Alfa'nın Reddedilmiş Beyaz Kurt Eşi

Boran Atahan'dan vazgeçmeye karar verdikten on sekiz gün sonra, Ceyda Arsoy beline kadar uzanan saçlarını kesti ve babasını arayarak İzmir'e taşınıp Ege Üniversitesi'ne gideceğini bildirdi. Babası şaşkınlıkla bu ani değişikliğin sebebini sordu, ona her zaman Boran'ın yanında kalmak için nasıl direndiğini hatırlattı. Ceyda zoraki bir kahkaha atarak acı gerçeği açıkladı: Boran evleniyordu ve o, yani üvey kardeşi, artık ona yapışıp kalamazdı. O gece, üniversiteye kabul edildiğini Boran'a söylemeye çalıştı, ama nişanlısı Kloé Erbil neşeli bir telefonla araya girdi ve Boran'ın Kloé'ye söylediği şefkatli sözler, Ceyda'nın kalbine birer kor gibi düştü. Bir zamanlar o şefkatin sadece kendisine ait olduğunu, Boran'ın onu nasıl koruduğunu ve ona olan aşkını bir günlüğe ve bir aşk mektubuna nasıl döktüğünü hatırladı. Ama Boran mektubu görünce çıldırmış, "Ben senin abinim!" diye bağırarak mektubu yırtıp atmıştı. Boran kapıyı çarpıp gitmiş, Ceyda'yı yırtık parçaları özenle bir araya getirmeye çalışırken yalnız bırakmıştı. Ancak aşkı ölmemişti, Boran eve Kloé'yi getirip ona "Yengen de," dediğinde bile. Şimdi anlamıştı. O yangını kendi kendine söndürmek zorundaydı. Boran'ı kalbinden söküp atmalıydı.

Kaderimin bana yazdığı eşim, Alfa Aras, aşkımızı Ay Tanrıçası'nın kutsadığı bir masal olarak adlandırırdı. Ama masallar yalandır. Onun masalının, herkesin önünde "kraliçem" diye seslendiği hamile bir metresi olduğunu keşfettim. O kadın, Aras'ın bana verdiği kutsal Eşleşme kolyesini takarak bana selfieler gönderirken, sürümüz fısıltıyla benim sadece "soy sorunu" olduğumu, gerçek varis doğduktan sonra halledileceğimi konuşuyordu. Bu yüzden evlilik yıldönümümüzde ona bir hediye verdim. İçinde boşanma belgeleri ve resmi Reddedişim vardı. Sonra da ortadan kayboldum.

Ölüyordum. Hem bedenen hem de ruhen iflas etmiştim. Hava Kuvvetleri'nin gözbebeği Binbaşı karımın ödül almasını izliyordum. Onun kariyeri ve kızımız Lale için feda ettiğim onca yıl, bana her şeyime mal olmuştu. Kader, birliğinin psikoloğu Dr. Vural'ı "sırdaşı" olarak övdü, beni tamamen görmezden geldi. Sonra Lale'nin yatağımın başında kanımı donduran fısıltısı geldi: "Annemle Dr. Vural ne kadar da yakışıyorlar. Belki de artık kendini bıraksan iyi olur. Böylece annem sonunda onunla mutlu olabilir." Kalbim daha fazla dayanamadı. Karanlık. Sapasağlam ve genç bir şekilde, 20 yıl öncesine, 1993'e dönmüş olarak aniden uyandım. İkinci bir şans! Ama ihanet zihnimde tekrar tekrar canlandı. Kader, Grönland görevini Vural ile planlıyordu. Kısa süre sonra, henüz altı yaşındaki Lale, Vural'a yapışıp, "Dr. Vural benim yeni babam olabilir mi?" diye sordu. Dünyam başıma yıkıldı. İhanetler art arda geldi. Okulda Lale, Vural'ı herkesin içinde "Babam" diye tanıştırdı. En son darbe ise Lale'nin (Vural'ın ihmali yüzünden) düşmesinden sonra söylediği yalandı: "Babamın suçuydu! Dr. Vural beni kurtardı!" Kader öfkeyle kükredi: "Bunu kasten yaptın! Sen bir zavallısın!" Bu, soğuk ve planlı bir şekilde hayatımdan silinmemdi. Geçmişte çektiğim acı, kararımı pekiştirdi. "Peki," dedim duygusuzca, "O zaman Dr. Vural onun babası olsun." Doğruca adliyeye gidip boşanma davası açtım. Tanıdıkları o paspas adam artık yoktu. Jet pilotu olmayı hayal eden adam sonunda uçuyordu. Bu sefer, *kendi* hayatımı geri alacaktım.

