Alera Pag-ibig Ng Bayaran

Alera Pag-ibig Ng Bayaran

"Mahal mo ako Hitler! Kaya hindi mo ako pwedeng iwan!" sigaw n'ya habang humahagolhol sa harap ng binatang pinakamamahal n'ya.

"Hindi kita pwedeng iwan, why not!?" sarkastiko nitong wika na walang bahid na kahit anong emosyon sa mukha nito kundi galit. "Ayaw na kita sa buhay ko, naiintindihan mo?!" pagdididinan nito at matalim na tinititigan ang dalaga sa mga mata nito. Mga matang nakakapaso, nag aalab at nagliliyab sa tindi ng pagkamuhi. "Pokpok ka! And you will always be a pokpok! Kahit anong pagamamahalan na ibigay ko sa'yo, my love will never be enough dahil pangkalahatan ka! Walang nagiging sapat sayo just like your p*ssy! Na kahit sino na lang lumigaya ka lang! Listen to me, Alera. Get out of my sight at huwag na huwag ka ng bumalik pa! Don't you ever show your face to me ever again dahil ayaw na kitang makita pa! You and I is over! I can't marry a woman like you! Masyado kang marumi para maging asawa ko," mariin at puno ng pandidiri nitong sambit. Tila parang bomba naman ang lahat ng mga katagang iyon para kay Alera, nag uunahan sa pagbulusok ang kanyang mga luha at tila nanlalambot ang kanyang mga tuhod. Ang sakit ng mga salita nito para sa kanya at ang sakit -sakit ng mga titig nito para sa kanya na punong-puno ng pandidiri na parang hindi s'ya nito minahal kahit minsan.

"You can't! You can't do that! Hindi mo ako pwedeng iwan, Hitler. Hindi pwede!" aniya habang nanlalabo na ang kanyang mga paningin dahil sa luhang naka-harang sa kanyang mga mata.

"Pwes, I will do that! I will, Alera! I will!" galit na galit nitong bigkas.

"Hindi! Hindi pwede Hitler, hindi dahil buntis ako!" siwalat n'ya ng katotohanan habang patuloy pa ring lumuluha.

Saglit na na tahimik ang binata subalit ngumisi lang ito agad.

"Buntis ka? Oh wow! Buntis ka!?"

Tumango-tango naman ang dalaga having a hope na hindi s'ya iiwan ng lalaking mahal na mahal n'ya.

"Oo, buntis ako, Hitler"

"And what do you want to say to me right now? Na ako ang ama ng batang iyan? That, that child is mine?" anito at malapad na ngumisi at iniling-iling ang kanyang ulo. Mas matinding galit pa ang kanyang naramdaman dahil sa isiniwalat ng dalaga, talagang nahihibang na talaga ito. Lahat gagawin makapanloko lang ng tao. "Talagang ang kapal ng mukha mo para sabihing anak ko ang batang iyan! Sabihin mo, gaano ba talaga ka-kapal iyang mukha mo at hindi ka na marunong mahiya, ha? Why don't you go to my father's company at sa kanya mo sabihin na buntis ka! Na Ikaw na fiance ko ay binuntis ng ama ko! Na nagbunga ang kahayupan ninyong dalawa, Alera!" matigas, matapang at galit nitong sambit na tila walang laman ang puso nito kundi galit, puro na lang galit. " Go! Umalis ka na bago pa kita ipakaladkad dito sa loob ng kumpanya ko!" dugtong pa nito at dumura. Showing to the woman kung gaano n'ya nandidiri rito.

Chapter-1

S'ya si Alera, a wild stripper. S*x here s*x everywhere. Wala s'yang pakialam kung may girlfriend ba, o asawa ang katalik at karelasyon n'ya. As long as they paid her good for living ay sapat na iyon para sa kanya. She got a lot of boyfriends and relationships na kaka-simula pa lamang at ang iba ay kakatapos lang din. She have more than five boyfriend's at halos karamihan sa kanila ay may edad na at galing sa iba't-ibang lugar at lahi. Every month ay iba-iba ang boyfriend n'ya, from America, Australia, Norway, Japan, Korea. Pag- alis ng isa ay may darating, at may parating. Pero minsan ay nagkakasabay-sabay pa ang mga ito na dumating at pinapaligaya n'ya sila sa magka-ibang oras sa parehong araw. Napapagod din naman s'ya sa trabaho n'yang iyon but she doesn't care how much tired she is. As long as matambok ang bulsa ng mga lalaking ito para maging sugar daddy n'ya ay pasado na sila sa panlasa ng dalaga. Sa uri rin ng trabaho n'ya bilang isang star p*kp*k ng bar ay wala rin namang seryosohang relasyon doon. Ang mayroon lang doon ay panandaliang saya at ligaya, pag gising n'ya matapos n'yang tumihaya, dumapa at bumukaka ay may katabi na s'yang pera. Life is easy, nasarapan na nga s'ya, may datong pa. Ano lang ba ang trabaho n'ya? Pwes, madali lang. Kailangan n'ya lang sumayaw ng naka-paty at bra or else, naka-panty at walang bra at tanging black tape lang ang nagsisilbing panakip sa kanyang dibdib habang isinasayaw n'ya ang kanyang balakang sa stage ng spot light. Many of people will ask kung bakit ganitong trabaho ang napili n'ya ngayong marami namang marangal na trabaho sa mundo. Will, she tried too to find a decent job for her but no one accepted her.

