Kurtarıcım, Saplantım

Boran Atahan'dan vazgeçmeye karar verdikten on sekiz gün sonra, Ceyda Arsoy beline kadar uzanan saçlarını kesti ve babasını arayarak İzmir'e taşınıp Ege Üniversitesi'ne gideceğini bildirdi. Babası şaşkınlıkla bu ani değişikliğin sebebini sordu, ona her zaman Boran'ın yanında kalmak için nasıl direndiğini hatırlattı. Ceyda zoraki bir kahkaha atarak acı gerçeği açıkladı: Boran evleniyordu ve o, yani üvey kardeşi, artık ona yapışıp kalamazdı. O gece, üniversiteye kabul edildiğini Boran'a söylemeye çalıştı, ama nişanlısı Kloé Erbil neşeli bir telefonla araya girdi ve Boran'ın Kloé'ye söylediği şefkatli sözler, Ceyda'nın kalbine birer kor gibi düştü. Bir zamanlar o şefkatin sadece kendisine ait olduğunu, Boran'ın onu nasıl koruduğunu ve ona olan aşkını bir günlüğe ve bir aşk mektubuna nasıl döktüğünü hatırladı. Ama Boran mektubu görünce çıldırmış, "Ben senin abinim!" diye bağırarak mektubu yırtıp atmıştı. Boran kapıyı çarpıp gitmiş, Ceyda'yı yırtık parçaları özenle bir araya getirmeye çalışırken yalnız bırakmıştı. Ancak aşkı ölmemişti, Boran eve Kloé'yi getirip ona "Yengen de," dediğinde bile. Şimdi anlamıştı. O yangını kendi kendine söndürmek zorundaydı. Boran'ı kalbinden söküp atmalıydı.

Kaderimin bana yazdığı eşim, Alfa Aras, aşkımızı Ay Tanrıçası'nın kutsadığı bir masal olarak adlandırırdı. Ama masallar yalandır. Onun masalının, herkesin önünde "kraliçem" diye seslendiği hamile bir metresi olduğunu keşfettim. O kadın, Aras'ın bana verdiği kutsal Eşleşme kolyesini takarak bana selfieler gönderirken, sürümüz fısıltıyla benim sadece "soy sorunu" olduğumu, gerçek varis doğduktan sonra halledileceğimi konuşuyordu. Bu yüzden evlilik yıldönümümüzde ona bir hediye verdim. İçinde boşanma belgeleri ve resmi Reddedişim vardı. Sonra da ortadan kayboldum.

Ölüyordum. Hem bedenen hem de ruhen iflas etmiştim. Hava Kuvvetleri'nin gözbebeği Binbaşı karımın ödül almasını izliyordum. Onun kariyeri ve kızımız Lale için feda ettiğim onca yıl, bana her şeyime mal olmuştu. Kader, birliğinin psikoloğu Dr. Vural'ı "sırdaşı" olarak övdü, beni tamamen görmezden geldi. Sonra Lale'nin yatağımın başında kanımı donduran fısıltısı geldi: "Annemle Dr. Vural ne kadar da yakışıyorlar. Belki de artık kendini bıraksan iyi olur. Böylece annem sonunda onunla mutlu olabilir." Kalbim daha fazla dayanamadı. Karanlık. Sapasağlam ve genç bir şekilde, 20 yıl öncesine, 1993'e dönmüş olarak aniden uyandım. İkinci bir şans! Ama ihanet zihnimde tekrar tekrar canlandı. Kader, Grönland görevini Vural ile planlıyordu. Kısa süre sonra, henüz altı yaşındaki Lale, Vural'a yapışıp, "Dr. Vural benim yeni babam olabilir mi?" diye sordu. Dünyam başıma yıkıldı. İhanetler art arda geldi. Okulda Lale, Vural'ı herkesin içinde "Babam" diye tanıştırdı. En son darbe ise Lale'nin (Vural'ın ihmali yüzünden) düşmesinden sonra söylediği yalandı: "Babamın suçuydu! Dr. Vural beni kurtardı!" Kader öfkeyle kükredi: "Bunu kasten yaptın! Sen bir zavallısın!" Bu, soğuk ve planlı bir şekilde hayatımdan silinmemdi. Geçmişte çektiğim acı, kararımı pekiştirdi. "Peki," dedim duygusuzca, "O zaman Dr. Vural onun babası olsun." Doğruca adliyeye gidip boşanma davası açtım. Tanıdıkları o paspas adam artık yoktu. Jet pilotu olmayı hayal eden adam sonunda uçuyordu. Bu sefer, *kendi* hayatımı geri alacaktım.

