Skylar

Genç kadın, 25 yaşında tüm şehrin en şanslı kadını olarak görülüyordu. Şehrin en güçlü ailesinin varisi, onu ilk görüşte sevmiş, engeline rağmen onunla evlenmiş ve sonsuz sadakat sözü vermişti. Ta ki genç kadın, kendisine emanet ettiği kalbinin ardındaki korkunç gerçeği öğrenene kadar: Engeline sebep olan kişinin, en çok güvendiği adam olduğunu keşfetti. Bu acı gerçek, onu derin bir değişimin eşiğine getirdi. Geçmişteki bastırılmış benliğine veda ederek, güçlü ve yeni bir kadın olarak yeniden doğmaya hazırlandı.

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Sonunda yapmıştım. İstifa mektubum, Hakan Bey'in o pahalı maun masasının üzerine resmen konmuş, Arda Soykan'ın gizli kaçamağı olduğum yıllara acımasız bir nokta koymuştu. Ama özgürlük anlık bir histi. Arda'nın nişanlısı ve benim celladım olan Selin, elinde silah gibi tuttuğu eski, çocuksu bir çizimimle beni Arda'nın Bebek'teki çatı katı dairesine çağırdı ve suratıma okkalı bir tokat patlattı. Arda geldiğinde ise beni savunmak yerine, Selin'in o mükemmel, parlak timsah gözyaşlarını sildi ve beni "hiçbir anlam ifade etmeyen" biri olarak bir kenara attı. Sadece "bir deşarj" olduğumu söyledi. Bundan cesaret alan Selin, mimari hayallerimi – toplum merkezleri için yaptığım tasarımları – içinde barındıran portfolyomu kaptı, hepsini yere saçtı ve üzerlerine doğrudan kırmızı şarap dökerek geleceğimi kızıla boyadı. Arda ise ayağımın dibine bir tomar para fırlattı. Sesi dümdüzdü: "Kuru temizleme için. Şimdi defol." İstanbul'un aniden bastıran sağanağının altında, sevdiğim adam için bu kadar değersiz olmanın verdiği kahredici aşağılanmayı beynime çakan her bir yağmur damlasıyla sarsıla sarsıla yürüyordum. Benim o saf dünyamın merkezindeki adam, onurumun ve hayallerimin şarapta boğuluşunu nasıl izleyebilir, sonra da sanki kırık bir eşyaymışım gibi önüme para atabilirdi? Ama o en derin umutsuzluk anında, içimde bir şeyler koptu. Onların bir kenara atılmış oyuncağı, duygusal kum torbası olmaktan bıkmıştım. Ne pahasına olursa olsun ortadan kaybolacak ve huzurumun satılık olmadığı bir hayatı yeniden inşa edecektim.

986 gecedir evlilik yatağım benim değildi. Kocam, İstanbul'un en büyük emlak imparatorluklarından birinin varisi olan Korhan Emiroğlu, bir hayaletin esiri olmuştu. O hayaletin kız kardeşi İvana ise benim celladımdı. Her gece, kâbus gördüğünü iddia ederek kapımızı tırmalar, Korhan da onu içeri alıp yatak odamızdaki divana yedek bir yorgan sererdi. Bir gece İvana çığlık atarak beni işaret etti, "Beni öldürmeye çalıştı! Ben uyurken gizlice içeri sızıp boğazımı sıktı!" Korhan, bir an bile düşünmeden bana kükredi, "Ceyda! Ne yaptın sen?" Benim tarafımı dinlemek için yüzüme bile bakmadı. Daha sonra, en sevdiğim olan fıstıklı bir makaronla özür dilemeye çalıştı. Ama içi, benim ölümcül alerjim olan badem ezmesiyle doluydu. Boğazım düğümlenip gözlerim kararırken, İvana internetteki yorumlar yüzünden panik atak geçirdiğini iddia ederek tekrar çığlık attı. Korhan, benim can çekişen hırıltılarım ve onun sahte krizleri arasında bir seçim yapmak zorundaydı. Ve o, İvana'yı seçti. Onu kucağında taşıyarak uzaklaştı ve beni kendi başıma hayatta kalma mücadelesiyle bir başıma bıraktı. Hastaneye asla geri dönmedi. Beni taburcu etmesi için asistanını gönderdi. Eve döndüğümde gönlümü almaya çalıştı, ama sonra babamın son hediyesi olan parfüm orgumu İvana'nın "tasarım stüdyosu" için ona vermemi istedi. Reddettim, ama yine de aldı. Ertesi sabah İvana, babamın özel yapım parfümünün bir şişesini "yanlışlıkla" kırdı. Babamdan bana kalan son somut hatıraydı o. Kanayan ellerimle, paramparça olmuş kalbimle Korhan'a baktım. İvana'yı arkasına çekip benden korudu, sesi buz gibiydi: "Yeter artık Ceyda. Histerik davranıyorsun. İvana'yı üzüyorsun." İşte o an, son umut kırıntısı da öldü. Artık bitmiştim. Fransa'dan baş parfümör olma teklifini kabul ettim, pasaportumu yeniledim ve kaçışımı planladım.

