ahan'ın

perdesi. Selin'in hıçkırıkları rüzgarda taşınıyordu, Hakan'ın

Bir adım daha yaklaştı, gözleri sokakta, sevgili olmadan çok önce rak

tuttuğum küçük, keskin bıçağın kabzasında sıkılaştı. "Hamile metresini oğl

tan şah damarının tam üzerine bastırıyordu. Kıpırdamadı bile. Hareket

ir kızıl küre. Boynundan aşağı, solgun boğazının tuvaline karşı kes

arım kulağına yakındı. "Kaybettiğimiz kardeşlerimizi hatırlıyor musun? Döktüğümüz kanı? O

mişti ve derinliklerinde, eskiden tanıdığım adamın bir pı

uşaktı. Bu hesaplanmış bir hamleydi, tanıdığı kadına, hala

iye fısıldadım, bıçağı bir m

le değil, yorgun bir otoriteyle. "

pusunun kalıcı bir hatırlatıcısı. Saldırıdan sonra Hakan'ı hatırladım, yaşama isteğimi kaybettiğimde beni kaşık kaşık yemeye zorlamıştı. Günlerce

söyl

nuna şangırdayarak düştü. Gücüm tükenmişti. Çok yorulmuş

kati kızın üzerindeydi. "Sorun yok, Selin," di

na baktılar. Sadece başımı salladım, onlara hafif bir izin işareti verd

rik bir şekilde ağlayarak Hakan'ın kollarına atıldı. Haka

ğimizi öldürmeye çalıştı, Hakan!" diye ciyakladı, titreyen bir parmakla be

dü, ifadesi saf, katık

leşti. Saçlarını yüzünden geriye doğru düzeltti. "Sus şimdi," dedi, se

onun bu kayıtsız zalimliği karşısında şaşkına dönmüş

bir kızdı, oysa gerçekte Hakan'ın tahtasındaki başka bir taştan ibaretti. Bir çocuğun onun tacı, güvencesi

özleri geriye kaydı ve Hakan'

tı, bakışları okunaksızdı. Yanımdan tek kelime etmeden geçti, sandığın üzerindeki boşanma evrakları rüzgarda unutulmu

değil, buna gücü yetmediği için. Tahttan i

ir mesaj. Bir fotoğraftı. Oğlumuz için yaptırdığım, göl evindeki bir anı kutusunda sakladığım o k

verdi. Geçmişi bırakma zamanının gel