Willow

Genç kadın sekiz yıl boyunca bir adamın peşinden koştu. Sonunda adam bir gece sarhoş oldu ve onunla birlikte oldu. Hamile kalınca, adam isteksizce evlenmeyi kabul etti. O sonunda onun kalbine dokunabildiğini sandı, ta ki düğün gününde annesinin trajik bir kazada hayatını kaybettiğini öğrenene kadar. Bu kaza, adamın korumak için her şeyi yaptığı bir akrabası yüzünden olmuştu. Ertesi gün, adam genç kadını babasının hayatıyla tehdit ederek suçlamaları geri çekmeye zorladı. İşte o an genç kadın anladı: Adamın gerçekten sevdiği ve koruduğu kişi her zaman başkasıydı. Bu kadın, genç kadını hastanelik edecek kadar dövdü ve adam onu "uzlaşma" anlaşması imzalamaya zorladı. Hatta babasının hayatını tehlikeye atan bu kadın, genç kadından özür dilemeye bile zorlandı. Tüm bunlar olurken adam sürekli bir tehdit savuruyordu: "İtaat etmezsen, boşanırım." Hamile olduğu için onu asla terk etmeyeceğinden emindi. Ama yanılıyordu. Genç kadın sadece onu terk etmekle kalmadı, kızlarını da alarak adamın ezeli rakibiyle evlendi. Pişmanlık içinde kıvranan adam, bir zamanların gururlu insanı, alçakgönüllüce diz çöktü: "Lütfen beni affet, hatamı telafi etmek için her şeyi yaparım." Genç kadın kızıyla birlikte dönüp arkasına bile bakmadı. Uzaklaşırken soğuk bir tavırla, "Öyleyse git ve öl," diye fısıldadı.

Üç yıl boyunca Bayan Aslı Karahan'dım; bu unvan, kendi lüks evimde bir hayalet olmaktan başka bir anlama gelmiyordu. Mimar kocam Hakan, evliliğimizi bir sır olarak sakladı; kalbi bir başkasına aitken bu evlilik sadece bir formaliteydi. Yıkıcı gerçek, gizli bir odada ortaya çıktı: çocukluk aşkı, "tek gerçek aşkı" Ece'nin portreleriyle dolu bir tapınak. Ben bir eş değildim; sadece bir yer tutucuydum, o dönene kadar yatağını ısıtan biriydim. Ece, Hakan'ın şirketine yeniden katıldığında, Hakan'ın neşesi elle tutulur cinstendi ve beni ihmal edişi artık tamdı. Sonsuz geceler boyunca onun yanında kaldı, beni görünmez kıldı, aşkımı karşılıksız bıraktı, varlığımı yok saydı. Nasıl bu kadar kör, bu kadar aptal olabilirdim de üç yılımı bana kibar bir kayıtsızlıktan başka bir şey sunamayan bir adama harcayabilirdim? Acı sadece onun ihaneti değildi; kendi kendime açtığım bir yaraydı, ruhumun yavaş yavaş erimesiydi. Bu yüzden çaresiz bir plan yaptım; özgürlüğümü kazanmak için dikkatle tasarlanmış bir aldatmaca. Onun imzasını boş bir kağıda alacaktım ve sonra asıl iş başlayacaktı. Kamuoyundaki imajı ve Ece'ye olan ölümsüz bağlılığıyla o kadar meşguldü ki, neye uğradığını bile anlamayacaktı. Beni hiç gerçekten görmese bile, beni serbest bırakacaktı.

Adım Aslı Karahan'dı. Ve dünyanın zirvesindeydim. Üniversiteden mezun oluyordum, Türkiye'nin en büyük gazetelerinden birinde prestijli bir staj beni bekliyordu ve güçlü, çekici bir mirasçı olan Arda Soykan'a delicesine aşıktım. Hayatım mükemmeldi. Adeta bir peri masalı. Sonra, mezuniyet partimde Arda ışıkları kararttı. İkimizin özel fotoğraflarını ve videolarını dev bir ekrana yansıttı. Dünyam başıma yıkıldı. Yüzündeki zalim gülümseme silinirken, her şeyin bir intikam olduğunu duyurdu. Gazeteci olan babamın, bir ifşa haberiyle ilk aşkı Selin'i mahvettiğini, onu bitkisel hayata soktuğunu iddia etti. O gece babam kalp krizinden öldü. Annem haftalar sonra onu takip etti. Stajım buhar olup uçtu. Toplumdan dışlandım. Ve Arda'nın çocuğuna hamileydim. Beş yıl sonra, kızım Lale agresif bir lösemiye yakalandı. Çaresizlik içinde, sırf Lale'nin tedavi masraflarını karşılayabilmek için Arda'nın kişisel asistanı oldum, onun ve Selin'in bitmek bilmeyen işkencelerine, hatta cinsel sömürüsüne katlandım. Babamın mezarını bile talan etti. Böyle bir canavarı nasıl sevebilmiştim? Bir adam, masum bir aileye nasıl bu kadar bitmek bilmeyen, hesaplanmış bir acı çektirebilirdi? Onun bu sapkın intikam oyununda sadece bir piyondum, benim olmayan bir 'günahın' bedelini ödüyordum. Aşağılanma, çaresizlik, kahreden adaletsizlik boğucuydu. Lale ölürken, onun son umudunu finanse etmek için yüksek riskli bir tıbbi deneye girdim, öleceğimi bile bile. Ve öldüm. Sonra uyandım. Her şeyin mahvolmasından bir gün önceydi. Ve Arda da öyle.