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Sonunda yapmıştım. İstifa mektubum, Hakan Bey'in o pahalı maun masasının üzerine resmen konmuş, Arda Soykan'ın gizli kaçamağı olduğum yıllara acımasız bir nokta koymuştu. Ama özgürlük anlık bir histi. Arda'nın nişanlısı ve benim celladım olan Selin, elinde silah gibi tuttuğu eski, çocuksu bir çizimimle beni Arda'nın Bebek'teki çatı katı dairesine çağırdı ve suratıma okkalı bir tokat patlattı. Arda geldiğinde ise beni savunmak yerine, Selin'in o mükemmel, parlak timsah gözyaşlarını sildi ve beni "hiçbir anlam ifade etmeyen" biri olarak bir kenara attı. Sadece "bir deşarj" olduğumu söyledi. Bundan cesaret alan Selin, mimari hayallerimi – toplum merkezleri için yaptığım tasarımları – içinde barındıran portfolyomu kaptı, hepsini yere saçtı ve üzerlerine doğrudan kırmızı şarap dökerek geleceğimi kızıla boyadı. Arda ise ayağımın dibine bir tomar para fırlattı. Sesi dümdüzdü: "Kuru temizleme için. Şimdi defol." İstanbul'un aniden bastıran sağanağının altında, sevdiğim adam için bu kadar değersiz olmanın verdiği kahredici aşağılanmayı beynime çakan her bir yağmur damlasıyla sarsıla sarsıla yürüyordum. Benim o saf dünyamın merkezindeki adam, onurumun ve hayallerimin şarapta boğuluşunu nasıl izleyebilir, sonra da sanki kırık bir eşyaymışım gibi önüme para atabilirdi? Ama o en derin umutsuzluk anında, içimde bir şeyler koptu. Onların bir kenara atılmış oyuncağı, duygusal kum torbası olmaktan bıkmıştım. Ne pahasına olursa olsun ortadan kaybolacak ve huzurumun satılık olmadığı bir hayatı yeniden inşa edecektim.

Üç yıl boyunca Bayan Aslı Karahan'dım; bu unvan, kendi lüks evimde bir hayalet olmaktan başka bir anlama gelmiyordu. Mimar kocam Hakan, evliliğimizi bir sır olarak sakladı; kalbi bir başkasına aitken bu evlilik sadece bir formaliteydi. Yıkıcı gerçek, gizli bir odada ortaya çıktı: çocukluk aşkı, "tek gerçek aşkı" Ece'nin portreleriyle dolu bir tapınak. Ben bir eş değildim; sadece bir yer tutucuydum, o dönene kadar yatağını ısıtan biriydim. Ece, Hakan'ın şirketine yeniden katıldığında, Hakan'ın neşesi elle tutulur cinstendi ve beni ihmal edişi artık tamdı. Sonsuz geceler boyunca onun yanında kaldı, beni görünmez kıldı, aşkımı karşılıksız bıraktı, varlığımı yok saydı. Nasıl bu kadar kör, bu kadar aptal olabilirdim de üç yılımı bana kibar bir kayıtsızlıktan başka bir şey sunamayan bir adama harcayabilirdim? Acı sadece onun ihaneti değildi; kendi kendime açtığım bir yaraydı, ruhumun yavaş yavaş erimesiydi. Bu yüzden çaresiz bir plan yaptım; özgürlüğümü kazanmak için dikkatle tasarlanmış bir aldatmaca. Onun imzasını boş bir kağıda alacaktım ve sonra asıl iş başlayacaktı. Kamuoyundaki imajı ve Ece'ye olan ölümsüz bağlılığıyla o kadar meşguldü ki, neye uğradığını bile anlamayacaktı. Beni hiç gerçekten görmese bile, beni serbest bırakacaktı.

Kocam duştaydı, suyun sesi sabahlarımızın tanıdık ritmiydi. Beş yıldır mükemmel olduğunu sandığım evliliğimizin küçük bir ritüeli olarak kahve fincanını masasına bırakıyordum. O sırada dizüstü bilgisayarında bir e-posta bildirimi belirdi: "Leo Arslan'ın Vaftiz Törenine Davetlisiniz." Bizim soyadımız. Gönderen: Selin Soykan, bir sosyal medya fenomeni. İçime buz gibi bir korku oturdu. Bu, varlığından haberdar olmadığım oğlunun davetiyesiydi. Gölgede saklanarak kiliseye gittim ve onu, esmer saçları ve gözleriyle tıpkı kendisine benzeyen bir bebeği tutarken gördüm. Anne Selin Soykan, tam bir aile saadeti tablosu çizerek omzuna yaslanmıştı. Bir aile gibi görünüyorlardı. Mükemmel, mutlu bir aile. Dünyam başıma yıkıldı. İş baskısını bahane ederek benimle bebek sahibi olmayı reddedişini hatırladım. Tüm o iş seyahatleri, geç saatlere kadar süren mesailer... Hepsi onlarla mı geçirilmişti? Yalan söylemek onun için ne kadar da kolaydı. Nasıl bu kadar kör olabilmiştim? Onun için ertelediğim prestijli bir program olan Milano Tasarım Bursu'nu aradım. Sesim ürkütücü bir şekilde sakindi. "Bursu kabul etmek istiyorum," dedim. "Hemen yola çıkabilirim."

