The Augustine Trilogy: My Lifemate

Ito ay isang gawa ng fiction. Ang mga pangalan, tauhan, negosyo, lugar, kaganapan, at pangyayari ay alinman sa mga produkto ng imahinasyon ng may-akda o ginamit sa isang kathang-isip na paraan. Ang anumang pagkakahawig sa mga aktwal na tao, buhay o patay, o aktwal na mga kaganapan ay nagkataon lamang.

--

Surefeit pov:

"Faye, pinapatawag ka ni Sir Carlos." Biglang lumaki ang mata ko at napahinto sa paghugas ng kamay.

For sure marami na naman siyang ipapautos na trabaho sa akin hanggang sa maudlot na naman ang day off ko. Talagang magtatampo na sa akin ang kapatid ko. Ilang araw na akong hindi umuwi because of my worked schedule and this is the last time na nagpromise ako sa kapatid ko na mag-bonding kami.

"Sis, don't overreact. Baka naman good news iyon," sabi ng katabi ko.

"Sorry, pero once na pinatatawag niya ako, impyerno na naman ang araw ko. Excuse me."

Wala na akong pakielam kung sa skirt na ako nagpunas ng kamay sabay takbo sa opisina ng boss ko.

--

"Really Sir?"

This time nag-overreact na talaga ako.

"Yes. You did a great presentation for our clients and there's a lot of good feedbacks about our sales this year, and in the next day, they will sign our business proposals and that is thanks to you, Ms. Surefeit Agustine." He smiled at me. "Hindi ako nagkamali na ikaw ang ginawa kong Secretary at kahit na wala ako that day, you managed it. You exceed my expectations. I'm sorry kung 3 days lang ang ibibigay ko sa'yo..."

"That's enough na Sir. Oh my gosh! Salamat po talaga."

"Enjoy your day off." Yumuko ulit ako sa kanya bago ako lumabas ng opisina.

Day off. Ang sarap pakinggan lalo na sa mga taong palaging busy katulad ko. I'm sure na matutuwa ang kakambal ko na makakauwi na ako at makakapag-bonding na kami. Ang tagal nang huli ko siyang nakasama dahil may kanya-kanya na kaming buhay. Sabi nila ang wierd daw ng mga kambal kasi hindi daw sila mapalagay kung madalas silang magkahiwalay. Wierd but that's the truth.

Unfortunately, ito naman ang naabutan ko sa bahay...

"Bakit ba mom palaging ako na lang?" inis na sabi ng kapatid kay mom.

"And bakit naman hindi? Hindi na nga madalas umuuwi ang ate mo tapos ikaw kung saan saan ka pa nagpupupunta? Remember this Maye, that you are now a fine lady so stop acting like a kid!"

"I'm not ate na nakokontrol niyo sa araw araw. Ma nasasakal na ako sa pagka-istrikto ninyo. Uso pahinga mom."

"Mom. Juremaye. Seriously?" Sumingit na ako sa usapan nila.

Lagi silang nag-aaway kahit sa maliit na dahilan. My mom is very strict of course, sino bang hindi especially kung babae talaga ang anak, but Maye is different. She wants to be an independent at iyon ang hindi nakikita nila mom and dad.

Niyakap naman ako ni mom samantalang inirapan naman ako ng magaling kong kakambal. Her tantrums and habits. Sanay na sanay na ako sa mga ganyan niya kaya hindi na ako naaapektuhan.

"Finally, you're home. Buti na lang at nandito ka na!" Mom is happy and I'm glad.

"Yes mom. Binigyan ako ni boss ng day off, three days kaya dito muna ako for the meantime."

"Really? Baka aalis ka na naman kinabukasan? Alam mo ate you should find a job with a rest day. Parehas kayo ni mom, you guys need some rest."

Tinalikuran na kami papunta sa kanyang kwarto. Napabuga na lang ako ng hangin sabay tingin kay mom na umiiling.

"Sorry kung ngayon lang ulit ako nakauwi mom. You know my work."

"I understand but don't forget yourself anak. Tama si Maye at kailangan mo rin ng pahinga. Get some rest at bukas mo na lang kausapin 'yang kakambal mo."

"You know me mom, hindi ko matiis iyon." Ngumiti ako sa kanya bago ako pumunta sa kwarto to fix my things and change my clothes.

Agad akong lumabas ng kwarto para puntahan ang nagtatampo kong kakambal. Pinihit ko ang doorknob and as expected, hindi ito nakalock. She wants me to go inside her comfort zone kaya napangiti na naman ako.

Siguro ay naging matampuhin siya in the past days pero ramdam ko na hindi niya rin ako matiis. We're twins, perks of being twins.

Nakadapa siya sa kama niya kaya agad ko siyang tinalunan sabay yakap sa likod niya. Sumigaw siya at ako naman ay natatawa sa reaksyon niya.