She use to live sa lugar ng leyte, kung saan taon-taon ay binabagyo. Anak mahirap si Alera at salat sa hirap. She's kind and use to be happy person, pero isang bagyo ang humagupit sa buhay n'ya at sa pamilyang meron s'ya. Sa madaling salita, nawalan s'ya ng pamilya dahil lahat ng membro ng kanyang pamilya ay namatay dahil sa walang pusong bagyo na pumasok sa lugar nila. Tanging Naiwang buhay si Alera at mag-isang luhaaan. Subalit ang paghihirap n'yang iyon ay hindi pa doon natatapos. Inampon s'ya ng tito n'ya na kunwari ay may malasakit sa kanya bilang kadugu. Kinupkop s'ya nito pero hindi s'ya nito inaruga. She was 17 years old that time at ngayon ay 20 na s'ya. Pero hanggang ngayon ay bakas pa rin sa kanyang alaala kung paano s'ya mulistyahin ng kanyang ito ng paulit-ulit kapag nalalasing ito, araw man o gabi. Minsan pa nga ay sinasaktan s'ya nito na ay halos ikamatay na n'ya kapag nagpupumiglas s'ya kapag ninanais s'ya nitong muling angkinin. Kaya isang araw ay lumaban si Alera sa kanyang toyuhin at matagumpay namang naipagtangol ng bata ang kanyang sarili mula sa kanyang tito. Isang kargadong truck ang nakita n'ya noon habang tumatakbo palayo at hindi na s'ya nag dalawang isip sa mga oras na iyon na sumakay sa truck. At dinala s'ya ng truck na iyon kasama ng kanyang kapalaran sa lugar ng Pampanga. Ang lugar na pinangalanang "The sin City" dahil sa mga nagku-kumpulang mga bar at samot-saring mga turista. American, Chinese, Japanese, Australian, na mga lahi at iba pa. Napaka-inosinte pa n'ya noon at walang alam kahit na ano, nge pag tawid sa kalsada noon ay natatakot pa s'ya. Natatakot sa mga naglalakihang mga sasakyan na pwede s'yang patayin kapag nagkamali s'ya sa kanyang pag tawid. kaya ang ginawa n'ya ay sumasabay na lang s'ya sa karamihan kung saan may maraming tumatawid. Sa lugar ng Pampanga ay wala s'yang pamilya at bahay. Naka-alis nga s'ya sa empyernong bahay ng tito n'ya ngunit hindi pa s'ya naka-alis sa kahirapang tinatamasa n'ya ngayon. Ganon pa man, kahit mahirap ay nagpapa-salamat pa rin s'ya sa maliit na bagay. Natuto s'yang matulog sa gilid ng daan at tinitiis ang malamig ng hangin habang umuulan at nababasa pa ang karton na hinahangaan n'ya habang kumakalam ang sikmura.

Naiiyak na s'ya noon sa gutom dahil sa wala s'yang makain at walang nagpapakain sa kanya. Kaya natuto s'yang manlimos sa kalsada upang maka-kain at maka-inom ng malinis na tubig. Piso-piso kadalasang hinuhulog ng mga tao sa kanya, kahit papaano ay nakaka-kain s'ya ng kahit kaunti lang. Palipat-lipat s'ya ng pwesto maka-panlimos lang. Yan ang buhay lansangan n'ya, walang pamilya at walang tirahan, walang kumot, walang damit, walang ligo, walang suklay, nge hilamos ay hindi n'ya magawa. Kapag nanlilimos s'ya ay nakakarinig pa s'ya ng pangungutya ng iba, na ang dumi raw n'ya, na ang baho n'ya, na ang dugyot n'ya. Kahit masakit ang mga katagang iyon para sa kanya ay mas pinili na lang n'yang huwag itong pansinin. Iniisip n'ya rin kasi na imbis na iligo n'ya ang pera ay ibili n'ya na lang ito ng pagkain. Andiyan din iyong bumibili s'ya sa karenderya pero hindi nila s'ya pinapa-upo sa upuan dahil marumi nga raw s'ya. Malas lang daw s'ya sa negosyo at istorbo sa ibang kumakain. Kaya sa labas na lang s'ya kumakain at mesa n'ya ang higaang karton.