Evlilik yıldönümü gününde, Coşkun'un metresi Aylin'i uyuşturdu ve Aylin kendini bir yabancının yatağında buldu. Bir gecede Aylin masumiyetini kaybederken, Coşkun'un sevgilisi karnında onun çocuğunu taşıyordu. Kalbi kırık ve aşağılanmış hisseden Aylin, boşanma talebinde bulundu; ancak Coşkun bunu yine sıradan bir kapris olarak gördü. Nihayet yolları ayrıldığında, Aylin herkesin arayıp hayran kaldığı ünlü bir sanatçı oldu. Pişmanlık içinde kıvranan Coşkun, barışma umuduyla Aylin'in kapısına dayandı. Ancak onu nüfuzlu bir iş adamının kollarında buldu. "Haydi! Baldızınla tanış. "

Tutku bir kılıç kadar keskin olsaydı, ilk karşılaştıklarında onu sessizce yere serilmiş, kanlar içinde bırakırdı. Hayatını tehlike ve haz üzerine inşa etmiş, pervasızlığı bir zırh gibi kuşanmıştı. Bir kadının onu bu zırhı çıkarmaya zorlayacağını asla düşünmemişti. Gerçekler yalanlarla saklansa da, artık çok geçti. Oyunun içine çoktan çekilmiş ve bu tehlikeli oyuncuya zaten kendini kaptırmıştı.

Aşk güzel bir şeydir derler, ama bu tam olarak doğru değildi. İyi hayatının neden birdenbire bu kadar berbat hale geldiğini anlayamayan Gianna için öyle değildi. Kürtaj olduktan sonra şekli bozuldu. Kariyeri ve itibarı bu yüzden yerle bir olmuştu. Gianna'nın mükemmel hayatı, Elliot ile tanıştıktan sonra kötüye gitmeye başladı. O şeytan oğlu şeytan bir anda ortaya çıktı ve onun ayaklarını yerden kesti. Çok geçmeden kalbini paramparça etti. Hayatı altüst olmuştu, ama o kayıplara karışmıştı. Aşk kesinlikle Gianna için değildi!

Adım Aslı Karahan'dı. Ve dünyanın zirvesindeydim. Üniversiteden mezun oluyordum, Türkiye'nin en büyük gazetelerinden birinde prestijli bir staj beni bekliyordu ve güçlü, çekici bir mirasçı olan Arda Soykan'a delicesine aşıktım. Hayatım mükemmeldi. Adeta bir peri masalı. Sonra, mezuniyet partimde Arda ışıkları kararttı. İkimizin özel fotoğraflarını ve videolarını dev bir ekrana yansıttı. Dünyam başıma yıkıldı. Yüzündeki zalim gülümseme silinirken, her şeyin bir intikam olduğunu duyurdu. Gazeteci olan babamın, bir ifşa haberiyle ilk aşkı Selin'i mahvettiğini, onu bitkisel hayata soktuğunu iddia etti. O gece babam kalp krizinden öldü. Annem haftalar sonra onu takip etti. Stajım buhar olup uçtu. Toplumdan dışlandım. Ve Arda'nın çocuğuna hamileydim. Beş yıl sonra, kızım Lale agresif bir lösemiye yakalandı. Çaresizlik içinde, sırf Lale'nin tedavi masraflarını karşılayabilmek için Arda'nın kişisel asistanı oldum, onun ve Selin'in bitmek bilmeyen işkencelerine, hatta cinsel sömürüsüne katlandım. Babamın mezarını bile talan etti. Böyle bir canavarı nasıl sevebilmiştim? Bir adam, masum bir aileye nasıl bu kadar bitmek bilmeyen, hesaplanmış bir acı çektirebilirdi? Onun bu sapkın intikam oyununda sadece bir piyondum, benim olmayan bir 'günahın' bedelini ödüyordum. Aşağılanma, çaresizlik, kahreden adaletsizlik boğucuydu. Lale ölürken, onun son umudunu finanse etmek için yüksek riskli bir tıbbi deneye girdim, öleceğimi bile bile. Ve öldüm. Sonra uyandım. Her şeyin mahvolmasından bir gün önceydi. Ve Arda da öyle.

Basit bir asistan olarak, gecenin bir yarısında CEO'ya yetişkin filmleri paylaşmasını talep eden bir mesaj göndermek cesurca bir hareketti. Beklenildiği gibi, Bahar hiçbir film almadı. Ancak CEO'nun yanıtı şöyle oldu: "Paylaşacak filmim yok ama canlı bir demonstrasyon sunabilirim." Tutku dolu bir gecenin ardından Bahar işini kaybedeceğinden emindi. Fakat patronu ona şöyle bir teklifle geldi: "Benimle evlen. Lütfen bunu düşün." "Bay Bayraktar, şaka yapıyorsunuz, değil mi?"