Huli na ang Pagsisisi: Heiress na Genius Shine

Isang gabi bago ang ikatlong anibersaryo ng kanilang kasal, matagumpay na naiuwi ni Cary Gibson mula sa isang marangyang subasta ang isang pambihirang pares ng sapphire na hikaw.

"Para ito sa taong labis kong pinagkakautangan ng loob, ang aking minamahal," bulong niya sa sarili.

Sa kanilang tahanan, hindi napigilan ng kaniyang asawang si Evelina Marsh ang pagtulo ng luha habang pinapanood ang subasta sa telebisyon.

Bukas na ang kanilang ikatlong anibersaryo, at marahil, sa wakas ay natanto na rin ni Cary ang lalim ng kaniyang debosyon.

Tahimik na bumuntong-hininga si Demi Gibson, ang lola ni Cary, habang unti-unting dumadaloy ang pakiramdam ng kasiyahan sa kaniyang puso.

"Sa wakas, napagtanto na rin ni Cary kung gaano kahalaga ang kaniyang asawa."

Kinakabukasan ng gabi, habang abala pa si Evelina sa pagtatapos ng inihahandang marangyang hapunan, biglang bumukas ang pinto at pumasok si Cary.

Nagmadali siyang sinalubong ito at maagap na kinuha ang hawak nitong portpolyo bago inabot ang amerikana nito.

"Mukhang piyesta tayo ngayong gabi ah," magaang komento ni Cary.

"May nangyari bang mahalaga?"

Sa mahinahong hakbang, naglakad palapit kay Evelina ang matangkad at nakakahalinang pigura ni Cary.

Maging ang simpleng pagluwag niya ng kurbata ay waring isang pulidong kilos na hinango mula sa isang photoshoot ng isang prestihiyosong magasin ng moda.

Gayunpaman, sa kung anong paraan, palagi niyang nagagawang palamigin ang loob ni Evelina sa ilang salita lamang.

Napahinto sa ere ang mga daliri ni Evelina, tila nawalan ng katiyakan. May alinlangang tanong niya, "Hindi mo naman nakalimutan, hindi ba?"

Pakiramdam niya ay parang may mali.

Hindi ba't binili ni Cary ang napakahalaga at mamahaling pares ng hikaw na sapphire para makabawi sa kaniya?

Bahagyang nagsalubong ang mga kilay ni Cary.

"Nakalimutan ang alin, Evelina?"

"Iyong hikaw na sapphire... Binili mo sila, hindi ba?"

Nanginig sa pagkabalisa ang puso ni Evelina, subalit matatag na nanatili roon ang munting pag-asa.

"Paano mo nalaman ang tungkol sa mga hikaw?"

Tunay na gulat ang malinaw na nakaguhit sa mukha ni Cary.

Talagang hindi niya inakalang ang tahimik at halos hindi makitang asawa niya ay mag-aabang para sa ganitong marangyang bagay.

Isang bahagyang ngiti ang sumilay sa kaniyang mga labi, nagpapahiwatig ng pang-aalipusta.

Hindi maipagkakailang taglay ni Evelina ang likas na kagandahan at mga katangiang banayad at hinahon. Ang kaniyang mga mata ay malambing, puno ng kahulugan. Ngunit sa kabila nito, nanatili siyang mahiyain, ayaw niyang ipagmalaki ang mga biyayang likas sa kaniya.

Payak siyang manamit, nakakabagot at hindi napapansin. Siya ay tulad ng isang bulaklak na tumigil sa pamumukadkad.

Maging ang mga kasambahay sa bahay ng pamilya Gibson ay tila mas kapita-pitagan kaysa sa kaniya.

Buong tapang na inipon ni Evelina ang lakas ng loob, tumingin kay Cary na may ningning sa mga mata, at maingat na sinabi, "Napanood ko ang subasta sa telebisyon. Talagang napakaganda ng pares ng hikaw na iyon..."

"Para kay Esme ang hikaw na iyon," mabilis na putol ni Cary sa mga sasabihin pa ni Evelina.