"What are you doing?" Naiinis niyang tanong sabay layo sa akin.

"Arte yern? Di ka ba happy na nandito na ako?"

"Ewan. Himala at may day off ka. Holiday sa inyo?"

"Sira. May maganda lang na nangyari kaya pinaday off ako ng boss ko."

"Don't tell me may jowa ka na?" Nabatukan ko siya sa pagiging pilya niya. Kung anu-ano ang iniisip.

"Talaga? Nakakatawa." I said then I heard her laugh.

Unlike mom, never kaming nag-away nito. Bukod sa kakambal ko, siya rin ang naging best friend ko at nagpapasalamat ako dahil siya binigay sa'kin na kapatid. She might be a brat sometimes pero hanggang doon lang iyon, at minahal ko 'yon ng sobra.

"Gala tayo." Yaya ko sa kanya kaya tinaasan niya ako ng kilay.

"Medyo hindi ako naniniwala sa part na iyon."

"Ang arte mo talaga kahit kailan eh."

"Pwede ba ate! Kapag nasa galaan tayo tapos tutunog ng BTS SONG sa cellphone mo, you will start to do your work until you leave."

Napatawa ako nang kumumpas-kumpas pa ang kamay. She really knows me well.

"Promise hindi na mangyayari iyon. Isa pa 'di ba nag-promise ako sa'yo? So, tara na?" Finally, pumayag din siya.

Ready na ang lahat. She wears her favorite polka dots heels at ako naman ay simpleng rubber shoes lang. She wears bright colors at ako naman ay black and gray combination. We're opposite in appearance that's why we look perfect in everything.

Hinayaan ko siya na magdrive tutal may driver's license naman siya, pero habang papalapit kami sa mall, feeling ko na parang may humahatak sa'kin pabalik ng bahay. Hindi ko alam kung may nakalimutan ba ako pero iba 'yong feeling ko sa mga oras na iyon. Tahimik lang ako at nakikiramdam hanggang sa bumukas ang car door na ikinagulat.

"You okay sis?" she asked worriedly.

"Y-Yeah." Nanayo ang balahibo ko nang makapasok na kami sa mall.

Ayokong sirain ang araw ni Maye kung sasabihin ko na babalik na lang kami. She will be mad dahil sinira ko na naman ang promise ko sa kanya. Hinayaan ko s'ya mag-shopping, mag-food trip at sinusubukan kong ma-distract but then, I can't. Para bang may mangyayaring hindi maganda.

"Maye, mag banyo muna kaya tayo."

"Just give me 10 minutes may sale oh!"

Hindi ko na pinansin ang pagtakbo niya sa boutique nang mag-black out ang buong paligid.

Maraming naghiyawan at nag-panic na mga tao. Marami ang nagtutulakan hanggang sa mapunta ako sa isa sa mga escalator. Nahulog ako nang may tumulak sa akin.

Hindi ko na alam ang nangyari dahil napapikit na ako. Parang ang tagal ng oras nang makaramdam ang ulo ko ng paghampas sa sahig. Nakita ko pa ang pagtakbo ni Maye palapit sa akin kaso medyo malabo na ang paningin ko. Hanggang sa tuluyan na akong napapikit.

--

Nakaramdam ako ng pananakit ng ulo nang magising ako. Pinilit kong bumangon pero nagtataka ako kung bakit may nahahawakan akong dami. Unti-unti kong minulat ang mata ko nang makita ko na puro puno ang paligid. Nasa gubat ako, tirik ang araw at maingay ang mga puno dahil sa paghampas ng malakas na hangin.

"Nasaan ba ako?"

Bumangon ako at hinanap ang mga gamit ko. Nandito pa sa'kin ang shoulder bag na may laman na wallet at cellphone ko.

Naalala ko bigla ang kakambal ko kaya agad akong tumayo at naglakad-lakad. Ang huli kong naaalala'y kasama ko si Maye at nasa mall kami. Ngayon, wala akong idea kung paano ako nakarating sa lugar na ito.

Napahawak ako sa ulo ko nang makaramdam ako ng pangingirot. Kumurap ako at umiling para mabawasan ang sakit ng ulo ko.

"J-Juremaye? Nasaan ka?"

Naglakad ako nang naglakad hanggang sa may napansin akong maliit na bahay na nasa gitna ng gubat.

Nag-iisa lang ang bahay na'to sa paligid ng mga naglalakihang mga puno at nasisikatan ito ng liwanag ng araw. Madami ring mga bulaklak ang nasa paligid nito kaya maraming mga insekto ang dumadapo dito. Mga bubuyog, iba't ibang kulay na paruparo at tutubi.

"Tao po! Tao po!"

