Old Love

Isang mainit na sikat ng araw ang humampas sa aking mukha. Kahit ganoon, ang hingin ay tila hindi umaayon sa panahon. Ang aking mahaba at maalon na buhok ay tinatangay ng hangin na tila ito'y sumasayaw. Ako ngayon ay narito sa sakayan ng barko papunta sa aking probinsya. Ang La Carles. Aaminin ko, kailangan kong umuwi ngunit hindi ko gustong bumalik roon, pero alam kong wala akong magagawa rito sa Maynila. My life here in Manila is like a one-shot thing. Party dito, party doon. I never thought that I was chasing wrong things in my life. Until everything fell apart.

I got fired sa pinapasukan kong trabaho at ubos na ang pera ko. And because of my bad records, hindi ako tinatanggap sa trabaho. Worse is, kailangan ko nang bumalik sa pinanggalingan kong probinsya. Hindi naman sa ayaw ko ng buhay sa La Carles, kundi dahil sa ibang rason... Rason na pilit kong inaalis sa aking utak. Dahilan na matagal ko nang iniiwasan ngunit paulit-ulit na gumagambala sa akin.

"Viv, di ba sinabi ko naman sayo na pwede kang mag-stay muna sa condo ko?" Craig questioned me again.

Aaminin ko, it's a good offer. But, Craig's always been good to me. Napagtanto ko na masyado na akong nakadepende sa kanya.

"Kailangan kong bumalik sa probinsya, ayaw ko namang makadagdag pa sa mga alalahanin mo. Atsaka, mali ko ito. I didn't manage myself properly. All I know is to party since i didn't experience being free and wild." I gave him a reassuring smile.

"I will pay for your trip at sa mga kakailanganin mo." Craig temptingly offered.

"Craig... napag-usapan na natin ito. Mayroon akong natitirang pera para sa mga kakailanganin ko sa pag-uwi."

"Okay, fine! Just let me assist you sa pagsakay mo ng barko." Finally, for the third time, he agreed with me.

I was fired because I didn't do my job as an accountant here in MetroCorporation Properties, Inc. I was absent the whole three months just because of my stupid life decisions. I didn't know what to do in my life. In fact, I am very different from the Viviana that my parents knew. Once I was free to roam here in Manila, I did everything just to satisfy my whims. I partied. I think it is because I didn't experience this life, so I keep chasing and embracing it. Back then, my parents were also stringent with me since I'm their only child. Pero, sino nga ba ang babalikan ko roon?

"Maraming salamat talaga sa pagtulong sa akin." I smiled because I'm really happy to be friends with him. He's like a superhero, he's indeed always one call away.

"Viv, buo na ba ang desisyon mo?" Craig asked me again noong malapit na kami sa hagdanan ng barko.

"Oo" ang simple kong sagot, ngunit, ako man sa sarili ay nagdadalawang-isip rin.

"If that's what you want. Just call me if you need anything." Craig embraced me tightly and kissed my forehead.

And just how fast this day is, nakatanaw ako ngayon sa malawak na dagat. Clear blue waters, ocean color skies, at ang kamay ko na mahigpit na nakahawak sa railings ng barko. These are all fine, I said to myself as I tried to calm down for a few more minutes. Papadilim na at tiyak kong konting oras na lang ay nasa isla ng La Carles na kami. Natatakot akong umuwi. Sa nakalipas na dalawang taon, pinilit kong umiwas sa isang taong pinakanagwumasak sa aking batang puso. Pinipilit kong iwasan ang aking nararamdaman. At ngayon, hindi na ako mapakali. Hindi maganda ang aming huling pag-uusap at sa tingin ko'y wala akong nagawang tama sa panahong kasama ko siya. Lagi akong hindi komportable, dahil naiinis ako sa mga babaeng naging kasintahan niya. Pinipilit kong itatak sa aking utak na hindi ko siya gusto, at hindi ko siya magugustuhan kahit kailan. Ngunit sino nga ba ang niloloko ko? Kahit na karumal-dumal ang sinapit naming pamilya sa kanila, naging mabuti pa rin siya sa amin at hindi niya hinayaan na maging mas miserable pa ang buhay namin mula sa kanila noon.

