Otuz Dördüncü Tesadüfi İhaneti

Boran Atahan'dan vazgeçmeye karar verdikten on sekiz gün sonra, Ceyda Arsoy beline kadar uzanan saçlarını kesti ve babasını arayarak İzmir'e taşınıp Ege Üniversitesi'ne gideceğini bildirdi. Babası şaşkınlıkla bu ani değişikliğin sebebini sordu, ona her zaman Boran'ın yanında kalmak için nasıl direndiğini hatırlattı. Ceyda zoraki bir kahkaha atarak acı gerçeği açıkladı: Boran evleniyordu ve o, yani üvey kardeşi, artık ona yapışıp kalamazdı. O gece, üniversiteye kabul edildiğini Boran'a söylemeye çalıştı, ama nişanlısı Kloé Erbil neşeli bir telefonla araya girdi ve Boran'ın Kloé'ye söylediği şefkatli sözler, Ceyda'nın kalbine birer kor gibi düştü. Bir zamanlar o şefkatin sadece kendisine ait olduğunu, Boran'ın onu nasıl koruduğunu ve ona olan aşkını bir günlüğe ve bir aşk mektubuna nasıl döktüğünü hatırladı. Ama Boran mektubu görünce çıldırmış, "Ben senin abinim!" diye bağırarak mektubu yırtıp atmıştı. Boran kapıyı çarpıp gitmiş, Ceyda'yı yırtık parçaları özenle bir araya getirmeye çalışırken yalnız bırakmıştı. Ancak aşkı ölmemişti, Boran eve Kloé'yi getirip ona "Yengen de," dediğinde bile. Şimdi anlamıştı. O yangını kendi kendine söndürmek zorundaydı. Boran'ı kalbinden söküp atmalıydı.

Kaderimin bana yazdığı eşim, Alfa Aras, aşkımızı Ay Tanrıçası'nın kutsadığı bir masal olarak adlandırırdı. Ama masallar yalandır. Onun masalının, herkesin önünde "kraliçem" diye seslendiği hamile bir metresi olduğunu keşfettim. O kadın, Aras'ın bana verdiği kutsal Eşleşme kolyesini takarak bana selfieler gönderirken, sürümüz fısıltıyla benim sadece "soy sorunu" olduğumu, gerçek varis doğduktan sonra halledileceğimi konuşuyordu. Bu yüzden evlilik yıldönümümüzde ona bir hediye verdim. İçinde boşanma belgeleri ve resmi Reddedişim vardı. Sonra da ortadan kayboldum.

Ölüyordum. Hem bedenen hem de ruhen iflas etmiştim. Hava Kuvvetleri'nin gözbebeği Binbaşı karımın ödül almasını izliyordum. Onun kariyeri ve kızımız Lale için feda ettiğim onca yıl, bana her şeyime mal olmuştu. Kader, birliğinin psikoloğu Dr. Vural'ı "sırdaşı" olarak övdü, beni tamamen görmezden geldi. Sonra Lale'nin yatağımın başında kanımı donduran fısıltısı geldi: "Annemle Dr. Vural ne kadar da yakışıyorlar. Belki de artık kendini bıraksan iyi olur. Böylece annem sonunda onunla mutlu olabilir." Kalbim daha fazla dayanamadı. Karanlık. Sapasağlam ve genç bir şekilde, 20 yıl öncesine, 1993'e dönmüş olarak aniden uyandım. İkinci bir şans! Ama ihanet zihnimde tekrar tekrar canlandı. Kader, Grönland görevini Vural ile planlıyordu. Kısa süre sonra, henüz altı yaşındaki Lale, Vural'a yapışıp, "Dr. Vural benim yeni babam olabilir mi?" diye sordu. Dünyam başıma yıkıldı. İhanetler art arda geldi. Okulda Lale, Vural'ı herkesin içinde "Babam" diye tanıştırdı. En son darbe ise Lale'nin (Vural'ın ihmali yüzünden) düşmesinden sonra söylediği yalandı: "Babamın suçuydu! Dr. Vural beni kurtardı!" Kader öfkeyle kükredi: "Bunu kasten yaptın! Sen bir zavallısın!" Bu, soğuk ve planlı bir şekilde hayatımdan silinmemdi. Geçmişte çektiğim acı, kararımı pekiştirdi. "Peki," dedim duygusuzca, "O zaman Dr. Vural onun babası olsun." Doğruca adliyeye gidip boşanma davası açtım. Tanıdıkları o paspas adam artık yoktu. Jet pilotu olmayı hayal eden adam sonunda uçuyordu. Bu sefer, *kendi* hayatımı geri alacaktım.