Kapansin-pansin ang paglambot ng kaniyang ekspresyon sa simpleng pagbanggit lamang ng pangalan ng kaniyang unang pag-ibig, si Esme Barton.

Malumanay niyang sabi, "Sa wakas ay pumayag na rin siyang bumalik sa akin. Kaya siyempre, kailangan ko ng espesyal na bagay para salubingin ang kaniyang pagbabalik."

Biglang nanikip ang dibdib ni Evelina, halos hindi na siya makahinga dahil sa tindi ng sakit.

Si Esme pala ang tinutukoy ni Cary na pinagkakautangan niya ng utang na loob, ang babaeng hindi nagdalawang-isip na abandonahin siya noon.

At paano naman si Evelina? Siya ang tapat na asawang nanatili sa tabi ni Cary sa loob ng tatlong taon, nang hindi kailanman humiling ng pagkilala. Ano nga ba ang tingin ni Cary sa kaniya?

Hindi na nakatiis si Evelina. Kahit nanginginig ang kaniyang boses sa tindi ng sakit, pinilit niyang itanong, "Cary, nakalimutan mo na ba kung sino ang may kasalanan sa aksidenteng naging sanhi ng pagkabulag mo?"

Sa kakila-kilabot na araw na iyon, nagwala si Esme dahil lamang sa isang walang kakuwenta-kuwentang bagay, na nakagambala kay Cary at naging dahilan ng aksidente nito.

Nang kumalat ang balitang maaaring tuluyan nang mawala ang paningin ni Cary, agad naglaho si Esme. Sa araw ding iyon, gumawa siya ng mababaw na dahilan upang makatakas patungong ibang bansa.

Naglaho siya nang tuluyan, hindi nag-iwan ni kahit anong bakas.

Naanunsyo na ang kanilang kasal ni Cary, at maging ang mga imbitasyon ay naipadala na rin.

Subalit hindi siya matagpuan, maging ang kaniyang pamilya.

Kung hindi buong tapang na kumilos si Evelina sa huling sandali, nasadlak sana sa eskandalo ang pamilya Gibson at naging tampulan ng katatawanan sa buong lungsod.

"Wala kang alam tungkol doon," malupit na tugon ni Cary. "Walang kasalanan si Esme sa nangyari."

Hindi niya kailanman papayagang batikusin ng sinuman ang itinuturing niyang tunay na pag-ibig.

"Si Esme ang nag-asikaso ng mga operasyon para sa aking mga mata," depensa niya. "Kung hindi lang aksidenteng naibunyag ang katotohanan, hindi ko sana matutuklasan ang mga lihim niyang ginawa para sa akin."

Natigilan si Evelina, halos hindi niya mahanap ang mga salitang isasagot kay Cary. "Anong... sinasabi mo?"

Siya mismo ang nagsagawa ng mga operasyon sa mga mata ni Cary.

Halos nagmakaawa ang lola nito, humingi ng tulong sa kaniya.

Tatlong kritikal na mga pamamaraan ang isinagawa niya, at halos naubos ang kaniyang lakas sa tindi ng pagod, maibalik lang ang paningin ni Cary.

Hindi niya mabilang ang mga gabing ginugol niya sa pag-aalaga rito. Hindi siya natutulog, wala siyang pahinga. Buong-buo niyang inialay ang sarili kay Cary, hindi kailanman isiniwalat ang katotohanang siya ang tanyag na si Sight Weaver.

Paano napunta kay Esme ang lahat ng kredito?

"Sigurado ka ba sa sinasabi mo? Pinaniniwalaan mo ang bawat tsismis na naririnig mo?"

"Siyempre naman. Si Esme ang huling alagad ni Propesor Landen Mitchell, ang nag-iisang tao sa buong mundo na may kakayahang isagawa ang mga operasyong iyon," tugon ni Cary na may hindi natitinag na pagmamalaki at pasasalamat.

Pero hindi ba't si Evelina talaga ang huling alagad ni Propesor Mitchell? Gaano katagal nang nagpapanggap si Esme na siya?

Gustung-gusto na sana ni Evelina na ilantad ang panlilinlang ni Esme sa mismong sandaling iyon. Ngunit bigla niyang naalala ang pagpanaw ng kaniyang tagapagturo anim na buwan na ang nakalipas.