"Kung hindi kayo magbabayad sa darating na Mayo, lahat ng ari-arian niyo ang ibabayad ninyo!" pangatlong punta na ata ni Ayda sa aming planta, ang utusan sa ng pamilyang Alvarez para sa singilin ang bayad sa upa sa lupa na hindi naman talaga namin inuupahan.

Ang pamilyang Alvarez ay kilala bilang isang mayaman, mangingikil sa mahihirap. At higit sa lahat, mandaraya sa pulitika at sa mga nasasakupan nito. Hindi ko ginustong husgahan sila, pero sa paraan ng pagtrato nila sa mga tao, halata na umiiral ang trapo at kurakot sa probinsyang ito. Binabayaran ang mga gipit para mapa-sa kanila ang boto ng mga ito, darating lang kapag paparating na ang eleksyon, at kung kailangan mo ng tulong, sarado ang tahanan at maging ang tanggapan nila. Nakakalungkot at nakakagalit, hindi ko alam na kaya kong pagsabayin ang emosyon na iyon tuwing makikita ko ang pamilya nila na laging may magarbong handaan kasama ang iba pang mga ganid sa kapangyarihan.

"Tama na Ayda, hayaan mo na ang kanilang utang. Marami pa namang ibang lugar na mas may malaking lupa." sambit ni Simoun na mukhang kagagaling lang mula sa dulo ng plantang ito. Kami ngayon ay nasa planta at ang kalihim ay sinisigawan kami sa harap ng maraming mga trabahador. Ang kanilang mukha ay natatakot at naaawa para sa aming kalagayan.

Ngunit kahit ganoon, naiiba ang kanilang nag-iisang anak. Hindi maituturing na ito'y masama at sakim sa kapangyarihan. Si Simoun ay isang mabait at matulungin sa mga nangangailangan. Bata pa lang ako ay nakikita ko na siyang nagtatrabaho sa kanilang planta. Hindi ko alam kung bakit pagdating sa kanya, magaan ang loob ko. Marahil dahil siya ay mabuti sa mga nasasakupan nila.

"O-opo Sir. Ipinag-utos po ito sa akin ng iyong ama. Pagagalitan po ako kung hindi ko nagawa ang pinapagawa sa akin." ang natatakot na sambit ni Ayda na ngayon ay nakayuko na lamang sa lupa.

"Bumalik ka na Ayda at ako na ang bahala dito. Kakausapin ko si Papa kapag natapos na ako rito."

Kahit kailan hindi pa ako humanga sa isang lalaki. Kahit na labing-pitong taong gulang na ako, hindi ako nagkaroon ng interes sa lalaki, siguro ay mas marami pa akong kinai-interesan kaysa diyan. Ngunit, aaminin ko. Kahanga-hanga siya. Lahat ng kanyang gawin ay nakabibighani para sa akin. Ang kanyang mga kilos ay nagpapahanga sa akin. Sa kanyang pagsasalita at isa sa mga pinaka- hinahangaan ko, ang kanyang pagtulong at pamamagitan sa mga naaapi. Ngunit kahit ganoon ko siya hanggaan, napapaisip ako kung kinukuha lang ba niya ang puso naming mga mahihirap? Nakapagtataka ang kanyang mga ginagawa, taliwas ito sa ipinapakita ng kanyang tindig. Ang kanyang pagkilos ay may awtoridad, ngunit ang kanyang pagsasalita ay puno ng kabaitan sa mga taong kanilang nasasakupan. He always has this menacing look. He looks very untamed, like a wild beast that is ready to fight. Ang kanyang katawan ay puno ng kakisigan. Ang kulay ng kanyang balat ay kayumanggi, ngunit ang kanyang mata ay kulay asul at malalim. Tila ba hindi kakikitaan ng takot at tanging alon ng dagat ang taglay ng mga ito. Alon na hindi titigil sa paghampas. He is always confident and not easy to understand. It was mixed emotions looking to him, it was kind of making me feel loved, frustrated, and lost at the same time.