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Sonunda yapmıştım. İstifa mektubum, Hakan Bey'in o pahalı maun masasının üzerine resmen konmuş, Arda Soykan'ın gizli kaçamağı olduğum yıllara acımasız bir nokta koymuştu. Ama özgürlük anlık bir histi. Arda'nın nişanlısı ve benim celladım olan Selin, elinde silah gibi tuttuğu eski, çocuksu bir çizimimle beni Arda'nın Bebek'teki çatı katı dairesine çağırdı ve suratıma okkalı bir tokat patlattı. Arda geldiğinde ise beni savunmak yerine, Selin'in o mükemmel, parlak timsah gözyaşlarını sildi ve beni "hiçbir anlam ifade etmeyen" biri olarak bir kenara attı. Sadece "bir deşarj" olduğumu söyledi. Bundan cesaret alan Selin, mimari hayallerimi – toplum merkezleri için yaptığım tasarımları – içinde barındıran portfolyomu kaptı, hepsini yere saçtı ve üzerlerine doğrudan kırmızı şarap dökerek geleceğimi kızıla boyadı. Arda ise ayağımın dibine bir tomar para fırlattı. Sesi dümdüzdü: "Kuru temizleme için. Şimdi defol." İstanbul'un aniden bastıran sağanağının altında, sevdiğim adam için bu kadar değersiz olmanın verdiği kahredici aşağılanmayı beynime çakan her bir yağmur damlasıyla sarsıla sarsıla yürüyordum. Benim o saf dünyamın merkezindeki adam, onurumun ve hayallerimin şarapta boğuluşunu nasıl izleyebilir, sonra da sanki kırık bir eşyaymışım gibi önüme para atabilirdi? Ama o en derin umutsuzluk anında, içimde bir şeyler koptu. Onların bir kenara atılmış oyuncağı, duygusal kum torbası olmaktan bıkmıştım. Ne pahasına olursa olsun ortadan kaybolacak ve huzurumun satılık olmadığı bir hayatı yeniden inşa edecektim.

Üç yıl boyunca Bayan Aslı Karahan'dım; bu unvan, kendi lüks evimde bir hayalet olmaktan başka bir anlama gelmiyordu. Mimar kocam Hakan, evliliğimizi bir sır olarak sakladı; kalbi bir başkasına aitken bu evlilik sadece bir formaliteydi. Yıkıcı gerçek, gizli bir odada ortaya çıktı: çocukluk aşkı, "tek gerçek aşkı" Ece'nin portreleriyle dolu bir tapınak. Ben bir eş değildim; sadece bir yer tutucuydum, o dönene kadar yatağını ısıtan biriydim. Ece, Hakan'ın şirketine yeniden katıldığında, Hakan'ın neşesi elle tutulur cinstendi ve beni ihmal edişi artık tamdı. Sonsuz geceler boyunca onun yanında kaldı, beni görünmez kıldı, aşkımı karşılıksız bıraktı, varlığımı yok saydı. Nasıl bu kadar kör, bu kadar aptal olabilirdim de üç yılımı bana kibar bir kayıtsızlıktan başka bir şey sunamayan bir adama harcayabilirdim? Acı sadece onun ihaneti değildi; kendi kendime açtığım bir yaraydı, ruhumun yavaş yavaş erimesiydi. Bu yüzden çaresiz bir plan yaptım; özgürlüğümü kazanmak için dikkatle tasarlanmış bir aldatmaca. Onun imzasını boş bir kağıda alacaktım ve sonra asıl iş başlayacaktı. Kamuoyundaki imajı ve Ece'ye olan ölümsüz bağlılığıyla o kadar meşguldü ki, neye uğradığını bile anlamayacaktı. Beni hiç gerçekten görmese bile, beni serbest bırakacaktı.

Handan, bir zamanlar sadakatinin Özgür'ün kalbini kazanacağına inanmıştı. Ta ki erkeğin 'gerçek aşkı' ortaya çıkana kadar... Nikah masasında yapayalnız kalmakla kalmamış, acil tedavi için kendi kendini hastaneye atmak zorunda kalmıştı. Herkes onun bu karşılıksız aşk uğruna kendini feda etmesini delilik sayıyordu. Ancak Özgür, Handan'ın ölümcül hastalığını ve zamanının tükendiğini öğrendiği an, parçalara ayrıldı. "Ölmeni asla izin vermeyeceğim!" diye haykırdı Özgür. Handan'ın dudaklarında ise sadece huzurlu bir gülümseme belirdi. Çünkü artık onun varlığına ihtiyacı kalmamıştı. "Sonunda özgürlüğe kavuşacağım," diye fısıldadı.