Kaya naman pala pinili ni Esme na ngayon bumalik.

Dahil wala na si Landen, wala nang makakatutol sa mga salita niya.

At si Cary, na ganap na gumaling dahil sa walang kapagurang pag-aalaga ni Evelina, ngayon ay may mahalagang impluwensya bilang pinuno ng Gibson Group.

Ang tiyempo ni Esme ay tunay na walang kapintasang estratehiko.

Walang maipakitang ebidensya si Evelina, kaya hindi niya maaaring isiwalat ang katotohanan.

Tumingin siya kay Cary at tinanong sa boses na puno ng hinanakit at pait, "Kung ganoon, anong ginagawa mo rito ngayong gabi? Hindi ba dapat ay nagdidiwang ka ngayon kasama si Esme?"

Biglang tinanggal ni Evelina ang kanyang apron. Ramdam niya ang matinding kawalan ng pag-asa, at sa bawat tibok ng puso niya, parang may patalim na paulit-ulit na sumusugat nito.

Kaswal at walang emosyon ang sagot ni Cary. "Evelina, pagod na ako. Maghiwalay na tayo. Tatlong taon ang kasunduan natin, at matagal na akong nagtitiis."

Matagal na nagtiis?

Ang lakas naman ng loob nitong balewalain ng ganoon na lang ang lahat ng mga sakripisyong ginawa niya!

Tatlong mahabang taon siyang nagsakripisyo. Ibinuhos niya ang lahat ng mayroon siya upang alagaan ito at ibalik ang paningin. Dahil sa kaniya, muli itong tumindig at naging isang makapangyarihang tao.

Hindi man lang pinansin ni Cary ang dalamhating malinaw na nakaguhit sa mukha ni Evelina. Tahimik ngunit walang pag-aalinlangan niyang inilabas ang mga papeles ng diborsyo, mga dokumentong halatang matagal nang inihanda. "Suriin mo ang mga ito. Kung wala kang pagtutol, pirmahan mo. Sapat na ang oras na inaksaya ko. Hindi ko na paghihintayin pa si Esme."

Sinulyapan ni Evelina ang mga papeles. Dinampot niya ito at binasa ang nilalaman, may bahid ng pait sa dibdib. Isang apartment na malayo sa sentro ng lungsod, ang lumang sasakyang gamit niya sa pamimili, at isang hamak na tatlong milyong dolyar ang ibibigay nito sa kaniya.

Hindi kapani-paniwala!

Nakakamangha ang kapangahasan ng lalaking ito.

Niregaluhan niya ng isang pares ng sapphire na hikaw na nagkakahalaga ng tatlong daang milyong dolyar ang babaeng naging sanhi ng kaniyang pagkabulag. Ngunit ang tanging maibibigay niya sa asawang nagligtas sa kaniya ay kaawa-awang tatlong milyon.

Ang tatlong milyong dolyar? Ni hindi iyon sasapat upang bayaran ang isa lamang sa mga operasyong isinagawa ni Evelina para maibalik ang paningin ni Cary. Paano pa kaya ang lahat ng kita at oportunidad na isinantabi niya sa loob ng tatlong taon para lamang personal itong maalagaan hanggang sa gumaling?

"Kung sa tingin mo ay hindi ito sapat..."

Inaasahan ni Cary ang mga luha o pagsusumamo mula kay Evelina.

Ngunit hindi iyon nangyari. Sa halip, ngumiti lamang si Evelina nang may pangungutya, dinampot ang panulat, at inilagda ang kaniyang pangalan nang may determinasyon.

Natigilan si Cary, litong napatingin kay Evelina.

Hindi niya inaasahan na susuko ito ng ganoon kabilis.

Si Evelina ay isang ulila. Talaga bang nakahanda siyang talikuran ang isang maginhawang buhay?

Ibinalik ni Evelina ang pinirmahang papeles kay Cary at malamig at malinaw na sinabi, "Heto, tapos na. Pero Cary, huwag mong pagsisihan ang desisyon mong ito."