Boğulmaktan Sevilene: İkinci Bir Şans

Boran Atahan'dan vazgeçmeye karar verdikten on sekiz gün sonra, Ceyda Arsoy beline kadar uzanan saçlarını kesti ve babasını arayarak İzmir'e taşınıp Ege Üniversitesi'ne gideceğini bildirdi. Babası şaşkınlıkla bu ani değişikliğin sebebini sordu, ona her zaman Boran'ın yanında kalmak için nasıl direndiğini hatırlattı. Ceyda zoraki bir kahkaha atarak acı gerçeği açıkladı: Boran evleniyordu ve o, yani üvey kardeşi, artık ona yapışıp kalamazdı. O gece, üniversiteye kabul edildiğini Boran'a söylemeye çalıştı, ama nişanlısı Kloé Erbil neşeli bir telefonla araya girdi ve Boran'ın Kloé'ye söylediği şefkatli sözler, Ceyda'nın kalbine birer kor gibi düştü. Bir zamanlar o şefkatin sadece kendisine ait olduğunu, Boran'ın onu nasıl koruduğunu ve ona olan aşkını bir günlüğe ve bir aşk mektubuna nasıl döktüğünü hatırladı. Ama Boran mektubu görünce çıldırmış, "Ben senin abinim!" diye bağırarak mektubu yırtıp atmıştı. Boran kapıyı çarpıp gitmiş, Ceyda'yı yırtık parçaları özenle bir araya getirmeye çalışırken yalnız bırakmıştı. Ancak aşkı ölmemişti, Boran eve Kloé'yi getirip ona "Yengen de," dediğinde bile. Şimdi anlamıştı. O yangını kendi kendine söndürmek zorundaydı. Boran'ı kalbinden söküp atmalıydı.

Kaderimin bana yazdığı eşim, Alfa Aras, aşkımızı Ay Tanrıçası'nın kutsadığı bir masal olarak adlandırırdı. Ama masallar yalandır. Onun masalının, herkesin önünde "kraliçem" diye seslendiği hamile bir metresi olduğunu keşfettim. O kadın, Aras'ın bana verdiği kutsal Eşleşme kolyesini takarak bana selfieler gönderirken, sürümüz fısıltıyla benim sadece "soy sorunu" olduğumu, gerçek varis doğduktan sonra halledileceğimi konuşuyordu. Bu yüzden evlilik yıldönümümüzde ona bir hediye verdim. İçinde boşanma belgeleri ve resmi Reddedişim vardı. Sonra da ortadan kayboldum.

Ölüyordum. Hem bedenen hem de ruhen iflas etmiştim. Hava Kuvvetleri'nin gözbebeği Binbaşı karımın ödül almasını izliyordum. Onun kariyeri ve kızımız Lale için feda ettiğim onca yıl, bana her şeyime mal olmuştu. Kader, birliğinin psikoloğu Dr. Vural'ı "sırdaşı" olarak övdü, beni tamamen görmezden geldi. Sonra Lale'nin yatağımın başında kanımı donduran fısıltısı geldi: "Annemle Dr. Vural ne kadar da yakışıyorlar. Belki de artık kendini bıraksan iyi olur. Böylece annem sonunda onunla mutlu olabilir." Kalbim daha fazla dayanamadı. Karanlık. Sapasağlam ve genç bir şekilde, 20 yıl öncesine, 1993'e dönmüş olarak aniden uyandım. İkinci bir şans! Ama ihanet zihnimde tekrar tekrar canlandı. Kader, Grönland görevini Vural ile planlıyordu. Kısa süre sonra, henüz altı yaşındaki Lale, Vural'a yapışıp, "Dr. Vural benim yeni babam olabilir mi?" diye sordu. Dünyam başıma yıkıldı. İhanetler art arda geldi. Okulda Lale, Vural'ı herkesin içinde "Babam" diye tanıştırdı. En son darbe ise Lale'nin (Vural'ın ihmali yüzünden) düşmesinden sonra söylediği yalandı: "Babamın suçuydu! Dr. Vural beni kurtardı!" Kader öfkeyle kükredi: "Bunu kasten yaptın! Sen bir zavallısın!" Bu, soğuk ve planlı bir şekilde hayatımdan silinmemdi. Geçmişte çektiğim acı, kararımı pekiştirdi. "Peki," dedim duygusuzca, "O zaman Dr. Vural onun babası olsun." Doğruca adliyeye gidip boşanma davası açtım. Tanıdıkları o paspas adam artık yoktu. Jet pilotu olmayı hayal eden adam sonunda uçuyordu. Bu sefer, *kendi* hayatımı geri alacaktım.

