Maskeli Milyarderle Evlenmek

Boran Atahan'dan vazgeçmeye karar verdikten on sekiz gün sonra, Ceyda Arsoy beline kadar uzanan saçlarını kesti ve babasını arayarak İzmir'e taşınıp Ege Üniversitesi'ne gideceğini bildirdi. Babası şaşkınlıkla bu ani değişikliğin sebebini sordu, ona her zaman Boran'ın yanında kalmak için nasıl direndiğini hatırlattı. Ceyda zoraki bir kahkaha atarak acı gerçeği açıkladı: Boran evleniyordu ve o, yani üvey kardeşi, artık ona yapışıp kalamazdı. O gece, üniversiteye kabul edildiğini Boran'a söylemeye çalıştı, ama nişanlısı Kloé Erbil neşeli bir telefonla araya girdi ve Boran'ın Kloé'ye söylediği şefkatli sözler, Ceyda'nın kalbine birer kor gibi düştü. Bir zamanlar o şefkatin sadece kendisine ait olduğunu, Boran'ın onu nasıl koruduğunu ve ona olan aşkını bir günlüğe ve bir aşk mektubuna nasıl döktüğünü hatırladı. Ama Boran mektubu görünce çıldırmış, "Ben senin abinim!" diye bağırarak mektubu yırtıp atmıştı. Boran kapıyı çarpıp gitmiş, Ceyda'yı yırtık parçaları özenle bir araya getirmeye çalışırken yalnız bırakmıştı. Ancak aşkı ölmemişti, Boran eve Kloé'yi getirip ona "Yengen de," dediğinde bile. Şimdi anlamıştı. O yangını kendi kendine söndürmek zorundaydı. Boran'ı kalbinden söküp atmalıydı.

Küçük kardeşim Can, ölüm döşeğindeydi. Ailemizin karşılayamadığı mucizevi bir ameliyata bağımlıydı hayatı. Tek umudum, zengin bir ailenin varisi olan Arda Kozanoğlu ile beş yıllık ilişkimdi. Giderek artan zalimliğine rağmen sıkı sıkıya tutunduğum bir ilişki. Sonra beni çatı katındaki dairesine çağırdı. Barışmak için değil, yeni ve göz kamaştırıcı nişanlısı Selin Soykan'ı tanıştırmak için. "Sen hep biraz... fazlaydın, Mina," diye alay etti, beni "daha üst bir modelle" değiştirdiğini ima ederek. Ardından cemiyet sayfalarında onların mükemmel uyumunu öven, beni ise çaresiz eski sevgili olarak damgalayan yazılarla gelen halka açık bir aşağılanma yaşadım. Can'ın hayatı için çırpınan kendi babam bile "daha çok çabalamalıydın" dedi. Son umudumuz da tükenmiş gibiydi. Tam dibin dibini gördüğümü sandığımda, Arda'nın acımasız amcası Cemil Kozanoğlu tuhaf bir can simidi uzattı: Can'ın ameliyatı için tüm masrafları karşılayacaktı. Karşılığında ne mi istedi? Kaz Dağları'ndaki ücra bir kliniğe gidip, "komadaki" kayınbiraderi Mert Atahan için gizli bir gözlemci olacaktım. Beni mahveden aile için ölmekte olan bir adama casusluk yapmak mı? Neden ben? Hangi karanlık sırların içine çekiliyordum? Bu, şeytanla yapılmış bir pazarlık gibiydi. Arda'nın yaşatabileceği her şeyden daha beter bir aşağılanmaydı ve içimi titreten adaletsizlik duygusunu görmezden gelemiyordum. Ama Can için her şeyi yapardım. Böylece çantalarımı topladım, Kaz Dağları'ndaki o kasvetli, belirsiz gelecek için her şeyi geride bıraktım. Hareketsiz bir bedeni izleyerek geçireceğim sessiz günler bekliyordum ama "komadaki" Mert Atahan o kadar da komada değildi. Ve bana söylediği ilk şey 'merhaba' değil, şuydu: "Sana ilk öpücüğümü verdiğimi hatırlıyorum, Mina Akay."

