Bir Zamanlar Sevdiğim Canavar

Boran Atahan'dan vazgeçmeye karar verdikten on sekiz gün sonra, Ceyda Arsoy beline kadar uzanan saçlarını kesti ve babasını arayarak İzmir'e taşınıp Ege Üniversitesi'ne gideceğini bildirdi. Babası şaşkınlıkla bu ani değişikliğin sebebini sordu, ona her zaman Boran'ın yanında kalmak için nasıl direndiğini hatırlattı. Ceyda zoraki bir kahkaha atarak acı gerçeği açıkladı: Boran evleniyordu ve o, yani üvey kardeşi, artık ona yapışıp kalamazdı. O gece, üniversiteye kabul edildiğini Boran'a söylemeye çalıştı, ama nişanlısı Kloé Erbil neşeli bir telefonla araya girdi ve Boran'ın Kloé'ye söylediği şefkatli sözler, Ceyda'nın kalbine birer kor gibi düştü. Bir zamanlar o şefkatin sadece kendisine ait olduğunu, Boran'ın onu nasıl koruduğunu ve ona olan aşkını bir günlüğe ve bir aşk mektubuna nasıl döktüğünü hatırladı. Ama Boran mektubu görünce çıldırmış, "Ben senin abinim!" diye bağırarak mektubu yırtıp atmıştı. Boran kapıyı çarpıp gitmiş, Ceyda'yı yırtık parçaları özenle bir araya getirmeye çalışırken yalnız bırakmıştı. Ancak aşkı ölmemişti, Boran eve Kloé'yi getirip ona "Yengen de," dediğinde bile. Şimdi anlamıştı. O yangını kendi kendine söndürmek zorundaydı. Boran'ı kalbinden söküp atmalıydı.

Kaderimin bana yazdığı eşim, Alfa Aras, aşkımızı Ay Tanrıçası'nın kutsadığı bir masal olarak adlandırırdı. Ama masallar yalandır. Onun masalının, herkesin önünde "kraliçem" diye seslendiği hamile bir metresi olduğunu keşfettim. O kadın, Aras'ın bana verdiği kutsal Eşleşme kolyesini takarak bana selfieler gönderirken, sürümüz fısıltıyla benim sadece "soy sorunu" olduğumu, gerçek varis doğduktan sonra halledileceğimi konuşuyordu. Bu yüzden evlilik yıldönümümüzde ona bir hediye verdim. İçinde boşanma belgeleri ve resmi Reddedişim vardı. Sonra da ortadan kayboldum.

Ölüyordum. Hem bedenen hem de ruhen iflas etmiştim. Hava Kuvvetleri'nin gözbebeği Binbaşı karımın ödül almasını izliyordum. Onun kariyeri ve kızımız Lale için feda ettiğim onca yıl, bana her şeyime mal olmuştu. Kader, birliğinin psikoloğu Dr. Vural'ı "sırdaşı" olarak övdü, beni tamamen görmezden geldi. Sonra Lale'nin yatağımın başında kanımı donduran fısıltısı geldi: "Annemle Dr. Vural ne kadar da yakışıyorlar. Belki de artık kendini bıraksan iyi olur. Böylece annem sonunda onunla mutlu olabilir." Kalbim daha fazla dayanamadı. Karanlık. Sapasağlam ve genç bir şekilde, 20 yıl öncesine, 1993'e dönmüş olarak aniden uyandım. İkinci bir şans! Ama ihanet zihnimde tekrar tekrar canlandı. Kader, Grönland görevini Vural ile planlıyordu. Kısa süre sonra, henüz altı yaşındaki Lale, Vural'a yapışıp, "Dr. Vural benim yeni babam olabilir mi?" diye sordu. Dünyam başıma yıkıldı. İhanetler art arda geldi. Okulda Lale, Vural'ı herkesin içinde "Babam" diye tanıştırdı. En son darbe ise Lale'nin (Vural'ın ihmali yüzünden) düşmesinden sonra söylediği yalandı: "Babamın suçuydu! Dr. Vural beni kurtardı!" Kader öfkeyle kükredi: "Bunu kasten yaptın! Sen bir zavallısın!" Bu, soğuk ve planlı bir şekilde hayatımdan silinmemdi. Geçmişte çektiğim acı, kararımı pekiştirdi. "Peki," dedim duygusuzca, "O zaman Dr. Vural onun babası olsun." Doğruca adliyeye gidip boşanma davası açtım. Tanıdıkları o paspas adam artık yoktu. Jet pilotu olmayı hayal eden adam sonunda uçuyordu. Bu sefer, *kendi* hayatımı geri alacaktım.

