Hindi na Tinanggihan: Labas na Ako sa Liga Mo, Darling!

Sa araw na nagkaisa ang mga pamilyang Bennett at Harper sa pamamagitan ng kasal, tila pinalabas ng langit ang kanilang galit, na kinukulayan ang kalangitan ng malalim na crimson ng mga umuungal na apoy.

Si Daniela Harper, na nakasuot ng kanyang kasuotang pangkasal, ay nanood nang may pagkabigo habang ang kanyang groom, si Alexander Bennett, ay buong kabayanihang sinakay si Joyce Holt sa kanyang mga bisig at nag-navigate sa pamamagitan ng nagbabagang init, na hindi man lamang sumulyap pabalik sa kanya.

Naipit sa ilalim ng isang malaking, bumagsak na screen, si Daniela ay ginawang hindi makagalaw sa pamamagitan ng bigat nito, ang kanyang mga mata ay puno ng mga luha ng pagkabigo at takot.

Ang hangin ay makapal sa matinding usok, at habang nahihirapan si Daniela na huminga, ang papalapit na mga anino ng kawalan ng malay ay nagsimulang lumabo sa kanyang paningin, ang malungkot na pag-iisip na mapahamak sa apoy ay sumasakit sa kanyang isipan.

Gayunpaman, tulad ng tila nawala ang pag-asa, isang pigura ang lumitaw sa pamamagitan ng usok.

Inangat siya ng malalakas na braso nang walang kahirap-hirap, at ang matatag, nagpapatibay-loob na tibok ng puso ng kanyang tagapagligtas laban sa kanyang tainga ay nagdala ng isang kakaibang kapanatagan sa gitna ng kaguluhan.

Bigla, isang tumatagos na sipol ang pumutol sa mahihinang tunog ng pagkawasak.

Ang hindi maipagkakamali, kakila-kilabot na amoy ng nasusunog na laman ay sumalakay sa kanyang mga pandama.

Ang puso ay tumitibok na may halo ng takot at pagkalito, tinipon ni Daniela ang lakas upang buksan ang kanyang mga mata, para lamang salubungin ang isang nakakasakal na talukbong ng usok na nagpalabo sa kanyang paningin at nagpalalim sa kanyang takot.

Habang kinakapa niya ang bulag sa pamamagitan ng kadiliman, dumampi ang kanyang mga daliri sa isang bagay na malagkit at nakakabagabag. Sa likas na paraan, ang lalaking buhat sa kanya ay nag-atras, ngunit di nagtagal ay nagpakalma, hinayaan ang kanyang mga kamay na maggalugad nang walang pag-aalinlangan.

Ang hangin ay humihiyaw sa kanyang mga tainga, walang habas at nakakakilabot.

Unti-unti, nagsimulang mawala ang matinding init na sumunog sa kanyang mukha.

Nahihirapan sa bigat ng mga talukap ng kanyang mata, pinilit niyang makilala ang kanyang tagapagligtas.

Sa gitna ng umuusok na usok na naglabo sa kanyang paningin, napansin niya ang isang kakaibang nunal malapit sa mata ng lalaki-isang nunal na nagpagising ng malabong alaala sa kanyang isipan.

Habang nagsimulang lumabo muli ang mga gilid ng kanyang kamalayan, narinig ni Daniela ang isang malumanay na boses na pumutol sa umuungal na hangin. "Sir, dumating na ang ambulansya. Nasa loob na ang pamilya Harper. Kailangan nating umalis kaagad. Kailangan ng iyong braso ang agarang pangangalaga, at saka, ngayon ang kasal ni Miss Harper. Kung makikita siya ng mga tao sa ibang lalaki, magiging usapan ito ng bayan."

......

Gumising si Daniela mula sa kanyang hindi mapalagay na pagkakatulog sa matinding, malamig na mga limitasyon ng isang simpleng ward ng ospital.

Ang buwan ay mistulang napakalaki sa labas, binababad ang lahat sa kanyang diwa, malamlam na liwanag. Ang silid ay nababalot ng katahimikan, wala ang presensiya ng kanyang bagong kasal na asawa.

Malubha ang kanyang mga sugat: isang basag na tadyang at isang malalim, punit na hiwa ang pumipinsala sa kanyang kaliwang pisngi. Nagbabala ang doktor na kung walang masinsinang pag-aalaga, maaaring mag-iwan ng peklat ang sugat sa kanyang mukha na hindi na mawawala.

Habang sumisikat ang liwayway, bumalik ang doktor upang suriin ang kanyang kondisyon.

Palinga-linga sa walang laman na silid, nagtanong siya, "Nasaan ang iyong pamilya?"

Umiling si Daniela na may mapait na ngiti. Maraming beses na niyang sinubukang kontakin si Alexander, ngunit hindi ito sumasagot.

Habang humihinga ng malalim, nagpaalala ang doktor, "Subukang mong hindi gumalaw; ang sobrang paggalaw ay maaaring magpalala ng iyong mga sugat. Kung walang tutulong sa iyo, aayusin ko ang isang tagapag-alaga para sa iyo."

Sa sandaling iyon, sumingit ang isang batang nars, "Hindi ba't ikaw ang bride mula sa insidente ng sunog sa mga headline? Hindi ba narito ang iyong asawa kasama mo?"

Napansin ng punong nars ang usapan kay hinikayat ang kanyang kasama na manahimik. Lumapit, bumulong siya, "Nasa itaas siya, inaasikaso ang iba."

Nanlaki ang mata ng batang nars sa hindi makapaniwala. "Ano? Ngunit ang babae ay nakaranas lamang ng isang maliit na gasgas sa kanyang kamay!"