Kırık cam parçaları Aslıhan Soykan'ın yanağına saplandı. "Yardım et," diye fısıldadı boğuk bir sesle telefona, ama kocası Arda Karahan öfkeyle karşılık verdi: "Aslıhan, Allah aşkına, toplantıdayım." Ensesine inen keskin bir darbe ve ardından karanlık. Uyandığında kan gölüne dönmüş arabasında değil, gösterişli yatak odasındaydı. Takvim, düğününden üç ay sonrasını gösteriyordu. Onu yavaş yavaş öldürmeye başlayan bir evliliğin henüz üçüncü ayını. Arda pencerenin önünde duruyordu, sesi yumuşamıştı: "Evet Selin, bu akşam kulağa harika geliyor." Selin Demir, onun gerçek aşkı, Aslıhan'ın ilk hayatının üzerine çöken o kara gölgeydi. Aslıhan'ın göğsündeki tanıdık sızı, yerini tüyler ürpertici, yepyeni bir öfkeye bıraktı. Yedi sefil yıl boyunca Arda'ya umutsuz, sarsılmaz bir bağlılık göstermişti. Onun ilgisinden küçücük bir parıltı kapabilmek için soğukluğuna, pervasızca yaşadığı kaçamaklarına, duygusal istismarına katlanmıştı. Bir kabuğa dönüşmüş, bir karikatür olmuştu. Arda'nın çevresi tarafından alay edilen, ailesi tarafından küçümsenen biri. Bu derin adaletsizlik, onun kayıtsızlığının kör edici gerçeği, yutulması zor bir haptı. Bir zamanlar kırık olan kalbi, şimdi karşılıksız bir aşkın boş yankısından başka bir şey hissetmiyordu. Sonra bir davette, Leman Hanım'ın küllerini içeren o acımasız olay yaşandı ve Arda, bir an bile tereddüt etmeden Aslıhan'ı itekledi, suçlamaları yankılanıyordu: "Sen bir yüz karasısın." Aslıhan'ın başı darbenin etkisiyle dönerken o, Selin'i teselli ediyordu. Bu, bardağı taşıran son damlaydı. Gözyaşı yoktu, öfke yoktu. Sadece buz gibi bir kararlılık. Arda'nın çatı katı dairesine küçük bir kadife kutu gönderdi. İçinde: nikah yüzüğü ve bir boşanma protokolü. "Hayatımdan. Sonsuza. Dek. Çık. Git. İstiyorum," dedi, sesi netti. Özgür olmak için yeniden doğmuştu.

İstanbul'daki Boğaz manzaralı çatı katımdaki yatak odamda uyandım, güneş ışığı gözlerimi delip geçiyordu. Telefonumdaki tarih beş yıl öncesini gösteriyordu; yangından önce, ölmeden önce. Anladığımda nefesim boğazımda düğümlendi: Yeniden doğmuştum. Kocam Arda içeri girdi, sesi dümdüzdü, vakıf fonumdan beş milyon liralık bir transferi onaylamamı istiyordu. İlk hayatımda o para, stajyeri ve metresi olan Ceyda Sancak'a gitmişti. Her acı dolu anı sel gibi zihnime doldu: onun soğukluğu, pervasızca yaşadığı ilişkiler ve son olarak, dumanlar odayı doldururken beni ücra bir dağ evinin kanadına kilitlemesi. Arabasına binip gitmiş, beni alevler içinde ölüme terk etmişti. Kendimi iyi hissetmediğimi fısıldadım ama o sadece alay etti, kağıtları imzalayıp drama yapmayı bırakmamı söyledi. Daha sonra onu Ceyda'yla gördüm; şefkati ve sıcak gülümsemesi sadece onunaydı, ihanetinin hala devam ettiğini doğruluyordu. Sonunda onunla yüzleştiğimde, eli havada savruldu, yanağımda patladı, beni sersemletip kanlar içinde bıraktı. Sonra yatak odamızın kapısını yüzüme çarparak beni içeri kilitledi, "dengesiz" olduğumu söyleyerek beni özel bir kliniğe kapatmakla tehdit etti. Bu adaletsizlik içimi yaktı, korkudan daha derin, buz gibi bir öfkeyi körükledi. Bu benim acımasız kaderim miydi, aynı kabusu aynı canavarla yeniden yaşamak mı? Neden bana ikinci bir şans verilmişti de yine onun asılsız suçlamaları ve şiddetiyle yüzleşmek zorunda kalmıştım? Bu sefer onun zulmüne sadece katlanmayacaktım; kurtulacaktım. Aileme şifreli bir mesaj gönderirken, kaçış planım işlemeye başlamıştı ve özgürlük mücadelem gerçekten başlamıştı.