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Sonunda yapmıştım. İstifa mektubum, Hakan Bey'in o pahalı maun masasının üzerine resmen konmuş, Arda Soykan'ın gizli kaçamağı olduğum yıllara acımasız bir nokta koymuştu. Ama özgürlük anlık bir histi. Arda'nın nişanlısı ve benim celladım olan Selin, elinde silah gibi tuttuğu eski, çocuksu bir çizimimle beni Arda'nın Bebek'teki çatı katı dairesine çağırdı ve suratıma okkalı bir tokat patlattı. Arda geldiğinde ise beni savunmak yerine, Selin'in o mükemmel, parlak timsah gözyaşlarını sildi ve beni "hiçbir anlam ifade etmeyen" biri olarak bir kenara attı. Sadece "bir deşarj" olduğumu söyledi. Bundan cesaret alan Selin, mimari hayallerimi – toplum merkezleri için yaptığım tasarımları – içinde barındıran portfolyomu kaptı, hepsini yere saçtı ve üzerlerine doğrudan kırmızı şarap dökerek geleceğimi kızıla boyadı. Arda ise ayağımın dibine bir tomar para fırlattı. Sesi dümdüzdü: "Kuru temizleme için. Şimdi defol." İstanbul'un aniden bastıran sağanağının altında, sevdiğim adam için bu kadar değersiz olmanın verdiği kahredici aşağılanmayı beynime çakan her bir yağmur damlasıyla sarsıla sarsıla yürüyordum. Benim o saf dünyamın merkezindeki adam, onurumun ve hayallerimin şarapta boğuluşunu nasıl izleyebilir, sonra da sanki kırık bir eşyaymışım gibi önüme para atabilirdi? Ama o en derin umutsuzluk anında, içimde bir şeyler koptu. Onların bir kenara atılmış oyuncağı, duygusal kum torbası olmaktan bıkmıştım. Ne pahasına olursa olsun ortadan kaybolacak ve huzurumun satılık olmadığı bir hayatı yeniden inşa edecektim.

Üç yıl boyunca Bayan Aslı Karahan'dım; bu unvan, kendi lüks evimde bir hayalet olmaktan başka bir anlama gelmiyordu. Mimar kocam Hakan, evliliğimizi bir sır olarak sakladı; kalbi bir başkasına aitken bu evlilik sadece bir formaliteydi. Yıkıcı gerçek, gizli bir odada ortaya çıktı: çocukluk aşkı, "tek gerçek aşkı" Ece'nin portreleriyle dolu bir tapınak. Ben bir eş değildim; sadece bir yer tutucuydum, o dönene kadar yatağını ısıtan biriydim. Ece, Hakan'ın şirketine yeniden katıldığında, Hakan'ın neşesi elle tutulur cinstendi ve beni ihmal edişi artık tamdı. Sonsuz geceler boyunca onun yanında kaldı, beni görünmez kıldı, aşkımı karşılıksız bıraktı, varlığımı yok saydı. Nasıl bu kadar kör, bu kadar aptal olabilirdim de üç yılımı bana kibar bir kayıtsızlıktan başka bir şey sunamayan bir adama harcayabilirdim? Acı sadece onun ihaneti değildi; kendi kendime açtığım bir yaraydı, ruhumun yavaş yavaş erimesiydi. Bu yüzden çaresiz bir plan yaptım; özgürlüğümü kazanmak için dikkatle tasarlanmış bir aldatmaca. Onun imzasını boş bir kağıda alacaktım ve sonra asıl iş başlayacaktı. Kamuoyundaki imajı ve Ece'ye olan ölümsüz bağlılığıyla o kadar meşguldü ki, neye uğradığını bile anlamayacaktı. Beni hiç gerçekten görmese bile, beni serbest bırakacaktı.

