His Ruthless Ways

I sighed as I finally sat down on the grass facing the swamp while feeling the cold breeze of morning air.

See? Mas masarap sa pakiramdam kapag mag-isa lang. Unlike when you were surrounded by many people, na akala mo naman ay totoong kaibigan mo. Mas magaan sa pakiramdam. Kung mas maaga ko lang itong nalaman noon, siguro ay hindi na ako basta basta pang nagtiwala at tinuring ang lahat na kaibigan. I was too naive that everyone took me for granted. Damn.

I rather choose to be away from them. Ayaw ko nang mayroon akong malapit na tao sa buhay ko. I just hate trusting anyone anymore. I'm scared.

Linanghap ko ang sariwang hangin na sumalubong sa akin. Kalauna'y inabot ko ang nabili ko kaninang pagkain sa labas ng unibersidad. Naging paborito ko na rin itong pagkain na ito, ang sarap kasi ng timpla.

Sheena and Jessi even tried to call me to come with me but I just ignored them and left the school to come here. I just don't like to treat everyone as friends, I don't know.

While silently munching my snacks, I was listening to music while reading and reviewing some of my lessons in Anaphy. Unit exam is fast approaching at parang kahapon lang yung second unit exam namin for this sem, and then here's third UE kaya todo review na naman kami nito.

I spent almost half an hour sitting and reading there when I heard the bell rang that I immediately jumped out from the grass to go back in university for my next class.

I can't be late. Ma'am Labaha is such a strict CI in my Biochem class. Ewan ko ba, ang hilig niya kasing mambagsak. Buti nalang at hindi naman ganoon ka bagsak ang mga exams ko sa sobrang hirap ng mga pinapaexam niya sa amin.

Nagmamadaling ibinalik ko na ang mga gamit ko sa loob ng bag ko at isinuot na ito ulit kasabay ng aking pagtayo habang bitbit pa rin ang mga librong na kanina'y binabasa ko.

Tumayo na ako pagkatapos ay nagmamadaling tinapon sa basurahan ang pinagkainan ko at tuluyan nang lumisan sa lugar.

Walking distance lang naman ang university galing dito kaya lakad-takbo lang ang ginawa ko. Hindi ko naman talaga pinlanong magpatagal doon pero masyado yata akong nasarapan sa pagtambay doon.

Nagtungo na ka agad ako sa nagkumpulang mga taong nag-aabang din para tumawid. While waiting for the signal, I kept on looking at my wrist watch kaya hindi ko na pinansin ang mga taong nakatabi ko.

Nang sa wakas ay mag green light na ay dali-dali na akong naglakad patawid ng kalsada. Mahigpit kong hinawakan ang strap ng backbag ko habang patakbo akong tinawid ang mahabang kalsada.

Pwede naman akong mag text sa isa kina Sheena at Jessi pero hindi ko alam. I just don't want to be close to them anymore. Although sila itong lapit nang lapit sa akin.

Anyways, as soon as I stepped on the other side, I again glanced at my wrist watch. It's 10:03AM already! I am 3 minutes late! Ugh!

I can already feel the sweat rolling down on my face. Wala na, ayaw ko na. Ang baho ko na nito pag pasok. Naman kasi, bakit hindi ko napansin ang oras, e.

Speaking of Biochem, I also forgot to bring my labgown! Napanguso ako sa inis. Ang tanga mo nga naman, Thania. Inabot na nga sa'yo ni mommy kanina, sinabi mo pang hindi mo gagamitin.

Umiling na lamang ako. Ma'am Labaha would understand. Sabihin ko na lang na hindi pa natuyo. Saka baka may extra pa sa lab kaya ayos na iyon.

And so, I continued walking. I still kept on glancing on my wrist watch that I didn't even notice the people whom I had passed.

But as soon as I raised my head and put down my arm back to my side, I was shocked that I can't help but to flinch when I was bumped into someone.

Masyado akong nagulat kung kaya't nabitawan ko ka agad ang mga librong hawak ko.

"Oh, I'm so sorry, miss. Hindi ako tumingin sa dinadaanan." I heard a familiar voice talking. Hindi ko na lang ito pinansin at mabilis na umupo para kunin ang mga gamit ko. I even saw him doing the same thing and took my things.

Tumayo rin ako mayamaya habang hawak hawak ang iilan sa mga libro ko at dali-daling inayos ang uniporme ko.

"H-Here.. I'm so sorry.." I heard him spoke again and so my eyes landed on him eventually.

Pero sana ay hindi ko na lang iyon ginawa. Napasinghap ako nang makilala ito. I was holding my breath as if nanigas ako at ni pati paghinga ay hindi ko kayang gawin.