Minsan, ay hindi maiwasan na habang sinusubo n'ya ang pagkain ay lumuluha na lang s'ya. Hindi n'ya kasi maintindihan kung bakit napaka-lupit ng mundo sa kanya? Bakit parang galit ito sa kanya? Bakit ang damot nito? Gusto n'ya lang naman sanang mabuhay, pero bakit ang hirap mabuhay? Habang tinatanong n'ya ang mga iyon sa sarili ay hindi n'ya maiwasang umiiyak sa harapan ng pagkain. Masakit para sa kanya ang lahat ng mga daguk n'ya sa buhay. Bakit tila ang hirap ng lahat. Meron din minsan na kapag nanlilimos s'ya sa daan ay sinasabihan s'ya ng mga tao na tamad at hindi marunong mag trabaho. Ang laki pa naman daw sana ng katawan n'ya at kumpleto pa ang parti ng katawan. Maaari ngang kumpleto pa bahagi ng kanyang katawan pero hindi nila naiintindihan ng lahat ang kalagayan n'ya. Na dito sa mundo ay mahirap lumaban ng

mag-isa lalo na kung ang kalaban mo ay ang buong mundo, at wala kang ibang ipinaglalaban kundi ang buhay mo. Ang mabuhay ka sa mundo ng mag-isa ay napakahirap. Araw-araw ay hinihiling mo na sana bukas ay humihinga ka pa at dilat pa ang iyong mga mata, na may maingay kang siyudad na kagigisnan. Na sa bukas ay maka-kain ka ulit at sana bukas ay dilat pa ang mga mata mo sa panibagong gutom na pilit mong tinatawid at pinaglalabanan. Ang sinasabi ng karamihan na

"Maraming trabaho pa d'yan" ay sinubukan n'ya rin namang mapasukan. Subalit hindi s'ya tinatanggap. Bakit? Dahil hindi raw s'ya kaaya-aya, na hindi s'ya pwedeng i-hire dahil hindi daw s'ya ang taong sinasabi sa requirements nila na with pleasing personality. Paano daw s'ya iha-hire kung pati ligo ay hindi magawa? Hindi daw s'ya maganda at hindi raw s'ya kailangan sa trabahong inaalok nila. Kaya ang kawawang babae ay walang nagawa kundi ang tumalikod at mahiya. Subalit hindi s'ya sumuko at sinikap pa n'ya na maka-kuha ng marangal na trabaho. Subalit nasa pintuan pa lang s'ya ay tinataboy na s'ya agad ng mga guards. Kaya nasaan ang sinasabing humanity kung ipagtataboy lang naman ang kawawang mahirap gaya n'ya dahil lang sa marumi, madungis n'yang anyo? Ganun pa man, ay hindi pa rin s'ya nagpa-tinag. nag aplay at nag aplay pa rin s'ya sa maaari n'yang aplayan pero dahil mangmang s'ya galing sa probinsya at wala namang bar doon ay hindi n'ya na pala namamalayan na bar na pala ang ina-aplayan n'ya . Sa una, ay ayaw pa sana s'yang tangapin ng mga ito hanggang sa isang boses ang narinig ng lahat na nagsalita.

"Papasukin s'ya!" isang utos mula sa babaeng nanggaling sa likuran at napalingon ang lahat. Nag bigay ang daan ibang naka-harang para sa babae at humakbang ito papalapit sa kanya at taas baba s'ya nitong tinitigan na parang sinusuyod ang kanyang buong kaluluwa.

"Gusto mo ng trabaho?" tanong nito matapos suyurin ng paningin ang dalaga.

"O-opo, maaari po bang bigyan n'yo ako ng trabaho rito?" may pag-asa kong sagot.

"Tara sa loob," anito na labis na ikinatuwa ng dalaga dahil sa wakas ay may tumangap na rin sa kanya. Pinaliguan nila ang dalaga at ginupitan, inayusan at binihisan. At ang taong tumulong sa kanya ay babaeng galing din sa leyte, at gaya n'ya ay wala na rin itong pamilya. S'ya si Mama El, ang mamasang n'ya ngayon sa loob ng bar.