iyileşiyordu, geride kalıcı bir yara izi olacağını bildi

linde büyük bir gül buketiyle arabadan indi. Gözlerinin altında koyu halkalar

gelerek. "Burada olmadığım için çok üzgünüm. Ceyda... gerçekten ço

"Buraya yüzünü göstermey

Endişeden öldüm." Bana baktı, gözleri yalvarıyo

ssetmiyordum. Ne öfke, ne hüzün. Sadece en

Cemil'i itip sağlam elimi tuttu. "Anlayacağı

ına götürdü. "Bin. Seni eve götürüyorum. Düğünü planlamaya baş

sonraki gör

mağımdaki nişan yüzüğü bir buz kütlesi gibi hissettirdi.

lerdi ama listesindeki bir başka işaretlenmiş kutu

dı. Gösterge panelindeki ekran ara

kınlık geçti ve sonra cevap verdi, se

orun ne?

sesini duyabiliyordum. "Kaan! Düştüm! Duştan çıkar

sıkarken parmak boğumları beyazlaşmıştı. "

elaşlı bir özür maskesiydi. "Elif, çok

," dedim,

ağıma hızlı, dalgın bir öpücük kondurdu. "S

kleri ciyakladı ve cadde boyunca hızla uzaklaştı. Beni hastane çıkış kıyafetlerimle,

sefer h

aksi çevirdim ve "Şu Por

şehir boyunca daha önce hiç görmediğim lüks bir apartmana kadar ta

uk bir davul gibi atıyordu. Lobiye girdim ve Kaan'ın adı

ısı hafif aralıktı. İçeriden seslerini duyabi

e uzatılmıştı. Üzerinde tek bir çizik bile yoktu. İpe

ileğini nazikçe inceliyordu. "Burası acıy

h, Kaan, çok korktum. Ya gerçekten kendimi incitse

ını okşayarak. "Her zaman senin

unla evlenmek zorundasın. Onunla olmak zorundasın. O kadar sıradan

nı bekledim. İçimdeki küçük, ap

u borçluyum. Onu öptüğümde, ona sarıldığımda bir şey hissettiğimi mi s

r odun parçası. Onun için tek şey buydu

işi benim. Ben senin karınım. O sadece... bir yer tutucu." Yukarı baktı, gözleri odayı tarad

rıltı belirdi. Orada olduğumu biliyordu.

öpücük. "Seni paylaşmaktan nefret ediy

dı. Koridordan aşağı yürüdüm, asansöre bindim ve binadan çıktım. Dışarıdaki dünya daha par

ve oturdum. Telefonumu çıkardım. B

Teki

tiyordu. Zaferini yü

ım. Sonra, sabit bir el

ar ba