Hayatımın bir yalan olduğunun ilk ipucu misafir odasından gelen bir inlemeydi. Yedi yıllık kocam yatağımızda değildi. Stajyerimle birlikteydi. Kocam Arda'nın, akıl hocalığı yaptığım ve okul harcını bizzat ödediğim o yetenekli kızla, yani Dila'yla dört yıldır ilişkisi olduğunu öğrendim. Ertesi sabah, Arda bize krep yaparken Dila onun gömleğiyle kahvaltı masamızda oturuyordu. Kocam yüzüme baka baka yalan söyledi, benden başka kimseyi sevmeyeceğine yemin etti. Hemen ardından Dila'nın ondan hamile olduğunu öğrendim; benimle asla sahip olmak istemediği bir çocuktu bu. Dünyada en çok güvendiğim iki insan beni yok etmek için iş birliği yapmıştı. Bu acı, yaşayabileceğim bir şey değildi; tüm dünyamın yerle bir olmasıydı. Bu yüzden bir beyin cerrahını, deneysel ve geri döndürülemez prosedürü hakkında aradım. İntikam istemiyordum. Kocamla ilgili her anıyı silmek ve onun ilk denek olmak istiyordum.

Ada Yılmaz'ın Arda Kaya ile olan evliliği bomboş bir kabuktan ibaretti. Arda, toplum içinde büyüleyici bir adam, evde ise bir hayaletti. Ada'yı devasa yataklarında tek başına bırakır, bir kadının özlemle aradığı bağın kemirgen yalnızlığını hissetmesine neden olurdu. Bir akşam, onun e-postalarını buldu. Arkadaşı Ceyda Vural ile "Biz" başlıklı bir yazışma, Arda'nın kahredici itirafını gözler önüne seriyordu: "Benim canım Ceyda'm, bu bekleyiş bir işkence. Hakkında konuştuğumuz geleceği nihayet kurabileceğimiz günün hayalini kuruyorum." Arda, Ada ile "itibar" için evlendiğini soğuk bir şekilde itiraf ediyor ve ekliyordu: "Ceyda ile fiziksel hiçbir şey olmadı. Henüz." Daha sonra, Ceyda'yı kurtarmak için Ada'nın böbreği karşılığında tam bir boşanma anlaşması teklif ederek, kelimenin tam anlamıyla özgürlüğünün bedelini ödemesini istedi. Ameliyattan sonra Ada, Arda'nın Ceyda'ya olan sarsılmaz bağlılığına tanık oldu; bu, acımasız bir tezat oluşturuyordu. Arda'nın mutlak kayıtsızlığı, bir restoran yangını sırasında Ceyda'yı siper edip Ada'nın arkasına bile bakmadan tek başına kaçmasına izin verdiğinde kesinleşti. Bir adam nasıl bu kadar kalpsiz olabilirdi? Son darbe ise Arda'nın sarhoşken Ada'nın "hiçbir anlam ifade etmediğini" ve evliliklerinin Ceyda'nın yakın kalmak için kurduğu bir plan olduğunu itiraf etmesiyle geldi. Bu hesaplı ihanet, aralarındaki son bağı da kopardı. Ada, keskin bir netlik ve derin bir rahatlamayla arkasını dönüp gitti; hayatını geri almaya ve gerçek aşkı bulmaya hazırdı.

