a aking niluluto. Dalawang linggo ng nasa hospital si Mama at dahil ideneklarang infected siya, hindi ako pwedeng ma

hindi naman talaga infected ng virus kaya nagkasakit, idinideklara nilang covid case dahil sa Universal Health Care Act kung saan lahat ng Filipino na magkaka-covid ay may nakalaang pinansiyal na tulong galing sa Philhealth. Ayokong maniwala kaagad sa mga sabi-sabi kung saan sinasabi na ang perang ito ay pinaghahatian nila kaya kahit hindi naman talaga c

ay bumubuti na ang lagay ni Mama at nakaipon na rin ako ng 30 thousand para ibayad kay Sarge, ang taong umaasa na magiging isa ako sa mga babae na mapipilitang kumapit

ahil sa aking pakiwari ay ganun pa rin ang aking itsura sa mga nakalipas na mga taon, payak at inosente. "24 na ako", mahina kong usal habang iniipit ang aking pisngi ng dalawa kong mga palad. Back when I was in high school, akala ko talaga na pag tumuntong na ako ng beynte pataas, magiging maganda na ang kalidad ng aming pamumuhay. Akala ko, makakapag aral ako ng medisina at kung nangyari nga iyon, isang taon nalang at mahigit ay magig

san dala ang mga ulam na tiyak magpapasaya ka

Nabigla ako sa biglang pag tunog nga aking selpon, palatandaan na may nag text, at kahit nasa pinakailalim na parte yun ng aking bag nakalagay para safe sa mga mandedekwat, inabot ko ito at chineck dahil baka importante. Halos mabitawan ko ito nung nabasa ko ang mensahe, at galing ito sa ospital. Emergency daw, at kailangan kong pumunta ng agaran. Walang specific na paliwanag kung anong klaseng emergency, kaya mas l

dib, na para bang may karayom na nakabaon at bawat segundo akong tinutusok. Nakita ko ang isa sa mga doktor na naka-assign sa mga covid patients na nasa nurse station at may ka diskusyon. Tum

ang covid patient. May emergency daw pong nangyari, a-ano po ba-ang

aning sa akin. He opened his mouth and uttered the words that exploded like a bomb in front of me

i, sa isang kagimbal-gimbal na bangungot na kahit anong gawin ko ay hindi na ako magigising. Alam kong nagsasalita pa ang doktor dahil panay parin ang pagbuka ng kanyang bibig, pero wala akong ibang naririnig

g panahon. Gusto ko siyang saktan. Gusto ko siyang sumbatan kung bakit hinayaan nilang mamatay si Mama at pagbayarin silang lahat. Pero, tumango lang ako. Wala na akong lakas para promotesta, wala na rin naman akong nak

g at parang binabalotan ng hamog ang lahat ng bagay na aking nakikita. Lakad lang ako ng lakad. Hindi ko alam kung saan ako tutungo, b

kong sistema. Dahil sa matinding pagdurusa na aking nararamdaman, namanhid ako. Pero ngayon, bumalik ang aking sensasyon, ang aking diwa, at nanumbalik ang kagustuhan kong mabuhay ngayong malapit akong masakdal

para bang ako'y yinayakap. Ikaw ba to Mama? Unti-unting tumulo ang mga luha na nag-uunahan sa pagdaloy, at hindi ko sila pinigilan ni pinahiran. Hinayaan ko lang sila, dinama ang pumipintig na sakit sa aking ulo at dibdib at ang parang sinasakal kong lalamunan. Sa bawat luha, imbes na maibsan ang kalungkutan na

yang hindi lang talaga umaayon ang panahon, dumating pa tong pesteng pandemya, pero binigay ko lahat Lord kahit marami sa mga plano ko ang hindi natupad. Kasalanan ko ba Lord? Naging walang kwenta ba akong anak kaya nagkaganito si Mama? Marami akong pangako sa kanya, sabi ko pa noon magpapatayo ako ng bahay malapit sa dagat at ipapasyal ko s

a-linga habang naglalakad papunta sa altar para isara at ayusin ang nakabukas na Bibliya. Hinarap ko ito, at naka agaw ng aking pansin ang isang parte ng basahin. Second book of Corinthians, chapter 1, verse 9-10 "Indeed, we felt that we

atan na kuwestiyunin Kayo, dahil alam kong hindi sa Inyo nanggaling ang mga pagdurusang tinatamasa ko ngayon. Pero hinayaan niyo itong mangyari para sa ikauunlad ko bilang isang tao, na sa bawat pagsubok ay mas lalong magpapalakas ng pananalig ko Sayo. Isa pa, patawad po at nak

bago ako lumisan. Habang binabaktas ang daan palabas, napansin ko ang pigura ng isang tao. I squint my eyes to have a better view, since my eyes are still puffed and my vision is still blurry. I gasp when I realized it is a figure of a man, with its broad shoulders and tall, herculean stature, facing the opposite direction. As I drew closer, I gained a better look on him and he is actually wearing a dark gray suit and ther

somehow bothered that he is not wearing a mask, but if not for that, I won't be able to get a glimpse of his whole facade, an image of a

cus

th birthd

I recognized those orbs, the darkest and coldest I ever laid upon, his playful grin, and his face, the most attractive yet mysterious one existing since th

celebration? I mis

emembered is the feeling of falling, but something catch me before I made an impact