Kocam Barlas ve ben, İstanbul'un gözde çiftiydik. Ama o mükemmel evliliğimiz koskoca bir yalandı. Onun bebeğini taşıyacak her kadını öldüreceğini iddia ettiği nadir bir genetik rahatsızlık yüzünden çocuksuzduk. Ölmek üzere olan babası bir veliaht talep ettiğinde, Barlas bir çözüm önerdi: taşıyıcı anne. Seçtiği kadın, Arya, benim daha genç, daha hayat dolu bir versiyonumdu. Birdenbire Barlas hep meşgul olmaya başladı, "zorlu tüp bebek tedavileri" boyunca ona destek oluyordu. Doğum günümü kaçırdı. Evlilik yıldönümümüzü unuttu. Ona inanmaya çalıştım, ta ki bir partide ona kulak misafiri olana kadar. Arkadaşlarına benimle olan aşkının "derin bir bağ" olduğunu, ama Arya ile olanın "ateş" ve "nefes kesici" olduğunu itiraf ediyordu. Onunla Göcek'te, bana yıldönümümüz için söz verdiği o villada gizli bir düğün planlıyordu. Ona bir düğün, bir aile, bir hayat veriyordu; ölümcül bir genetik rahatsızlık yalanını bahane ederek benden esirgediği her şeyi. İhanet o kadar tamdı ki, sanki fiziksel bir darbe yemiş gibiydim. O gece eve geldiğinde, bir iş gezisi hakkında yalan söylerken, gülümsedim ve sevgi dolu eş rolünü oynadım. Her şeyi duyduğumu bilmiyordu. O yeni hayatını planlarken, benim çoktan kaçışımı planladığımı bilmiyordu. Ve kesinlikle, tek bir işte uzmanlaşmış bir servisi, insanları ortadan kaybetme konusunda uzmanlaşmış bir servisi az önce aradığımı bilmiyordu.

Nişanlım Ferit'le on yıldır birlikteydik. Kendi tasarladığım şapelin mihrabında durmuş, liseden beri tüm dünyam olan adamla evlenmeyi bekliyordum. Ama nikâhımızı kıyan düğün organizatörümüz Hale, Ferit'e bakıp, "Ferit Arslan, benimle evlenir misin?" diye sorduğunda, Ferit gülmedi. Yıllardır bende görmediğim bir aşkla Hale'e baktı ve "Evet," dedi. Beni mihrapta yapayalnız bıraktı. Bahanesi ne miydi? Diğer kadın Hale'in beyin tümöründen ölmek üzere olduğu yalanıydı. Sonra beni, onu kurtarmak için nadir bulunan kan grubumdan kan bağışlamaya zorladı, zalimce heveslerini tatmin etmek için canımdan çok sevdiğim kedimi öldürttü ve hatta boğulmama göz yumdu, beni kurtarmak yerine yanımdan yüzerek geçip önce onu sudan çıkardı. Beni son ölüme terk edişinde, Hale'in kasten yemeğime koyduğu yer fıstığı yüzünden anafilaktik şoka girmiş, mutfak zemininde boğuluyordum. O ise benim hayatımı kurtarmak yerine, Hale'in sahte nöbeti için onu hastaneye yetiştirmeyi seçti. Sonunda anlamıştım. Bana sadece ihanet etmemişti; benim canımı onun için seve seve alırdı. Hastanede tek başıma iyileşirken babam delice bir teklifle aradı: münzevi ve güçlü bir teknoloji CEO'su olan Arda Hazar ile bir mantık evliliği. Kalbim ölüydü, bomboş bir çukura dönmüştü. Aşk koca bir yalandı. Babam damat değişikliği zamanının gelip gelmediğini sorduğunda, kendi ağzımdan şu sözlerin döküldüğünü duydum: "Evet. Onunla evleneceğim."

