Sözleşmeli Eşten Küresel İkona

Boran Atahan'dan vazgeçmeye karar verdikten on sekiz gün sonra, Ceyda Arsoy beline kadar uzanan saçlarını kesti ve babasını arayarak İzmir'e taşınıp Ege Üniversitesi'ne gideceğini bildirdi. Babası şaşkınlıkla bu ani değişikliğin sebebini sordu, ona her zaman Boran'ın yanında kalmak için nasıl direndiğini hatırlattı. Ceyda zoraki bir kahkaha atarak acı gerçeği açıkladı: Boran evleniyordu ve o, yani üvey kardeşi, artık ona yapışıp kalamazdı. O gece, üniversiteye kabul edildiğini Boran'a söylemeye çalıştı, ama nişanlısı Kloé Erbil neşeli bir telefonla araya girdi ve Boran'ın Kloé'ye söylediği şefkatli sözler, Ceyda'nın kalbine birer kor gibi düştü. Bir zamanlar o şefkatin sadece kendisine ait olduğunu, Boran'ın onu nasıl koruduğunu ve ona olan aşkını bir günlüğe ve bir aşk mektubuna nasıl döktüğünü hatırladı. Ama Boran mektubu görünce çıldırmış, "Ben senin abinim!" diye bağırarak mektubu yırtıp atmıştı. Boran kapıyı çarpıp gitmiş, Ceyda'yı yırtık parçaları özenle bir araya getirmeye çalışırken yalnız bırakmıştı. Ancak aşkı ölmemişti, Boran eve Kloé'yi getirip ona "Yengen de," dediğinde bile. Şimdi anlamıştı. O yangını kendi kendine söndürmek zorundaydı. Boran'ı kalbinden söküp atmalıydı.

Kaderimin bana yazdığı eşim, Alfa Aras, aşkımızı Ay Tanrıçası'nın kutsadığı bir masal olarak adlandırırdı. Ama masallar yalandır. Onun masalının, herkesin önünde "kraliçem" diye seslendiği hamile bir metresi olduğunu keşfettim. O kadın, Aras'ın bana verdiği kutsal Eşleşme kolyesini takarak bana selfieler gönderirken, sürümüz fısıltıyla benim sadece "soy sorunu" olduğumu, gerçek varis doğduktan sonra halledileceğimi konuşuyordu. Bu yüzden evlilik yıldönümümüzde ona bir hediye verdim. İçinde boşanma belgeleri ve resmi Reddedişim vardı. Sonra da ortadan kayboldum.

Ölüyordum. Hem bedenen hem de ruhen iflas etmiştim. Hava Kuvvetleri'nin gözbebeği Binbaşı karımın ödül almasını izliyordum. Onun kariyeri ve kızımız Lale için feda ettiğim onca yıl, bana her şeyime mal olmuştu. Kader, birliğinin psikoloğu Dr. Vural'ı "sırdaşı" olarak övdü, beni tamamen görmezden geldi. Sonra Lale'nin yatağımın başında kanımı donduran fısıltısı geldi: "Annemle Dr. Vural ne kadar da yakışıyorlar. Belki de artık kendini bıraksan iyi olur. Böylece annem sonunda onunla mutlu olabilir." Kalbim daha fazla dayanamadı. Karanlık. Sapasağlam ve genç bir şekilde, 20 yıl öncesine, 1993'e dönmüş olarak aniden uyandım. İkinci bir şans! Ama ihanet zihnimde tekrar tekrar canlandı. Kader, Grönland görevini Vural ile planlıyordu. Kısa süre sonra, henüz altı yaşındaki Lale, Vural'a yapışıp, "Dr. Vural benim yeni babam olabilir mi?" diye sordu. Dünyam başıma yıkıldı. İhanetler art arda geldi. Okulda Lale, Vural'ı herkesin içinde "Babam" diye tanıştırdı. En son darbe ise Lale'nin (Vural'ın ihmali yüzünden) düşmesinden sonra söylediği yalandı: "Babamın suçuydu! Dr. Vural beni kurtardı!" Kader öfkeyle kükredi: "Bunu kasten yaptın! Sen bir zavallısın!" Bu, soğuk ve planlı bir şekilde hayatımdan silinmemdi. Geçmişte çektiğim acı, kararımı pekiştirdi. "Peki," dedim duygusuzca, "O zaman Dr. Vural onun babası olsun." Doğruca adliyeye gidip boşanma davası açtım. Tanıdıkları o paspas adam artık yoktu. Jet pilotu olmayı hayal eden adam sonunda uçuyordu. Bu sefer, *kendi* hayatımı geri alacaktım.