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Sonunda yapmıştım. İstifa mektubum, Hakan Bey'in o pahalı maun masasının üzerine resmen konmuş, Arda Soykan'ın gizli kaçamağı olduğum yıllara acımasız bir nokta koymuştu. Ama özgürlük anlık bir histi. Arda'nın nişanlısı ve benim celladım olan Selin, elinde silah gibi tuttuğu eski, çocuksu bir çizimimle beni Arda'nın Bebek'teki çatı katı dairesine çağırdı ve suratıma okkalı bir tokat patlattı. Arda geldiğinde ise beni savunmak yerine, Selin'in o mükemmel, parlak timsah gözyaşlarını sildi ve beni "hiçbir anlam ifade etmeyen" biri olarak bir kenara attı. Sadece "bir deşarj" olduğumu söyledi. Bundan cesaret alan Selin, mimari hayallerimi – toplum merkezleri için yaptığım tasarımları – içinde barındıran portfolyomu kaptı, hepsini yere saçtı ve üzerlerine doğrudan kırmızı şarap dökerek geleceğimi kızıla boyadı. Arda ise ayağımın dibine bir tomar para fırlattı. Sesi dümdüzdü: "Kuru temizleme için. Şimdi defol." İstanbul'un aniden bastıran sağanağının altında, sevdiğim adam için bu kadar değersiz olmanın verdiği kahredici aşağılanmayı beynime çakan her bir yağmur damlasıyla sarsıla sarsıla yürüyordum. Benim o saf dünyamın merkezindeki adam, onurumun ve hayallerimin şarapta boğuluşunu nasıl izleyebilir, sonra da sanki kırık bir eşyaymışım gibi önüme para atabilirdi? Ama o en derin umutsuzluk anında, içimde bir şeyler koptu. Onların bir kenara atılmış oyuncağı, duygusal kum torbası olmaktan bıkmıştım. Ne pahasına olursa olsun ortadan kaybolacak ve huzurumun satılık olmadığı bir hayatı yeniden inşa edecektim.

Üç yıl boyunca Bayan Aslı Karahan'dım; bu unvan, kendi lüks evimde bir hayalet olmaktan başka bir anlama gelmiyordu. Mimar kocam Hakan, evliliğimizi bir sır olarak sakladı; kalbi bir başkasına aitken bu evlilik sadece bir formaliteydi. Yıkıcı gerçek, gizli bir odada ortaya çıktı: çocukluk aşkı, "tek gerçek aşkı" Ece'nin portreleriyle dolu bir tapınak. Ben bir eş değildim; sadece bir yer tutucuydum, o dönene kadar yatağını ısıtan biriydim. Ece, Hakan'ın şirketine yeniden katıldığında, Hakan'ın neşesi elle tutulur cinstendi ve beni ihmal edişi artık tamdı. Sonsuz geceler boyunca onun yanında kaldı, beni görünmez kıldı, aşkımı karşılıksız bıraktı, varlığımı yok saydı. Nasıl bu kadar kör, bu kadar aptal olabilirdim de üç yılımı bana kibar bir kayıtsızlıktan başka bir şey sunamayan bir adama harcayabilirdim? Acı sadece onun ihaneti değildi; kendi kendime açtığım bir yaraydı, ruhumun yavaş yavaş erimesiydi. Bu yüzden çaresiz bir plan yaptım; özgürlüğümü kazanmak için dikkatle tasarlanmış bir aldatmaca. Onun imzasını boş bir kağıda alacaktım ve sonra asıl iş başlayacaktı. Kamuoyundaki imajı ve Ece'ye olan ölümsüz bağlılığıyla o kadar meşguldü ki, neye uğradığını bile anlamayacaktı. Beni hiç gerçekten görmese bile, beni serbest bırakacaktı.

