Geleceğimi Yeniden Yazan Müzayede

Boran Atahan'dan vazgeçmeye karar verdikten on sekiz gün sonra, Ceyda Arsoy beline kadar uzanan saçlarını kesti ve babasını arayarak İzmir'e taşınıp Ege Üniversitesi'ne gideceğini bildirdi. Babası şaşkınlıkla bu ani değişikliğin sebebini sordu, ona her zaman Boran'ın yanında kalmak için nasıl direndiğini hatırlattı. Ceyda zoraki bir kahkaha atarak acı gerçeği açıkladı: Boran evleniyordu ve o, yani üvey kardeşi, artık ona yapışıp kalamazdı. O gece, üniversiteye kabul edildiğini Boran'a söylemeye çalıştı, ama nişanlısı Kloé Erbil neşeli bir telefonla araya girdi ve Boran'ın Kloé'ye söylediği şefkatli sözler, Ceyda'nın kalbine birer kor gibi düştü. Bir zamanlar o şefkatin sadece kendisine ait olduğunu, Boran'ın onu nasıl koruduğunu ve ona olan aşkını bir günlüğe ve bir aşk mektubuna nasıl döktüğünü hatırladı. Ama Boran mektubu görünce çıldırmış, "Ben senin abinim!" diye bağırarak mektubu yırtıp atmıştı. Boran kapıyı çarpıp gitmiş, Ceyda'yı yırtık parçaları özenle bir araya getirmeye çalışırken yalnız bırakmıştı. Ancak aşkı ölmemişti, Boran eve Kloé'yi getirip ona "Yengen de," dediğinde bile. Şimdi anlamıştı. O yangını kendi kendine söndürmek zorundaydı. Boran'ı kalbinden söküp atmalıydı.

Kaderimin bana yazdığı eşim, Alfa Aras, aşkımızı Ay Tanrıçası'nın kutsadığı bir masal olarak adlandırırdı. Ama masallar yalandır. Onun masalının, herkesin önünde "kraliçem" diye seslendiği hamile bir metresi olduğunu keşfettim. O kadın, Aras'ın bana verdiği kutsal Eşleşme kolyesini takarak bana selfieler gönderirken, sürümüz fısıltıyla benim sadece "soy sorunu" olduğumu, gerçek varis doğduktan sonra halledileceğimi konuşuyordu. Bu yüzden evlilik yıldönümümüzde ona bir hediye verdim. İçinde boşanma belgeleri ve resmi Reddedişim vardı. Sonra da ortadan kayboldum.

Ölüyordum. Hem bedenen hem de ruhen iflas etmiştim. Hava Kuvvetleri'nin gözbebeği Binbaşı karımın ödül almasını izliyordum. Onun kariyeri ve kızımız Lale için feda ettiğim onca yıl, bana her şeyime mal olmuştu. Kader, birliğinin psikoloğu Dr. Vural'ı "sırdaşı" olarak övdü, beni tamamen görmezden geldi. Sonra Lale'nin yatağımın başında kanımı donduran fısıltısı geldi: "Annemle Dr. Vural ne kadar da yakışıyorlar. Belki de artık kendini bıraksan iyi olur. Böylece annem sonunda onunla mutlu olabilir." Kalbim daha fazla dayanamadı. Karanlık. Sapasağlam ve genç bir şekilde, 20 yıl öncesine, 1993'e dönmüş olarak aniden uyandım. İkinci bir şans! Ama ihanet zihnimde tekrar tekrar canlandı. Kader, Grönland görevini Vural ile planlıyordu. Kısa süre sonra, henüz altı yaşındaki Lale, Vural'a yapışıp, "Dr. Vural benim yeni babam olabilir mi?" diye sordu. Dünyam başıma yıkıldı. İhanetler art arda geldi. Okulda Lale, Vural'ı herkesin içinde "Babam" diye tanıştırdı. En son darbe ise Lale'nin (Vural'ın ihmali yüzünden) düşmesinden sonra söylediği yalandı: "Babamın suçuydu! Dr. Vural beni kurtardı!" Kader öfkeyle kükredi: "Bunu kasten yaptın! Sen bir zavallısın!" Bu, soğuk ve planlı bir şekilde hayatımdan silinmemdi. Geçmişte çektiğim acı, kararımı pekiştirdi. "Peki," dedim duygusuzca, "O zaman Dr. Vural onun babası olsun." Doğruca adliyeye gidip boşanma davası açtım. Tanıdıkları o paspas adam artık yoktu. Jet pilotu olmayı hayal eden adam sonunda uçuyordu. Bu sefer, *kendi* hayatımı geri alacaktım.

