Kocanın Cesedi, İntikamı

Boran Atahan'dan vazgeçmeye karar verdikten on sekiz gün sonra, Ceyda Arsoy beline kadar uzanan saçlarını kesti ve babasını arayarak İzmir'e taşınıp Ege Üniversitesi'ne gideceğini bildirdi. Babası şaşkınlıkla bu ani değişikliğin sebebini sordu, ona her zaman Boran'ın yanında kalmak için nasıl direndiğini hatırlattı. Ceyda zoraki bir kahkaha atarak acı gerçeği açıkladı: Boran evleniyordu ve o, yani üvey kardeşi, artık ona yapışıp kalamazdı. O gece, üniversiteye kabul edildiğini Boran'a söylemeye çalıştı, ama nişanlısı Kloé Erbil neşeli bir telefonla araya girdi ve Boran'ın Kloé'ye söylediği şefkatli sözler, Ceyda'nın kalbine birer kor gibi düştü. Bir zamanlar o şefkatin sadece kendisine ait olduğunu, Boran'ın onu nasıl koruduğunu ve ona olan aşkını bir günlüğe ve bir aşk mektubuna nasıl döktüğünü hatırladı. Ama Boran mektubu görünce çıldırmış, "Ben senin abinim!" diye bağırarak mektubu yırtıp atmıştı. Boran kapıyı çarpıp gitmiş, Ceyda'yı yırtık parçaları özenle bir araya getirmeye çalışırken yalnız bırakmıştı. Ancak aşkı ölmemişti, Boran eve Kloé'yi getirip ona "Yengen de," dediğinde bile. Şimdi anlamıştı. O yangını kendi kendine söndürmek zorundaydı. Boran'ı kalbinden söküp atmalıydı.

Kaderimin bana yazdığı eşim, Alfa Aras, aşkımızı Ay Tanrıçası'nın kutsadığı bir masal olarak adlandırırdı. Ama masallar yalandır. Onun masalının, herkesin önünde "kraliçem" diye seslendiği hamile bir metresi olduğunu keşfettim. O kadın, Aras'ın bana verdiği kutsal Eşleşme kolyesini takarak bana selfieler gönderirken, sürümüz fısıltıyla benim sadece "soy sorunu" olduğumu, gerçek varis doğduktan sonra halledileceğimi konuşuyordu. Bu yüzden evlilik yıldönümümüzde ona bir hediye verdim. İçinde boşanma belgeleri ve resmi Reddedişim vardı. Sonra da ortadan kayboldum.

Ölüyordum. Hem bedenen hem de ruhen iflas etmiştim. Hava Kuvvetleri'nin gözbebeği Binbaşı karımın ödül almasını izliyordum. Onun kariyeri ve kızımız Lale için feda ettiğim onca yıl, bana her şeyime mal olmuştu. Kader, birliğinin psikoloğu Dr. Vural'ı "sırdaşı" olarak övdü, beni tamamen görmezden geldi. Sonra Lale'nin yatağımın başında kanımı donduran fısıltısı geldi: "Annemle Dr. Vural ne kadar da yakışıyorlar. Belki de artık kendini bıraksan iyi olur. Böylece annem sonunda onunla mutlu olabilir." Kalbim daha fazla dayanamadı. Karanlık. Sapasağlam ve genç bir şekilde, 20 yıl öncesine, 1993'e dönmüş olarak aniden uyandım. İkinci bir şans! Ama ihanet zihnimde tekrar tekrar canlandı. Kader, Grönland görevini Vural ile planlıyordu. Kısa süre sonra, henüz altı yaşındaki Lale, Vural'a yapışıp, "Dr. Vural benim yeni babam olabilir mi?" diye sordu. Dünyam başıma yıkıldı. İhanetler art arda geldi. Okulda Lale, Vural'ı herkesin içinde "Babam" diye tanıştırdı. En son darbe ise Lale'nin (Vural'ın ihmali yüzünden) düşmesinden sonra söylediği yalandı: "Babamın suçuydu! Dr. Vural beni kurtardı!" Kader öfkeyle kükredi: "Bunu kasten yaptın! Sen bir zavallısın!" Bu, soğuk ve planlı bir şekilde hayatımdan silinmemdi. Geçmişte çektiğim acı, kararımı pekiştirdi. "Peki," dedim duygusuzca, "O zaman Dr. Vural onun babası olsun." Doğruca adliyeye gidip boşanma davası açtım. Tanıdıkları o paspas adam artık yoktu. Jet pilotu olmayı hayal eden adam sonunda uçuyordu. Bu sefer, *kendi* hayatımı geri alacaktım.