Üç yıl önce, Eunice üçüz doğurdu, ancak üç çocuktan sadece biri hayatta kaldı—ya da ona öyle söylendi. Eunice, annesinin mirasına konabilmek için fakir ama yakışıklı bir bilgisayar programcısıyla evlenmek zorunda kalır. Bu gizemli adamla evlendikten sonra düşünmeye başladı… Üç yıl önce, hiçbir erkekle birlikte olmamıştı ama bir şekilde hamile kalmıştı… Ayrıca başka bir çocuğunun daha hayatta olduğunu öğrendi… Gerçek neydi? Ve neden “fakir” kocası tıpkı televizyonda gördüğü zengin iş adamına benziyordu?

986 gecedir evlilik yatağım benim değildi. Kocam, İstanbul'un en büyük emlak imparatorluklarından birinin varisi olan Korhan Emiroğlu, bir hayaletin esiri olmuştu. O hayaletin kız kardeşi İvana ise benim celladımdı. Her gece, kâbus gördüğünü iddia ederek kapımızı tırmalar, Korhan da onu içeri alıp yatak odamızdaki divana yedek bir yorgan sererdi. Bir gece İvana çığlık atarak beni işaret etti, "Beni öldürmeye çalıştı! Ben uyurken gizlice içeri sızıp boğazımı sıktı!" Korhan, bir an bile düşünmeden bana kükredi, "Ceyda! Ne yaptın sen?" Benim tarafımı dinlemek için yüzüme bile bakmadı. Daha sonra, en sevdiğim olan fıstıklı bir makaronla özür dilemeye çalıştı. Ama içi, benim ölümcül alerjim olan badem ezmesiyle doluydu. Boğazım düğümlenip gözlerim kararırken, İvana internetteki yorumlar yüzünden panik atak geçirdiğini iddia ederek tekrar çığlık attı. Korhan, benim can çekişen hırıltılarım ve onun sahte krizleri arasında bir seçim yapmak zorundaydı. Ve o, İvana'yı seçti. Onu kucağında taşıyarak uzaklaştı ve beni kendi başıma hayatta kalma mücadelesiyle bir başıma bıraktı. Hastaneye asla geri dönmedi. Beni taburcu etmesi için asistanını gönderdi. Eve döndüğümde gönlümü almaya çalıştı, ama sonra babamın son hediyesi olan parfüm orgumu İvana'nın "tasarım stüdyosu" için ona vermemi istedi. Reddettim, ama yine de aldı. Ertesi sabah İvana, babamın özel yapım parfümünün bir şişesini "yanlışlıkla" kırdı. Babamdan bana kalan son somut hatıraydı o. Kanayan ellerimle, paramparça olmuş kalbimle Korhan'a baktım. İvana'yı arkasına çekip benden korudu, sesi buz gibiydi: "Yeter artık Ceyda. Histerik davranıyorsun. İvana'yı üzüyorsun." İşte o an, son umut kırıntısı da öldü. Artık bitmiştim. Fransa'dan baş parfümör olma teklifini kabul ettim, pasaportumu yeniledim ve kaçışımı planladım.

Reyhan'ın kalbinde sadece tek bir adam vardı, o da Murat'tı. Onunla evliliğinin ikinci yılında hamile kaldı. Reyhan'ın sevinci kelimelerle anlatılamazdı. Ancak haberi kocasına vermeden önce, Murat ona boşanma belgelerini sundu çünkü ilk aşkıyla evlenmek istiyordu. Bir kaza sonrasında, Reyhan kendi kanı içinde yatarken Murat'a yardım çağrısında bulundu. Ne yazık ki, Murat ilk aşkını kollarında taşıyarak oradan ayrıldı. Reyhan ölümün kıyısından döndü. Sonrasında, hayatını yeniden düzene sokmaya karar verdi. Yıllar sonra adı her yerdeydi. Murat çok rahatsız oldu. Nedense, onu özlemeye başladı. Onu başka bir adamla gülerken gördüğünde kalbi burkuldu. Düğününü bastı ve Reyhan nikah masasında otururken dizlerinin üstüne çöktü. Kızarmış gözlerle sordu, "Bana olan aşkının kırılmaz olduğunu söylemiştin. Nasıl oluyor da başka biriyle evleniyorsun? Bana geri dön!"

