Elveda, Acı Aşkım

Düğün gecesinde Kayla, daha bir günlük kocasını başka bir kadınla basmak gibi bir kabus yaşadı. Şaşkın ve yarı sarhoş halde, yanlış odaya sendeleyerek girdi ve kendini bir yabancının beklenmedik kucağında buldu. Gün ağardığında dayanılmaz bir baş ağrısıyla uyandı… ve bir de hamile olduğunu fark etti. Peki baba kimdi? Kocasının acımasız amcası olan, olağanüstü güç sahibi bir patrondu. Panik içinde kaçmaya çalışan Kayla’nın yolunu, dudaklarında hafif ve tehlikeli bir gülümsemeyle kesip kapıyı kapattı. İhanet eden eski kocası yalvarınca, Kayla gururla başını kaldırdı: "Bizi kurtaracak ikinci bir şans mı istiyorsun?" O zaman amcana sor," dedi. İş adamı onu kollarının arasına çekti. "O artık benim karım." Eski sevgilisi şaşkınlıkla, "Ne demek bu!?" diye haykırdı.

Üç yıl boyunca Floransa'da, o altın kafeste tutsaktım. Şimdi ise nikâh davetiyemi sımsıkı tutarak Urla'ya geri dönmüştüm. Beni sürgüne gönderen üvey ailemin emri acımasızdı: "Arda'yı kalbinden söküp atmadan geri dönme." Ben de buradaydım; Arda'nın en yakın arkadaşı Kaan Soykan'la evlenerek, üvey abime duyduğum o kahredici, karşılıksız aşktan kurtulduğumu kanıtlamak için. Ama sonra onu gördüm. Ailelerinin üzüm bağında, o yeni ve meşhur oyuncu sevgilisi Beren, bir sarmaşık gibi ona yapışmıştı. Arda alaycı bir şekilde sırıttı, tam önümde kızı tutkulu bir öpücüğe çekti ve davetiyemi uzattığımda küçümseyerek güldü. Davetiyeyi paramparça ederken, bunun onun dikkatini çekmek için yaptığım "acınası bir numara" olduğunu söyledi. O andan itibaren, Beren'in manipülatif oyunlarıyla körüklenen zalimliği hiç dinmedi. Havuz partilerinde, gelinliğimin son provasında, nişanımla alay ettiler, yalanlar uydurdular, hatta Beren'in bana fiziksel olarak zarar vermesine bile göz yumdular. Arda her suçlamaya, her sahte hıçkırığa inandı, beni yaralı ve aşağılanmış bir halde bıraktı. "Kes şu tiyatroyu, Asya," diye homurdanmış, kanayan kolumu görmezden gelip ufacık bir sıyrık için Beren'i kucaklayarak götürmüştü. Üvey ailem ise mükemmel aile imajlarını korumak adına bu işkenceyi sessizce onaylıyordu. Bir zamanlar beni koruyan o çocuk nasıl bu kadar soğuk, kalpsiz bir yabancıya dönüşebilirdi? Onu unuttuğuma neden inanmayı reddediyordu? Her zalimliği, her umursamazlığı, gömmek için çaresizce çırpındığım bir aşkın acısını daha da derinleştiriyordu. Onunla olan geçmişim, bitmek bilmeyen bir kâbus gibiydi. Düğün günümde, törenden hemen önce, yine Beren'in sahte acil durumu için beni terk etti. Bu işi sonuna kadar götüremeyeceğime emindi. Ama arabası uzaklaşırken, içime sessiz bir kararlılık yerleşti. Onun bu son terk edişi, benim gerçek kurtuluşumdu. Sonunda özgürdüm. Ve bir daha asla üzerimde bir gücü olmayacaktı.

Karımı beni aldatırken yakaladığımda tüm dünyam başıma yıkıldı. Üç yıllık evliliğimizin büyük bir aldatmacadan ibaret olduğu ortaya çıktı. Aldatan biriyle kalamazdım, bu yüzden ondan boşandım. "Kadınlar beni hayal kırıklığına uğrattı!" dedim ve aşktan vazgeçmeye karar verdim. Ama kaderin cilvesine bakın ki, enkaza dönmüş hayatıma bir kadın girdi. Bir araba kazası hayatımda gördüğüm en güzel kadını getirdi. Adı Gemma'ydı. Ve o tam bir melekti. Beni dünyanın en özel erkeği gibi hissettirdi. Elini tutarak ciddi bir söz verdim. "Artık sana göz kulak olma sırası bende. Hayatımı adamak ve her şeyimi vermek için hazırım." Maalesef birkaç kişi aşkımızı tehdit etti. Aşkımız zamana karşı koyabilecek mi? Neden benimle gelmiyorsun, birlikte öğrenelim?