Ay Tanrıçası tarafından Alfa için seçilmiş, onun kaderindeki eşiydim. Yıllarımı ona gizlice aşık olarak geçirdim, sürünün Yükseliş töreninde nihayet beni Luna'sı olarak ilan edeceğinden emindim. Ama o, kürsüye çıkıp başka bir kadını takdim etti. Karanlıkta bana fısıldadığı vaatlerle aylardır planladığı siyasi bir evlilik için, benim kanımı gizli bir ritüelde kullanarak kendini o kadına bağladığını öğrendim. Tüm sürümüzün önünde beni alenen reddetti. Bu acımasız hareket, kutsal bağımızı paramparça etti ve ruhumu ikiye böldü. Yeni gelininin bana ihanetle iftira atmasına, evimi yok etmesine ve geçmişimi silmesine izin verdi. Savaşçılarının başıma gümüşle kaplı taşlar atmasını izledi, sonra da diz çöküp işlemediğim bir suç için özür dilememi emretti. Uğruna ölebileceğim adam, güç ve hırs uğruna beni mahvetti. Sonra hayatımın enkazında bana gelip gizli metresi, dünyadan sakladığı gizli ödülü olmamı istedi. Reddettim. Onun zulmünden kaçtım, küllerimden yeniden doğdum ve değerimi gören gerçek bir Alfa ile yeni bir aşk buldum. Kendi hakkımla bir Luna oldum, güçlü ve nihayet özgürdüm. Ama reddedildiğim eşimin takıntısı bir ur gibi büyüdü. Bir yıl sonra beni bir tuzağa çekti. En son hatırladığım şey, boynumda hissettiğim ani bir sızı ve onun tüyler ürpertici fısıltısıydı: "Eve dönme zamanımız geldi."

Beş yıl boyunca mükemmel bir kız arkadaştım. Ailesi her şeyini kaybettiğinde Arda'nın yanında durdum, sıfırdan bir teknoloji imparatorluğu kurmasına yardım ettim. Aşkımızın gerçek olduğunu sanıyordum. Ama bir gece, uykusunda başka bir kadının adını inlediğini duydum: Anka. Parası biter bitmez onu terk eden eski sevgilisi. Dehşet verici bir netlikle anladım ki, ben onun aşkı değildim. Sadece bir yara bandıydım. Zulmü, içimde yavaş yavaş yanan bir ateşti, sonra bir cehenneme dönüştü. Bir partide avize düştüğünde, içgüdüsel olarak onu kurtardı, beni ezilmeye terk etti. Bir araba kazasından sonra onu teselli etmek için beni yol kenarında kanlar içinde bıraktı. Onu seçti. Her seferinde. Bana beni sevdiğini söyledi, ama hareketleri benim gözden çıkarılabilir olduğumu haykırıyordu. Aşkı bir yuva değildi; rahatlatıcı yalanlardan örülmüş bir kafesti. Kendi kurduğu sahte bir oyundan Anka'yı kurtarmak için beni bir yatta terk ettikten sonra, artık bittiğine karar verdim. Bu yüzden kız kardeşi, canavar gibi, yüzü tanınmaz halde bir münzeviyle görücü usulü evlilikten kaçmak için bana yalvardığında, kendi kaçış yolumu gördüm. Ona mesaj attım: "Merak etme. Onunla ben evlenirim."

Aşk güzel bir şeydir derler, ama bu tam olarak doğru değildi. İyi hayatının neden birdenbire bu kadar berbat hale geldiğini anlayamayan Gianna için öyle değildi. Kürtaj olduktan sonra şekli bozuldu. Kariyeri ve itibarı bu yüzden yerle bir olmuştu. Gianna'nın mükemmel hayatı, Elliot ile tanıştıktan sonra kötüye gitmeye başladı. O şeytan oğlu şeytan bir anda ortaya çıktı ve onun ayaklarını yerden kesti. Çok geçmeden kalbini paramparça etti. Hayatı altüst olmuştu, ama o kayıplara karışmıştı. Aşk kesinlikle Gianna için değildi!

Claudia ve Anthony on iki yıldır birbirlerini tanıyorlardı. Üç yıllık ilişkilerinin ardından, düğün tarihleri belirlendi. Evlenme haberleri şehirde büyük yankı uyandırdı. Duygular doruktaydı; birçok kadın Claudia'ya fazlasıyla kıskançlık duymaya başladı. İlk başlarda Claudia nefretten rahatsız olmadı. Ancak Anthony, bir çağrı aldıktan sonra onu nikâh masasında terk ettiğinde, Claudia yıkıldı. "Hak etti!" Düşmanları onun düştüğü duruma sevindi. Haber kulaktan kulağa hızla yayıldı. Garip bir olay dönüşü, Claudia sosyal medyada bir güncelleme paylaştı. Evlilik cüzdanıyla çekilmiş bir fotoğrafını "Bundan sonra bana Bayan Dreskin deyin" başlığıyla paylaştı. Halk hâlâ şoku atlatmaya çalışırken, yıllardır sosyal medyada bir şey paylaşmamış olan Bennett, "Artık evli bir adam" başlığıyla bir gönderi yaptı. Halk şaşkınlığa boğuldu. Birçok kişi, Bennett ile evlenerek altın madalya kazanan Claudia'yı yüzyılın en şanslı kadını olarak nitelendirdi. Anthony'nin rakibinin yanında karınca gibi kaldığını bir bebek bile biliyordu. O gün son gülen Claudia oldu. Düşmanlarının şaşkın yorumlarından zevk alırken, aynı zamanda alçakgönüllülüğünü de koruyordu. İnsanlar hâlâ evliliklerinin tuhaf olduğunu düşünüyorlardı. Bunun sadece bir menfaat evliliği olduğuna inanıyorlardı. Bir gün, bir gazeteci Bennett'a evliliği hakkında yorum yapma cesaretini gösterdi ve Bennett tatlı bir tebessümle, "Claudia ile evlenmek başıma gelen en iyi şey" diye cevapladı.

