıydı? Sınırın en ucuna itilmiş, bu derin adaletsizlik ve bir hiç uğruna harcanabilir olduğu gerçeğiyle tamamen yıkılmış olan Asya, olduğu yere yığıldı. Ancak iyileşirken, içinde soğuk ve sarsılmaz bir kararlılık filizlendi. Ateş'in Ceyla'ya olan bu sapkın sadakatinin ardındaki tüm gerçeği ortaya çıkaracak ve Meyra'dan esirgenen adalet için savaşacaktı. Gözden çıkarılan eş Asya, şimdi onlar için geliyordu. Güçlü bir aileyi, her seferinde bir sırrı açığa çıkararak yerle bir etmeye hazırdı.

İlk kişisel resim sergimin açılış gecesiydi ama Alfa eşim Kaan hiçbir yerde görünmüyordu. Hava şampanya ve övgü kokuyordu ama her iltifat yüzüme inen bir tokat gibiydi. Bana sanatçı değil, "Alfa'nın eşi" diyorlardı. Sonra onu haberlerde gördüm. Başka bir kadını, bir Alfa Dişi'yi, kameraların flaşlarından koruyordu. Odadaki fısıltılar gerçeği doğruladı: Sürüleri birleşiyordu ve bu birlik yeni bir eşleşmeyle mühürlenecekti. Bu sadece onun gecikmesi değildi; bağımızın halka açık bir şekilde infaz edilmesiydi. Sesi zihnimin içinde soğuk ve mesafeli bir şekilde çınladı. "Beren'in bana ihtiyacı var. Sen bir Omega'sın, bu rezaleti toparla." Bir özür değil, sadece bir emirdi. Dört yıldır tutunduğum son umut dalı da işte o an koptu. Beni sadece unutmamıştı; beni sistematik olarak silmişti. Gizli ilhamlarımdan doğan milyarlarca liralık uygulamanın bile üzerine konmuş, sanatımı ise basit bir "hobi" olarak görmezden gelmişti. Ama içimdeki o sessiz, itaatkâr parça o gece öldü. Arka ofise yürüdüm ve avukatıma bir mesaj gönderdim. Ona, "değersiz" sanat eserlerim için bir Fikri Mülkiyet devir sözleşmesi gibi görünen bir Reddetme Ritüeli belgesi hazırlamasını söyledim. O küçük yazıları asla okumayacaktı. Ruhumu paramparça ederken kullandığı kibrin aynısıyla, şimdi kendi ruhunu sattığı belgeyi imzalamak üzereydi.

Arda Tekin'le düğünümüze sadece haftalar kalmıştı. Yedi yılın ardından, mükemmel bir geleceğimiz olacağından adımdan daha emindim. Sonra Arda, geçirdiği bir kafa travması yüzünden "seçici hafıza kaybı" yaşadığını iddia etti ve sadece beni unuttu. Ona her şeyi hatırlatmak için çırpındım, ta ki bir video görüşmesini duyana kadar. "Tam bir dâhi hamlesiydi," diye övünüyordu arkadaşlarına. Hafıza kaybı, düğünden önce influencer Selin Soykan'la gönül eğlendirmek için uydurduğu sahte bir "izin kâğıdıydı". Kalbim paramparça olmuştu ama rol yapmaya karar verdim. Onun Selin'le aleni flörtleşmelerine, nispet yapar gibi gönderdikleri selfielere katlandım. Benim çektiğim acıyla alay etti, Selin'in sahte acil durumunu her şeyin önüne koydu. Kendi sebep olduğu bir kazadan sonra, beni yaralı halde terk edip önce Selin'i hastaneye gönderdi. Hatta beni beş kuruşsuz bırakmaya çalıştı. Nişanlım nasıl bu kadar zalim, bu kadar hesapçı bir canavara dönüşebilirdi? İhaneti, birlikte geçirdiğimiz her anıyı zehirlemişti. Böylesine sınırsız bir kötülüğe güvendiğim için kendimi bir aptal gibi hissediyordum. Bu cüreti karşısında aklım durmuştu. Ama onun kurbanı olmayacaktım. Yıkılmak yerine, içimde buz gibi bir plan şekillendi. Kendi kimliğimden sıyrılıp Derin Akay olacaktım. Onu, geçmişimi ve nişan yüzüğünü sonsuza dek geride bırakıp ortadan kaybolacak, özgürlüğümü ilan edecektim.

Büyükbabasının son isteğini yerine getirmek için Aylin, daha önce hiç tanışmadığı sıradan bir adamla acele bir evliliğe girdi. Ancak kağıt üzerinde karı koca olduktan sonra bile, her biri ayrı hayatlar yaşadı ve neredeyse hiç yolları kesişmedi. Bir yıl sonra Aylin, nihayet gizemli kocasıyla tanışmak umuduyla Bulutşehir'e döndü. Şaşırtıcı bir şekilde, kocası onunla hiç yüz yüze görüşmeden beklenmedik bir şekilde boşanma talebinde bulundu. Aylin dişlerini sıkarak, "Öyle olsun. Boşanalım!" diye yanıt verdi. Ardından Aylin cesur bir hamle yaparak Bereket Grubu'na katıldı ve şirketin CEO'su Kaan'ın doğrudan çalışanı olarak halkla ilişkiler görevlisi oldu. Yakışıklı ve gizemli CEO zaten evliydi ve özel hayatında karısına sarsılmaz bir bağlılıkla bağlı olduğu biliniyordu. Aylin'in bilmediği şey, gizemli kocasının aslında iş yerindeki patronu olduğuydu! Aylin kariyerine odaklanmaya kararlıydı, bu yüzden CEO'dan bilerek uzak durdu, ancak patronunun ona yakınlaşmak için kasıtlı girişimlerini fark etmekten de kendini alamadı. Zaman geçtikçe, kaçak kocasının fikri değişti. Aniden boşanma işlemini reddetti. Gizli kimliği ne zaman ortaya çıkacaktı? Aldatma ve derin aşkın çalkantılı karışımı arasında onları ne gibi bir kader bekliyordu?

Basit bir asistan olarak, gecenin bir yarısında CEO'ya yetişkin filmleri paylaşmasını talep eden bir mesaj göndermek cesurca bir hareketti. Beklenildiği gibi, Bahar hiçbir film almadı. Ancak CEO'nun yanıtı şöyle oldu: "Paylaşacak filmim yok ama canlı bir demonstrasyon sunabilirim." Tutku dolu bir gecenin ardından Bahar işini kaybedeceğinden emindi. Fakat patronu ona şöyle bir teklifle geldi: "Benimle evlen. Lütfen bunu düşün." "Bay Bayraktar, şaka yapıyorsunuz, değil mi?"