Thalia Sharpe

Ang pag-ibig ng Diyos ng Digmaan na Walang Hanggan ay nangangailangan ng sampung reinkarnasyon o muling pagkabuhay. Sa bawat buhay, palaging kasama niya ako. Nakipagkaibigan siya sa Tadhana Walang Kamatayan, dala ang mga alaala ng muling pagkabuhay. Ngunit ako, palaging namamatay sa kanyang mga kamay sa bawat buhay, nagdurusa sa pighati ng pag-ibig. Sa huling buhay, pinatay niya ang buong pamilya ko, at sa huli, ako rin. Bagaman may pagkakasala sa kanyang mga mata, ang kanyang mga sinabi ay nakakayanig sa lamig: "Ang mga mortal ay mga laruan ng kapalaran. Dapat mong ikatuwa na ikaw ay napili ko." Paglaon, ang kaluluwa ko ay naglakbay sa iba't ibang daigdig at nakatagpo ng isang lalaki na nakasuot ng itim. Siya ay nakakulong sa kapangyarihan ng banal na espada, at nang tumingin siya sa akin, nagliwanag ang kanyang mga mata: "Basta't kaya mong bunutin ito, matutulungan kitang mabuhay muli para sa paghihiganti." Hinawakan ko ang hawakan ng espada at malamig na sinabi: "Ayokong mabuhay muli, gusto kong siguraduhing hindi siya mabubuhay sa buhay na ito!"

Ang asawa ko, si Alejandro "Alex" de Villa, ang star prosecutor ng Makati, ang lalaking sumagip sa akin mula sa isang madilim na nakaraan. O 'yun ang akala ko. Siya ang lalaking nagpakulong sa akin, isinabit ako sa isang krimen na hindi ko ginawa para protektahan ang ex-girlfriend niya, si Katrina. Ang tatlong taon ko sa Bilangguan ng Muntinlupa ay isang malabong alaala ng semento at kulay-abong uniporme. Ang babaeng pumasok doon, isang matagumpay na graphic designer na nagmamahal sa kanyang asawa, ay doon na namatay. Nang sa wakas ay nakalaya ako, inaasahan kong sasalubungin niya ako, pero isang assistant lang ang pinapunta niya para "linisin ang masamang enerhiya" ko. Pagkatapos ay nakita ko sila: si Alex at Katrina, nag-host ng isang "welcome home" party para sa akin, ang babaeng ipinakulong nila. Ipinagparada nila ako, pinilit uminom ng champagne hanggang sa duguin ang loob ng tiyan ko dahil sa butas na ulcer. Si Alex, ang laging tapat na tagapagtanggol, ay agad na tumakbo sa tabi ni Katrina, iniwan akong nagdurugo sa sahig. Pinalsipika pa niya ang medical report ko, isinisi sa alak ang aking kondisyon. Nakahiga ako sa kama ng ospital na iyon, ang mga huling piraso ng pag-asa ay nalalanta at namamatay. Hindi ako makaiyak. Masyadong malalim ang sakit para sa mga luha. Tumawa na lang ako, isang tawang baliw at wala sa sarili. Gusto ko siyang wasakin. Hindi kulungan. Gusto kong mawala sa kanya ang lahat. Ang kanyang karera. Ang kanyang reputasyon. Ang kanyang mahal na si Katrina. Gusto kong maramdaman niya ang naramdaman ko.

Sa loob ng anim na taon, inialay ko ang buhay ko sa asawa ko, ang tech CEO na si Isabelle Roxas. Matapos ko siyang iligtas sa isang sunog, ako na ang naging tagapag-alaga sa kanyang ina na na-comatose, isinantabi ko ang sarili kong buhay para maitayo niya ang kanyang imperyo. Pagkatapos, lumabas siya sa national television at sinabi sa buong mundo na ang aming pagsasama ay isang kabayaran lamang sa utang na loob. Hindi niya ako kailanman minahal. Nang gabi ring iyon, namatay ang kanyang ina. Sinubukan ko siyang tawagan, ngunit ang kanyang ex-fiancé—ang lalaking nag-iwan sa kanya sa sunog na iyon—ang sumagot sa telepono. Kasama niya ito, buntis sa anak nito, habang ang kanyang ina ay namamatay nang mag-isa sa ospital. Sa libing, bigla siyang bumagsak at nalaglag ang sanggol. Sumigaw ang kanyang kalaguyo na kasalanan ko raw iyon, at nanatili siyang nakatayo sa tabi nito, hinahayaan siyang sisihin ako. Dineborsiyo ko siya. Akala ko tapos na. Ngunit paglabas namin sa opisina ng abogado, sinubukan akong sagasaan ng kanyang kalaguyo. Itinulak ako ni Isabelle, siya ang sumalo sa pagbangga. Sa kanyang huling hininga, inamin niya ang katotohanan. "Ang baby... anak mo siya, Migz. Palagi siyang sa'yo."

