ın Ağz

kırılan kalbimin bir yansımasıydı. O heykel sadece cam değildi; yıllarca süren adanmışlığım, Tanrıça'

kemmel bir üzüntü taklidiydi. Diz çöktü, büyük parçaları topluyormuş gib

küçük, teatral bir çığlık attı. Parmağın

r endişe maskesiydi. Nazikçe elini tuttu, o minicik kesiği

luydu. Bana ya da yere dağılmış onurumun kalıntılarına bir an bile bakmadı

öfke dalgası geçti. Onu olduğu gibi g

n," dedim, sesim a

imsah gözyaşlarıyla doldu.

ttim, sesim giderek güçleniyordu. "Lobide sihirli

üm heybetiyle ayağa kalktı. Alfa varlığının ezici gücü üz

Emri değildi, ama yakındı; içimdeki kurdun sinip kulaklarını i

" diye karşılık verdim, kendi

den kötü niyetli olmakla mı suçluyorsun?" Parçalanmış kristale küçümseye

okşadı. "Ağlama, aşkım. Onun seni üzmesine izin vermeyeceğim." Sonra bana baktı, yüz

ama niyet, yerdeki kırık cam kadar çirkin

li bir emirdi. "Binamdan defol. Toprakları

ediğim, aramızda olduğunu sandığım o görünmez bağ koptu. Ruhumd

zzül etmedim. Ağır cam kapıları itip bardaktan boşanırcasına yağan yağmurun a

lar benimle alay ediyor, oyduğum küçük ahşap bir eğitim heykelini kırıyorlardı. O zamanlar bile otorite yayan Kağan, beni ağla

mir etmişti. Şimdi

lamdım ve kontrolsüzce titriyordum. Reddedilmenin acısı, soğuk yağmur, o saf duygusal tükenm

nın izini kaybettim. Belki iki gün sonraydı, kapı

rken yatak

. Saçlarından yağmur damlıyordu, gözleri korkunç bir öfkeyle v

adı ve beni yastıklardan kaldırdı. Kavr

Bu, saf bir Alfa Emri'ydi; bir yanıtı zorlayan, g

ladı, sıcak nefesi yüzüme çarpa

-