"Salamat iho!" masayang sambit ng aking ama na puno ng pawis ang katawan.

Halos umismid ako sa harap ng aking mga magulang. Hindi dahil sa inis ako sa ginawang pagtatanggol ni Simoun. Kundi dahil kasalanan ng magulang niya ito. Kung hindi sana sila nangingikil, malaya kaming makapagta-tanim dito at ang lupa ng aking mga ninuno ay hindi na kailangan pang bayadan dahil amin iyon. Hindi namin utang na loob iyon, kinuha lamang ng kanyang mga magulang ang lupain namin at pinagbabayad kami sa dapat ay hindi namin bayaran. How mischievous, right? Stealing something that they didn't own at the first place. Making us suffer by having to pay what is ours in the first place.

"Salamat iho, napakabait mo talaga!" si inay na siniko ako, isang senyales upang ako ay magsalita para magpasalamat.

Ngayon ay bumaling si Simoun sa akin. Halos hindi ako makahinga dahil sa pagtama ng aming mga mata. As if he is waiting something for me to say. I don't want to say anything. Siguro nabatid niya na tila wala akong balak na magsalita, ngumiti na lamang si Simoun sa aking mga magulang at nagpaalam sa amin na siya'y aalis na.

"Naku, anak! Bakit hindi ka nagpasalamat?"

"Pasensya na po inay, ngunit atin naman ang lupa na iyon. Bakit pa kukunin ang sa atin?"

Bakas sa mukha ng aking mga magulang ang pagkataranta. Alam nilang alam ko ang nangyayaring ito sa aming pamilya. Marahil ay nasa murang edad pa lamang ako. Ngunit kahit ganoon, ako ay mayroong kamalayan sa nangyayari sa aking paligid.

"Sa kanila na ito ngayon, anak. Nasa teritoryo nila tayo." matamlay na sambit ni inay.

"Pero-"

Bago pa man ako natapos ay sumigaw ang aking ama na tila ba ay may masakit sa kanyang dibdib. Hawak-hawak ng kanyang dalawang pinagsiklop na kamay ang kanyang dibdib. Bumulagta sa sahig ang aking ama. Nagmamadaling inangat ni inay ang katawan ni itay. Ako naman ay mabilis na hinahagilap ang aking bag upang makita ang de-pindot na selpon.

"Viviana, humingi ka ng tulong sa mga ibang trabahador dito!!!" umiiyak na sigaw ni inay

Nasa ikatlong palapag ng damuhan na ako ng nakita ko sila Mang Kanor.

"Mang Kanor, tulong!"

Dumating na ang ambulansya at sinakay ang aking ama, kasama namin ay mabilis na pinaharurot iyon. Fear encircled my system. Ang tanging nagawa ko na lamang ay aluin ang aking inay na umiiyak. Hindi ko alam ang nangyayari, walang sakit ang itay. Iyon ang aking palagay, dahil kung mayroon, ipapaalam sa iyon sa akin ng aking mga magulang. Habang ako ay naiiyak na rin, marami pang gumambala sa aking isipan. At hanggang sa nakarating na kami sa ospital, paulit-ulit akong nangangamba kung ano ang maaaring sakit ni itay, dahilan kung bakit siya nahimtay bigla.

Ibinagsak ko ang aking katawan sa malamig na pader ng ospital. Hinihintay na lumabas ang doktor dahil gusto ko nang malaman ano ang nangyari kay itay.

"D-doc, anong nangyayari?" sambit ni inay na puno ng luha ang mga mata.

"The tumor in his heart can grow quickly. Its growth rate will determine how it will affect the function of his right atrium and other heart system. The thing is, it will affect the blood flow in his body. But don't worry, we assured you of proper medication and treatment."