Ben sadece yirmi yaşında, Boğaziçi Üniversitesi'nde sanat tarihi okuyan bir öğrenciydim. Babamın inşaat şirketinde staj yapıyordum. Ama benim dünyam, gizlice, babamın yakışıklı ve zeki iş ortağı Mert Karahan'ın etrafında dönüyordu. Ona olan aşkım saf, her şeyi tüketen ve tamamen naifti. O her zaman çok nazik, gerçek bir beyefendi olmuştu. Bir yardım galasında, Mert'in ortağı İpek Vural'ın ona ustaca içki servis ettiğini izledim. Onu odasına çıkarmasına yardım etmeye çalıştığımda, İpek bizi "buldu". Mükemmel zamanlanmış çığlığı ve telefonunun gizli flaşı kaderimi mühürledi. Ertesi sabah manşetler haykırıyordu: "Boğaziçili Stajyer Lara Aydın, Mert Karahan ile Uygunsuz Bir Durumda Yakalandı." Yanlarında bulanık, suçlayıcı fotoğraflar vardı. Ardından Mert'in buz gibi telefon konuşması geldi: "İpek, benden faydalanırken seni bulmuş! Senin çocukça numaran yüzünden itibarım yerle bir oldu!" Ona inanmıştı. Tamamen. Babamın ofisindeki fısıltılar ve düşmanca bakışlar dayanılmaz hale geldi. Hayran olduğum o nazik adam şimdi bana mutlak bir tiksintiyle bakıyordu. Hayallerim paramparça olmuştu. Nasıl bu kadar kör olabilirdi? Bu kadar zalim? Bu benim tanıdığım Mert değildi. Bu acımasızca haksızlıktı. O hafta, ona tapan o saf kız öldü. Onun yerine daha soğuk bir farkındalık doğdu: dünya nazik değildi, insanlar göründükleri gibi değildi. O benim oyun oynadığımı sanıyordu ama ben bitmiştim. Bu benim dönüm noktamdı.

Ben Arslanoğlu ailesinin vitrinlik evlatlığıydım ve gizlice büyük oğulları Demir'e aşıktım. Yıllarca bana bir gelecek vaat etti; sadece medyada iyi görünmek için evlerine aldıkları bir yetim olmadığım bir hayat. Sonra, bana evlenme teklif edeceğini sandığım akşam yemeğinde, beni nişanlısıyla tanıştırdı; teknoloji devi bir iş adamının güzel kızıyla. Ben kalp kırıklığıyla sarsılırken, küçük kardeşi Ateş beni teselli etmek için ortaya çıktı. Ona kandım, ama sonra onun oyununda sadece bir piyon olduğumu keşfettim. Meğer gizlice Demir'in nişanlısına aşıktı ve beni onlardan uzak tutmak için kullanıyordu. Bu ikinci ihaneti daha sindiremeden, Arslanoğlu ailesi başka bir iş anlaşmasını garantilemek için beni İzmir'deki engelli bir teknoloji patronuyla evlendireceklerini duyurdu. Son darbe ailenin yatında geldi. Nişanlısıyla birlikte Boğaz'ın sularına düştüm ve bir zamanlar sevdiğim adam ile beni sevmiş gibi yapan adamın, beni boğulmaya terk edip onu kurtarmak için yanımdan yüzerek geçişini izledim. Onların gözünde bir hiçtim. Bir yedek, bir iş varlığı ve nihayetinde, bir an bile düşünmeden feda etmeye hazır oldukları bir kurbandım. Ama ölmedim. Beni tanımadığım bir adamla evlenmek üzere İzmir'e götüren özel jet havalanırken, telefonumu çıkardım ve Arslanoğlu ailesine dair son kırıntıyı bile hayatımdan sildim. Yeni hayatım, içinde ne barındırıyorsa barındırsın, başlamıştı.

Kocam, ablasının ölümünün beşinci yıl dönümünü anmak için beni hafta sonu gözlerden uzak bir villaya götürdü. Ama ben onu orada, bahçede kocamla ve kendi annemle babamla kahkahalar atarken buldum. Kucaklarında küçük bir çocuğu zıplatıyorlardı; kocamın saçlarına ve "ölü" ablasının gözlerine sahip bir çocuktu bu. Mert'in benden "sadık, yas tutan karısı" diye bahsettiğini, beni kandırmanın ne kadar kolay olduğunu söyleyerek güldüğünü duydum. Kendi annem, Aylin'e bana bir kez bile göstermediği bir sevgiyle bakıyordu. Beş yıllık evliliğim, onlar gizlice gerçek hayatlarını yaşarken beni meşgul etmek için tasarlanmış bir oyundan ibaretti. Sadece itiraf etmekle kalmadı, benim "kullanışlı bir çözümden" başka bir şey olmadığımı söyledi. Sonra son planlarını açıkladı: Uydurma "yasımı" bahane ederek beni zorla bir akıl hastanesine kapatmak için çoktan ayarlamalar yapmışlardı. Kaçtım. Dikkat dağıtmak için bir yangın çıkardıktan sonra, hayatım küle dönmüş bir halde ana yolun kenarındaki bir hendeğe saklandım. Gidecek başka hiçbir yerim yokken, çaresizlik içinde kocamın korktuğunu bildiğim tek kişiyi aradım: onun en büyük rakibini.