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Sonunda yapmıştım. İstifa mektubum, Hakan Bey'in o pahalı maun masasının üzerine resmen konmuş, Arda Soykan'ın gizli kaçamağı olduğum yıllara acımasız bir nokta koymuştu. Ama özgürlük anlık bir histi. Arda'nın nişanlısı ve benim celladım olan Selin, elinde silah gibi tuttuğu eski, çocuksu bir çizimimle beni Arda'nın Bebek'teki çatı katı dairesine çağırdı ve suratıma okkalı bir tokat patlattı. Arda geldiğinde ise beni savunmak yerine, Selin'in o mükemmel, parlak timsah gözyaşlarını sildi ve beni "hiçbir anlam ifade etmeyen" biri olarak bir kenara attı. Sadece "bir deşarj" olduğumu söyledi. Bundan cesaret alan Selin, mimari hayallerimi – toplum merkezleri için yaptığım tasarımları – içinde barındıran portfolyomu kaptı, hepsini yere saçtı ve üzerlerine doğrudan kırmızı şarap dökerek geleceğimi kızıla boyadı. Arda ise ayağımın dibine bir tomar para fırlattı. Sesi dümdüzdü: "Kuru temizleme için. Şimdi defol." İstanbul'un aniden bastıran sağanağının altında, sevdiğim adam için bu kadar değersiz olmanın verdiği kahredici aşağılanmayı beynime çakan her bir yağmur damlasıyla sarsıla sarsıla yürüyordum. Benim o saf dünyamın merkezindeki adam, onurumun ve hayallerimin şarapta boğuluşunu nasıl izleyebilir, sonra da sanki kırık bir eşyaymışım gibi önüme para atabilirdi? Ama o en derin umutsuzluk anında, içimde bir şeyler koptu. Onların bir kenara atılmış oyuncağı, duygusal kum torbası olmaktan bıkmıştım. Ne pahasına olursa olsun ortadan kaybolacak ve huzurumun satılık olmadığı bir hayatı yeniden inşa edecektim.

Üç yıl boyunca Bayan Aslı Karahan'dım; bu unvan, kendi lüks evimde bir hayalet olmaktan başka bir anlama gelmiyordu. Mimar kocam Hakan, evliliğimizi bir sır olarak sakladı; kalbi bir başkasına aitken bu evlilik sadece bir formaliteydi. Yıkıcı gerçek, gizli bir odada ortaya çıktı: çocukluk aşkı, "tek gerçek aşkı" Ece'nin portreleriyle dolu bir tapınak. Ben bir eş değildim; sadece bir yer tutucuydum, o dönene kadar yatağını ısıtan biriydim. Ece, Hakan'ın şirketine yeniden katıldığında, Hakan'ın neşesi elle tutulur cinstendi ve beni ihmal edişi artık tamdı. Sonsuz geceler boyunca onun yanında kaldı, beni görünmez kıldı, aşkımı karşılıksız bıraktı, varlığımı yok saydı. Nasıl bu kadar kör, bu kadar aptal olabilirdim de üç yılımı bana kibar bir kayıtsızlıktan başka bir şey sunamayan bir adama harcayabilirdim? Acı sadece onun ihaneti değildi; kendi kendime açtığım bir yaraydı, ruhumun yavaş yavaş erimesiydi. Bu yüzden çaresiz bir plan yaptım; özgürlüğümü kazanmak için dikkatle tasarlanmış bir aldatmaca. Onun imzasını boş bir kağıda alacaktım ve sonra asıl iş başlayacaktı. Kamuoyundaki imajı ve Ece'ye olan ölümsüz bağlılığıyla o kadar meşguldü ki, neye uğradığını bile anlamayacaktı. Beni hiç gerçekten görmese bile, beni serbest bırakacaktı.