Sa araw ng aking kaarawan, sinabi sa akin ni Mama na oras na para pumili ng mapapangasawa mula sa mga pinakakilalang binata ng Maynila. Pinipilit niya akong piliin si Alejandro del Marco, ang lalaking minahal ko nang buong kabaliwan sa dati kong buhay. Pero naaalala ko kung paano nagtapos ang kuwento ng pag-ibig na iyon. Bago ang araw ng aming kasal, pineke ni Alejandro ang kanyang pagkamatay sa isang pagbagsak ng private jet. Ilang taon akong nagluksa bilang kanyang nobya, para lang matagpuan siyang buhay na buhay sa isang beach, nagtatawanan kasama ang isang mahirap na estudyanteng personal kong tinulungan. May anak pa sila. Nang harapin ko siya, ang mga kaibigan namin—ang mga lalaking nagpanggap na umalo sa akin—ang pumigil sa akin. Tinulungan nila si Alejandro na itapon ako sa karagatan at pinanood lang ako mula sa pantalan habang nalulunod ako. Habang nilalamon ako ng tubig, isa lang ang nagpakita ng totoong emosyon. Ang karibal ko mula pagkabata, si Dante Imperial, ay isinigaw ang pangalan ko habang pinipigilan siya, ang mukha niya'y puno ng pighati. Siya lang ang umiyak sa libing ko. Nang imulat kong muli ang aking mga mata, bumalik ako sa aming penthouse, isang linggo bago ang malaking desisyon. Sa pagkakataong ito, nang hilingin ni Mama na piliin ko si Alejandro, ibang pangalan ang ibinigay ko. Pinili ko ang lalaking nagluksa para sa akin. Pinili ko si Dante Imperial.

Sa loob ng limang taon, ako ang anino ni Gideon Montemayor. Hindi lang ako basta assistant niya; ako ang kanyang alibi, ang kanyang panangga, ang tagalinis ng lahat ng gulo niya. Akala ng lahat, patay na patay ako sa kanya. Nagkakamali sila. Ginawa ko ang lahat ng iyon para sa kapatid niya, si Justin—ang lalaking tunay kong minahal, na pinangako ko sa kanyang huling hininga na babantayan ko si Gideon. Tapos na ang limang taon. Natupad na ang pangako ko. Nagpasa ako ng resignation, handa nang sa wakas ay magluksa nang payapa. Pero kinagabihan ding iyon, hinamon ng malupit na girlfriend ni Gideon, si Clarisse, ang lalaki sa isang nakamamatay na street race na alam kong hindi niya kayang ipanalo. Para iligtas ang buhay niya, ako ang humawak sa manibela. Nanalo ako sa karera pero ibinangga ko ang sasakyan, at nagising na lang ako sa isang kama sa ospital. Inakusahan ako ni Gideon na ginawa ko iyon para lang mapansin niya, tapos iniwan niya ako para aluhan si Clarisse na may sprained ankle lang. Naniwala siya sa mga kasinungalingan ni Clarisse na tinulak ko raw ito, at itinulak niya ako sa pader nang sobrang lakas kaya bumuka ulit ang sugat sa ulo ko. Pinanood niya lang ako habang pinipilit ako ni Clarisse na uminom ng sunod-sunod na baso ng brandy na alam niyang ikamamatay niya, tinawag niya itong pagsubok sa katapatan. Ang huling pagpapahiya ay nangyari sa isang charity auction. Para patunayan ang pagmamahal niya kay Clarisse, isinampa niya ako sa entablado at ibinenta sa ibang lalaki para sa isang gabi. Tiniis ko ang limang taon ng impiyerno para tuparin ang huling hiling ng isang yumaong lalaki, at ito ang naging gantimpala sa akin. Matapos makatakas sa lalaking bumili sa akin, pumunta ako sa tulay kung saan namatay si Justin. Nag-text ako kay Gideon ng huling mensahe: "Pupuntahan ko na ang lalaking mahal ko." Pagkatapos, dahil wala nang dahilan para mabuhay, tumalon ako.