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Sonunda yapmıştım. İstifa mektubum, Hakan Bey'in o pahalı maun masasının üzerine resmen konmuş, Arda Soykan'ın gizli kaçamağı olduğum yıllara acımasız bir nokta koymuştu. Ama özgürlük anlık bir histi. Arda'nın nişanlısı ve benim celladım olan Selin, elinde silah gibi tuttuğu eski, çocuksu bir çizimimle beni Arda'nın Bebek'teki çatı katı dairesine çağırdı ve suratıma okkalı bir tokat patlattı. Arda geldiğinde ise beni savunmak yerine, Selin'in o mükemmel, parlak timsah gözyaşlarını sildi ve beni "hiçbir anlam ifade etmeyen" biri olarak bir kenara attı. Sadece "bir deşarj" olduğumu söyledi. Bundan cesaret alan Selin, mimari hayallerimi – toplum merkezleri için yaptığım tasarımları – içinde barındıran portfolyomu kaptı, hepsini yere saçtı ve üzerlerine doğrudan kırmızı şarap dökerek geleceğimi kızıla boyadı. Arda ise ayağımın dibine bir tomar para fırlattı. Sesi dümdüzdü: "Kuru temizleme için. Şimdi defol." İstanbul'un aniden bastıran sağanağının altında, sevdiğim adam için bu kadar değersiz olmanın verdiği kahredici aşağılanmayı beynime çakan her bir yağmur damlasıyla sarsıla sarsıla yürüyordum. Benim o saf dünyamın merkezindeki adam, onurumun ve hayallerimin şarapta boğuluşunu nasıl izleyebilir, sonra da sanki kırık bir eşyaymışım gibi önüme para atabilirdi? Ama o en derin umutsuzluk anında, içimde bir şeyler koptu. Onların bir kenara atılmış oyuncağı, duygusal kum torbası olmaktan bıkmıştım. Ne pahasına olursa olsun ortadan kaybolacak ve huzurumun satılık olmadığı bir hayatı yeniden inşa edecektim.

Üç yıl boyunca Bayan Aslı Karahan'dım; bu unvan, kendi lüks evimde bir hayalet olmaktan başka bir anlama gelmiyordu. Mimar kocam Hakan, evliliğimizi bir sır olarak sakladı; kalbi bir başkasına aitken bu evlilik sadece bir formaliteydi. Yıkıcı gerçek, gizli bir odada ortaya çıktı: çocukluk aşkı, "tek gerçek aşkı" Ece'nin portreleriyle dolu bir tapınak. Ben bir eş değildim; sadece bir yer tutucuydum, o dönene kadar yatağını ısıtan biriydim. Ece, Hakan'ın şirketine yeniden katıldığında, Hakan'ın neşesi elle tutulur cinstendi ve beni ihmal edişi artık tamdı. Sonsuz geceler boyunca onun yanında kaldı, beni görünmez kıldı, aşkımı karşılıksız bıraktı, varlığımı yok saydı. Nasıl bu kadar kör, bu kadar aptal olabilirdim de üç yılımı bana kibar bir kayıtsızlıktan başka bir şey sunamayan bir adama harcayabilirdim? Acı sadece onun ihaneti değildi; kendi kendime açtığım bir yaraydı, ruhumun yavaş yavaş erimesiydi. Bu yüzden çaresiz bir plan yaptım; özgürlüğümü kazanmak için dikkatle tasarlanmış bir aldatmaca. Onun imzasını boş bir kağıda alacaktım ve sonra asıl iş başlayacaktı. Kamuoyundaki imajı ve Ece'ye olan ölümsüz bağlılığıyla o kadar meşguldü ki, neye uğradığını bile anlamayacaktı. Beni hiç gerçekten görmese bile, beni serbest bırakacaktı.