İki yıl evli kaldıktan sonra, Ximena zor bir doğum sırasında bilincini kaybetti. Eski kocasının o gün aslında başka biriyle evlendiğini unuttu. "Boşanalım, ama çocuğum bende kalacak." Boşanmaları kesinleşmeden önce söylediği bu sözler hâlâ zihninde yankılanıyordu. O, Ximena'nın yanında değildi ama çocuğunun velayetini tamamen istiyordu. Ximena, çocuğunun bir başkasına anne demesindense ölmeyi tercih ederdi. Sonuç olarak karnında iki bebekle ameliyat masasında pes etti. Ama bu onun için son değildi... Yıllar sonra kader onları yeniden bir araya getirdi. Ramon bu sefer farklı bir adamdı. Zaten iki çocuk annesi olmasına rağmen onu kendine saklamak istiyordu. Düğün haberini alınca salona daldı ve olay çıkardı. "Ramon, bir kere öldüm, bu yüzden tekrar ölmekten korkmuyorum. Ama bu sefer birlikte ölelim istiyorum," diye bağırdı, gözlerinde acı bir bakışla ona. Ximena, onun kendisini sevmediğini ve nihayet hayatından çıktığı için mutlu olduğunu düşündü. Ama bilmediği şey, beklenmedik ölüm haberiyle kalbinin parçalanmış olduğuydu. Uzun süre boyunca yalnız başına ağladı, acı ve ıstırap içinde. Her zaman zamanı geri almayı ya da onun güzel yüzünü bir kez daha görmeyi diledi. Sonrasında yaşanan drama Ximena için dayanılmaz hale geldi. Hayatı dönemeçlerle doluydu. Kısa süre sonra, eski kocasıyla yeniden bir araya gelmek ya da hayatına devam etmek arasında kaldı. Ne seçecekti?

Beş yıldır sevdiğim adam Arda'yla düğünümüze haftalar kalmıştı. Geleceğimiz için her şey hazırdı, birlikte kuracağımız hayat mükemmel bir şekilde planlanmıştı. Sonra o telefon geldi: Arda'nın lise aşkı Ceyda, ağır bir hafıza kaybıyla bulunmuştu ve hâlâ kendini Arda'nın sevgilisi sanıyordu. Arda düğünümüzü erteledi, benden abisi Levent'in kız arkadaşı rolünü oynamamı istedi, bunun "Ceyda'nın iyiliği için" olduğunu söyledi. Onu, geçmişlerini yeniden yaşarken sessiz bir azap içinde izledim. Eskiden bana yönelen her sevgi dolu hareketi artık Ceyda içindi. Ceyda'nın Instagram'ı, her yerde #GerçekAşk etiketiyle parlayan, "yeniden alevlenen" aşklarının halka açık bir mabedine dönüştü. Bu çileye bir son vermek umuduyla Ceyda için çığır açan bir klinik bile buldum ama Arda bunu umursamadı. Sonra onu duydum: Ben sadece bir "emanetçiydim", bekleyecek "anlayışlı bir kızdım", çünkü "gidecek başka yerim yoktu". Hayatımın beş yılı, aşkım, sadakatim, tek kullanımlık bir rahatlığa indirgenmişti. Bu soğuk, hesaplı ihanet nefesimi kesti. Kapana kısıldığımı, beni istediği gibi kullanıp sonra minnettarlık bekleyerek bana dönebileceğini sanıyordu. Hislerim uyuşmuş bir halde, sendeledim. Ve sonra, Arda'nın sessiz abisi Levent'le tanıştım. "Evlenmem gerekiyor, Levent. Biriyle. Hemen." Kelimeler ağzımdan dökülüverdi. Sessizce her şeyi izlemiş olan Levent cevap verdi: "Peki ya seninle evleneceğimi söylesem, Eda? Gerçekten." İçimde acıdan ve şiddetli bir hesaplaşma arzusundan beslenen tehlikeli, umutsuz bir plan alevlendi. "Tamam, Levent," dedim, sesim yeni bir kararlılıkla sertleşmişti. "Ama şartlarım var: Arda sağdıcın olacak ve beni nikah masasına o götürecek." Maskeli balo başlamak üzereydi ama artık benim şartlarımla oynanacaktı. Ve Arda'nın, gelinin aslında ben olduğumdan haberi bile yoktu.

Babam, potansiyel kocalarım olmaları için yedi zeki yetimi büyüttü. Yıllarca gözüm onlardan sadece birini, soğuk ve mesafeli Demir Polat'ı gördü. Onun bu mesafesinin, sadece kırmam gereken bir duvar olduğuna inandım. Bu inanç dün gece tuzla buz oldu. Onu bahçede, üvey kız kardeşi Ece'yi öperken buldum. Ece, onun isteği üzerine ailemizin himayesine aldığı, benim öz kardeşim gibi davrandığım o narin kızdı. Ama asıl dehşet, kütüphanede diğer altı Bursiyer'in konuşmasına kulak misafiri olduğumda başladı. Benim için rekabet etmiyorlardı. Birlikte çalışıyor, "kazalar" düzenliyor ve Demir'den uzak durmam için benim "aptalca, körü körüne" bağlılığımla alay ediyorlardı. Sadakatleri bana, geleceklerini ellerinde tutan o mirasçıya değildi. Ece'yeydi. Ben kazanılması gereken bir kadın değildim. Yönetilmesi gereken aptal bir yüktüm. Birlikte büyüdüğüm, aileme her şeyini borçlu olan yedi adam bir tarikattı ve o da onların kraliçesiydi. Bu sabah, onların dünyasını yerle bir edecek bir karar vermek için babamın çalışma odasına girdim. Gülümsedi, sonunda Demir'i kazanıp kazanmadığımı sordu. "Hayır, baba," dedim kararlı bir sesle. "Hakan Biçer'le evleniyorum."

