üzel ve ölümcül olan çiçekler, polenlerini havaya saldı. Cildimde öfkeli, kırmızı kab

lıkta yoktu. Muhtemelen kovulmuştu, Aras'ın acıy

luluk olan, her zaman yanımda taşıdığım acil durum adrenalin otoenjektörünü aradım. İlaç kalça

düşünemeden kapım a

e maskesiydi. Üzerime atıldı, elleri b

dı, parmakları sıkılaştı. "Sana bahçe

ordum, nefes alamıyordum. Çaresizce başımı sallad

z önce onun yüzünden rezil oldu! Ona sürtük

a için çığlık atıyordu. Ölüyordum. Burada, bu

aybolmaya başl

nefes nefese kalıyordum, göz

n bile vermedi. Saçımdan ya

adı. "Bunun bedel

üyorsun?" diye boğ

in ve kapısında diz çökü

ondu. "

ja sürükledi, arabasının

sesi tehlikeli bir şekilde alçaktı. "Ya özür dilersin ya da o vi

in adının anılması, onun son, yenil

du ama tek yaptığı gitme kararımı pekiştirmekti.

önünde durdu. Bardaktan boş

'nın kapısının önündeki soğuk

z kere başını yere vurarak af dileyeceksi

adım," dedim, sesim

lefonu elindeydi, annemin i

leme zarar vermesi

slattı, beni iliklerime kadar dondurdu. Boğazımdaki acı geri d

arın belli belirsiz seslerini duyabiliyor

reketlerim yavaşladı.

alışılmadık bir panikle dolu kesk

benim ölmemi istiyordu. Bunu ço

da beni alırken, son düşüncem acı bi