Ada Yılmaz'ın Arda Kaya ile olan evliliği bomboş bir kabuktan ibaretti. Arda, toplum içinde büyüleyici bir adam, evde ise bir hayaletti. Ada'yı devasa yataklarında tek başına bırakır, bir kadının özlemle aradığı bağın kemirgen yalnızlığını hissetmesine neden olurdu. Bir akşam, onun e-postalarını buldu. Arkadaşı Ceyda Vural ile "Biz" başlıklı bir yazışma, Arda'nın kahredici itirafını gözler önüne seriyordu: "Benim canım Ceyda'm, bu bekleyiş bir işkence. Hakkında konuştuğumuz geleceği nihayet kurabileceğimiz günün hayalini kuruyorum." Arda, Ada ile "itibar" için evlendiğini soğuk bir şekilde itiraf ediyor ve ekliyordu: "Ceyda ile fiziksel hiçbir şey olmadı. Henüz." Daha sonra, Ceyda'yı kurtarmak için Ada'nın böbreği karşılığında tam bir boşanma anlaşması teklif ederek, kelimenin tam anlamıyla özgürlüğünün bedelini ödemesini istedi. Ameliyattan sonra Ada, Arda'nın Ceyda'ya olan sarsılmaz bağlılığına tanık oldu; bu, acımasız bir tezat oluşturuyordu. Arda'nın mutlak kayıtsızlığı, bir restoran yangını sırasında Ceyda'yı siper edip Ada'nın arkasına bile bakmadan tek başına kaçmasına izin verdiğinde kesinleşti. Bir adam nasıl bu kadar kalpsiz olabilirdi? Son darbe ise Arda'nın sarhoşken Ada'nın "hiçbir anlam ifade etmediğini" ve evliliklerinin Ceyda'nın yakın kalmak için kurduğu bir plan olduğunu itiraf etmesiyle geldi. Bu hesaplı ihanet, aralarındaki son bağı da kopardı. Ada, keskin bir netlik ve derin bir rahatlamayla arkasını dönüp gitti; hayatını geri almaya ve gerçek aşkı bulmaya hazırdı.

Her şey bir mantık evliliği olarak başlamıştı. Ta ki Cansu, Kadir’e delice âşık olana dek. Tam da ona en çok ihtiyaç duyduğu bir anda, kocasını başka bir kadının kollarında buldu. Artık yetti. Cansu, Kadir'den boşandı ve hayatında yeni bir sayfa açtı. Ne var ki Cansu gidince, Kadir onun aslında ne kadar değerli olduğunu nihayet anladı. Eski eşinin etrafını saran sayısız hayranı karşısında Kadir, ona 20 milyon dolar uzattı ve yeni bir teklifle çıkageldi: "Yeniden baştan başlayalım. "

Nazlı, ailesi nezdinde "çirkin ördek yavrusu" muamelesi görmüş, herkesin hayran olduğu üvey kız kardeşi Elif tarafından ise her fırsatta aşağılanmıştı. Herkesin gözünde, CEO Mert ile nişanlı olan Elif mükemmel kadındı... Ta ki Mert, düğün gününde herkesi şaşkına çevirip Nazlı'yla evlenene kadar! Herkes şok olmuş, Mert'in o "çirkin" kadını neden seçtiğini anlamaya çalışıyordu. İnsanlar onun kenara atılmasını beklerken, Nazlı gerçek kimliğini ortaya sererek herkeste şok etkisi yarattı: Mucizevi bir şifacı, finans dünyasının güçlü bir ismi, değer biçme konusunda bir dahi ve yapay zeka dehası. Nazlı'ya yapılan kötü muamele su yüzüne çıkınca, Mert, onun makyajsız halinin soluk kesici bir fotoğrafını paylaşarak medyayı birbirine kattı. "Eşimin kimsenin onayına ihtiyacı yok."

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Emily, üç zorlu yıl boyunca Braiden'ın mükemmel eşi olmak için çabaladı, ancak onun sevgisi uzak kaldı. Braiden başka bir kadın için boşanmayı istediğinde, Emily ortadan kayboldu ve daha sonra onun en nihai fantezisi olarak yeniden ortaya çıktı. Eski eşini alaycı bir gülümsemeyle reddederek meydan okudu, "Bir iş birliğiyle ilgilenir misin? Sen kimsin ki zaten?" Erkeklere ihtiyacım yoktu; Emily özgürlüğü tercih etti. Braiden onun peşinden ısrarla koşarken, Emily'nin gizli kimliklerini ortaya çıkardı: bir numaralı hacker, şef, doktor, değerli taş oymacısı, yeraltı yarışçısı... Her bir keşif, Braiden'in şaşkınlığını artırdı. Emily'nin uzmanlık alanları neden sınırsız görünüyordu? Emily'nin mesajı açıktı: O her şeyde mükemmeldi. Kovalamaca devam etsin!