Habang nakatitig ako sa kaniyang mga mata ay naalala ko lang ang bangungot na iyon. Ang bangungot na ibinaon ko na sa limot. Ang bangungot na sumira ng buhay at pagkatao ko.

"N-Nat.."

Sinalakay ng pinaghalong kaba, takot at galit ang buong sistema ko. Napaatras ako.

What the fck is he doing here?! He is supposed to be inside the jail right now! Bakit nandito siya?!

Pero kakaiba ang nakita ko sa mga mata nito. Sa halip na ngisi at matalim na tingin ang makita ko'y tila ba'y daig pa nito ang tupa sa lambot ng ekspresyon nito.

"N-Nat.. It's you." he again spoke.

I gasped. Dmn it! Why does he kept on calling my name?! I hate it! I hate it when he mention my name! It just reminded me about that fcking nightmare!

"S-Stay away from me." iyon lang ang tanging nasambit ko. Kalauna'y pasimple akong napatingin sa paligid ko, checking whether he was again with his men.

"N-Nat, I-I will not hurt you. I promise. I-I'm so sorry kung nagpakita ako sa'yo."

Mabilis na bumalik ang tingin ko rito at matalim itong tiningnan. I don't know what to say. I don't want to speak either. Bumaba ang mga mata ko sa mga librong hawak nito at mabilis itong hinablot galing sa mga kamay nito at patakbong nilampasan ito para iwan ito.

Damn! Bakit kailangan pang magkita kami?! Bakit nakita ko pa siya?! Gusto ko nang makalimot. Of all the things to happen, I rather chose to be late and get scolded than seeing him. Seeing that demon!

Habang tumatakbo ako ay ramdam ko ang pinaghalong luha at pawis sa mukha ko. Nanginginig ang mga kamay kong kinuha ang dala kong panyo sa bulsa ko at pinunasan ang mukha ko. Anxiety attacked me again. Para akong baliw na panay tingin sa aking magkabilang gilid para lang masiguradong hindi ito nakasunod maging ang mga bayarang tauhan nito.

It's been years. 3 years to be exact since that nightmare. During that years, I've experienced several mental health issues. I attempted suicide and whatever caused by depression. Muntikan na akong mabaliw. Mabaliw na ilang beses na akong natali ng mga doktor para lang hindi ko saktan ang sarili ko.

I lost my dignity. I lost everything. It made me change my insight. It changed me.

"Nathania! Where are you?! Come out now! There is no use if you'll just hide there. Makikita't-makikita pa rin kita. And if I did, I'll make sure na pagsisisihan mo." I heard him talked.

Mahigpit kong tinakpan ang bibig ko nang mas lalo lamang lumakas ang paghikbi ko.

God, please help me! Help me.

Parang natutuliro na ako dulot ng takot. Wala na akong alam sa mga pangyayari. I forgot everything I did earlier and I just found myself running away from the house with him following me, trying to chase me!

"Nathania!" I heard him shouted that made my heart beats faster that I can barely breath.

I kept on shaking my head. God please, help me. That demon is following me. He might just pretended to look like him but I know, that was not him. Hindi ko na siya makilala. Ibang-iba na siya sa Zach na nakilala ko. And I hate him!

Everything was happening too fast that I have lost my sanity. Huli ko na lang nalaman ay ang sunod-sunod na putukan na buong akala ko'y ikakamatay ko na.

Pero siguro ay binigyan pa talaga ako ng Panginoon ng isa pang pagkakataong mabuhay dahil nagawa ko pang idilat ang mga mata ko. Pero ngayon ay iba na ang bumungad sa aking paggising. Isang maliwanag at puting kwarto. Habang may nakabalot na kumot sa katawan kong bihis na bihis na.

"Baby! Baby Thania! Oh, God!" I heard mom's voice.

"Princess, you're awake." dad said.

I-I'm safe. I-I was saved. Is this real? Hindi na ba ito panaginip lang na tuwing gabi't tulog ako'y nagpapakita lamang sa akin?

I just looked at my mom and my dad, crying, hugging me, kissing me in so much longing. While, I, was just lying here. My body can't react to anything. I can't talk. I can't move my body, just my eyes.

Namuo na lamang ang mga luha sa aking mga mata at kalauna'y nagsiunahan na naman sa pagtulo ang aking mga luha nang maalala ko ang imaheng naglalaro sa isip ko.

No. No, please make me forget about him. Ayaw ko na. All I want him to feel is the sufferings, the pain, the resentment, the betrayal that I once experience by his own hands. And I will make sure na mabubulok siya sa kulungan! I will Never. Ever. Let him feel anything but guilt and conscience for this betrayal!