rız.” Direktörün sesi hattın diğer ucunda sıcaktı. “Ama koşulları anl

olan şeydi. Kaybolacak bir yer. Son

liriz,” diye söz verdi. “Sadece

kluğumu delen umut benzeri bir

uca eve sürdüm. Evimize.

tesk bir parodiye dönüşmüş bir hayat. Tezgahta bir çift uyumlu kahve kupası. Şöminenin üzerinde dü

girenler oldu, torbanın dibinde paramparça oldular. Fotoğraf çerçevesi onu takip etti, camı çatladı. İkimizin olduğu her fotoğrafı çe

ldırım kenarına sürükledim, içimi

kıyafetlerim. Bana ait olan her şey. Bir nakliye şirketinin onlar

ece eve

k çantasını bıraktı ve beni bir kucaklamayla kendine ç

özledim,” diye m

tlı parfüm kokusunu alabiliyordum. Tek görebildiğim, o bebeği t

si soldu, yerini endişeli bir ifade

dedim, ses

ından bir dizi hediye paketi çıkardı.

nede sürdüğü kokunun aynısıydı. Üniversitedeyken doğum günüm için bana hediye ettiği, içindeki bir bileşene karşı şiddetli alerjim olduğunu unuttuğu kokunun ayn

tmu

unu nasıl yapabildiğini sormak istedim.

im sertti. “Bir bebek istiyo

r maskesi. “Bunu konuştuk. Şirket yeni bir girişim başla

şekilde duyabiliyordum – hattın diğer ucunda Hande’n

k istemiyordu. Aşkı, geleceği, a

ı gibi hissettiren bir jest. “İş,” dedi

na binip hızla uza

num bir bildirimle titredi. Tanımadığım bir isimden

tiğimiz bir restoranda, bir atlıkarıncada çekilmiş fotoğrafları. Ve resimlerin altında, tanıdığım insanlardan

sel bir darbe olarak kendini gösterdi. Öne doğru sarsıld

Bir doktor olarak belirtileri biliyordum. Zihnimde hem bir m

eve g

ttim. Güvendiğim bir meslektaşı

, gülümserken gözleri

ssedemediğim bir neşeyle parlayan