larını sabit bir sesle yanıtladım. Her cevap, her imza, bir zamanlar bildiğim hayattan bilinçli bir adım uzaklaşmak gibiydi. Son formu, Elara Kar

osyamı damgalayarak. "Yeni pasaportunuz ve

dı. Binadan çıkıp kalabalık şehir sokaklarına yürü

ye eşyalarımı toplamak için geri döndüm. O hiç orada değildi, her zaman Selin'le hastanede ya da

n resimlerimizi. Fotoğraflardaki adamın yüzüne, bana sonsuzluk sözü veren adama baktım ve donuk bir sızıdan başka bir şey hiss

ni, ayakkabılarını çıkardım. Onları katlayıp kutulara koydum, üzerine siyah markerla

arı koleksiyonu. Bana okuduğu en sevdiği kitabın yıpranmış kopyası. Her bir eşya bir anıydı, kurduğumuz hayatın küçük bir parçasıydı. Her birini bi

girdi ve yalnız değildi. Selin yanındaydı, koluna yaslanmış,

ınlarını görünce durdular

a, sesi gergindi.

a bakmadan. Kutuyu başka bir ban

u geçici. Gitmek zorunda değilsin. Selin için yeni bir yer ald

arak. "Burası senin evin. Ben sadece

lara, lütfen Arda Bey için işleri zorlaştırma. Son zamanlarda çok str

luk dalgası geçirdi. Bana acıma ve zafer karışımı

adım, saklamaya tenezzül etmediğim

ek için döndüm ama S

a buruşarak iki büklüm o

yanına koştu. "Ne

ni işaret ederek. "O... bana ters ters baktı. Stres...

nakaldım. Sahte karın ağrısı

tın? Sana onun huzurlu bir ortama ihtiyacı olduğunu söyl

anete uğrayan, terk edilen bendim ve şimdi

cağına aldı. "Sorun değil, ben buradayım. Seni hemen hast

ların ve hayatımın yıkıntıları

ağrıyordu, başım sarsıntıdan hâlâ zonkluyordu ama acım hakkında bir kez bil

ir hi

. Geçmişim artık kutulara ve çöp torbalarına pak