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Sonunda yapmıştım. İstifa mektubum, Hakan Bey'in o pahalı maun masasının üzerine resmen konmuş, Arda Soykan'ın gizli kaçamağı olduğum yıllara acımasız bir nokta koymuştu. Ama özgürlük anlık bir histi. Arda'nın nişanlısı ve benim celladım olan Selin, elinde silah gibi tuttuğu eski, çocuksu bir çizimimle beni Arda'nın Bebek'teki çatı katı dairesine çağırdı ve suratıma okkalı bir tokat patlattı. Arda geldiğinde ise beni savunmak yerine, Selin'in o mükemmel, parlak timsah gözyaşlarını sildi ve beni "hiçbir anlam ifade etmeyen" biri olarak bir kenara attı. Sadece "bir deşarj" olduğumu söyledi. Bundan cesaret alan Selin, mimari hayallerimi – toplum merkezleri için yaptığım tasarımları – içinde barındıran portfolyomu kaptı, hepsini yere saçtı ve üzerlerine doğrudan kırmızı şarap dökerek geleceğimi kızıla boyadı. Arda ise ayağımın dibine bir tomar para fırlattı. Sesi dümdüzdü: "Kuru temizleme için. Şimdi defol." İstanbul'un aniden bastıran sağanağının altında, sevdiğim adam için bu kadar değersiz olmanın verdiği kahredici aşağılanmayı beynime çakan her bir yağmur damlasıyla sarsıla sarsıla yürüyordum. Benim o saf dünyamın merkezindeki adam, onurumun ve hayallerimin şarapta boğuluşunu nasıl izleyebilir, sonra da sanki kırık bir eşyaymışım gibi önüme para atabilirdi? Ama o en derin umutsuzluk anında, içimde bir şeyler koptu. Onların bir kenara atılmış oyuncağı, duygusal kum torbası olmaktan bıkmıştım. Ne pahasına olursa olsun ortadan kaybolacak ve huzurumun satılık olmadığı bir hayatı yeniden inşa edecektim.

Üç yıl boyunca Bayan Aslı Karahan'dım; bu unvan, kendi lüks evimde bir hayalet olmaktan başka bir anlama gelmiyordu. Mimar kocam Hakan, evliliğimizi bir sır olarak sakladı; kalbi bir başkasına aitken bu evlilik sadece bir formaliteydi. Yıkıcı gerçek, gizli bir odada ortaya çıktı: çocukluk aşkı, "tek gerçek aşkı" Ece'nin portreleriyle dolu bir tapınak. Ben bir eş değildim; sadece bir yer tutucuydum, o dönene kadar yatağını ısıtan biriydim. Ece, Hakan'ın şirketine yeniden katıldığında, Hakan'ın neşesi elle tutulur cinstendi ve beni ihmal edişi artık tamdı. Sonsuz geceler boyunca onun yanında kaldı, beni görünmez kıldı, aşkımı karşılıksız bıraktı, varlığımı yok saydı. Nasıl bu kadar kör, bu kadar aptal olabilirdim de üç yılımı bana kibar bir kayıtsızlıktan başka bir şey sunamayan bir adama harcayabilirdim? Acı sadece onun ihaneti değildi; kendi kendime açtığım bir yaraydı, ruhumun yavaş yavaş erimesiydi. Bu yüzden çaresiz bir plan yaptım; özgürlüğümü kazanmak için dikkatle tasarlanmış bir aldatmaca. Onun imzasını boş bir kağıda alacaktım ve sonra asıl iş başlayacaktı. Kamuoyundaki imajı ve Ece'ye olan ölümsüz bağlılığıyla o kadar meşguldü ki, neye uğradığını bile anlamayacaktı. Beni hiç gerçekten görmese bile, beni serbest bırakacaktı.

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Kaderimin bana yazdığı eşim, Alfa Aras, aşkımızı Ay Tanrıçası'nın kutsadığı bir masal olarak adlandırırdı. Ama masallar yalandır. Onun masalının, herkesin önünde "kraliçem" diye seslendiği hamile bir metresi olduğunu keşfettim. O kadın, Aras'ın bana verdiği kutsal Eşleşme kolyesini takarak bana selfieler gönderirken, sürümüz fısıltıyla benim sadece "soy sorunu" olduğumu, gerçek varis doğduktan sonra halledileceğimi konuşuyordu. Bu yüzden evlilik yıldönümümüzde ona bir hediye verdim. İçinde boşanma belgeleri ve resmi Reddedişim vardı. Sonra da ortadan kayboldum.