Limang taon akong ikinulong ng asawa kong si Ricardo "Rico" del Marco sa isang rehabilitation center, habang sinasabi sa buong mundo na isa akong mamatay-tao na pumatay sa sarili kong kinakapatid. Sa araw ng paglaya ko, nag-aabang siya. Ang una niyang ginawa ay biglang ikabig ang kotse niya diretso sa akin, sinusubukang sagasaan ako bago pa man ako makaalis sa bangketa. Ang parusa sa akin, sa huli, ay nagsisimula pa lang pala. Pagbalik sa mansyon na dati kong tinawag na tahanan, ikinulong niya ako sa kulungan ng aso. Pinilit niya akong yumuko sa litrato ng "patay" kong kapatid hanggang sa dumugo ang ulo ko sa marmol na sahig. Pinainom niya ako ng isang gayuma para siguraduhing ang "marumi kong lahi" ay magtatapos sa akin. Sinubukan pa niya akong ibigay sa isang malibog na business partner para sa isang gabi, isang "leksyon" daw sa pagsuway ko. Pero ang pinakamasakit na katotohanan ay malapit nang dumating. Ang kinakapatid kong si Katrina, ay buhay. Ang limang taon kong impiyerno ay bahagi lang pala ng kanyang karumal-dumal na laro. At nang masaksihan ng nakababata kong kapatid na si Angelo, ang kaisa-isang dahilan ng aking pagkabuhay, ang aking kahihiyan, ipinahulog niya ito sa isang hagdanang bato. Pinanood lang ng asawa ko siyang mamatay at wala siyang ginawa. Habang namamatay dahil sa aking mga sugat at wasak na puso, tumalon ako mula sa bintana ng ospital, ang huling nasa isip ko ay isang sumpa ng paghihiganti. Muli kong iminulat ang aking mga mata. Bumalik ako sa araw ng aking paglaya. Walang emosyon ang boses ng warden. "Inayos na ng asawa mo. Naghihintay siya." Sa pagkakataong ito, ako naman ang mag-aabang. Para kaladkarin siya, at lahat ng nagkasala sa akin, diretso sa impyerno.

Si Marco, ang asawa ko, dapat sana ang pag-ibig ng buhay ko, ang lalaking nangakong poprotektahan ako habambuhay. Pero sa halip, siya ang pinakamatinding nanakit sa akin. Pinilit niya akong pirmahan ang divorce papers, pinaratangan akong nagnanakaw ng sikreto ng kumpanya at nananabotahe ng mga proyekto, habang ang una niyang pag-ibig, si Hannah, na akala ng lahat ay patay na, ay biglang nagpakita, buntis at nagdadalang-tao ng anak niya. Wala na ang pamilya ko, itinakwil ako ng nanay ko, at namatay ang tatay ko habang nag-o-overtime ako sa trabaho, isang desisyong pagsisisihan ko habambuhay. Nag-aagaw-buhay ako, may malubhang kanser, at hindi man lang niya alam, o wala siyang pakialam. Masyado siyang abala kay Hannah, na allergic sa mga bulaklak na inaalagaan ko para sa kanya, mga bulaklak na paborito niya dahil paborito rin ni Hannah. Inakusahan niya akong may relasyon sa kinakapatid kong si Miguel, na siya ring doktor ko, ang nag-iisang taong tunay na nagmamalasakit sa akin. Tinawag niya akong nakakadiri, isang kalansay, at sinabing walang nagmamahal sa akin. Natatakot ako na kung lalaban ako, mawawala sa akin kahit ang karapatang marinig ang boses niya sa telepono. Sobrang hina ko, sobrang kaawa-awa. Pero hindi ko hahayaang manalo siya. Pinirmahan ko ang divorce papers, ibinigay sa kanya ang Salcedo Group, ang kumpanyang palagi niyang gustong wasakin. Nagpanggap akong patay, sa pag-asang sa wakas ay magiging masaya na siya. Pero nagkamali ako. Tatlong taon makalipas, bumalik ako bilang si Aurora Montenegro, isang makapangyarihang babae na may bagong pagkatao, handang pagbayarin siya sa lahat ng ginawa niya.