Ben, yıllardır kayıp olan Karahan varisiydim. Çocukluğumun yetimhanelerde geçen karanlık günlerinden sonra nihayet evime, ailemin yanına dönmüştüm. Annemle babam bana tapıyordu, kocam Hakan beni el üstünde tutuyordu ve hayatımı mahvetmeye çalışan o kadın, Beren Aksoy, bir akıl hastanesine kapatılmıştı. Güvendeydim. Seviliyordum. Doğum günümde, kocam Hakan'a ofisinde bir sürpriz yapmaya karar verdim. Ama orada değildi. Onu şehrin öbür ucundaki özel bir sanat galerisinde buldum. Yanında Beren vardı. Beren bir klinikte falan değildi. Kocamın ve beş yaşındaki oğullarının yanında dururken göz kamaştırıcı bir güzellikteydi, kahkahalar atıyordu. Camın ardından Hakan'ın onu öpüşünü izledim. Tıpkı o sabah beni öptüğü gibi tanıdık, sevgi dolu bir öpücüktü. Sessizce yaklaştım ve konuşmalarını duydum. Benim doğum günü dileğim olan lunaparka gitme isteğim reddedilmişti, çünkü Hakan çoktan bütün parkı onların oğluna kiralamıştı. Oğlunun doğum günü, benimkiyle aynı gündü. "Bir ailesi olduğu için o kadar minnettar ki, ne söylesek inanır," dedi Hakan. Sesindeki zalimlik nefesimi kesti. "Neredeyse acınacak halde." Tüm gerçekliğim – bu gizli hayatı finanse eden sevgi dolu ailem, sadık kocam – beş yıllık koskoca bir yalandan ibaretti. Ben sadece sahnede tuttukları bir aptaldım. Telefonum titredi. Hakan'dan bir mesajdı. Gerçek ailesinin yanındayken göndermişti. "Toplantıdan yeni çıktım. Çok yorucuydu. Seni özledim." Bu sıradan yalan, son darbe oldu. Kontrol edebilecekleri zavallı, minnettar bir yetim olduğumu sanıyorlardı. Ne kadar fena yanıldıklarını öğrenmek üzerelerdi.

Nefes nefese, zonklayan bir baş ağrısıyla uyandığımda Arda Tekin’in Boğaz manzaralı, lüks çatı katı dairesindeydim. O meşhur partilerinden bir tanesi daha bitmişti ve Arda, sızdığı koltukta alkol kokuları içinde başka birinin adını sayıklıyordu. Sonra mırıldandı, "Ara... meleğimi ara. Ceyda'yı ara." Kanım dondu. İşte buydu. Tam o an. Kaçmak için yaşayıp öldüğüm o an. İlk hayatımda, vasim olan bu adama duyduğum aptalca, umutsuz aşkım, onun sarhoşluk anındaki savunmasızlığından faydalanmama neden olmuştu. O gece onu "teselli etmiştim". Bu, skandal bir hamileliğe, zoraki bir evliliğe ve onun gerçek aşkının tam da nikâh günümüzde bir araba kazasında ölümüne yol açmıştı. Arda her şey için beni suçladı. Bir canavara dönüştü ve ben doğum sancıları çekerken, kan kaybından ölüşümü izledi, son nefesimi verirken kulağıma nefret dolu sözler fısıldadı. "Bu Ceyda için," diye tıslamıştı. Önceki hayatımın tamamını yalan bir aşk uğruna tuzağa düşürülmüş, işkence görmüş ve bir kenara atılmış olarak geçirdim. Nasıl bu kadar kör, bu kadar aptal olabilmiştim? Bu adaletsizliğin acısı içimi yakıyordu. Ama bu sefer aklım başımdaydı. Bu sefer anılarım benimleydi. Telefonuma uzanırken ellerim sakindi, Ceyda Volkan'ın numarasını buldum ve arama tuşuna bastım. Bu sefer onun aşkını aramayacaktım. Onun mükemmel hayatını paramparça edip kendi özgürlüğümü kazanacaktım.