Ölüyordum. Hem bedenen hem de ruhen iflas etmiştim. Hava Kuvvetleri'nin gözbebeği Binbaşı karımın ödül almasını izliyordum. Onun kariyeri ve kızımız Lale için feda ettiğim onca yıl, bana her şeyime mal olmuştu. Kader, birliğinin psikoloğu Dr. Vural'ı "sırdaşı" olarak övdü, beni tamamen görmezden geldi. Sonra Lale'nin yatağımın başında kanımı donduran fısıltısı geldi: "Annemle Dr. Vural ne kadar da yakışıyorlar. Belki de artık kendini bıraksan iyi olur. Böylece annem sonunda onunla mutlu olabilir." Kalbim daha fazla dayanamadı. Karanlık. Sapasağlam ve genç bir şekilde, 20 yıl öncesine, 1993'e dönmüş olarak aniden uyandım. İkinci bir şans! Ama ihanet zihnimde tekrar tekrar canlandı. Kader, Grönland görevini Vural ile planlıyordu. Kısa süre sonra, henüz altı yaşındaki Lale, Vural'a yapışıp, "Dr. Vural benim yeni babam olabilir mi?" diye sordu. Dünyam başıma yıkıldı. İhanetler art arda geldi. Okulda Lale, Vural'ı herkesin içinde "Babam" diye tanıştırdı. En son darbe ise Lale'nin (Vural'ın ihmali yüzünden) düşmesinden sonra söylediği yalandı: "Babamın suçuydu! Dr. Vural beni kurtardı!" Kader öfkeyle kükredi: "Bunu kasten yaptın! Sen bir zavallısın!" Bu, soğuk ve planlı bir şekilde hayatımdan silinmemdi. Geçmişte çektiğim acı, kararımı pekiştirdi. "Peki," dedim duygusuzca, "O zaman Dr. Vural onun babası olsun." Doğruca adliyeye gidip boşanma davası açtım. Tanıdıkları o paspas adam artık yoktu. Jet pilotu olmayı hayal eden adam sonunda uçuyordu. Bu sefer, *kendi* hayatımı geri alacaktım.

Ailemin Soykanlara bir borcu vardı; hayatlarımıza görünmez bir mürekkeple kazınmış derin bir borç. Yıllar önce, bir zamanlar kahramanım gibi gördüğüm Turgut Soykan’ın oğlu Arda’ya kemik iliği bile bağışlamıştım. Bu, beni onların dünyasına daha da derinden bağlayan küçük bir geri ödeme gibiydi. Sonra Arda bana geldi, yakışıklı yüzüne endişe kazınmıştı. "Aslı," dedi yalvarırcasına, "Mesele Beren. Böbrekleri iflas ediyor. Ve sen tam uyumlusun." Benden bir parçamı daha istiyordu. O boğucu anda, zihnime acımasız bir görüntü saplandı: Beren ölüyordu, Arda’nın korkunç öfkesi hayatımı sistemli bir şekilde mahvediyor ve her şey onun planlı intikamının bir sonucu olan şüpheli ölümümle son buluyordu. Bu korkunç önsezinin dehşeti, içimdeki son saflık kırıntısını da söküp attı. Hayatını kurtardığım, ailesi benim ailemi kurtaran adam nasıl bu kadar canavarca bir kötülüğe sahip olabilirdi? Hayatta kalmak tek düşüncem haline geldi. Ona baktım; bir kahraman değil, potansiyel bir yok ediciydi. "Pekala, Arda," dedim, sesim şaşırtıcı derecede soğukkanlıydı. "Yapacağım. Ama şartlarım var. Bu son geri ödeme olacak. Tüm bağların tamamen koparılması için yasal olarak bağlayıcı bir sözleşme ve tamamen ortadan kaybolmam için yüklü bir miktar para. Benim özgürlük biletim."