Kocam Demir Alkan, bir yıl dönümü partisi veriyordu. Ama bizim için değil, o cıvıl cıvıl yeni sevgilisi Selin Vural için. Bense sadece bir garson, onun o lüks çatı katı dairesinde onlara hizmet etmeye zorlanan zavallıydım. Beş yıl önce, ailemin alkollü araç kullanarak yaptığı kaza, onun bütün ailesini yok etmişti. Ve bu beş yıl boyunca Demir, beni sistematik bir şekilde mahvetti. Bu parti, onun hesaplı zulmünün bir başka kanıtıydı sadece. Gözlerini gözlerime dikmiş, 'geçmişi geride bırakmaya' kadeh kaldırıyordu. Selin'in 'kazara' elimi yakmasını sadece izledi, sonra da hemen onun yanına koştu. Ona olan tüm iyi niyetli jestlerim, en sevdiği pastayı yapmam gibi, aşağılanmayla karşılandı ve çöpe atıldı. Selin'in her yalanına inandı, beni şiddetle suçladı ve hatta Selin benim 'saldırım' sonucu 'düştükten' sonra hayatını kurtarmak için ona bir böbreğimi bağışlamaya zorladı. Beni, ailelerimizin mezarlarının arasında, çürümeye terk etti; morluklar içinde ve yalınayak. İntikamı mutlakti, kaçamadığım bir azaptı. Benden neden bu kadar derinden nefret ediyor, ama yine de beni yanına zincirliyordu? Her zalim dürtüsünü hangi anlatılmamış acı yönlendiriyordu ve böyle bir canavardan sağ kurtulmanın gerçek bedeli neydi? Yorgundum, çok yorgundum. Bu yüzden Boğaziçi Köprüsü'nden atladım, kendimi körfezin soğuk sularına bıraktım. "Bitti," diye fısıldadım. Ama hiçliğin yerine, bir mucizeyle, nefes nefese uyandım. Onun ailesini benden alan kazadan bir gün öncesiydi. Hayatlarımızın darmadağın olmasından bir gün önce. İkinci bir şansımız vardı, ama parçalanmış bir geçmiş gerçekten tamir edilebilir miydi?

Üç yıl boyunca tam dört düşük yaptım. Her biri, başarısızlığımın acımasız birer hatırlatıcısıydı. Kocam Arda ise her seferinde yas tutan eş rolünü mükemmel oynadı, kulağıma rahatlatıcı sözler fısıldadı ve bir dahaki sefere her şeyin farklı olacağına dair sözler verdi. Bu sefer farklıydı. Arda'nın endişesi, beni altın bir kafese hapsederek kontrole dönüştü. Bunun benim ve bebeğin güvenliği için olduğunu, biyolojik babam olan Milletvekili Demir Karamanoğlu'nun veliahtıyla evli olmanın getirdiği stresten kaynaklandığını iddia etti. Güvenim, bir öğleden sonra Arda ve evlatlık kız kardeşim Selin'i bahçede duyduğumda paramparça oldu. Selin'in kucağında bir bebek vardı ve Arda'nın aylardır görmediğim o yumuşak gülümsemesi onlara yönelikti. Selin'in benim "düşüklerim" hakkındaki sahte üzüntüsü, korkunç bir gerçeği ortaya çıkardı: Kayıplarım, Arda'nın siyasi geleceğini güvence altına almak ve benim değil, kendi oğullarının Karamanoğlu hanedanlığını devralmasını sağlamak için kurdukları planın bir parçasıydı. Annemle babam, yani Milletvekili Karamanoğlu ve Berrin, onlara katıldığında ihanet daha da derinleşti. Selin'i ve bebeği kucaklayarak suç ortaklıklarını doğruladılar. Bütün hayatım, evliliğim, çektiğim onca acı, hepsi korkunç, dikkatle kurgulanmış birer yalandan ibaretti. Arda'nın her rahatlatıcı dokunuşu, her endişeli bakışı birer performanstı. Ben sadece bir araçtım, bir emanetçiydim. Yuvama konan guguk kuşu Selin her şeyimi çalmıştı: annemi babamı, kocamı, geleceğimi ve şimdi de çocuklarımı. Gerçek yüzüme bir tokat gibi çarptı: Kaybettiğim dört bebek kaza değildi; onlar Arda ve Selin'in hırslarının sunağında kurban edilmişlerdi. Aklım başımdan gitti. Bunu nasıl yapabilirlerdi? Beni koruması gereken kendi ailem, nasıl olur da bana karşı bu kadar zalimce bir komplo kurabilirdi? Adaletsizlik içimi yaktı, geride boş, acıyan bir hiçlik bıraktı. Ağlayacak gözyaşım kalmamıştı. Sadece eylem vardı. Hastaneyi arayıp kürtaj için randevu aldım. Sonra eski dans akademimi aradım, Paris'teki uluslararası koreografi programına başvurdum. Gidiyordum.