Kumatok ako ng tatlong beses pero wala namang sumasagot. Napabuga ako ng hangin at nawalan na ng pag-asa kaya tumalikod na ako. Agad naman akong napaatras nang may isang matandang lalaki na may nakakatuwang damit ang nasa tapat ko.

"Magandang araw sa'yo binibini," bati sa akin ni lolo.

May malaki itong sumbrero at may tungkod siyang hawak na parang sa perya ko nakikita ang gano'ng itsura. Maliit lang siya na aabot hanggang sa bewang ko.

"M-Magandang umaga rin po. Kayo po ba ang nakatira rito?" tanong ko sabay turo sa bahay na nasa likuran ko.

"Ako nga. May maipaglilingkod ba ako sa iyo, binibini?"

Masyado siyang malalim magsalita, dahil siguro sa may edad na siya.

"Tumuloy ka sa aking tahanan para makapag-usap tayo nang masinsinang."

"Okay po lolo," magalang na sagot ko habang sinusundan siya papasok sa kanyang bahay.

"Kakaiba ang iyong lenggwahe. Saan ang baryo mo?" tanong niya sa akin nang makaupo kami sa upuang kahoy.

Nilibot ko ang paningin ko sa bahay at nakita kong malawak ang loob. Hindi ko inakalang magkakasya ako dahil sa labay ay kita na kung gaano kaliit ang bahay. Maraming mga palamuti na nakasabit sa loob ng bahay. Marami rin s'yang mga libro sa isang shelf na makukulay at medyo luma na ang iba dito. Sa isang maliit na lamesa, nakita ko ang mga iba't ibang kulay ng mga tubig na nakalagay sa mga bote. Makikintab ang mga ito at ang iba'y may lamang kristal at dahon na lumulutang. Nagandahan ako sa nakita ko kaya hinawakan ko ito.

"Isa iyan sa aking mga gamot."

Doon ko na-realize na kasama ko pala si lolo. Nahihiya akong tumango at humingi ng pasensya sa kanya sa oangingialam ko ng gamit niya.

"May hinuha ako na hindi ka taga-Sinea," sabi niya nang nakangiti.

"Sinea? Dito po ba ang lugar na iyon?"

"Ganoon na nga. Nasa kagubatan ka ng Sinea at dito nagkalat ang mga ligaw na bampira. Ano nga pala ang ginagawa mo sa ganitong lugar?"

Bampira? Sinea? Teka, anong nangyayari?

"A-Ang totoo po, hindi ko po alam kung saan ako. Hindi po ako nakatira dito. Ang lugar ko po ay maraming mga build... Mga gusali at mga sasakyan. May alam po ba kayo kung paano ako makakauwi?" sabi ko nang kabado.

Inalala ko kung ano ba talaga ang nangyari sa akin bago ako mapunta dito sa lugar. Sa pagkakatanda ko, wala naman ako movie para ma-experience ko itong fantasy world. Magbibiro ba itong si lolo?

"Mukhang ikaw na nga ang tinutukoy sa propesiya."

Mas lalong lumaki ang question mark sa ulo ko nang makarinig na naman ako ng malalim na salita.

Propesiya. Ano naman kaya iyon?

"H-Ho? Ano pong propesiya?"

Tumayo ito at kinuha ang boteng may laman na dilaw na tubig at isang kwintas na may batong asul. Lumapit ito sa akin na kinatakot ko kaya agad akong umatras sa kanya.

"Huwag kang matakot sa akin. Hindi ako isang bampira. Ako si Naro, isang mahikero at manggagamot ng Sinea." Mukhang nagsasabi naman siya ng totoo kaya lumapit ako sa kanya at naupo ng malapit sa kanya.

Hindi ko alam kung nasaan ako at kung bakit ako naririto. Natural na matakot ako ng sobra sa mga nangyayari sa'kin. Sumasakit na ang ulo ko sa isipang iyon.

"Ano po bang paggagamot an niyo sa hawak niyo?"

"Ito ang iyong proteksyon laban sa mga bampirang makakaamoy sa iyo." Tumaas ang balahibo ko sa sinabi niya. "Ang hentes na hawak ko ay isang gamot na makakapagpigil sa paglabas ng iyong amoy at ang kwintas naman ay proteksyon mo laban sa sinumang magtatangka sa'yo ng masama."

May hahabol sa'kin?

"Hindi ko po kayo naiintindihan."

"Dahil isa kang Luna. Ang mataas na uri ng isang bampira. Mayroon kang dugong bughaw na paborito ng lahat ng bampira. Masama man o mabuti. Idagdag pa na sa ibang daigdig ka nagmula. Kakaiba at nag-iisa lang ang iyong dugo na ayon sa propesiya, ito'y nakapagdadagdag ng pambihirang lakas at bilis ng isang bampirang makakasipsip ng iyong dugo. Isa kang Luna na pagsisilbihan ng iyong nasasakupan, gayundin ng alpha na nakatadhana sa iyo."