Wala na akong iba pang narinig pagkatapos niyon. Marami pang pinag-usapan si inay at ang doktor, habang ako ay nasa sulok lamang at pinipilit na ibalik ang wisyo pagkatapos ng narinig ko mula sa doktor. Hindi niya sinabi sa amin na may sakit siya. We never knew. He is suffering from stage three of a rare type of cancerous tumor in the heart, which is known as Cardiac Angiosarcoma.

"M-magkano po ang mga bayarin?" this is the last wordsI heard to my mother talking to the doctor.

"Aabutin ng humigit kumulang limang daang libo kung siya ay mananatili ng isang buwan o higit pa rito. Hindi kasama rito ang kanyang magagastos para sa gamot."

Sabay kaming lahat napalingon sa paparating. Si Simoun iyon. Suot ang kanyang itim na boots, maong, at puting t-shirt. He's walking fast the distance between the corridors.

"Magandang araw, Simoun." ang doktor.

Simoun glanced at my way, pinalis ko ang luha kong nagbabadyang bumigay.

"Magandang araw po, Doc at manang Sally. Kamusta po si mang Rogelio?" naga-alalang tanong ni Simoun sa doktor.

"Doon tayo mag-usap sa room, may mga papeles kang kailangang pirmahan, Simoun."

Kung sa ibang pagkakataon ay magsasalita siguro si inay. Ngunit sa aming nararamdaman, minabuti nalang naming ikalma ang sarili.

It was a tragic year. The whole year, I spent my days sa paaralan tuwing umaga at sa hapon ay nasa mansyon ng Alvarez bilang katulong, paminsan-minsan ay nasa hospital. It is too much to grasp though, Simoun will pay the bills and all of the treatment my father is undergoing. He said that they are responsible sa pagpapagaling ng nasasakupan nila sa planta. Sabi naman ni inay na babayaran namin si Simoun kahit papaano kapag nakaipon na kami. But, I wonder if this is what his parents would do? Imagine, spending his effort and money for this and all. He would always visit to talk with the doctor and my mother regarding sa progress ni itay. I can't help but think that this is too much.

Tanaw ang loob ng bahay, puno ang kisame ng mga naggagandahang larawan ng mga kupido. Ang bahay ng pamilya Alvarez ay malaki at puno ng karangyaan. Ang bawat sulok ay nababalot ng kumikinang na mga muwebles. Mayroong dalawang hagdan na nagtatagpo sa gitna. Sa gitna ng pinagtagpuan, nakasabit ang larawan ng kanilang pamilya. Si Mayor Gerry Alvarez, a 50 year old man at ang mukha nito ay nakangiti. Madam Tessie Alvarez, ang kanyang mata ay chinita at balingkinitan ang katawan. Hindi aakalaing siya ay mayroon ng dalawang anak. Sa kaliwang bahagi ng larawan ay ang pangalawang anak. Si Alonzo Alvarez. Siya ay hindi nakangiti at ma-awtoridad ang tingin na iginawad. Sa kanang bahagi ng larawan, nandoon si Simoun. Tulad ng kapatid, siya ay hindi rin nakangiti sa larawan, ngunit halata na siya ay masaya dahil masigla ang kanyang mata na nakatingin sa larawan. Ang kanyang katawan ay puno ng kakisigan at ang kanyang mga mata ay tila nagpapahiwatig ng awtoridad at katapangan. He's very manly and beautiful in his hard features. The way his hair is styled, tila hindi niya ito pinaghirapang gawin. Lahat ng kanyang gawin sa kanyang buhok ay bumabagay sa kanya. His black coat embraces his body strongly. His eyes, as always, very deep, blue and ruling my mind like the waves. Ang kulay naman ng kanyang balat ay kayumanggi at ang paraan ng kanyang pagtindig ay nagbibigay ng pagkailang sa akin. He looks confident, authoritative, and untamed. He has very different characteristics that I'm not used to.

"Tabi!" sigaw ng isang kasambahay na nagpagising mula sa aking mga iniisip.