Hayatım Arda Soykan'a aitti. On altı yaşımda, yetiştirme yurdunda kaybolmuş bir kızken beni kurtarmış, bana Nişantaşı'nda bir daire, Konservatuvar'da dersler vermiş ve ölmekte olan kardeşim Mira'nın ağır kistik fibrozis tedavisini karşılamıştı. Mira benim dünyamdı; Arda onu hayatta tutuyordu, bu yüzden onu sevdiğime inandım. Sonra Arda, bağımsız bir folk şarkıcısı olan Ceyda Raine ile tanıştı. Ona takıntılı hale geldi, bunun onun "karakterini" ortaya çıkarmak için bir "oyun" olduğunu iddia etti. "Sen benim kraliçemsin. Her zaman," diye ısrar ederdi ama gözleri tehlikeli bir hayranlıkla parlıyordu ve mideme soğuk bir yumru oturuyordu. Ceyda için beni ihmal etmeye başladı. Bodrum'da acı bir gecede, öfkeyle beni balkona sürükledi. İtiraf etmeyi reddettiğimde telefonunu çıkardı, Mira'nın steril odasını, solunum cihazının alarmının çaldığını gösterdi. Ne söylediğimi itiraf etmezsem sakince onun hayatını tehdit etti. Kalbimin kanı çekildi. Tek ailem olan Mira, onun için sadece bir araçtı, hayatı bir kozdu. Beni korumaya yemin eden adam bir canavardı. Ben onun malıydım, duygularımın bir önemi yoktu, varlığım onun kaprislerine ve yeni takıntılarına göre belirleniyordu. Ona yalanı söyledim ama aşağılanma mutlak oldu. Planlanmamış hamileliğim düşükle sonuçlandı ve bunu benim "itaatsizliğime" bağladı. Ama asıl kırılma noktası Mira'ydı. Ben çığlık atarken, güvenlik görevlilerinin ölmekte olan kardeşimin yaşam desteğini çekmesine izin verdi. Mira öldü. Bebeğim gitmişti. Arda'ya olan aşkım onlarla birlikte öldü. O benim celladımdı. Kaçmak zorundaydım.

Sonunda yapmıştım. İstifa mektubum, Hakan Bey'in o pahalı maun masasının üzerine resmen konmuş, Arda Soykan'ın gizli kaçamağı olduğum yıllara acımasız bir nokta koymuştu. Ama özgürlük anlık bir histi. Arda'nın nişanlısı ve benim celladım olan Selin, elinde silah gibi tuttuğu eski, çocuksu bir çizimimle beni Arda'nın Bebek'teki çatı katı dairesine çağırdı ve suratıma okkalı bir tokat patlattı. Arda geldiğinde ise beni savunmak yerine, Selin'in o mükemmel, parlak timsah gözyaşlarını sildi ve beni "hiçbir anlam ifade etmeyen" biri olarak bir kenara attı. Sadece "bir deşarj" olduğumu söyledi. Bundan cesaret alan Selin, mimari hayallerimi – toplum merkezleri için yaptığım tasarımları – içinde barındıran portfolyomu kaptı, hepsini yere saçtı ve üzerlerine doğrudan kırmızı şarap dökerek geleceğimi kızıla boyadı. Arda ise ayağımın dibine bir tomar para fırlattı. Sesi dümdüzdü: "Kuru temizleme için. Şimdi defol." İstanbul'un aniden bastıran sağanağının altında, sevdiğim adam için bu kadar değersiz olmanın verdiği kahredici aşağılanmayı beynime çakan her bir yağmur damlasıyla sarsıla sarsıla yürüyordum. Benim o saf dünyamın merkezindeki adam, onurumun ve hayallerimin şarapta boğuluşunu nasıl izleyebilir, sonra da sanki kırık bir eşyaymışım gibi önüme para atabilirdi? Ama o en derin umutsuzluk anında, içimde bir şeyler koptu. Onların bir kenara atılmış oyuncağı, duygusal kum torbası olmaktan bıkmıştım. Ne pahasına olursa olsun ortadan kaybolacak ve huzurumun satılık olmadığı bir hayatı yeniden inşa edecektim.