Si Daniela ang lubhang nangangailangan ng pangangalaga.

Umiling ang punong nars. "Mayroong isang buong team sa itaas na nag-aalaga sa kanya. Sobrang hindi makatarungan, hindi ba?"

Sa sandaling iyon, isang alon ng kahihiyan at kawalan ng pag-asa ang bumagsak kay Daniela. Nakaupo sa gilid ng kama ng ospital, naramdaman niya na ang kanyang dugo ay nagiging yelo, ang kanyang katawan ay bahagyang nanginginig.

Sumandal sa dingding para sa suporta, umakyat siya sa itaas patungo sa eksklusibo, high-class ward.

Pansamantalang huminto siya sa pintuan, nakita niya ang lalaking kanyang iniibig ng sampung taon na pinapakain ang kanyang kapatid sa ama, si Joyce. Nagtago ang kanilang mga tingin, at ang koneksyon ay kitang-kita.

Ikinuyom ng kanyang madrasta, si Katrina Harper, ang kanyang kamay sa kanyang bibig, na kumikinang ang mga luha sa kanyang mga mata. "Caiden, karma na kaya ito? Ang aking mga nakaraang pagkakamali ba ay bumabagabag sa ating anak ngayon?"

Malumanay na hinawakan ni Caiden Harper, ang biyolohikal na ama ni Daniela at asawa ni Katrina, ang balikat ni Katrina upang aliwin siya. Hindi, ito ay isa lamang malas na tagpo. Wala kang kasalanan dito."

"Dad! Hindi ito aksidente; ito ay pagpatay! Ikinalulungkot ni Daniela na ikaw at si Alexander ay nagpapakita sa kanya ng mas kaunting pagmamahal kaysa sa akin. Siya ay malisyoso. Kami lamang ang naroon noong naganap ang sunog, at itinulak niya ako. Gusto niyang mawala ako."

Matapos sabihin iyon, yumuko si Joyce sa yakap ni Alexander, na tumutulo ang mga luha sa kanyang mga pisngi habang umiyak siya nang walang pigil.

Tinitigan ni Katrina ang gasgas na kamay ng kanyang anak bago yumuko kay Caiden, na naghahanap ng ginhawa sa kanyang mga bisig.

"Caiden, maaaring hindi kayo magkadugo ni Joyce, pero kinilala ka niyang tunay na ama. Sino ang mag-aakala na ang ganitong pag-ibig ay magdadala ng kapahamakan sa kanya? Ang dami ko nang isinuko para lang mapanatiling masaya si Daniela-nangako akong hindi na magkakaroon ng anak pagkatapos kitang pakasalan. Ngunit tila walang makapagbibigay kasiyahan sa kanya. Ano pa ang nais niya mula sa akin? Pwede niyang kunin ang lahat mula sa akin, pati ang buhay ko, kung iyon ang gusto niya! Pero bakit kailangang magdusa si Joyce? Wala siyang ibang ginawa para danasin ito."

Ang mga hikbi ni Katrina ay napakatindi, napuno ng paghihirap, na maaaring paniwalaan ng isang manonood na siya ang dumaranas ng isang sirang tadyang at isang nasirang mukha.

Sa labas, nakatago sa paningin, narinig ni Daniela ang bawat nakalalasong salita na naglalayon sa kanya.

Pinanood niya, na wasak ang puso, habang ang dalawang lalaking pinakamamahal niya-ang kanyang ama at ang kanyang asawa-ay nagbibigay ng kanilang atensyon kay Joyce, na pinapabayaan na magsalita ng isang salita sa kanyang pagtatanggol.

Ang kanyang puso, na dati nang marupok, ay gumuho sa mga piraso.

Kahit tumututol ang kanyang katawan, nakipaglaban si Daniela upang makarating sa puntong ito. Ngayon, sa kanyang sakit na bumibigat sa kanya, bumalik siya, ang bawat hakbang ay mabagal at nakakasakit habang bumabalik siya sa kanyang silid.

Pagkatapos ng pagpanaw ng kanyang ina, parang nawala na rin sa kanya ang kanyang ama.

Ang kanyang asawa, na kinalakihan niya, ay nagbigay ng kanyang puso sa iba, na nag-iwan ng kanya sa mga sira-sirang piraso.

Gayong malupit na pagtataksil ng kapalaran.

Habang bumabalot ang kadiliman, naabot ni Alexander ang kanyang silid sa ospital, na may hawak na isang lalagyan ng pagkain.

Huminto siya bigla sa pintuan, ang kanyang mga tampok ay nahulma ng matalas at matinding pag-alipusta, na parang ang hangin sa loob ay nakakasuklam sa kanya.

Ang kanyang mga mata, malamig at malayo, ay tumagos sa kanya.

Tinatawagan ang bawat onsa ng lakas, itinulak ni Daniela ang kanyang sarili nang patayo, ang kanyang boses ay mabigat na may hilaw, masakit na kawalan ng pag-asa. "Sinusumpa ko, hindi ko tinulak si Joyce. Sinabi niya sa akin na ang kanyang regalo sa kasal para sa akin ay nasa bodega. Ngunit nang pumasok kami, nilamon kami ng mga apoy, at ang pintuan ay nakakandado mula sa labas."

Sa isang matigas na titig at isang pahiwatig ng kawalan ng pasensya, bumulong si Alexander, "Daniela, itigil mo na ang kasinungalingan. Wala nang saysay ang pagkukunwari pa. Palagi mong kinaiinggitan si Joyce sa pagiging paborito ng lahat, ngunit upang sabotahe ang aming araw ng kasal na may gayong malisya? Hindi ko akalaing kaya mong maging ganito kasama!"