His Possessive Ways

I was seventeen years old nang ibalik niya ako sa poder ng parents ko, my family is going through hardships because I found out that dad was having an affair with an old friend of his and that broke me especially mom, I was so naive back then that I couldn't remember the way to get back to him if only I could, then I will not waste my time and go straight back to his arms back to my only safe haven, my salvation.

It took me six months to feel that my heart could beat faster than usual and that concluded one thing, I already fell for him even before our time is up.

Longing for him made me miserable and about my family slowly breaking made the situation worse, I needed him the most but he's nowhere to be seen.

After a year I figured out the place where it all began, excited kong pinuntahan ang lugar na yun pero nang makarating ako sa mismong bahay ni Paul nakasarado ito, tinawag ko ang pangalan niya sabay bukas sa gate ngunit wala, the house was silent, nobody's home.

Nang magsawa ako kakatawag sa pangalan niya ay naghanap ako ng pwedeng mapagtanungan at saktong dumating si Garreth, mabilis pa sa alas-kwarto nang lapitan ko siya.

"Where is he? Nasaan si JP?" Agad kong tanong sa kaniya.

"Woah, Cassandra? Tumangkad ka ah"

"Kuya Garreth please I wanna know where he is?" Pagpupumilit ko.

"Umalis na ang tokmol na yun"

"Umalis? Saan? Kelan?" Sunod sunod kong tanong.

"Oo umalis, saan? Di ko alam, kelan? Ilang buwan nung maibalik ka niya sa magulang mo" he answered.

"W-wala ba siyang sinabi na babalik siya?" Mangiyak-ngiyak na tanong ko, kung kelan nahanap ko na ang lugar na'to saka pa siya mawawala.

"Wala eh, bilin niya lang sa akin na alagaan ko daw ang bahay niya bago umalis kasama si Katrina"

"Who?"

"Si Katrina, yung first bebe niya" kaswal na sagot ni kuya Garreth.

"Bakit kasama niya si Katrina?" Kuryuso kong tanong.

"Buntis si Katrina at si JP ang ama, kinailangang panagutan ni JP ang bata pero ang magulang ni Katrina gustong nasa poder lang nila ang anak at ang magiging apo kaya kinailangang umalis ni JP dito at pumunta kung saan mang lugar nina Katrina......" mahaba ang paliwanag ni kuya Garreth pero isa lang ang tumatak sa utak ko.

Nabuntis ni Paul si Katrina, ang babaeng kinaiinggitan ko at ang tunay na mahal ni Paul.

He broke his promise.

I never felt so disappointed or better yet angry dahil sa pangakong napako pero bakit ganito? Mas nangingibaw yung sakit kesa sa pagkainis? Bakit parang sinasaksak ako sa nalaman ko? Dahil ba lubos ko siyang minahal? Sana hindi na lang, sana napigilan ko ang puso ko na mahalin siya edi sana wala akong nararamdaman na sakit.

Bakit kung kelan kailangang-kailangan ko siya ay saka pa niya ako tinalikuran? Sana kase di na ako umasa na mamahalin niya rin ako eh, kase kung talagang mahal niya ako ay dadalawin niya ako sa amin pero hindi ni anino niya di ko nakita kaya pala kase may nabuntis na siya.

He can't meet me kase busy siya sa pag-aalaga sa babaeng mahal niya at ako panay antay lang sa kaniya sa may pintuan ng mansyon, nagbabasakaling-sumulpot siya pero wala.

"Kuya Garreth, may cellphone number ka ba niya?" Tanong ko.

"Meron"

"Bigay mo sakin tatawagan ko siya"

Matapos kong makuha ang numero niya ay nagpaalam na ako kay kuya Garreth at pumunta sa sasakyan at dun ko na tinawagan.

Naghalo ang kaba at sakit sa maaari niyang isagot kung totoo bang nabuntis nga niya si Katrina.

Makalipas ang ilang segundo ay may sumagot sa tawag.

"Hello"

Finally narinig ko na rin ang boses niyang matagal ko nang namimiss.

"Paul"

He didn't speak, maybe alam na niyang ako 'to.

"Paul, this is Cass-"

He cut the phone call.

I tried calling but he turned his phone off kaya tinext ko siya.

Me: How are you?

I started off asking him if he's okay.

Me: I miss you Paul.

Me: I'm here at your place, I want to see you Paul please magpakita ka, hihintayin kita.

I know I sound demanding pero heto talaga ako eh, spoiled, nasanay na nakukuha ang gusto and I badly want to ask him kung totoo bang nabuntis niya si Katrina pero gusto kong sabihin niya sa akin ng harap-harapan at hindi sa text text lang.

Nakailang text na ako pero wala pa ring reply, nasa loob lamang ako ng sasakyan at nakatingin sa labas baka dumating ng di ko namamalayan at pag nagsawa'y iche-check ang phone baka sakaling may reply pero wala.

"Ma'am Cassandra, gabi na po kailangan na nating umuwi baka pagalitan tayo ni sir" sabi ng driver namin.

I pleaded to him na mag-antay pa ng ilang minuto bago umalis baka kase natraffic lang siya or what.

It's already 10 pm at walang John Paul Villanueva ang dumating.

"Umuwi na tayo manong" bakas sa tono ko ang pagkalungkot at pagkabigo dahil muli ay di niya ako pinuntahan, di niya ako binalikan.

Pagkarating ko sa bahay ay sumalubong sakin ang katahimikan na bahay ang buong akala kong papagalitan ako ng parents ko ay di nangyari instead I saw mommy on the couch.

She was crying.

There must be something wrong, where's dad?

"Mommy? Are you ok?" Sabi ko at mabilisan na nilapitan ang ina.

I sat beside her and I hugged her to somehow console her.

"Umalis na siya anak" sabi ni mommy, naguguoluhan ako, sino ang umalis?

"Your daddy left us Cassandra, iniwan niya tayo para sa babae niya"

Isa-isang naglandasan ang luha ko sa narinig, bakit pati si daddy iniwan din ako? Ano bang mali sa'kin at palaging iniiwan?

"Bakit kailangan pang umalis ni daddy? Hindi ba niya tayo mahal?" Tanong ko habang napapaiyak.

"D-don't worry sweetie babawiin ko ang daddy mo, we just have to stay strong, ok?"

"No mommy, kung mahal niya tayo babalikan niya tayo so please don't go after him, ayokong makita kang naghahabol sa taong hindi tayo kayang mahalin" sabi ko.

Nagpunta ako sa kwarto ko nang medyo mawala ang luha ko but before akong pumunta sa kwarto ay inalok ako ni mommy na kumain muna pero wala akong gana kaya sinabi kong kumain na ako.

I want to talk to him.

Gusto kong i-comfort niya ako dahil siya lang ang may kakayahan nun so I tried calling him but no answer so I texted him instead.

Me: Paul please sagutin mo tawag ko.

Me: My dad left, I want you to console me.

Me: Umiiyak ako ngayun, patahanin mo 'ko please.

And just like that muling dumausdus ang aking luha.

Me: Hindi mo talaga ako sasagutin?

Me: Fine, last na'to pag di mo ko sinagot malalagot ka sakin di rin kita papansinin! Forever!

I put all my hopes sa text kong 'to na sana'y sagutin niya na kase kung hindi dalawa na talaga sa mga mahal ko sa buhay ang mawawala sa akin, him and daddy.

Umabot na sa puntong nakatulugan ko na ang paghihintay sa kaniyang reply at tawag ngunit wala, I lost him too.