Üç yıl boyunca Bayan Aslı Karahan'dım; bu unvan, kendi lüks evimde bir hayalet olmaktan başka bir anlama gelmiyordu. Mimar kocam Hakan, evliliğimizi bir sır olarak sakladı; kalbi bir başkasına aitken bu evlilik sadece bir formaliteydi. Yıkıcı gerçek, gizli bir odada ortaya çıktı: çocukluk aşkı, "tek gerçek aşkı" Ece'nin portreleriyle dolu bir tapınak. Ben bir eş değildim; sadece bir yer tutucuydum, o dönene kadar yatağını ısıtan biriydim. Ece, Hakan'ın şirketine yeniden katıldığında, Hakan'ın neşesi elle tutulur cinstendi ve beni ihmal edişi artık tamdı. Sonsuz geceler boyunca onun yanında kaldı, beni görünmez kıldı, aşkımı karşılıksız bıraktı, varlığımı yok saydı. Nasıl bu kadar kör, bu kadar aptal olabilirdim de üç yılımı bana kibar bir kayıtsızlıktan başka bir şey sunamayan bir adama harcayabilirdim? Acı sadece onun ihaneti değildi; kendi kendime açtığım bir yaraydı, ruhumun yavaş yavaş erimesiydi. Bu yüzden çaresiz bir plan yaptım; özgürlüğümü kazanmak için dikkatle tasarlanmış bir aldatmaca. Onun imzasını boş bir kağıda alacaktım ve sonra asıl iş başlayacaktı. Kamuoyundaki imajı ve Ece'ye olan ölümsüz bağlılığıyla o kadar meşguldü ki, neye uğradığını bile anlamayacaktı. Beni hiç gerçekten görmese bile, beni serbest bırakacaktı.

"Elindekinin değerini kaybedince anlarsın." Bu, evlilikleri boyunca karısından nefret eden Samuel için geçerliydi. Tessa her şeyini Samuel'e verdi. Ama o ne yaptı? Onu değersiz bir eşya gibi gördü. Gözünde Tessa bencil, vicdansız ve iğrençti. Ondan her zaman uzak olmak istiyordu. Boşandığı için mutluydu. Ancak bu mutluluk uzun sürmedi. Kısa süre içinde paha biçilmez bir mücevheri elinden kaçırdığını fark etti. Bu sırada Tessa kendi hayatında başarılıydı. "Tessa aşkım, biliyorum çok kötü davrandım, ama dersimi aldım. Bana bir şans daha ver," diye gözyaşları içinde yalvardı Samuel. "Ha-ha! Samuel, sen bir komedyensin. Benden hep tiksinmiyor muydun? Şimdi ne değişti?" diye alayla baktı Tessa. "Ben değiştim, aşkım. Daha olgun bir insan oldum. Lütfen beni geri al. Kabul edene kadar pes etmeyeceğim." Gözleri öfkeyle parlayan Tessa bağırdı, "Defol gözümün önünden! Seni bir daha görmek istemiyorum! "

On yıl boyunca Zeynep, eski kocasına sarsılmaz bir adanmışlıkla hizmet etti,sadece onun en büyük şakası olduğunu keşfetti.Aşağılanmış hissetse de kararlılığını koruduve sonunda ondan boşandı.Üç ay sonra, Zeynep görkemli bir şekilde geri döndü.Artık önde gelen bir markanın gizli CEO'suydu,aranan bir tasarımcıve zengin bir maden patronu—başarısı, zafer dolu dönüşünde ortaya çıktı.Eski kocasının tüm ailesi koşarak geldi,affetmesi için yalvarıyorve bir şans daha istiyordu.Ancak Zeynep, artık ünlü Filiz Bey tarafından kıskanılan biriydi,onlara buz gibi bir küçümsemeyle baktı:"Ben sizin seviyenizden çok üstünüm."

Kocam Barlas ve ben, İstanbul'un gözde çiftiydik. Ama o mükemmel evliliğimiz koskoca bir yalandı. Onun bebeğini taşıyacak her kadını öldüreceğini iddia ettiği nadir bir genetik rahatsızlık yüzünden çocuksuzduk. Ölmek üzere olan babası bir veliaht talep ettiğinde, Barlas bir çözüm önerdi: taşıyıcı anne. Seçtiği kadın, Arya, benim daha genç, daha hayat dolu bir versiyonumdu. Birdenbire Barlas hep meşgul olmaya başladı, "zorlu tüp bebek tedavileri" boyunca ona destek oluyordu. Doğum günümü kaçırdı. Evlilik yıldönümümüzü unuttu. Ona inanmaya çalıştım, ta ki bir partide ona kulak misafiri olana kadar. Arkadaşlarına benimle olan aşkının "derin bir bağ" olduğunu, ama Arya ile olanın "ateş" ve "nefes kesici" olduğunu itiraf ediyordu. Onunla Göcek'te, bana yıldönümümüz için söz verdiği o villada gizli bir düğün planlıyordu. Ona bir düğün, bir aile, bir hayat veriyordu; ölümcül bir genetik rahatsızlık yalanını bahane ederek benden esirgediği her şeyi. İhanet o kadar tamdı ki, sanki fiziksel bir darbe yemiş gibiydim. O gece eve geldiğinde, bir iş gezisi hakkında yalan söylerken, gülümsedim ve sevgi dolu eş rolünü oynadım. Her şeyi duyduğumu bilmiyordu. O yeni hayatını planlarken, benim çoktan kaçışımı planladığımı bilmiyordu. Ve kesinlikle, tek bir işte uzmanlaşmış bir servisi, insanları ortadan kaybetme konusunda uzmanlaşmış bir servisi az önce aradığımı bilmiyordu.

