, keskin çene hattından damlıyordu. Ayak bileğindeki gerginliği, çaresiz kavrayışımın altındaki

sel değildi. Beni ayaklarımın üzerine çekti. Kırık bacağım protesto ederken dudaklarımdan bir acı çığlığı koptu. Dünya şiddetle yana

oturdu. Bana bakmadı. Sadece yağmurla ıslanmış ön camdan dümdüz ileriye b

r mırıltıydı. "Seni acil servisin girişine bırakacağım ve bu işt

üzenli, acımasız dünyasında dağınık bir komplikasyondum. Koltuğa büzüldüm. Kontrolsüzce titriyordum. İnce de

duğunu veya yok olduğunu düşündüğüm çatlak telefonum yandı. Ekran örümcek ağı gibi

ldirime dokundu. Mesaj kı

liyor. Seni avlıyorl

hayatta kaldığımı biliyordu. Beni polise bırakmayacaktı. Peşimden gelecekti. İşi bitirecek

i paniğimi kesti. Gözleri yoldan tel

albim göğsümde çılgınca atıyordu. *Kimseye güvenme.* Bu, yanı

re sessizlik içinde sürdük. Tek sesler sileceklerin ritmik sesi ve güçlü motorun uğultusuydu. Veri

dönüşler yaparak körfeze bakan özel, yüksek güvenlikli bölgeye yöneldi.

il," dedim. Sesim z

k bağlantılı bir adam, Bayan Yılmaz. Sizi Veridia Devlet Hastanesi'ne bıraktığım an, ona haber verilirdi. Sizi zat

teriyordu. İtibarımı sarsmak veya daha kötüsü, ben

imkine saplanmıştı, "sakinleştirilir, kurumsallaştırılır ve gümüş tepside ona geri teslim edil

men cam, krom ve gri tonlarındaydı. Boydan boya pencereler, Veridia'nın nefes kesici, yağmurla yıkanmış manzara

a iyi donanımlı, son teknoloji bir tıbbi süitte tedavi etti. Bacağımı sabitledi, alnımdaki kesiği dikti ve sayısız kesik ve morluğumu verimli, mesaf

Morarmış tenime karşı günahkar derecede yumuşak gelen basit gri

bir sonraki hamleni düşünmek ve ortadan kaybolmak için bu zamanı

a lükstü. Bulut gibi görünen bir yatak ve ilk dairemden daha

. "Neden bana yardım ettin? Kocamdan nefret ediy

dönüktü. Geniş omuzları gergindi.

alçaktı. Kemiklerime kadar işleyen bir zehirle doluydu. "Bana sadece paradan f

bıraktı. Ona göre bir insan değildim. Mert'e doğrultulacak bir silahtım. Bir hapis