Beş yıldır sevdiğim adam Arda'yla düğünümüze haftalar kalmıştı. Geleceğimiz için her şey hazırdı, birlikte kuracağımız hayat mükemmel bir şekilde planlanmıştı. Sonra o telefon geldi: Arda'nın lise aşkı Ceyda, ağır bir hafıza kaybıyla bulunmuştu ve hâlâ kendini Arda'nın sevgilisi sanıyordu. Arda düğünümüzü erteledi, benden abisi Levent'in kız arkadaşı rolünü oynamamı istedi, bunun "Ceyda'nın iyiliği için" olduğunu söyledi. Onu, geçmişlerini yeniden yaşarken sessiz bir azap içinde izledim. Eskiden bana yönelen her sevgi dolu hareketi artık Ceyda içindi. Ceyda'nın Instagram'ı, her yerde #GerçekAşk etiketiyle parlayan, "yeniden alevlenen" aşklarının halka açık bir mabedine dönüştü. Bu çileye bir son vermek umuduyla Ceyda için çığır açan bir klinik bile buldum ama Arda bunu umursamadı. Sonra onu duydum: Ben sadece bir "emanetçiydim", bekleyecek "anlayışlı bir kızdım", çünkü "gidecek başka yerim yoktu". Hayatımın beş yılı, aşkım, sadakatim, tek kullanımlık bir rahatlığa indirgenmişti. Bu soğuk, hesaplı ihanet nefesimi kesti. Kapana kısıldığımı, beni istediği gibi kullanıp sonra minnettarlık bekleyerek bana dönebileceğini sanıyordu. Hislerim uyuşmuş bir halde, sendeledim. Ve sonra, Arda'nın sessiz abisi Levent'le tanıştım. "Evlenmem gerekiyor, Levent. Biriyle. Hemen." Kelimeler ağzımdan dökülüverdi. Sessizce her şeyi izlemiş olan Levent cevap verdi: "Peki ya seninle evleneceğimi söylesem, Eda? Gerçekten." İçimde acıdan ve şiddetli bir hesaplaşma arzusundan beslenen tehlikeli, umutsuz bir plan alevlendi. "Tamam, Levent," dedim, sesim yeni bir kararlılıkla sertleşmişti. "Ama şartlarım var: Arda sağdıcın olacak ve beni nikah masasına o götürecek." Maskeli balo başlamak üzereydi ama artık benim şartlarımla oynanacaktı. Ve Arda'nın, gelinin aslında ben olduğumdan haberi bile yoktu.

Dışarıdaki yağmur, Boğaz'daki devasa, bomboş yalıdaki ruhumun ayazını yansıtıyordu sanki. Hem vasim hem de sevdiğim adam olan Demir'in benden nasıl uzaklaştığının sürekli bir hatırlatıcısıydı. Doğum günümün arifesinde eve döndü, tüm dileklerimi hiçe saydı ve çizimlerimi acımasızca eleştirdi. Sözleri artık alıştığım bir sızıydı. Onun soğuk yargıları beni sersemletmişken, hastaneden bir telefon geldi: ileri evre pankreas kanseri. O dipsiz sessizlikte, deneysel bir kriyojenik program şeklinde bir umut ışığı belirdi. Gelecekteki bir tedavi için ne kadar küçük olursa olsun bir şans. Ama bu çaresiz ve gizli seçimim, "tabut benzeri uyku kapsülümün" broşürleri salonun zeminine saçıldığında acımasızca ortaya çıktı. Korkunç sırrım, Demir'e ve onun göz alıcı nişanlısı, "hastalıklı projelerimle" alay eden Selin Turan'a ifşa olmuştu. Zaten mesafeli olan Demir, dikkat çekmek için dramatik bir oyun sahnelediğime inanarak öfkeyle patladı. Yerimi gasp eden o sinsi sosyetik güzel Selin, aldatmacayı pekiştirmek için bir yalan ağı ördü. Tıbbi kayıtlarımı taklit etti, Demir'in zihnine şüphe tohumları ekti ve onun, sempati toplamak için ölümcül bir hastalık uyduran manipülatif bir yalancı olduğuma dair inancını doğruladı. Demir'in öfkesi ve tiksintisi, son ve ezici darbeydi. Beni uzun zamandır yaşadığım odamdan sürgün etti, küçümsemesi ağır bir pelerin gibi üzerime çöktü. Gerçeği nasıl göremezdi? Bir zamanlar koruyucum, tüm dünyam olan adam, şimdi nasıl olur da benim aşağılık, sapkın bir canavar olduğuma inanırdı? Bu adaletsizlik içimi yaktı, kederimi sessiz, buz gibi bir kararlılığa dönüştürdü. Uğruna savaşacak hiçbir şeyim kalmamışken ve dünya umuttan arınmışken, Derin Mavi Projesi'ndeki yerimi onayladım: derin denizde kriyojenik koruma. Tarih 12 Aralık olarak belirlendi. Benim doğum günüm ve onun düğün günü. Sessizce ve kalıcı olarak ortadan kaybolacaktım. Onu, benim hayatımı paramparça eden o derin yalandan habersiz, yeni hayatıyla baş başa bırakacaktım.