n, maar toen zij zoo langzamerhand zeven jaren werd, vond zij het toch wel akelig dat andere kinderen broertjes en zusjes hadden en zij niet. Zij verlangde

voorbij is, zul je naar school gaan. Maar ik vind het niets pret

niet, Moe?"

elen langen dag alleen, en heb zoo'n

kom toch thuis om te eten en dan den geheelen avond

verlangt om te gaan leeren," zeide haar moeder. ?W

at zij dan op school moest leeren. Zij vond alleen het vooruitzicht maar zoo hee

dan kan ik u misschien wel eens een verhaa

zijn," zeide haar

rdig zijn?" vroeg

nna vroolijk uit. ?Ik had

vroeg haar vader weder. ?Zal ik het ook zoo aardig vin

schalksch tegen haar moeder knip

j laten komen," antwoordd

ande. ?Ik zei tegen Moe, dat ik, als ik op school ben en lezen kan

dde haar vader. ?Nu, Anne, ik v

eide haar moeder. ?Zij wou zoo graag vrien

lang moet zij nog geduld hebben. En dat wil mi

is nu pas April. Hoe komen al di

l wat op weten te bedenken,"

oeg Anne nieuwsg

pen," zeide haar vader lachend.

d had. 't Was in 't einde van April, en prachtig mooi weer, een van de zomersche dagen, zooals men d

met mij te gaan wandelen?" zeide haar moeder,

er de buitenplaatsen? Daar groeien zoovee

moeder, ?maar veel bloemen zul je nog niet vinden, want 't i

dien kant maar opgaan, dan weet ik van den

om, want 't is nog geen weer om zonder mantel uit

beiden op weg, en Anne was zoo vroolijk, dat zij dansende en springende vooruitliep. Na een uurtje gewandeld te hebben, gingen zij weer naar huis, want het werd zoo lan

meend, mijn Anneke een kameraad te moeten meebrengen, die haar gezelschap

efst kooitje en daarin - een prachtigen, gelen kanarie. Haar vader zet

roeg ze, want ze kon niet ge

ie kanarie is je eigendom, en ik hoop

ne uit, terwijl ze het bekeek. ?Ha

armpjes om zijn h

lkameraadje!" zeide ze.

vader. ?Maar spoedig zal het leeren zingen, en

ep Anne uit. ?En wat een heldere, dottige o

er. ?En ik denk, dat het je

ijn hand te pikken, net als 't kanarietje van Klaartje hiernaast doet. Dat vlie

k zelfs niet om zijn kooi open te zetten, want het mocht

lf schoonmaken en et

de haar moeder. ?En dan mag

jk! Dat is pretti

ar alles doen, wat moede

ordde Anne, die haar oogen niet

witte bekje, waarmee 't zoo aardig langs zijn stokje streek, als wou 't het schoonmaken, of het zaad oppikte dat aan den eenen kant van 't kooitje in een bakje was, terwijl aan d

" zei Anne, terwijl ze de won

?Zoo'n lief kanarietje moet ook in

kamer blijven, zoolang al

halen, en dan zullen we het daar ophangen. Als

, mijn kanarietje. En als het dan zingen kan, is 't eerste wat ik hoor een m

r vader. ?Want de kanaries worden zoo vroeg wa

. ?Zoo vlug ben ik niet. Als het me dan

halen en kwam spoedig terug. Hij sloeg den s

kun je den kanarie precies

sgierigheid om mijn kanarietje te zien. Mijn kanarietje. Wat een aardig idee is dat, mijn

n zoo, dat je het ui

t waar? Want ik wou het vandaag graag dicht

r vader. ?Als het voor je staat,

telkens iets nieuws aan opmerkte. Zoo vond ze onder andere, dat het diertje zulke lieve,

cht moeder wel om, want als Anne het eten had vergeten, dan

geltje niet even aan Betje hier naast laten zien? U weet wel, die oude vrouw; ze is wel

jk; ?'t oude mensch zal er misschien wel schik in hebben. Maa

eindje, niet meer dan een

dat je ziek werd," antwoordde haar moeder. ?Daar is je hoed, en nu dit dasje om. Zie zoo, maak nu

Anne vroolijk en sprong met haar

ndelijk ontvangen, want deze had wat graag, dat zo

wat heb je daar? Een kooitje met een kanarie er in, wel, wel! Of

zoo hard ze kon, want Betje was immers doof. ?Ik heb h

oral op passen," zeide de oude vrouw hoofdschud

je; ik zei, dat vader het voor

zeide de oude vrouw. ?Ja, zie je, k

e luid. ?Hoe zacht en geel zijn de veertjes; e

toch niet goed voor; breng het diertje dan liever bij mij: het rookt hier nooit. Of ik zou h

rstand, wat zij bedoelde, maar daardoor was h

iet te lang moest blijven, en bovendien ik verlang al om mijn

wde zij nog zoo, haar stemmetje was veel te fijn, dan dat de oude vrouw haar zou kunnen ve

moeder met haar mee naar

ig in de handen gekomen en hij had er niet eens heel veel voor gegeven. Hij was namelijk bij een ke

had hij gezegd. ?Maar dan moe

itgezocht, omdat het voor de lieve Anne was, en een mannetje, opdat het zou leeren zingen. Want de wijfjes-kana

schik was. En 't mooiste van alles was, dat het geen present was waar de aardigheid gauw af was, maar een, dat haar alle dagen liever zou worden. Den geheelen dag stond haar mondje niet stil van den kanarie; en

en ze 's morgens wakker werd en haar oogjes opsloeg, was 't eerste wat ze zag, haar kleine lieveling, die haar met

om, want elk oogenblik ontdekte zij nieuwe deugden in haar vogeltj