Babam, potansiyel kocalarım olmaları için yedi zeki yetimi büyüttü. Yıllarca gözüm onlardan sadece birini, soğuk ve mesafeli Demir Polat'ı gördü. Onun bu mesafesinin, sadece kırmam gereken bir duvar olduğuna inandım. Bu inanç dün gece tuzla buz oldu. Onu bahçede, üvey kız kardeşi Ece'yi öperken buldum. Ece, onun isteği üzerine ailemizin himayesine aldığı, benim öz kardeşim gibi davrandığım o narin kızdı. Ama asıl dehşet, kütüphanede diğer altı Bursiyer'in konuşmasına kulak misafiri olduğumda başladı. Benim için rekabet etmiyorlardı. Birlikte çalışıyor, "kazalar" düzenliyor ve Demir'den uzak durmam için benim "aptalca, körü körüne" bağlılığımla alay ediyorlardı. Sadakatleri bana, geleceklerini ellerinde tutan o mirasçıya değildi. Ece'yeydi. Ben kazanılması gereken bir kadın değildim. Yönetilmesi gereken aptal bir yüktüm. Birlikte büyüdüğüm, aileme her şeyini borçlu olan yedi adam bir tarikattı ve o da onların kraliçesiydi. Bu sabah, onların dünyasını yerle bir edecek bir karar vermek için babamın çalışma odasına girdim. Gülümsedi, sonunda Demir'i kazanıp kazanmadığımı sordu. "Hayır, baba," dedim kararlı bir sesle. "Hakan Biçer'le evleniyorum."

Lara, düğün gününde damadın başka bir kadınla kaçmasıyla yalnız başına kaldı. Sinirle, rastgele bir yabancının kolunu tuttu ve "Evlenelim hemen!" diye ilan etti. Bu ani bir karardı ve yeni kocasının kötü şöhretli serseri Alp olduğunu anlaması çok sürmedi. Herkes ona gülüyor, kaçak damat ise gelip barışmayı bile teklif ediyordu. Ama Lara ona küçümseyerek baktı. "Kocam ve ben birbirimize delicesine aşığız!" dedi. Herkes onun kendini kandırdığını düşünüyordu. Sonra Alp'in dünyanın en zengin adamı olduğu ortaya çıktı. Herkesin önünde diz çökerek göz kamaştırıcı bir pırlanta yüzük uzattı. "Sonsuza kadar seninle olmayı dört gözle bekliyorum, hayatım."

Alpha'nın kızı Defne'nin hayatı bir zamanlar mükemmeldi. Ta ki Kaan'la bir gece geçirene kadar. Ay Tanrıçası'nın onu kendi eşi olarak belirlediğine emindi. Ancak bu nefret dolu adam bunu reddetti. Haftalar sonra Defne hamile olduğunu öğrendi. Bu durum, hem onu hem de sevdiklerini utanca boğdu. Sadece kovulmakla kalmadı, babası da tahtı ele geçirmek isteyenler tarafından avlandı. Neyse ki, gizemli Diken Uç Sürüsü sayesinde hayatta kaldı.Beş yıl boyunca Kaan'dan hiçbir haber alamadı. Ta ki bir gün, tehlikeli Gülpınar Kasabası'nda aynı görev için karşılaşana kadar—her ikisi de kendi sürülerinin geleceği için burada gizli bir araştırma yapıyordu. Kaan hâlâ ona soğuk davranıyordu, ancak zaman geçtikçe ona delicesine aşık oldu. Onu terk ettiği için telafi etmeye çalıştı, ama Defne bunu kabul etmeyecekti. Kızını ondan saklamaya ve tamamen kopmaya kararlıydı.Bu sırlarla dolu kasabada ikisinin geleceği ne olacak? Kaan, Defne'nin kalbini kazanıp sevimli kızıyla tanışabilecek mi?Öğrenin!