[Sevimli Bebek + Gizli Kimlik + Güçlü kahraman ve kadın kahraman!] Caroline, Damian'ı beş yıl boyunca tüm kalbiyle sevdi. Kendini ona adadı ve onun uğruna alçakgönüllülükle yaşadı. Ancak çift bir krizle karşılaştığında, hamilelik haberinin evliliklerini düzelteceğini umdu, ama karşılığında sadece bir boşanma anlaşması aldı. Daha da kötüsü, doğum yapmak üzereyken birinin tuzağına düşmüş ve hayatı tehlikeye girmişti. Bu korkunç deneyimden kurtulmayı başardıktan sonra, adamla tüm bağlarını koparmaya kararlıydı. Beş yıl sonra, gururla, ünlü bir şirketin başkanı olarak yeniden ortaya çıktı. Eskiden ona zorbalık edenler şimdi yaptıklarının bedelini ödüyorlar. Geçmişin gerçekleri yavaş yavaş gün yüzüne çıkmaya başladı... Caroline'ın yeni kazanılmış özgüveni karşısında büyülenen eski kocası, onunla tekrar bir araya gelmek istedi, ama Caroline onun ilgisine kayıtsız kaldı. Damian çaresizce yalvardı, "Tatlım, bebeğimizin her iki ebeveyne de ihtiyacı var. Lütfen benimle yeniden evlen!"

Karımı beni aldatırken yakaladığımda tüm dünyam başıma yıkıldı. Üç yıllık evliliğimizin büyük bir aldatmacadan ibaret olduğu ortaya çıktı. Aldatan biriyle kalamazdım, bu yüzden ondan boşandım. "Kadınlar beni hayal kırıklığına uğrattı!" dedim ve aşktan vazgeçmeye karar verdim. Ama kaderin cilvesine bakın ki, enkaza dönmüş hayatıma bir kadın girdi. Bir araba kazası hayatımda gördüğüm en güzel kadını getirdi. Adı Gemma'ydı. Ve o tam bir melekti. Beni dünyanın en özel erkeği gibi hissettirdi. Elini tutarak ciddi bir söz verdim. "Artık sana göz kulak olma sırası bende. Hayatımı adamak ve her şeyimi vermek için hazırım." Maalesef birkaç kişi aşkımızı tehdit etti. Aşkımız zamana karşı koyabilecek mi? Neden benimle gelmiyorsun, birlikte öğrenelim?

İki yıl evli kaldıktan sonra, Ximena zor bir doğum sırasında bilincini kaybetti. Eski kocasının o gün aslında başka biriyle evlendiğini unuttu. "Boşanalım, ama çocuğum bende kalacak." Boşanmaları kesinleşmeden önce söylediği bu sözler hâlâ zihninde yankılanıyordu. O, Ximena'nın yanında değildi ama çocuğunun velayetini tamamen istiyordu. Ximena, çocuğunun bir başkasına anne demesindense ölmeyi tercih ederdi. Sonuç olarak karnında iki bebekle ameliyat masasında pes etti. Ama bu onun için son değildi... Yıllar sonra kader onları yeniden bir araya getirdi. Ramon bu sefer farklı bir adamdı. Zaten iki çocuk annesi olmasına rağmen onu kendine saklamak istiyordu. Düğün haberini alınca salona daldı ve olay çıkardı. "Ramon, bir kere öldüm, bu yüzden tekrar ölmekten korkmuyorum. Ama bu sefer birlikte ölelim istiyorum," diye bağırdı, gözlerinde acı bir bakışla ona. Ximena, onun kendisini sevmediğini ve nihayet hayatından çıktığı için mutlu olduğunu düşündü. Ama bilmediği şey, beklenmedik ölüm haberiyle kalbinin parçalanmış olduğuydu. Uzun süre boyunca yalnız başına ağladı, acı ve ıstırap içinde. Her zaman zamanı geri almayı ya da onun güzel yüzünü bir kez daha görmeyi diledi. Sonrasında yaşanan drama Ximena için dayanılmaz hale geldi. Hayatı dönemeçlerle doluydu. Kısa süre sonra, eski kocasıyla yeniden bir araya gelmek ya da hayatına devam etmek arasında kaldı. Ne seçecekti?