Çirkin Karının Maskesi Altında: İntikamı, Zekasının Eseriydi

"Nazlı, sana ne söylediğimi hatırla. Yirmi yaşına kadar, asla güzelliğini veya yeteneklerini gösterme."

Nazlı Marsh, annesinin bu son sözlerini tam on beş yıl boyunca harfiyen uygulamıştı. Kendisini çirkin göstermiş, hiçbir şey bilmiyormuş gibi davranmış ve kalabalığın arasında kaybolmayı seçmişti.

Ama bugün yirminci doğum günüydü. Artık eski Nazlı'yı geride bırakıp gerçek kimliğini ortaya çıkarma zamanı gelmişti.

Küveti ılık suyla doldurdu, içine biraz banyo tuzu ekledi ve makyaj temizleyicisini kenara bıraktı. Çirkin makyajından arınıp uzun bir banyonun tadını çıkaracaktı. Tam soyunmaya başlamıştı ki sert bir kapı gürültüsü huzurunu bozdu.

Sinirle bir sabahlık geçirip kapıyı açtı.

Karşısında her zamanki gibi kibirli burnunu havaya dikmiş hizmetçi Ayşe Ahmed duruyordu. "Nazlı, burada gizlice ne karıştırıyorsun? Bugün Elif Hanım'ın düğün günü. Ortalıkta görünmezsen insanlar fısıldaşmaya başlar ve Kaya ailesinin itibarına gölge düşürürsün. Hemen salona git!"

Nazlı küçümseyici bir gülümseme takındı. Bu kadının ona karşı kibar olduğu tek bir gün bile olmamıştı. "Gizlice" bir şeyler karıştırmak mı? Gerçekte, annesi öldüğünden beri on beş yıldır arka odalara itilmişti. Annesinin ölümünden sonra, üvey annesi Dilara Kaya ve babasının gayrimeşru kızı Elif Kaya, hiç vakit kaybetmeden eve yerleşmiş ve her şeyi ele geçirmişti.

En kötü kısmı düşünmek bile istemiyordu. Ama gerçekler ortadaydı. En acısı da babası Burak Kaya'nın ona hak ettiği değeri asla vermemiş olmasıydı.

"Gidip üstümü değiştireceğim," dedi Nazlı sakince.

Ayşe küçümseyerek güldü. "Ne fark eder ki? O çirkin suratınla en güzel elbiseler bile seni kurtaramaz. Hadi, çabuk ol! Evren ailesi çoktan geldi. Belediye görevlileri de burada, Evren Bey ile Kaya Hanım'ın nikahını kıyacaklar. Kaya Hanım, herkesin bu önemli anı izlemesini istiyor."

Nazlı'nın dudakları soğuk bir tebessümle kıvrıldı.

Evren Ailesi, Yüblando'daki en güçlü aileydi. Onların varisi Mert Evren ise genç yaşında iş dünyasında dâhi sayılıyordu. Elif ise şehrin gözde sosyetik güzeli. Elbette nişanları gazetelerin manşetlerindeydi. Herkes onların mükemmel bir çift olduğunu söylüyordu. Onlar rüya çiftti. Romanlardaki her romantik söz onları tanımlıyordu. Sosyal medya çılgına dönmüştü. Herkes onların görkemli düğününü bekliyordu.

Dilara her şeyi ihtişamlı bir olay gibi gösterse de Nazlı gerçeği biliyordu, onu sadece Elif'in parıltısını seyretmesi için sürüklemişlerdi.

Nazlı üstünü değiştirip Ayşe'yi takip ederek büyük salona girdi.

Kaya malikânesi adeta bir saraya benziyordu; her köşesi Elif'in büyük günü için abartılı süslemelerle donatılmıştı.

Salondaki herkes şık kıyafetler içindeydi. Nazlı hariç. Ucuz beyaz bir tişört, yırtık kot ve korkunç bir makyaj... Adeta oraya hiç ait değilmiş gibi sırıtıyordu.

Tam o sırada Dilara, Mert'in dedesi Hakan Evren ile sohbet ediyordu. Nazlı içeri girince Dilara kısa bir duraksama yaşadı, ardından sahte gülümsemesini takındı. "Nazlı sana özel olarak çok güzel bir elbise almıştım. Neden giymedin?"

Nazlı'nın içi içini kemirdi. Sanki Dilara ona gerçekten bir şey hediye etmiş miydi? Eskiden saf rolü yapar, bu oyunlara katılırdı. Ama artık bıkmıştı. Dilara'ya cevap vermekle uğraşmadı. Hakan'ı nazikçe başıyla selamladı. "Merhaba, Bay Evren."

Hakan gülümseyerek karşılık verdi. "Eh Nazlı, demek ki artık kendi tarzını bulmuşsun."

Nazlı, peruklu saçlarını eliyle karıştırdı. Bu kadar hoşgörülü bir cevap beklemiyordu. En azından onu bir felaket gibi görmemişti.

Gözleri istemsizce Hakan'ın yanındaki adama kaydı. İçeri girdiği anda onu fark etmişti. Duruşundan, havasından, bu adamın Mert olduğuna emindi, halk arasında pek görünmeyen gizemli varis. Onu yakından görmek bambaşkaydı. Uzun boylu, keskin hatlı ve inanılmaz yakışıklıydı. Sanki bir aşk romanının kahramanı gibiydi. Gözlerini ondan ayıramadı.

"Şu Nazlı'ya bakın!" diye bağırdı Ayşe, alaycı bir sesle. "Çirkinliğe bak, ama yine de Elif Hanım'ın nişanlısına bakmaya cüret ediyor. Ne komik. O yüzle, Bay Evren'e bakmak bile bir suç."

Ayşe, açıkça Dilara'nın sessiz emirlerini yerine getiriyordu.

Elif, Mert'in koluna daha da sokulup ödülünü ilan edercesine konuştu: "Sorun değil. Mert harika. Başka kadınların onu beğenmesi doğal."

Elif, Nazlı'yı asla tehdit olarak görmüyordu. Aslında, Nazlı'nın onun peşinden koşmasını istiyordu. Bu, kendisini daha da üstün hissettiriyordu, böylece kendi üstünlüğü daha da belirginleşecekti.

Burak, Nazlı'ya öfkeyle bağırırken yüzü öfkeyle buruştu, "Bu ne rezalet. Buradan defol!"

Nazlı ağırdan bir sandalye çekti, tek bacağını sürüyerek onu Mert'in tam karşısına yerleştirdi ve rahatça oturdu.

Mert mimik bile oynatmadı. Yüzü ifadesiz kaldı, buz gibi soğuktu.

Hakan boğazını temizledi, gerginliği dağıtmak için konuyu değiştirdi: "Şimdi nikah için belgelerde bir eksik var mı, ona bakalım."

"Tabii efendim." Belediye Çalışanları bilgisayarlarını açtılar. Kısa bir süre sonra, memurlardan biri duraksadı ve Mert'e tereddütle baktı. "Mert Bey… Sistem, zaten evli olduğunuzu söylüyor. Eşiniz Bayan Nazlı Marsh olarak kayıtlı…"

"Ne?!" Salon bir anda şokla inledi.

Nazlı'nın gözleri faltaşı gibi açıldı. Soğuk bir tokat gibi çarptı bu sözler. O evli miydi? Hem de Mert Evren ile mi? Ama nasıl? Ne zaman? Hiçbir fikri yoktu.