En güvendiği iki insan, nişanlısı ve en iyi arkadaşı, ona tuzak kurmak için birleşmişti. Her şeyini kaybetti ve sokaklarda kimsesiz bir şekilde can verdi. Ancak bir mucize oldu ve yeniden hayata döndü. Gözlerini açar açmaz, kocasının onu boğmak için üzerine çöktüğünü gördü. Neyse ki, hayatta kaldı. Boşanma belgelerini tereddüt etmeden imzaladı, bu sefil hayatından kurtulmaya kararlıydı. Bu yeni hayatında sürpriz onu bekliyordu: annesinin kendisine muazzam bir miras bıraktığını öğrendi. Tüm kartları yeniden dağıttı, hem kaderini değiştirdi hem de öcünü aldı. Tam kariyeri ve aşkı en parlak dönemindeyken, eski kocası beklenmedik bir şekilde yeniden sahneye çıktı.

Güneşin aydınlattığı anlarda aşkları pırıl pırıl parlar; ayın aydınlattığı gecelerde ise dizgin tanımayan bir tutku alevlenirdi. Ancak Emre, asıl sevdiği kadının ömrünün yalnızca altı ay kaldığını öğrenince, buz gibi bir soğukkanlılıkla Elif'e boşanma belgelerini uzattı ve "Bu sadece görüntüyü kurtarmak için," diye fısıldadı, "O sakinleşince yeniden evleniriz." Elif, sırtı dimdik, yanakları kuru, ama kalbinin sessizce kanadığını hissetti. O göstermelik ayrılık, bir süre sonra kalıcı oldu. Elif, sessizce doğmamış çocuğunun hayatına son verdi ve arkasına bile bakmadan yepyeni bir hayata adım attı. İş işten geçtiğinde Emre çöküş yaşadı. Arabasıyla sokaklarda hızla ilerlerken, bir zamanlar kendi terk ettiği kadının peşini bırakmayı reddediyor, "Lütfen dönüp bir kez olsun bana bak!" diye yalvarıyordu.

Düşünsenize, fakir sandığınız bir adamla evleniyorsunuz ama aslında fakir olmadığını keşfediyorsunuz. Katherine, erkek arkadaşı tarafından terk edildikten sonra ertesi gün başka bir adamla evlenince ne beklemesi gerektiğini bilemedi. Yeni kocası Esteban yakışıklıydı ama Katherine, evlilik hayatının hiç de özel olmayacağını düşünüyordu. Esteban'ın aslında ne kadar yapışkan olduğunu keşfettiğinde bu onun için bir sürpriz oldu. Garip bir şekilde, evlilikten sonra karşılaştığı tüm sorunlar kolayca çözülüyordu. Bir şeyler ters gidiyordu. Şüpheyle sordu, “Esteban, burada neler oluyor?” Esteban omuz silkti ve “Belki de şans seninle,” diye yanıtladı. Katherine buna inandı. Sonuçta, Esteban neredeyse iflasın eşiğindeyken onunla evlenmişti. Ailenin eve ekmek getiren kişi oydu. Mütevazı bir çift olarak yaşamaya devam ettiler. Bu yüzden Katherine'i karşılaşacağı şok için hiçbir şey onu hazırlamamıştı. Fakir kocası o kadar da fakir değildi! Gerçekten bir milyarderin karısı olduğuna inanamıyordu. Şoku hala işlerken, Esteban onu kucakladı ve gülümsedi. "Harika, değil mi?" Katherine'in ona soracak milyonlarca sorusu vardı.