Ano daw? Alpha?

Bumilis pa lalo ang pagkabog ng dibdib ko, para bang may hindi tama sa narinig ko. Tumingin ako sa hawak ko at nagtanong ulit kay lolo Naro.

"May mangyayari bpo ang masama kapag hindi ko sinuot ito?" Inangat ko ang kamay ko.

"Hindi lang masama ang mangyayari sa iyo. Hayok sa laman at dugo ang mga lalaking bampira. Sa oras na maamoy ka ng ibang bampira, hindi sila mag-aatubiling kunin ang pagkababae mo kahit na hindi sila ang nararapat para sa iyo. Maraming mga babae sa Sinea ang naging alipin ng mga walang-awang mga bampira kaya mag-iingat ka sa kanila. Mas mainam kung mangyayaring ilihim mo ang bagay na ito sa mga magtatangkang sa iyo ng masama, gayundin sa iyong kapareha. Kung mapapahamak ka, wala nang kasiguraduhan ang kaligtasan ng iyong alpha, gayundin ang kinabukasan ng buong Sinea."

Nagpunta siya sa harap ng pinto at binuksan iyon bago humarap sa'kin. Alam ko na walang dapat ikatakot sa paglabas ko, pero pakiramdam ko'y babaligtad ang sikmura ko sa sobrang kaba.

"Isang Alpha lang ang maaaring magmay-ari ng iyong puso at kaluluwa. Hanapin mo siya at baguhin niyo ang kapalaran ng Sinea."

"Baguhin ang Sinea? Bakit po? Ano po bang nangyayari dito? Paano ko siya mahahanap lalo pa't hindi ko po siya nakikilala? Isa pa po, bakit ako po ang maghahanap? Bakit hindi po kayo? Mahikero po kayo kaya mas mabilis niyo siyang mahahanap kaysa sa'kin na hindi ko alam kung saang lupalop siya pumunta."

Kinuha nito ang kamay ko at inilagay sa aking dibdib at doon ay naramdaman ko ang pagtibok ng puso ko.

'Pa-pakiusap. Tu-tulungan mo ako...' Nagulat ako nang makarinig ako ng boses ng lalaki kahit mahina lang ito. Humihingi ito ng tulong.

Tumingin ako kay lolo Naro. "Siya'y para sayo at ika'y para sa kanya. Magkaiba man ang inyong mundo, kumilos ang tadhana at kayo'y pinagtagpo. Kaya hanapin mo siya, dahil kailangan ka niya. Mahal ka niya, kaya iligtas mo siya."

Iyon ang huling habilin sa'kin ni lolo Naro hanggang sa dinala ako sa isang bayan nang kumurap ako. Tumingin ako sa paligid. Wala na ang mga puno at ang bahay, pati na rin si lolo Naro at nasa akin pa rin ang hentes at kwintas.

Nahawakan ko ang noo ko nang malimutan ko na ang tungkol sa pag-uwi ko.

"Makakauwi ba ako kapag nakita ko ang pinapahanap sa akin ni lolo Naro?" tanong ko sa sarili ko.

Marami pa akong gustong tanungin sa kanya, mga ilang bagay at ang tungkol sa Alpha na sinasabi niya. Napakamot na lang ako sa ulo ko at tumingala sa langit. Saka ko lang napansin ang kulay pulang buwan na para bang sobrang lapit nito sa akin, pero nasisikatan ako ng araw.

"Ano bang lugar ang pinasok ko?" Kinurot ko ang pisngi ko at nasaktan ako. Hindi ako nananaginip. Totoo pala talaga lahat ito.

"Faye kaya mo ito," bulong ko sa sarili ko.

Uminom ako ng hentes at sumimangot nang dahil sa mapait na lasa. Sinuot ko ang kwintas at tumingin sa kulay asul na bato nito.

Naalala ko ulit ang boses ng lalaki kanina. Hindi ko alam kung bakit nalulungkot at naaawa ako sa kanya.

Hindi ko alam kung dapat ko ba siyang puntahan. Hindi ako sigurado kung ligtas ba iyon at ayoko namang mapahamak. Hindi ko pa kabisado ang lugar na ito kaya hindi ko alam kung makikita ko siya.

Tanaw ko lang ang bayan at nakikita ko rin ang mga tao o bampira sa paligid nito.

"Kung nandito lang si Maye, sigurado ako na tatakbo agad siya roon." Napahinto ako nang maalala ko ang kakambal ko.

Nalimutan kong tanungin si lolo Naro kung ano ang nangyari sa kapatid ko. Nandito na ako, ano pa nga ba ang magagawa ko?

"Bahala na!"