Bugün beşinci evlilik yıldönümümüz. Aynı zamanda kocam Ateş'in benden 38. kez boşanmak istediği gün. Bunu çocukluk arkadaşı İrem için yapıyor. Düğün günümüzde arabasıyla kaza yapıp bir daha asla çocuk sahibi olamayacak olan kadın için. O günden beri Ateş bir suçluluk borcu ödüyor ve ben de bu borcun bedeli oldum. Beş yıl boyunca bu boşanma ve yeniden evlenme döngüsüne katlandım. Ama bu sefer farklıydı. İrem beni merdivenlerden aşağı itti. Ateş beni kanlar içinde buldu ve adaleti sağlayacağına söz verdi. Bedelini ona ödeteceğine yemin etti. Ama günler sonra polis aradı. Olayın güvenlik kamerası görüntüleri gizemli bir şekilde silinmişti. Ne bir kanıt vardı ne de bir dava. O gece İrem beni kaçırttı. Adamları bir minibüsün arkasında elbiselerimi parçalarken Ateş'i aramayı başardım. Çağrımı reddetti. Hareket halindeki minibüsten atladım. Ve soğuk asfaltta kanlar içinde canımı kurtarmak için koşarken bir yemin ettim. Bu sefer 39. bir yeniden evlenme olmayacaktı. Bu sefer ben ortadan kaybolacaktım.

Bir trafik kazasında görme yetisini kaybeden Cancer, sosyete çevrelerinden gördüğü tüm reddedilişler arasında, tek bir kişinin ona uzanan elini buldu: hiç tereddüt etmeden onunla evlenen Elvin. Üç yıl sonra gözleri açıldığında, ilk işi bu evliliği bitirmek oldu. "Zaten yıllarımızı kaybettik. Onun bir dakikasını daha bana harcamasına izin veremem." Elvin, boşanma belgelerini tek kelime etmeden, çizgiyi bile aşmadan imzaladı. İnsanlar onun düşüşüyle alay ettiler... Ta ki, o mucizevi doktorun, mücevher imparatorluğunun sahibinin, borsa dehasının, efsanevi hacker'ın ve Cumhurbaşkanı'nın kayıp kızının aslında hep o olduğu ortaya çıkana kadar. Caner pişmanlık içinde geri döndüğünde, karşısına çıkan acımasız bir patron onu kapı dışarı etti. "Artık o benim eşim. Defol."

Üç yıl boyunca Kadriye ve kocası Levent, cinsellikten yoksun bir evlilik sürdürdüler. Kadriye, Levent'in kendilerinin geleceği için kendini işe adadığını sanıyordu. Ancak annesinin vefat ettiği gün, gerçeği öğrendi: Levent, düğün gecesinden beri üvey kız kardeşiyle onu aldatıyormuş. Tüm umutlarını kaybeden Kadriye, boşanma davası açmaya karar verdi. Çevresindekiler alay ediyor, onun geri döneceğini söylüyordu. Ancak herkesin gördüğü, yağmur altında diz çökmüş ağlayan Levent oldu. Bir gazetecinin barışma ihtimalini sorması üzerine Kadriye omuz silkti. "Kendine saygısı yok, sadece onu sevmeyen insanlara yapışıp kalıyor." Bu sırada güçlü bir iş adamı kolunu Kadriye'nin beline doladı. "Eşime göz diken herkes önce beni geçmek zorunda."