Tatlong taon na ang pekeng kasal. Sa bisperas ng pagbabalik ng kakambal niyang si Aurora, nakatanggap ng tawag si Clara Santos mula sa kanyang ina. "Babalik na si Aurora bukas. Si Miguel Reyes ang fiancé ng kapatid mo. Tatlong taon mong inokupa ang posisyon bilang Mrs. Reyes. Panahon na para isauli mo 'yan." Si Clara, isang mahusay pero hindi kilalang indie musician, ay itinabi ang kanyang gitara, itinago ang sariling pagkatao, at naging si "Aurora" para iligtas ang record label ng kanilang pamilya. Ikinasal siya sa pamilyang Reyes, naging isang pamalit sa isang pamalit. Hindi naging madali ang buhay sa mansyon ng mga Reyes. Malamig at walang pakialam si Miguel, na nahuhumaling sa kanyang unang pag-ibig, si Isabelle Yulo. Masigasig na ginampanan ni Clara ang kanyang papel, tiniis ang kawalang-interes ni Miguel at ang walang tigil na panloloko ni Isabelle. Itinapon siya sa isang nagyeyelong pool, iniwang mamatay sa gitna ng dagat, at pinaratangang sa mga krimen na hindi niya ginawa. Isa siyang multo sa sarili niyang pamilya, isang kasangkapang gagamitin at itatapon lang. Inabandona na siya ng kanyang mga magulang mula pagkabata, palaging ang pabigat na ayaw ng lahat. "Hindi kita minahal, Miguel. Kahit isang segundo." Tinalikuran niya ito, iniwan siyang harapin ang mga kahihinatnan ng kanyang kalupitan. Natagpuan niya ang kanyang kalayaan, ang kanyang kaligayahan, ang kanyang tahanan, sa isang lalaking tunay na nagmamahal at gumagalang sa kanya.

Sinira ng matalik kong kaibigan na si Jasmine Imperial, at ng boss ko, si Dante Imperial, ang lahat ng naipon ng pamilya ko. Pagkatapos, ibinintang nila sa akin ang pagbagsak ng merkado, winasak ang aking karera. Nang gabi ring iyon, si Dante, ang lalaking nangako sa akin ng buong mundo, ay pinilit akong pumirma sa isang pekeng pag-amin, gamit ang medical coverage ng nag-aagaw-buhay kong ina bilang panakot. Pumirma ako, isinakripisyo ang lahat para mailigtas siya. Pero hindi doon natapos ang kataksilan. Nagmalaki pa si Jasmine, isiniwalat ang tunay na kulay ni Dante: isa lang akong "kapaki-pakinabang na kasangkapan," hindi kailanman pamilya. Ipinagdiwang pala niya ang kahihiyan ko, hindi inalo ang sarili niyang anak. Gumuho ang mundo ko. Ang paggabay, ang mga pangako, ang tiwala—lahat kasinungalingan. Naiwan sa akin ang mga durog na pangarap at nag-aalab na galit. Bakit niya ginawa ito? Bakit ang lalaking dating nanumpa na proprotektahan ako ay siya pang nagtulak sa akin sa apoy? Naiwan ako sa isang pagpipilian: magpatalo sa kawalan ng pag-asa o lumaban. Pinili kong lumaban. Muli kong bubuuin ang buhay ko, at pagkatapos, pagbabayarin ko sila.