Jessica, kocası iktidarsızmış gibi davranırken üç yıl boyunca sevgisiz bir evliliğe katlandı. Hamile bir metresi ortaya çıkınca yalanları ortaya çıktı. Altı ay boyunca gizlice kanıt topladıktan sonra Jessica onu kovdu ve kendi milyar dolarlık imparatorluğunu kurdu. Boşandıktan sonra, çekici ve etkileyici bir figüre dönüştü ve hayranları kendisine çekti. Bir gün ofisinden çıkarken, eski kocasının kardeşi Kevan ile karşılaştı. İçeri girip onunla yüzleşti. "Ben senin için sadece bir araç mıydım?" Jessica'nın dudakları sakin bir gülümsemeyle kıvrıldı. "Ne kadar tazminat bekliyorsun?" Kevan'ın sesi yumuşadı. "Tek istediğim sensin. "

İstanbul'un köklü siyasetçi ailelerinden birinin kızı olan Asya Tekin, her şeye sahip olduğunu sanıyordu: Ankara'nın yükselen yıldızı Ateş Karam ile göz kamaştırıcı bir düğün ve iki güçlü ailenin kusursuz birleşimi. Ancak Çankaya'daki o devasa evdeki sessizlik ve Ateş'in, evlatlık kız kardeşi Ceyla'ya olan sarsılmaz bağlılığı, bambaşka bir gerçeğe işaret ediyordu. Bir gece, o gerçek patladı. Asya, Ateş'in evliliklerinin "amaca giden bir araçtan" ibaret olduğunu ve kendisinin "hiçbir anlam ifade etmediğini" itiraf ettiğini duydu. Ateş'in tüm sadakati yalnızca Ceyla'ya aitti. Kalbi tuzla buz oldu, hayatının o güzel görünen cephesi etrafında un ufak oldu. Ateş, Asya'nın acısını açıkça görmezden geldi ve Ceyla'nın kötü niyetli eylemlerini korumayı seçti. Hatta Ceyla'nın, Asya'nın en yakın arkadaşı Meyra'yı öldürdüğünü soğukkanlılıkla itiraf etmesini bile örtbas etti. Ailesinin akıl almaz gücünü kullanan Ateş, Ceyla'nın serbest kalmasını sağladı, gerçeği çarpıtarak Asya'yı suçlu gösterdi ve sadık asistanını tehdit etti. En büyük ihanet ise felaketle sonuçlanan bir yat partisinde yaşandı. Ateş, içgüdüsel olarak önce Ceyla'yı kurtardı ve çaresiz Asya'yı Göcek'in azgın sularında boğulmaya terk etti. Sevdiği adam, hayat arkadaşı olması gereken adam, onu nasıl bu kadar acımasızca ölüme terk edebilirdi? Neden manipülatif bir sosyopat olduğu bu kadar açık olan bir kız kardeşe körü körüne bağlıydı? Sınırın en ucuna itilmiş, bu derin adaletsizlik ve bir hiç uğruna harcanabilir olduğu gerçeğiyle tamamen yıkılmış olan Asya, olduğu yere yığıldı. Ancak iyileşirken, içinde soğuk ve sarsılmaz bir kararlılık filizlendi. Ateş'in Ceyla'ya olan bu sapkın sadakatinin ardındaki tüm gerçeği ortaya çıkaracak ve Meyra'dan esirgenen adalet için savaşacaktı. Gözden çıkarılan eş Asya, şimdi onlar için geliyordu. Güçlü bir aileyi, her seferinde bir sırrı açığa çıkararak yerle bir etmeye hazırdı.