Genç kadın, üç yıllık evliliğin ardından soğuk kalpli kocasının ona hiç değer vermediğini anladı. Bu süre zarfında, bir gün onun yavaş yavaş kendisini seveceğini çocuksu bir saflıkla düşündü. Ancak kocası onu diz çökmeye ve kendini aşağılamaya zorladığında, onun hakkında yanıldığını anladı. Bu adamın ona karşı hiçbir duygusu yoktu. Peki, artık onu neden sevsin ki? Kocası ona diz çökmek ile boşanmak arasında bir seçim sunduğunda, tereddüt etmeden ikincisini seçti. Sonuçta, gençliğini bu pisliğe neden harcasındı ki? Servet içinde yüzen ailesiyle her gün eğlenmesi daha hoş olmaz mıydı?

Emily, üç zorlu yıl boyunca Braiden'ın mükemmel eşi olmak için çabaladı, ancak onun sevgisi uzak kaldı. Braiden başka bir kadın için boşanmayı istediğinde, Emily ortadan kayboldu ve daha sonra onun en nihai fantezisi olarak yeniden ortaya çıktı. Eski eşini alaycı bir gülümsemeyle reddederek meydan okudu, "Bir iş birliğiyle ilgilenir misin? Sen kimsin ki zaten?" Erkeklere ihtiyacım yoktu; Emily özgürlüğü tercih etti. Braiden onun peşinden ısrarla koşarken, Emily'nin gizli kimliklerini ortaya çıkardı: bir numaralı hacker, şef, doktor, değerli taş oymacısı, yeraltı yarışçısı... Her bir keşif, Braiden'in şaşkınlığını artırdı. Emily'nin uzmanlık alanları neden sınırsız görünüyordu? Emily'nin mesajı açıktı: O her şeyde mükemmeldi. Kovalamaca devam etsin!

Yükselen bir finans yıldızı olan kocam Arda'yla Bodrum'daki rüya hayatım, maskeli adamların evimizi basıp beni hamile ve dehşet içinde bırakmasıyla paramparça oldu. Bir ay sonra, kocamın "kırılgan" çocukluk arkadaşı İpek Sancak, şüphe uyandıracak kadar yakın bir zamanlamayla aniden kendi hamileliğini duyurdu. Sonra Arda'nın kahredici, aleni yalanı geldi: İpek'in bebeğinin kendisine ait olduğunu iddia etti ve tüm dünyanın benim çocuğumun ev baskını sırasında tecavüz sonucu olduğunu sanmasına izin verdi. "Skandal bebeğim" magazin basınının manşetlerinden düşmezken, benim dünyam başıma yıkıldı. Sevdiğim adam, İpek'in uydurma imajını benim gerçek travmamın önüne koyarak beni kurtlar sofrasına atmıştı. Acımı, zorla yaptırdığım kürtajı ve hatta kafa travmamı bile hiçe saydı; düzmece bir kazadan sonra İpek'in yanına koşarken beni sokakta kanlar içinde bıraktı. Kendi geçirdiğim operasyondan sonra bile bana kan bağışı yapmam için baskı kurdu ve bir davette herkesin önünde aşağılanmamı kendi kahramanlık hikayesini pekiştirmek için kullandı. Her etkileşimimiz yeni bir yara açıyor, onun özenle yazdığı bu oyundaki kötü karakter rolümü perçinliyordu. Arda nasıl bu kadar inanılmaz derecede kör olabilirdi? Benim mahvoluşuma nasıl bu kadar suç ortaklığı edebilirdi? Beni koruyacağına yemin eden adam, en büyük hainim olmuştu; beni kırgın, yaslı ve yapayalnız bırakmıştı. Ama İpek'in sinsi yalanlarına olan sarsılmaz inancı ve hamile bir kadına saldırdığıma dair sahte suçlaması beni yıkmadı. Aksine, içimde soğuk, çelik gibi bir kararlılık ateşledi. Görkemli bir baby shower mı istiyorlardı? Elbette, onlara bir hediye getirecektim. Sadece onların tüm sahtekarlığını ortaya çıkarmakla kalmayacak, aynı zamanda kusursuz dünyalarını havaya uçuracak ve işin içindeki herkes için görkemli bir çöküşü garantileyecek bir sır. Artık benim sessiz ve ölümcül intikamımın zamanı gelmişti.