INTO HIS FAKE EMBRACE

"Ms. Sandejas, get the first aid kit!" Malakas na utos sa kanya ng kanilang Co-pilot.

Kaagad siyang kumilos at patakbong pumasok sa maliit na silid na nilalagyan ng mga emergency kits. Kaagad niyang hinalungkat ang bawat sulok roon hanggang sa makakita siya ng box na may pulang cross na nasa cover niyon at may nakalagay na "first aid". Dali-dali niya iyong kinuha at patakbo ulit na dumalo sa isang babaeng nawalan ng malay sampung minuto na ang nakakaraan. Nakahandusay ito sa masikip na espasyong daanan. Ayon sa kasama nito, may sakit raw ito sa puso at dalawang minuto na itong walang pulso at hindi na humihinga.

Kaagad niyang iniabot ang first aid kit sa co-pilot at kaagad naman nitong tinanggap.

Makalipas ang mahigit kalahating oras na pag re-revive sa babae ay nagkamalay na rin ito. Bahagya itong dumilat pero halatang wala pa ito sa sarili.

Inilagay ang babae sa stretcher at ipinasok sa isang silid na para sa mga pasaherong kailangan ng medical attention pagkatapos ay inilipat sa kama.

"Why did she faint?" Their co-pilot asked.

"Base on her brother's statement who sat near her, she is afraid of height. She is not a fan of riding a plane, but, it so happen that she opened the window near her and look down on it". She answered. Magkatabi sila ng kanyang katrabaho na nakatayo sa tabi ng piloto habang nasa uluhan ng babaeng na-collapse kanina.

Napansin niyang naintindihan ng piloto ang sinabi niya.

"Tsk, tsk, tsk!" Umiling-iling pa ang kanilang co-pilot sa sinabi niya. "You guys take care of her 'til we land, okay?" Aning co-pilot.

Sabay silang tumango ng katabi niya. "Yes, captain!" They answered.

He then left the room.

Nagkatinginan silang dalawa ng kasama niya saka mahina itong natawa, sakto lang para marinig nilang dalawa.

"Ang tapang-tapang tumingin sa baba eh takot naman pala sa matataas". Bulong sa kanya ng kasama.

"'Wag ka ngang maingay. Mamaya marinig tayo diyan. 'Tsaka 'wag kang ganyan. Ang sama talaga ng ugali mo. Bumalik na nga lang tayo sa trabaho". Prangka niyang sabi sa katrabaho.

"Tsk!" Ani nito sabay paikot ng mga mata. Pinagkrus nito ang mga braso sa dibdib saka naglakad palabas sa silid. Bahagya pa nitong binangga ang balikat niya.

"Ang sama talaga ng ugali". Mahinang bulong niya sabay iling-iling.

***

"Good evening, everyone!! This is your flight attendant, Dahliah Reign Sandejas. We are happy to announce that we already landed at ALCO's International Airline in Cordi Crisolo Philipppines. Thank you for choosing us to fly with all of you. If you need anything, you can freely ask us. Within ten minutes, all passengers will be leaving the plane. We are hoping to fly with you soon. Thank you and have a safe way home!" Pagkatapos niyang sabihin iyon ay kaagad niyang ibinaba ang mikropono saka binalingan ang kapwa niya flight attendant na nakaupo sa isang silya at nakapikit. Nakatukod ang mga siko nito sa armrest ng upuan at nakapatong ang mukha sa palad. Bakas sa mukha nito ang pagod dahil sa byahe.

Mahigit labing dalawang oras silang bumyahe, naghatid at sundo sila ng mga pasahero at wala man lang silang pahinga o tulog dahil nag a-assist sila ng mga pasahero na maya't-maya'y humihingi ng tulong o assistant mula sa kanila.

Tinapik-tapik niya ang balikat nito. "Hoy, Jean!! Gising!" Aniya sabay mahinang yugyog rito. Bahagya itong dumilat at dahan-dahang binalingan siya.

"Naka-landing na tayo. Ikaw na magbukas nung pinto". Anya rito.

Bahagyang kinusot-kusot ng kasamahan niya ang mga mata nito, sakto lang para hindi masira ang kolorete nito sa mukha. "Okay!" Tanging ani nito saka ito tumayo at inayos ang suot nitong uniporme na nagusot saka iplinaster ang malapad na ngiti sa mga labi kahit halata na ang pagod sa medyo namumula na nitong mga mata.

Nang makalabas si Jean sa maliit na silid na pinapahingaan nila ay siya naman ang umupo sa upuang inuupuan nito kanina.

Hinilot-hilot niya ang kanyang batok at balakang. Ramdam niya ang pananakit ng katawan niya. Bihira lang siyang nakaupo sa buong byahe.

Ipinikit niya nang ilang segundo ang mga mata niya pagkatapos ay malalalim na bumuntong hininga bago tumayo at lumabas na ng kanilang maliit na silid.

NANDIRITO NGAYON sila sa opisina ng kanilang supervisor. Mahigit tatlumpo silang cabin crews ang nakaupo sa mahabang upuan na nasa opisina at hinihintay ito. Pagkatapos ng kanilang trabaho kanina ay pauwi na sana sila nang bigla silang ipatawag ng kanilang supervisor sa hindi malamang kadahilanan. Obviously, they all feel so odd dahil hindi naman sila basta-basta ipapatawag ng kanilang supervisor. Pinapatawag lang sila nito kung may mga passengers issues na kailangang i-address.

"Bakit kaya tayo pinatawag?" Rinig niyang tanong ng katabi niya sa isa pang katabi nito.

"Baka may problema na naman at sesermonan tayo". Sarkastikong sagot ng katabi nito. Tumahimik na lang din ang katabi niya. Mahihinang bulong-bulongan ang naririnig niya mula sa kanyang mga kasama pero nanatili lang siyang tahimik at hindi na nakiusyuso pa.

Sabay-sabay silang tumayo nang pumasok na sa opisina nito ang kanina pa nila hinihintay.

"Good evening, sir!" Sabay-sabay nilang ani saka bahagyang yumuko.

"Good evening! Take your seats. I have an important announcement for y'll". Ani nito saka deritsong umupo sa lamesa nito na nasa harapan namin.

Sumunod naman sila sa inutos nito pero bakas ang pagtataka sa mga mukha nila.

May hawak itong brown envelope. Binuksan nito iyon at inilabas ang isang papel saka tiningnan saglit saka agad silang binalingan nang may matamis na ngiti sa mga labi.

Iniharap nito sa kanila ang papel kahit na hindi nila mabasa ang laman niyon.

"Congratulation, everyone!! The board of directors approved your one month vacation request. Everyone's vacations will start tomorrow". Walang patumpik-tumpik at deritsong anunsiyo ng kanilang supervisor.

Hindi makapaniwalang pulakpak at bahagyang tumili ang mga kasamahan niya maging siya ay napangiti at napapalakpak sa tuwa.

Finally, after one and a half year straight nilang work at wala man lang baka-bakasyon ay makakapag relax rin sila kahit isang buwan lang.

Sa trabaho nila, pahirapan ang humingi ng leave o bakasyon dahil istrikto masyado ang board. Ayaw nilang kinukulang sila sa mga tao, as if din naman kukulangin sila sa dinami-rami ng mga cabin crews nila.