Altı aydır gizemli bir hastalık bedenimi yavaş yavaş çökertiyordu ama ben, başarılı mimar kocam Kenan'a mükemmel ve destekleyici bir eş olmak için vücudumu kemiren dinmek bilmez acıyı görmezden geldim. Evliliğimizin öldüğü gece, telefonlarıma cevap vermedi. Onun yerine, genç gözdesi bana birbirlerine sarılmış, mutluluktan sarhoş bir halde göründükleri bir fotoğraf gönderdi. Onunla yüzleştiğimde, bana histeri krizi geçirdiğimi söyleyip o kızı seçti. Kısa süre sonra kadının hamile olduğunu öğrendim. Benimle kurması gereken aileyi başka bir kadınla kuruyordu. Çaresizlik içinde teselli bulmak için anneme koştum ama o Kenan'ın tarafını tuttu. "Kenan iyi bir adam," dedi. "Zorluk çıkarma." Hastalıkta ve sağlıkta bana bakacağına söz vermişti ama en zayıf anımda o ve ailem beni terk etti, acılarımı bir drama olarak görüp küçümsedi. Ama o gün, kendi teşhisimi aldım: son evre beyin kanseri. Sadece aylarim kalmıştı. Ve o anda, tüm kederim buharlaşıp uçtu. Kurban olarak ölmeyecektim. Son günlerimi kendim için yaşayacaktım ve o, hayatının geri kalanını bunun sonuçlarıyla yaşayacaktı.

Kocam ve oğlum bana patolojik derecede takıntılıydı, sürekli olarak Kumsal adında başka bir kadına ilgi göstererek aşkımı sınıyorlardı. Benim kıskançlığım ve perişanlığım, onlara olan bağlılığımın kanıtıydı. Sonra o araba kazası oldu. Ödüllü film müzikleri yazdığım elim feci şekilde ezildi. Ama Yakup ve Arda, Kumsal'ın küçük baş yarasını önceliklendirmeyi seçerek kariyerimi mahvettiler. Beni izlediler, gözyaşları, öfke, kıskançlık beklediler. Hiçbirini alamadılar. Bir heykel gibiydim, yüzümde sakin bir maske. Sessizliğim onları huzursuz etti. Zalim oyunlarına devam ettiler, Kumsal'ın doğum gününü görkemli bir şekilde kutlarken ben kuytu bir köşede oturup onları izledim. Hatta Yakup, ölen annemin altın madalyonunu boynumdan koparıp Kumsal'a verdi, o da topuğunun altında kasten ezdi. Bu aşk değildi. Bu bir kafesti. Benim acım onların sporu, benim fedakarlığım onların ganimetiydi. Soğuk hastane yatağında beklerken, yıllardır beslediğim aşkın öldüğünü hissettim. Kuruyup küle döndü, geride sert ve soğuk bir şey bıraktı. Artık bitmiştim. Onları iyileştirmeyecektim. Kaçacaktım. Onları yok edecektim.

Test çubuğundaki o iki pembe çizgi, beş yıllık sessiz umutların ve fısıltıyla edilen duaların kusursuz bir yansımasıydı; sonunda gerçeğe dönüşen bir rüya. Ama bu rüya, kocam Demir'in çalışma odasında, "asla öğrenemez," diye itiraf ettiğini duyduğumda paramparça oldu. Hemen ardından en yakın arkadaşı Levent'in dehşet dolu cevabı geldi: "Beş yıl. Beş yıldır ikili bir hayat yaşıyorsun." Reyhan. Ailemin hayır kurumunun sponsor olduğu, Demir'in her zaman acıyarak bahsettiği o meteliksiz sanatçının adı. Meğer sadece karısı değil, aynı zamanda oğlu ve vârisi Toprak'ın da annesiymiş. Sadece tüm evliliğim bir yalan, onun "saf, her şeye inanan" metresi için oynanan bir oyun olmakla kalmamış, aynı zamanda gizlice "Asla hamile kalmamalı," diye planlar yapan bir adamın çocuğunu taşıyordum. Yıllardır doğum kontrol haplarımı etkisiz olanlarla değiştirmiş, acımı ve başarısızlık hislerimi kendi elleriyle tasarlamıştı. Hepsi, varlığından bile haberdar olmadığım bir hayatı korumak için. Son darbe doğum günümde geldi. Demir'in bana "söz verdiği" o meşhur Osmanlı Safiri kolye, acımasız bir zafer nişanı gibi Reyhan'ın boynunda belirdi. Ve sonra, kendini tanıştırdı: "Teşekkürler... enişte." İçimde bir şeyler koptu. Benim kolay lokma olduğumu sanıyordu. Ortadan kaybolmamı istiyordu. Peki. Ben de ortadan kaybolurdum. Eski bir numarayı aradım, sesim titremiyordu: "Yardımına ihtiyacım var. Kendi ölümümü planlamam gerekiyor."