En güvendiği iki insan, nişanlısı ve en iyi arkadaşı, ona tuzak kurmak için birleşmişti. Her şeyini kaybetti ve sokaklarda kimsesiz bir şekilde can verdi. Ancak bir mucize oldu ve yeniden hayata döndü. Gözlerini açar açmaz, kocasının onu boğmak için üzerine çöktüğünü gördü. Neyse ki, hayatta kaldı. Boşanma belgelerini tereddüt etmeden imzaladı, bu sefil hayatından kurtulmaya kararlıydı. Bu yeni hayatında sürpriz onu bekliyordu: annesinin kendisine muazzam bir miras bıraktığını öğrendi. Tüm kartları yeniden dağıttı, hem kaderini değiştirdi hem de öcünü aldı. Tam kariyeri ve aşkı en parlak dönemindeyken, eski kocası beklenmedik bir şekilde yeniden sahneye çıktı.

Her şey bir mantık evliliği olarak başlamıştı. Ta ki Cansu, Kadir’e delice âşık olana dek. Tam da ona en çok ihtiyaç duyduğu bir anda, kocasını başka bir kadının kollarında buldu. Artık yetti. Cansu, Kadir'den boşandı ve hayatında yeni bir sayfa açtı. Ne var ki Cansu gidince, Kadir onun aslında ne kadar değerli olduğunu nihayet anladı. Eski eşinin etrafını saran sayısız hayranı karşısında Kadir, ona 20 milyon dolar uzattı ve yeni bir teklifle çıkageldi: "Yeniden baştan başlayalım. "

Ben, yıllardır kayıp olan Karahan varisiydim. Çocukluğumun yetimhanelerde geçen karanlık günlerinden sonra nihayet evime, ailemin yanına dönmüştüm. Annemle babam bana tapıyordu, kocam Hakan beni el üstünde tutuyordu ve hayatımı mahvetmeye çalışan o kadın, Beren Aksoy, bir akıl hastanesine kapatılmıştı. Güvendeydim. Seviliyordum. Doğum günümde, kocam Hakan'a ofisinde bir sürpriz yapmaya karar verdim. Ama orada değildi. Onu şehrin öbür ucundaki özel bir sanat galerisinde buldum. Yanında Beren vardı. Beren bir klinikte falan değildi. Kocamın ve beş yaşındaki oğullarının yanında dururken göz kamaştırıcı bir güzellikteydi, kahkahalar atıyordu. Camın ardından Hakan'ın onu öpüşünü izledim. Tıpkı o sabah beni öptüğü gibi tanıdık, sevgi dolu bir öpücüktü. Sessizce yaklaştım ve konuşmalarını duydum. Benim doğum günü dileğim olan lunaparka gitme isteğim reddedilmişti, çünkü Hakan çoktan bütün parkı onların oğluna kiralamıştı. Oğlunun doğum günü, benimkiyle aynı gündü. "Bir ailesi olduğu için o kadar minnettar ki, ne söylesek inanır," dedi Hakan. Sesindeki zalimlik nefesimi kesti. "Neredeyse acınacak halde." Tüm gerçekliğim – bu gizli hayatı finanse eden sevgi dolu ailem, sadık kocam – beş yıllık koskoca bir yalandan ibaretti. Ben sadece sahnede tuttukları bir aptaldım. Telefonum titredi. Hakan'dan bir mesajdı. Gerçek ailesinin yanındayken göndermişti. "Toplantıdan yeni çıktım. Çok yorucuydu. Seni özledim." Bu sıradan yalan, son darbe oldu. Kontrol edebilecekleri zavallı, minnettar bir yetim olduğumu sanıyorlardı. Ne kadar fena yanıldıklarını öğrenmek üzerelerdi.