İkinci Evlilik: O Kör Ama Aşık Değil

"Kısırlık nedeniyle ondan boşanmaya ne dersin?"

Kapının dışında duran Rebecca Dixon'ın tüm vücudu üşüyordu. Kayınvalidesinin böyle bir söz söyleyeceğini hiç düşünmemişti. Annesinin kendisinden hoşlandığını sanıyordu.

Kısır mıydı?

Kendisi ve Yosef Swain ticari çıkar sağlamak amacıyla evlendiler. Düğünlerinden bir ay önce Yosef bir araba kazası geçirdi ve bacağından o kadar ciddi bir şekilde yaralandı ki neredeyse bacağının kesilmesi gerekecekti. Herkes Rebecca'yı onunla evlenmemesi konusunda uyarıyordu ama o sözünü tutması gerektiğini düşündü ve tüm itirazlara rağmen onunla evlendi.

Bir yıldan fazla süredir evliydiler ve Yosef fizik tedavi görüyordu. İkisi daha önce hiç cinsel ilişkiye girmemişti ama Yosef, kısırlık gerekçesiyle karısından boşanmaya karar vermişti.

"Dixon Group büyük sıkıntıda. Bir milyar dolardan fazla açıkları var. Timothy Dixon, konuyla ilgilenmeye gittiği sırada geçirdiği bir kazada hayatını kaybetti. Korkarım Rebecca şirketin bütün sorunlarını devralmak zorunda kalacak. Eğer hemen boşanmazsanız bu durum ailemizi kesinlikle etkileyecektir. Rebecca ile evlenmene izin vermemizin sebebi, Dixon ailesinin ve Swain ailesinin birbirlerine destek olmalarını ve daha ileriye gitmelerini istememizdi, bizim onların baskısına kapılmamızı değil. Ne dersin, Yosef?"

Rebecca dişlerini sıktı ve tüm vücudu titredi. Yosef reddederdi değil mi? Ona en iyi şekilde bakmak ve iyileşmesine yardımcı olmak için elinden geleni yapmıştı. Ona iyi bir eş olmuştu.

"Aceleye gerek yok."

Rebekka düşünürken, Yosef'in reddettiğini duydu. Rebecca rahat bir nefes alamadan önce, "Dixon ailesi sıkıntıda olsa da Timothy, Rebecca'ya hâlâ çok şey bıraktı." diye devam etti. Her şeyini bana vermesi için onu ikna etmeye çalışacağım. "Onları aldıktan sonra boşanacağım."

"Yusuf! Ne kadar zalimsiniz siz ve anneniz!" diye fısıldadı.

Rebecca'nın beyni boşaldı ve arkasında basamaklar olduğunu unutarak sersemlemiş bir şekilde bir adım geri attı. Bir basamağı kaçırdı ve yere düştü.

"Kim var orada?"

Rebecca aceleyle ayağa kalktı ve kaçtı.

"Ben Rebecca. Konuşmamızı duymuş. Onun kaçmasına izin veremeyiz."

Gece karanlıktı ve yağmur gittikçe şiddetleniyordu.

Sokaklarda normalde yoğun bir trafik vardı ama bu yağmurlu gecede sokaklar bomboştu. Görünürde hiçbir araç yoktu.

Yağmur Rebecca'nın görüşünü engelliyordu ama bacakları ve ciğerleri yanmaya başlasa bile koşmaya devam etti.

Bir anda önünde ışıklar çaktı ve olduğu yerde donup kaldı. Kör edici ışıkların önüne geçmek için elini kaldırdı.

Sonra ışıklar Rebecca'ya doğru hızlanmaya başladı. İşte o zaman bunların bir arabanın farları olduğunu anladı.

Rebecca'nın tepki verecek vakti yoktu. Araba büyük bir gürültüyle ona çarptı ve geriye doğru uçtu. Kendini paramparça olmuş gibi hissediyordu ve acı o kadar dayanılmazdı ki çığlık atacak enerjisi kalmamıştı.

Araba durdu ve içinden biri çıktı. O kişi onu kontrol etmek için yanına geldi.

"O hala hayatta, Bay Swain. Ona tekrar vurmak mı istiyorsun?"

Sonra Yosef'in soğuk sesi duyuldu. "Evet."

Yosef adım adım Rebecca'ya yaklaştı.

Rebecca'nın gözleri büyüdü. Yosef'in tekrar yürüyebildiğini bilmiyordu.

"Seni öldürmek istemedim ama her şeyi duydun. Senden boşanmayı düşünüyordum ama şimdi dul kalmanın benim için daha iyi olacağını düşünüyorum. Böylece senin adına olan her şey benim olacak. Dixon Grubunu tasfiye edip iflas ettirebilirim. Şirketin açıklarından ben sorumlu olmayacağım ve tonla para kazanacağım."

Yosef gülümsedi. "Bu arada, madem ki öleceksin, sana küçük bir sır vereyim. Dixon ailesi büyük sıkıntıya girince, senin yerine geçecek birini buldum. En iyi arkadaşın Paige. Evlenmeden önce beni baştan çıkardı. Son zamanlarda seni rahatlatmak için evimize geliyor ve eğer ne demek istediğimi anlıyorsan, beni de rahatlatıyor. Şimdi hamile kaldı. Seni gömdükten sonra onunla evleneceğim."

Yosef eğilip Rebekka'nın yüzüne baktı. Dudaklarını yalayıp "Çok güzelsin, Rebecca" dedi. Ailenizin yanlış zamanda dağılması gerçekten çok üzücü. "Seninle bir kere bile yatma şansım olmuyor."

Yusuf konuşurken heyecanlandığını hissetti. Elini uzatıp Rebecca'nın çenesini sıktı. "Ölmeden önce bekaretini almama ne dersin? Aksi takdirde bakire olarak öleceksin ve bir erkekle yatmanın nasıl bir şey olduğunu bilemeyeceksin."

Ne piç!

Rebecca'nın gözleri kızardı, kalbi acı ve nefretle doldu.

Yosef ona mahrem yerlerinden dokunmaya devam etti. İnanılmaz fiziksel acıya rağmen Rebecca direndi. Bir an sonra başka bir arabanın geldiğini gördü.

Yosef'e kafa atmaya çalıştı ama Yosef kaçmayı başardı.

Rebecca fırsatı değerlendirip ayağa kalktı ve gelen arabaya doğru koştu.

Araba aniden durdu. Rebecca koşarak geldi, kapıyı açtı ve içeri girdi.

"Bana yardım edin lütfen! Beni buradan götürün! Beni öldürmek istiyorlar! Beni ezmeye çalıştılar!"

Hiç kimse cevap vermedi. Ancak o zaman Rebecca arkasını döndü.

Arka koltuk ile ön koltuk arasındaki bölme yukarı doğru kıvrılmıştı. Yanında oturan adamı fark etti.

Adam başını eğdi. Arabanın içi karanlıktı ama dışarıdan gelen ışık adamın bazı yüz hatlarını aydınlatmaya yetiyordu. Rebecca yüzünü tam olarak göremiyordu ama alnındaki damarların belirginleştiğini ve ellerinin dizlerinin üzerinde durduğunu görebiliyordu. Sanki bir acı çekiyormuş gibiydi.

"Sayın? Senin derdin ne? Hasta mısın?"

Sonra adam, çok büyük bir acı çektiğini ima eden bir sesle konuştu. "Kimseye zarar vermek istemedim. Ama sen arabaya bindin."