avisi bir tec

lerime bakmayan um

den emin oluyordu. Oya yoktu ama varlığı

er. Kenan'ın çocuğu. B

at, kayıplarımın, esaretimi

an beni yatak odam

ının kullanılmayan b

n bir toz tabakası vard

rıdan tahtalarl

ek doğana kadar. Burası daha se

ir hapis

şarıdan k

umutsuzlukla

tepsiyle bıraktığı

bir sızıydı, beni t

suzluk dayanıl

asasının çekmecesinde kır

on verebilirdim. Acı

rı bileğime

dayarak aç

n daha hızlı

kaptı, yüzü öf

tiyorsun?" diye hırladı, ben

eritlerle yatak b

ayacak," dedi, sesi

lerce öyl

beni çözdü ama

verebileceğim

gün Oya

ü, sakin bir endiş

patiyle damlıyordu. "Kendini üzmemelisin

böyle ses

müş bir z

lursa bunu çal," dedi

gözlerine

üz olan karn

yapıyorsun, Selin. K

bir damga

irmeye başladı. Bir fet

değildi. Sadece "Melek

inlerdi. Kalp atışını duyu

. Taşımaya zorla

'ın kısa, işlevsel ziyaretleri ya da Oya'n

ya, yönetilmesi gere

imde sürekli, ya

etmiyordum. Sadece kin ve

ktor getirdi. Kaypak

etti, kalbimi dinled

di doktor Kenan'a, bana b

ı. "Yemek veriliyor. S

yedirdi, tatsız, yavan yiyecekleri san

atmayacaksın, Selin,"

la değil. Ama onlara söyleyecek hiçbi

i, hayatımdan, yas

turur, minik, nar

e kadar sevildiğini, nasıl b

yeni bir