graag wenschte dat zijn dochtertje nog wat meer leerde dan 't geen ze op de dorpsschool kon te weten komen, had besloten, dat Emmie naar een kostschool zou gaan. R

vreemde menschen ben, als ik daar 's avonds naar bed ga, zonder Pa en Ma een n

uithouden, dat kan ik je verzekeren. Trouwens, vader en moeder zouden

jes en zusjes over; dat maakt groot verschil. Maar weet je, wat ik nog erger vind, Anne! 't Is, dat ik jelui verlaten moet en onder vreemde meisjes zal

je nieuwe kornuiten bent, zul je je oude vriendinnen wel gauw vergeten en onder die deftig

vergeten. Daarenboven kom ik tweemaal in 't jaar over, - eens in de groote en eens in de kerstvacantie, en dan zo

n ik daar nog bijna een jaar op moet wachten; want je ga

Is dus al heel gauw, dat we van elkander scheiden zull

et diertje veel treuriger zong. Maar dat was slechts in haar verbeelding; want hoe zou een vogel er gevoel van hebben, als de vriendin harer meesteres haar verlaat? Of zoudt ge misschien denken, dat de kana

erbeeldde 't zich,

eld en die je zoo graag hoorde zingen. Je zult ze in lang niet wee

kanarietje haar verstond

s. Toen ze 's avonds alleen bij haar moeder zat, want haar vader was nog op den winkel, waar 't he

scheelt je toch? Je bent zo

ntwoordde Anne, ?

t je niet met zoo'n smaak als anders. Ik wou er je toen niet naar vragen, omdat vader zich dan

n dag, - ?ik ben zoo bedroefd, omdat Emmie naar de kostscho

onder de dorpsmeisjes," zei Annes moeder.

e ik zooveel houd als

ide haar moeder. ?En als Emmie dan eens met de vac

dde Anne. ?'t Zou zeker erger z

die twee jaren ouder was dan ik, een allerliefsten jongen en van wien ik veel hield. Die is eens weggega

og nooit iets van gezegd,"

lf en mijn broer Frans veertien jaren oud was, we onze lieve moeder verloren. Dat was een heele slag voor vader en v

d geweest zijn, toen zijn lie

zooveel van haar gehouden. En 't zou zoo gelukkig

er wel erg bedroefd ove

aar te nemen, nam hij een huishoudster. We troffen 't slecht. Ze was geen pleizierige vrouw, juist het tegenbeeld van onze lieve moeder. Nooit kregen we een goed woord van haar, altijd bromde en knorde ze, en dat verveelde mijn broer Frans geducht, die nu zoo weinig mogeli

r!" zeide Anne. ?Wa

niets van; anders had ik hem wel gebeden en gesmeekt, om die slechte kameraden te laten loopen; want het spreekwoord zegt niet tevergeefs: wie met pek o

r hem," zeide Anne. ?Maar klaagde

e schuld kregen. Daar we nu zagen, dat het ons toch niet baatte en we altijd ongelijk kregen en daarbij bemerkten, dat vader er maar verdrietig onder werd, besloten we, niet we

ne uit. ?Hij moet daar vrij w

rd, zeker zou hij er op gelet hebben. Hoe 't zij, op zekeren avond kwam je oom niet thuis. Vol onrust en angst wachtte ik den geheelen nacht; maar wie er versche

j gedaan, moed

s hij gevlucht. We hebben er nooit achter kunnen komen waarheen, hoeveel moeite vader ook heeft aangewend. Ach! ware hij slechts

grootvader

had moeten geven. Maar 't was nu te laat en er was niets meer aan te doen. Ik treurde nacht en dag over hem. Hij was inderdaad mijn eenige troost gewee

" zeide Anne. ?Als hij nog geleefd had, zou hij t

kwijnende ziekte, en nu stond ik alleen op de wereld. Een oudtante van moeders kant, die in een andere stad woonde, nam mij nu tot zich, en dus is 't heel wel mogelijk, dat er nog brieven van Frans gekomen zijn, die niet bezorgd zijn. Ofschoon - ik geloof het niet en houd het er voor, dat de jongen dood is. 't Is

al heel weinig reden had, om bedroefd te zijn over 't vertrek van Emmie, waar haa

vertrek van Emmie. Want dat verlies komt in de verste verte niet bij dat van mijn oom Frans. Ik

ve," hernam haar moeder. ?E

eworden. Doch ze kon dien nacht niet gauw in slaap komen; want steeds stond die geschiedenis va

beestje scheen er niet naar te luisteren, want het zong even luid en schel als anders. Hoe zou ook

haar niet verstond. Doch moeder had haar verboden, er iets van tegen haar schoolkameraadjes te zeggen, en ongehoorzaam zijn wou ze niet