Nişanlımı, patlamasına saniyeler kala bir araba enkazından çekip çıkardım. Yangın sırtımı korkunç yara izleriyle kapladı ama onun hayatını kurtardım. Dört yıl boyunca komadayken, ona bakmak için her şeyden vazgeçtim. Uyandıktan altı ay sonra, geri dönüş basın toplantısında sahnedeydi. Bana teşekkür etmesi gerekiyordu. Ama o, seyirciler arasından gülümseyen çocukluk aşkı Selin'e görkemli, romantik bir aşk ilanı yaptı. Ailesi ve Selin hayatımı cehenneme çevirdi. Bir davette elbisemi yırtıp yara izlerimi ortaya sererek beni küçük düşürdüler. Selin'in tuttuğu serseriler tarafından bir ara sokakta dövüldüğümde, Can dikkat çekmek için uydurduğumu iddia etti. Ben hastane yatağında, morluklar içinde ve kırık bir kalple yatarken, o "korktuğu" için Selin'in yanına koştu. Ona onu sevdiğini ve nişanlısı olan benim bir önemim olmadığını söylediğini duydum. Tüm fedakarlığım, acım, sarsılmaz aşkım... Hiçbir anlamı yoktu. Onun için sadece acıdığı için ödemesi gereken bir borçtum. Düğün günümüzde, Selin sahte bir karın ağrısı numarası yaptığı için beni limuzinden attı ve otoyolun kenarında, gelinliğimle tek başıma bıraktı. Arabasının gözden kayboluşunu izledim. Sonra bir taksi çevirdim. "Havaalanına," dedim. "Ve bas gaza."

Bugün beşinci evlilik yıldönümümüz. Aynı zamanda kocam Ateş'in benden 38. kez boşanmak istediği gün. Bunu çocukluk arkadaşı İrem için yapıyor. Düğün günümüzde arabasıyla kaza yapıp bir daha asla çocuk sahibi olamayacak olan kadın için. O günden beri Ateş bir suçluluk borcu ödüyor ve ben de bu borcun bedeli oldum. Beş yıl boyunca bu boşanma ve yeniden evlenme döngüsüne katlandım. Ama bu sefer farklıydı. İrem beni merdivenlerden aşağı itti. Ateş beni kanlar içinde buldu ve adaleti sağlayacağına söz verdi. Bedelini ona ödeteceğine yemin etti. Ama günler sonra polis aradı. Olayın güvenlik kamerası görüntüleri gizemli bir şekilde silinmişti. Ne bir kanıt vardı ne de bir dava. O gece İrem beni kaçırttı. Adamları bir minibüsün arkasında elbiselerimi parçalarken Ateş'i aramayı başardım. Çağrımı reddetti. Hareket halindeki minibüsten atladım. Ve soğuk asfaltta kanlar içinde canımı kurtarmak için koşarken bir yemin ettim. Bu sefer 39. bir yeniden evlenme olmayacaktı. Bu sefer ben ortadan kaybolacaktım.

Babamın ölümüyle mühürlenmiş bir anlaşma, yirmi ikinci yaş günümde bir Koral'la evlenip bir sonraki CEO'yu taçlandıracağımı dikte ediyordu. Yıllarca Batu Koral'ın peşinden koştum, karşılıksız aşkımın eninde sonunda onun kalbini kazanacağına inandım. Ama doğum günü partimde, benim için alınmış bilekliği herkesin önünde üvey kardeşim Ceyda'ya verdi. "Alışsan iyi edersin Asya," diye alay etti. "CEO olmak üzereyim. Tek bir kadına bağlı kalamam." Bana yüzsüz ve kötü kalpli, ailemin adına sürülmüş bir leke olduğumu söyledi. Beni küçük düşürdü, Ceyda'yla aldattı ve karısı olmak istiyorsam ilişkilerini kabul etmemi istedi. Zalimliği, herkesin içinde bana tokat atana ve hatta düğün günümde beni bıçaklamaya çalışana kadar tırmandı. Geçen hayatımda bu körü körüne bağlılık beni sefil bir evliliğe sürüklemişti. Beni yavaş yavaş zehirlemişti ve ben tek başıma can verirken, o üvey kardeşimle mutlu mesut yaşamıştı. Ama gözlerimi tekrar açtığımda, o partiye geri dönmüştüm, tam da hediyemi başkasına vermesinden saniyeler öncesine. Bu sefer gerçeği biliyordum. Ve onu seçmeyeceğimi de biliyordum.