Si Adriana Delgado ay namuhay sa isang perpektong kaayusan, isang walang kamali-mali na extension ng tatak ng kanyang asawang si Gino Revilla. Ang kanyang mga damit ay laging sukat na sukat, ang kanyang tindig ay laging tuwid, ang kanyang ngiti ay laging kontrolado. Siya ang ehemplo ng isang asawang Revilla. Ngunit sa kanyang kaarawan, natagpuan niya ito sa isang food truck, maluwag ang silk tie, nagbabalat ng hotdog para sa isang dalagang humahagikgik sa tapat niya. Ito si Jessa Santos, ang anak ng kanilang dating kasambahay, na ilang taon nang pinopondohan ni Gino ng edukasyon sa ilalim ng pagkukunwaring kawanggawa. Gumuho ang maingat na binuong kahinahunan ni Adriana. Hinarap niya sila, ngunit sinalubong lamang siya ng mga palusot ni Gino at ng pagkukunwaring inosente ni Jessa. Nag-post siya ng isang mapanuyang selfie, ngunit si Gino, na bulag sa katotohanan, ay inakusahan siyang masyadong emosyonal at inanunsyo na si Jessa ay titira sa kanila. Nang gabing iyon, umuwi siya at natagpuan ang kanyang sorpresang birthday party na puspusan na, na pinangungunahan ni Jessa, na suot ang vintage Chanel dress ni Adriana. Si Jessa, mayabang at nagwawagi, ay bumulong ng mga salitang may lason, sinasabing si Gino ay tingin sa kanya ay "malamig sa kama. Parang isda." Ang insulto, isang malupit na dagok, ay nagtulak kay Adriana sa kanyang hangganan. Lumipad ang kanyang kamay, tumama sa pisngi ni Jessa, ang tunog ng sampal ay umalingawngaw sa tahimik na silid. Si Gino, galit na galit, ay kinandong si Jessa, tinitigan si Adriana na para bang siya ay isang halimaw. Sumigaw siya, "Nababaliw ka na ba?" Inakusahan niya itong pinapahiya siya, na wala sa kontrol, at ipinatapon siya sa probinsya. Ngunit si Adriana ay tapos na sa pagsunod sa kanyang mga patakaran. Tinawagan niya si Alex Zamora, ang kanyang kaibigan mula pagkabata, na dumating sakay ng helicopter para ilayo siya. "Hindi na," sabi niya kay Gino, malinaw at malakas ang kanyang boses. "Hindi na tayo pamilya." Inihagis niya ang mga papeles ng diborsyo sa mukha nito, iniwan sila ni Jessa sa kanilang gulo.

Gumuho ang mundo ko sa isang tawag sa telepono. Isang nakakataranta, nanginginig na boses. Inatake raw ng aso si Nanay. Nagmamadali akong pumunta sa emergency room, para lang makita siyang duguan at malubha ang lagay. At ang fiancé ko, si Caleb, walang pakialam at buwisit na buwisit pa. Dumating siya suot ang mamahalin niyang suit, halos hindi man lang sinulyapan ang nanay kong nagdurugo bago magreklamo tungkol sa naistorbo niyang meeting. "Ano ba'ng gulo 'to? Nasa kalagitnaan ako ng meeting." Tapos, nakakagulat na ipinagtanggol pa niya ang aso, si Brutus, na pag-aari ng kababata niyang si Hannah. "Naglalambing lang 'yon," sabi niya, at baka raw "tinakot lang" ni Nanay. "Malalalim na sugat" at impeksyon ang sinabi ng doktor, pero para kay Caleb, abala lang ang lahat. Dumating si Hannah, ang may-ari ng aso, nagkukunwaring nag-aalala habang palihim na ngumingisi sa akin. Inakbayan siya ni Caleb, at sinabing, "Hindi mo kasalanan, Hannah. Aksidente lang 'yon." Pagkatapos ay inanunsyo niyang tuloy pa rin siya sa "multi-bilyong pisong business trip" niya sa Singapore, at sinabihan akong ipadala na lang ang bill ng ospital sa assistant niya. Makalipas ang dalawang araw, namatay si Nanay dahil sa impeksyon. Habang inaayos ko ang burol niya, pumipili ng damit na pamburol, at nagsusulat ng eulogy na hindi ko kayang basahin, hindi ko makontak si Caleb. Patay ang telepono niya. Tapos, may lumabas na notification sa Instagram: isang litrato ni Caleb at Hannah sa isang yate sa Amanpulo, may hawak na champagne, at may caption na: "Living the good life in Amanpulo! Spontaneous trips are the best! #blessed #singaporewho?" Hindi siya nasa business trip. Nasa isang marangyang bakasyon siya kasama ang babaeng pumatay sa nanay ko. Parang may bumagsak na mabigat sa dibdib ko. Pisikal ang sakit ng pagtataksil niya. Lahat ng pangako niya, ng pagmamahal niya, ng pag-aalala niya—lahat kasinungalingan. Habang nakaluhod sa puntod ni Nanay, doon ko lang naintindihan. Ang mga sakripisyo ko, ang pagsisikap ko, ang pagmamahal ko—lahat nauwi sa wala. Iniwan niya ako sa pinakamadilim na sandali ng buhay ko para sa ibang babae. Tapos na kami.