The first thing I saw was the white ceiling of our room I've been sleeping for two years. Despite of the thick blanket and comfortable bed, instead of feeling warm, it's getting colder each day. It's feels like I've been living somewhere in antarctica and been walking in the thin ice.
I slowly pulled myself up and remove the sleepiness in my eyes. I reached for my scrunchie and tie my hair in a messy bun. I slowly walked towards our bathroom.
Dahan-dahan kong hinaplos ang mukha ko habang nakatutok sa salamin at nakatukod ang parehong kamay sa lababo. Gone the Jewel I used to see and used to know. Maayos pa rin naman ang itsura ko, mukha lang akong stress talaga.
Pagod ang mga mata at nangingitim ang ilalim no'n. Mas naging klaro ang cheekbones ko dahil sa pagbagsak ng katawan. The on flick eyebrows I used to maintain are gone, only left with a untrimmed one. My salon maintained long black hair are disheveled from the long sleep, and I never bothered to even comb the ends of it. It looks-
Napangiwi ako nang makita kung gaano ka-dry at kawalang buhay ang buhok ko. And to make everything worst, my skin looks dry too.
Kahit siguro mag make-up ako ay hindi no'n matatakpan ang pagiging haggard ko.
I'm still Jewel, the worst one though. I never imagined myself looking like this. Never in my wildest dreams. But I guess life will always surprise you huh?
After washing my face and brushing my teeth, I went downstairs. The quite ambiance of the whole house welcomed me. It reminded me that I'm all by myself again.
Naka-off ang isang kasambahay na kasama ko rito kaya mag-isa na naman ako. May ilang guards sa labas at may dalawa pa nga'ng naka-assign sa akin saan man ako magounta. Dahil wala ang kasambahay ngayon, ako ang gagawa sa lahat ng mga gawaing bahay. After years, I learned the things I used to order around. And it made me realize na hindi madali.
Napabuntong-hininga ako at nagpatuloy sa pagbaba. Agad akong pumunta sa kusina at inasikaso ang lulutuin kong almusal ngayong umaga. Kailangan ko munang kumain bago simulan ang lahat ng gagawin ko ngayong araw.
"Should I cook for two people?" I mumble.
Napatingin ako sa orasan na nasa kusina. It says it's already seven in the morning. And I wonder what he's been doing that he didn't came home last night. Is there an emergency last night?
Habang hinihintay kong uminit ang kawali para magprito ng bacon ay kumuha ako ng prutas para gumawa ng fruit shake. Wala ang katulong kaya kailangan kong gawin ang lahat ng mga gawaing bahay. Mula sa pagluluto, paglilinis hanggang sa paglalaba.
My parents have been persistent on convincing me to hire housekeepers to do all the work but I declined their offer. Being sheltered by my parents are also the reason why my husband's so against of this marriage. As what I've clearly remember he said that I'll be a useless housewife to him. I knew nothing but spending my parent's money and hanging out with my rich friends.
For him, I'm just a spoiled brat. Nothing else. Hindi asawa ang turing niya sa akin at mas masakit lunukin ang katotohanang iyon.
The mere thought of it hurts me. No matter how much I want to forget that, it keeps on lingering on my mind. Hindi ko rin naman magawang kalimutan dahil bawat segundong kasama ko siya sa bahay na ito ay palagi niya iyong pinapaalala sa akin.
Pagkatapos kong mag-almusal ay itinuloy ko ang paglilinis sa boung bahay. Nakakapagod pero unti-unti naman na akong nasasanay kaya ayos lang.
Naghintay ako sa pagbabalik ni Cedric pero lumipas na lang ang maghapon ay hindi siya dumating. Kaya para hindi maburyo sa bahay, pagkatapos kong gawin ang lahat ng mga gawain sa loob ay lumabas ako para ang garden naman sa likod-bahay ang akisuhin.
Cedric loves flowers, especially gardens. So I made sure to practice how to plant flowers and take care of a garden to make him happy.
Dala-dala ang sprinkler at ang mini-shovel, pumunta ako sa garden na katabi ng isang katamtamang laki na greenhouse kung saan ko nilalagay ang mga maliliit na halaman na hindi pa pwedeng itanim sa garden.
Napangiti ako nang makitang may mga buds ng bulaklak na ang mga tanim ko. It's a beautiful red roses and I can't wait to watch it's flower bloom beautifully.
Sinimulan ko nang diligan ang mga bulaklak at pagkatapos ay binunutan ng mga damong ligaw. Hindi na tirik ang araw kaya hindi mainit sa garden, pero hindi ko naiwasang pagpawisan dahil sa ginagawa.
Habang inaayos ko ang ilang bulaklak na nakatanim sa maliit na itim na cellophane at narinig ko ang tunog ng sasakyan sa labas. Tumingkayad ako para makita ang dumating. Kumabog ang dibdib ko nang ma-pamilyaran ang itim na Ford papasok sa garahe ng bahay, kasunod ng dalawa pang itim na sasakyan kung saan nakasakay ang mga guards niya.
My husband is a politician so it's a must to have amenty of guards around him to assure his safety. Kahit pa minsan ay delikado ang buhay niya dahil na rin isa siyang politiko at maaaring may magtangka sa buhay niya, panatag akong walang mangyayaring masama dahil napapaligiran siya ng mga bodyguards.
Mabilis kong nilapag ang hawak na maliit na pala pagkatapos ay tinanggal ang sout na gloves. Pinunasan ko pa ang noo kong nababalot na ng pawis.
I even smelled myself to make sure that I don't smell bad. Mabuti na lang kahit pawis na pawis ako ay hindi naman ako amoy maasim.
/0/28888/coverbig.jpg?v=20220624201958)
Tingnan ang Higit pang mga Komento sa App
/0/70477/coverbig.jpg?v=3193cf365d9493326c346fb67f6135e9)
/0/76848/coverbig.jpg?v=8ada2778783e8af1bcb5dfc9f44e90d9)
/0/71267/coverbig.jpg?v=7cf40137c0307c5fe698a2eefd40edb6)
/0/72998/coverbig.jpg?v=5fb985ea4775ce8fd0bc241a944d48d8)
/0/73843/coverbig.jpg?v=cd0a1d17d42b10cccf382937492074a2)
/0/73747/coverbig.jpg?v=0e111890cd8005870d8620e4d373214f)