Lara, düğün gününde damadın başka bir kadınla kaçmasıyla yalnız başına kaldı. Sinirle, rastgele bir yabancının kolunu tuttu ve "Evlenelim hemen!" diye ilan etti. Bu ani bir karardı ve yeni kocasının kötü şöhretli serseri Alp olduğunu anlaması çok sürmedi. Herkes ona gülüyor, kaçak damat ise gelip barışmayı bile teklif ediyordu. Ama Lara ona küçümseyerek baktı. "Kocam ve ben birbirimize delicesine aşığız!" dedi. Herkes onun kendini kandırdığını düşünüyordu. Sonra Alp'in dünyanın en zengin adamı olduğu ortaya çıktı. Herkesin önünde diz çökerek göz kamaştırıcı bir pırlanta yüzük uzattı. "Sonsuza kadar seninle olmayı dört gözle bekliyorum, hayatım."

Adım Aslı Karahan'dı. Ve dünyanın zirvesindeydim. Üniversiteden mezun oluyordum, Türkiye'nin en büyük gazetelerinden birinde prestijli bir staj beni bekliyordu ve güçlü, çekici bir mirasçı olan Arda Soykan'a delicesine aşıktım. Hayatım mükemmeldi. Adeta bir peri masalı. Sonra, mezuniyet partimde Arda ışıkları kararttı. İkimizin özel fotoğraflarını ve videolarını dev bir ekrana yansıttı. Dünyam başıma yıkıldı. Yüzündeki zalim gülümseme silinirken, her şeyin bir intikam olduğunu duyurdu. Gazeteci olan babamın, bir ifşa haberiyle ilk aşkı Selin'i mahvettiğini, onu bitkisel hayata soktuğunu iddia etti. O gece babam kalp krizinden öldü. Annem haftalar sonra onu takip etti. Stajım buhar olup uçtu. Toplumdan dışlandım. Ve Arda'nın çocuğuna hamileydim. Beş yıl sonra, kızım Lale agresif bir lösemiye yakalandı. Çaresizlik içinde, sırf Lale'nin tedavi masraflarını karşılayabilmek için Arda'nın kişisel asistanı oldum, onun ve Selin'in bitmek bilmeyen işkencelerine, hatta cinsel sömürüsüne katlandım. Babamın mezarını bile talan etti. Böyle bir canavarı nasıl sevebilmiştim? Bir adam, masum bir aileye nasıl bu kadar bitmek bilmeyen, hesaplanmış bir acı çektirebilirdi? Onun bu sapkın intikam oyununda sadece bir piyondum, benim olmayan bir 'günahın' bedelini ödüyordum. Aşağılanma, çaresizlik, kahreden adaletsizlik boğucuydu. Lale ölürken, onun son umudunu finanse etmek için yüksek riskli bir tıbbi deneye girdim, öleceğimi bile bile. Ve öldüm. Sonra uyandım. Her şeyin mahvolmasından bir gün önceydi. Ve Arda da öyle.

Nüfus Müdürlüğü'nün boğucu flüoresan uğultusu, sıkıcı hayatımın fon müziğiydi. Ta ki kaybettiğim ehliyetimi yenilemeye çalışana kadar. "Medeni durumunuz. Boşanmış görünüyorsunuz," dedi memur, Hakan Arsoy'la beş yıllık evliliğimi tek bir düz cümleyle paramparça ederek. Kocam Hakan, beni sevdiğine yemin eden adam, üç yıl önce benden gizlice boşanmıştı. Sadece bu da değil, ertesi gün, düğün günümde beni öldürmeye çalışan ve kısır kalmama neden olan kadınla, Cansu Koral'la yeniden evlenmişti. Ve iki yaşında Can adında bir oğulları vardı. Dünyam bulanıklaşmış bir halde eve doğru sendeledim, Hakan ve Cansu'yu oturma odamızda tartışırken buldum. "O sefil kadın için rol yapmaktan nefret ediyorum!" diye çığlık atıyordu Cansu. Kocam Hakan ise, "Seni seviyorum. Hep seni sevdim," diye yalvarıyordu. Uğruna her şeyimi feda ettiğim, onu yok edeceğine yemin eden adam, şimdi beni öldürmeye teşebbüs eden kadınla evcilik oynuyordu. Ve ben, onun evinde yaşayan, yatağında uyuyan, yalanlarına inanan bir aptaldım. Beş yıl öncesinden kalma hayali bir sızı olan karnımdaki acı, ruhumdaki derin yarayı yansıtarak yeniden alevlendi. Artık onun kurbanı olmayacaktım. "Emre," dedim telefona, sesim net ve kararlıydı. "Yardımına ihtiyacım var. Ölmem için bana yardım etmeni istiyorum."