ında pervane olurken, Can yüzünde bir şaş

ı dönüp u

erinden bana bir bakış attı. Saf bir zehirdi, gelecekteki belaların sessiz bir vaadiydi. B

na kısılmış bir halde geri

katlığının unutulduğunu gördü. Gözlerindeki kötülük pırıltısını gördü. Kalbine sızan soğuk bir dehşet hi

çaresiz, sessiz bir yar

rdim. Sadece arkamı dönüp o gri,

seslendi,

mad

sordu, sesi şimdi daha alçaktı, korkunç

da asılı kaldı, bizi birbirimize bağlayan b

rmeden u

"O sadece... çok şey yaşadı. Kötü niyetli değil." Eski, yorgun bahan

ı. En son bunu söylediğinde, geri dönmesi yirmi

küçük, soğuk bir gülümsemeye izin verdi

avrı bozuldu. Akşam yemeğindeki porsiyonlarım küçüldü. En kötü işler bana

muhtemelen bir "kabus" görüyordu ya da "üşütmüştü" ve o, cehennemde

mi kendim

ığını biliyordum. İlk hayatımda, yakalanm

mlarla dolu muhasebe defterini ve bir havalandırma deliğinde gizlenmiş bir nakit yığınını buldum. Başk

bir muhabiri aradım, böyle bir habe

fkeyle çılgına döndü, kolumu kavradı ve iğrenç bir çıtırtı duyana kadar büktü. Acı

uvası'nı sardı. Çığlıklar atan Gönül Hanım'ı kelepçeli olarak

rladı içlerinden biri.

yetim olarak listelemişti ve bu duvarların içinde ayrıcalıklı bir hay

andılar. Darbeye hazırlanarak

bir çocuk, pürüzlü bir taş aldı

me at

ona çarparak on

Can

arken, vücuduyla beni sip

i. Sadece bana döndü, kanayan gözlerinde vahşi, muzaffer bir bakışla. "S