Hindi ko namalayan na kanina pa ako nakatingala sa kanilang larawan, partikular na kay Simoun. Hindi ko tuloy napansin na abala na ang mga kasambahay! Ito lang unang araw ng aking pagtatrabaho dito. Sa katunayan, marami kaming baguhan sa pagtatrabaho dito. Si Simoun ang nagrekomenda na dito kami mamasukan sa kanila bilang kasambahay. Ganito ang tradisyon ng pamilya nila sabi ng mga nakatatandang katulong. Since their mansion is colossal, they hire maids aged seventeen above para maglinis ng iba't ibang area ng mansion. Laking pasasalamat ko nalang na napunta ako sa library, kahit papaano, magugustuhan ko ang gagawin ko. Gusto ko kasi ang libro at mahilig akong magbasa lalo na kapag wala akong ginagawa. Marami kami ngayon, halos nasa sampung kasambahay tuwing hapon at kahit pala hapon ay abala pa rin ang mga kasambahay sa paglilinis.

"Ang mga bagong kasambahay, ang lilinisin ninyo ngayon ay ang pangalawang pasilyo. Kayong dalawa, sa kaliwang kwarto. Kayong dalawa ay sa kanan at kayong dalawa naman ay sa silid-aklatan." utos ng mayordoma.

Kay laki-laki ng bahay. Ang mga muwebles ay nagkikintaban at ang malaking glass window sa silid-aklatan ang nagbibigay ng magandang tanawin mula sa loob ng bahay. Naging masyado akong kuryoso sa paligid ko. Agad akong lumapit sa bintana at sinilip ang kabuuan ng likod ng bahay ng pamilyang Alvarez. Ang dagat na tanging pagmamay-ari ng pamilya ay umabot hanggang kabilang resort. Ang kulay ng buhangin ay puti na mapagkakamalang nyebe. Ang dagat ay nakakahalina, ang simoy ng hangin ay nakakagaan sa pakiramdam. Kung pwede lang, magpapalipas ako ng isang araw upang maranasan ang paraiso sa dagat na ito. Siguro'y masaya, masaya ang buhay kung ako ay nasa paraiso na tulad nito. Walang inaalala, tanging simoy ng hangin ang yakap sa akin at ang araw at buwan ang tanglaw, umaga man o dilim.

"Mang Neri, pakilagay nalang po diyan. Salamat."

Isang barakong boses ang nagpa-gising sa aking pagmumuni-muni. Inilibot ko ang aking paningin at nakitang kanina pa ako pinagmamasdan ni Simoun! Hindi ko alam na nariyan siya sa bandirilya! Tila ba ay namamangha siya sa kanyang nakikita. Namamangha dahil mukha akong wala sa ulirat na nakamasid dito? Sa kahihiyan, nagkunwari na lamang akong nagpupunas ng salamin ng mga bintana at hindi na inulit pang muli ang pagpunta upang tumingin doon sa dagat. Hindi ko na alam ang kanyang naging reaksyon, ngunit kahit isang pagkagulat ay hindi bakas sa kanyang mukha. Tanging pagkamangha na ngayon ko lamang nasilayan sa kanya ang kanyang natatanging emosyon.

"Mang Neri, paki-iwan na lamang dito iyan. Dito ako maghahapunan para mamaya."

"Ikaw na ang bahala sa pagkondisyon ng mga kabayo. Babalikan ko bukas ng hapon." sambit ng isang matanda na mukhang taga-pamahala ng kwadra.

"Sige po, ingat po kayo."

"Salamat, iho!"

"Viviana, pagbutihin mo ang paglilinis ng mga libro sa bandang kaliwa. Maraming mga panauhin na gustong mamalagi upang magbasa dito at diyan naupo."

Halos mauntog ako dito sa salamin sa tinig ng Mayordoma! Kainis! Ano ba kasing mali? Bawal bang tumingin? Tiningnan ka lang, kabado ka na? Pano pa kaya kung makausap mo siya? Hays! Ano ba 'tong iniisip ko? Bakit ako kakausapin, eh kasambahay lang naman ako dito?

"Opo!"

Ganoon nga ang nangyari, linis dito, linis doon. Masaya naman, hindi mabigat para sa akin ang mga gawain sa araw na iyon.