Genç kadın, üç yıllık evliliğin ardından soğuk kalpli kocasının ona hiç değer vermediğini anladı. Bu süre zarfında, bir gün onun yavaş yavaş kendisini seveceğini çocuksu bir saflıkla düşündü. Ancak kocası onu diz çökmeye ve kendini aşağılamaya zorladığında, onun hakkında yanıldığını anladı. Bu adamın ona karşı hiçbir duygusu yoktu. Peki, artık onu neden sevsin ki? Kocası ona diz çökmek ile boşanmak arasında bir seçim sunduğunda, tereddüt etmeden ikincisini seçti. Sonuçta, gençliğini bu pisliğe neden harcasındı ki? Servet içinde yüzen ailesiyle her gün eğlenmesi daha hoş olmaz mıydı?

İstanbul'un köklü siyasetçi ailelerinden birinin kızı olan Asya Tekin, her şeye sahip olduğunu sanıyordu: Ankara'nın yükselen yıldızı Ateş Karam ile göz kamaştırıcı bir düğün ve iki güçlü ailenin kusursuz birleşimi. Ancak Çankaya'daki o devasa evdeki sessizlik ve Ateş'in, evlatlık kız kardeşi Ceyla'ya olan sarsılmaz bağlılığı, bambaşka bir gerçeğe işaret ediyordu. Bir gece, o gerçek patladı. Asya, Ateş'in evliliklerinin "amaca giden bir araçtan" ibaret olduğunu ve kendisinin "hiçbir anlam ifade etmediğini" itiraf ettiğini duydu. Ateş'in tüm sadakati yalnızca Ceyla'ya aitti. Kalbi tuzla buz oldu, hayatının o güzel görünen cephesi etrafında un ufak oldu. Ateş, Asya'nın acısını açıkça görmezden geldi ve Ceyla'nın kötü niyetli eylemlerini korumayı seçti. Hatta Ceyla'nın, Asya'nın en yakın arkadaşı Meyra'yı öldürdüğünü soğukkanlılıkla itiraf etmesini bile örtbas etti. Ailesinin akıl almaz gücünü kullanan Ateş, Ceyla'nın serbest kalmasını sağladı, gerçeği çarpıtarak Asya'yı suçlu gösterdi ve sadık asistanını tehdit etti. En büyük ihanet ise felaketle sonuçlanan bir yat partisinde yaşandı. Ateş, içgüdüsel olarak önce Ceyla'yı kurtardı ve çaresiz Asya'yı Göcek'in azgın sularında boğulmaya terk etti. Sevdiği adam, hayat arkadaşı olması gereken adam, onu nasıl bu kadar acımasızca ölüme terk edebilirdi? Neden manipülatif bir sosyopat olduğu bu kadar açık olan bir kız kardeşe körü körüne bağlıydı? Sınırın en ucuna itilmiş, bu derin adaletsizlik ve bir hiç uğruna harcanabilir olduğu gerçeğiyle tamamen yıkılmış olan Asya, olduğu yere yığıldı. Ancak iyileşirken, içinde soğuk ve sarsılmaz bir kararlılık filizlendi. Ateş'in Ceyla'ya olan bu sapkın sadakatinin ardındaki tüm gerçeği ortaya çıkaracak ve Meyra'dan esirgenen adalet için savaşacaktı. Gözden çıkarılan eş Asya, şimdi onlar için geliyordu. Güçlü bir aileyi, her seferinde bir sırrı açığa çıkararak yerle bir etmeye hazırdı.

Üç yıl boyunca Alfa Kağan'ın sırrı bendim. Bedenini kasıp kavuran gümüş zehri lanetinin tek çaresi benim dokunuşumdu. Bana söz vermişti; yirmi beşinci doğum günümde kaderindeki eşini bulamazsa beni seçecekti. Yirmi beşinci doğum günümde eve başka bir kadınla geldi. Rezidansının anahtarını geri istedi ve yatağın üzerine limitsiz bir kredi kartı fırlattı. "Bu, hizmetlerinin karşılığı," dedi buz gibi bir sesle. Yeni aşkı Lila, tam bir manipülasyon ustasıydı. Beni onu kaçırmakla suçladığında, Kağan itiraf etmem için hasta annemi bir bataklıkta boğmaya kalktı. Beni tekrar, bu kez büyükannesini itmekle suçladığında ise tüm sürünün önünde bana tokat atıp diz çökmemi emretti. Bir zamanlar beni koruyan adamın, nasıl olup da entrikacı bir dişi kurdun gözünü kör etmesiyle en büyük celladım haline geldiğini aklım almıyordu. Bardağı taşıran son damla, laneti yeniden alevlendiğinde yaşandı. Bana zorla sahip olmaya çalıştı, tam o sırada içeri giren Lila'ya ise beni ona tuzak kurmakla suçladı. O gün, aramızdaki bağı kopardım ve rakip bir sürüye gittim. Orada, çocukluk arkadaşım ve kaderimin bana sunduğu ikinci şans eşim, altı yıllık bir komadan yeni uyanmıştı.