The Lost Memory of a Mafia

One...

"Ohayōgozaimasu." Bati ko kay dad sabay halik sa pesngi niya.

"Gising kana pala where's Kimiko." Tanong ni Dad, pagkatapos ay naupo na ako sa tabi niya.

"Susunod na po yun actually dad kanina pa talaga ako gising, sa pambubulabog ni Kimiko sa kwarto ko." Pagsusumbong ko kay daddy kaya natawa nalang ito at nilagyan niya ng ham at kanin yung plato ko.

"Hindi ka pa ba nasasanay dyan sa kapatid mong yan."

"Um... Dad sanay na sanay na, kulang na nga lang po sirain ko na yung pinto para labas pasok nalang po siya sa kwarto ko." Naiinis na sabi ko kay daddy pero imbes na mainis siya ay mas tinawanan niya lang ako.

"Kumusta na nga pala sila Lueha at Hamari?"

"Ayun okay, lang naman ganun parin walang pinag-bago." Sabay subo ko ng ham.

"Ohayōgozaimasu dad." Wika ni Kimiko sabay halik din sa pesngi ni dad.

"Sige na kumain na mona tayo, dahil may mahalaga akong sasabihin sa inyong dalawa, pagkatapos nating kumain." Biglang sumeryoso ang mukha ni Dad pati na ang boses nito na ikinatinginan namin ni Kimiko.

"Ano po yun dad?"

"Sabi ko pagkatapos nating kumain, excited lang Kimiko?"

"Ayy, sabi ko nga po pagkatapos nating kumain." Pabirong sabi ni Kimiko na halata namang hindi pinaniwalaan ni Dad.

Kimiko pov...

Pagkatapos naming kumain dumeritso na kami sa office ni dad halatang importante nga talaga ang pag uusapan namin ngayon.

End of Pov...

"Okay hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa, I want you to go to the Philippines to study at Haruko University. At alamin kung bakit halos lahat nalang ng mafia na kasamahan natin ay bigla nalang nawawala at kailangan niyo rin mag matyag marami na din naman kayong natutunan sa pakikipaglaban at halos lahat ng weapons ay alam nyo na lahat kung paano ito gamitin."

Akane pov...

Alam kong hindi lang yan ang dahilan at alam kong may malalim pang dahilan kong bakit gusto niya kaming bumalik ng Pilipinas, dahil nalaman kong nagsisimula na namang umataki ang isang malaking organization na kalaban namin sa mafia at kahit di pa ito sabihin ni dad samin. Ay, alam kona,

End of pov...

"Pero Dad!"

"Wala ng pero, pero Kimiko."Seryoso na nga talaga syang

papuntahin kami ng Pilipinas kung sabagay nakaka miss na din naman ang makipag-away kasama si Akane.

"Paano ka dito Dad?"

"I can handle myself Akane, kaya don't worry marami akong taohan na magbabantay sa akin," Dad said then drink his juice.

"Kahit na dad mas ok parin na nandito kami ni Kimiko kasi mas misiguro talaga namin na safe ka kapag nandito kami at kasama mo."

Dad train me and Kimiko dahil sa nangyaring pag ambush ng mga kalaban namin sa mafia nuon ni Riffin, the reason why he trained us how to used all weapons. At kung paano makipaglaban and now leaving him here alone is big a No' No for me. I cannot risk dad's life just because of solving problems about our mafia colleagues.

Tumayo si dad sa kanyang swivel chair para lapitan si Akane and right now dad kneeled in front of her just to convince her, us." Please Akane, you need to go, I'm begging you and Kimiko." Wala ng nagawa ang dalawang magkapatid, alam kasi nila na kahit ilang beses pa nilang sabihin na ayaw nilang bumalik ng Pilipinas ay pipilitin at pipilitin parin talaga silang ng kanilang ama.

"And one more favour... You need to wear nerdy attire." Halos manglaki yung singkit na mga mata ni Kimiko dahil sa gulat niya, ng sabihin ni Dad yun. Yan pa naman ang pinaka ayaw niyang gawin, kilala niyo naman itong kapatid ko, ang gustong suotin is yung mga nauuso ngayon.

"Wait wait what?!"

"You heard me right Kimiko."

"But what about my clothes that I like to wear dad how can you let me wear nerdy clothes in Haruko." Napasandal nalang si Kimiko sa upoan at pilit na sini sync in sa isipan niya ang lahat ng mga sinabi ni Dad.

"Okay, mamili ka maging isang nerd or kukunin ko lahat ng credits cards mo pati narin ang lahat ng kotse mo."

"Wala naman pong ganyanan Dad, alam mo naman na papayag ako diba Akane?" Paawa effect face ni Kimiko habang naghihintay ng kung anong isasagot ko nandamay pa talaga ang kapatid kong brat, kaya tumango nalang din ako at nagsabi ng oo kay dad, mahal na mahal kasi ng babaeng yan lahat ng sasakyan nya kaya ayaw niya itong mawala.

"See dad I told you." Nakangiting sabi pa ni Kimiko kay daddy at kaagad na sinubo yung hakdog, akala ko ba tapos ng kumain ang isang ito. At talagang nag bring house pa sa loob ng office ni Dad. Kimiko nga naman.

"Sige na pumasok na kayo sa kwarto niyo para makapag impake na kayo, dahil maaga pa ang flight niyo bukas, wag nyo akong bibigoin tatawagan ko nalang yung driver para masundo niya kayo sa airport bukas pati na rin yung mga maids para naman mapaghandaan nilang lahat ang pagdating nyo sa mansion."

"Okay, po." Sabay na sabi naming dalawa ni Akane.

"Akane are you ready for tomorrow?"

Tipid akong ngumiti kay Dad. "Oo naman po Dad."

"Sige mauna na ako sa room ko." Pagkatapos sabihin ni Kimiko yun ay kaagad na itong pumasok sa loob ng kanyang kwarto.

After 5 hours...

Matutulog na sana ako ng biglang may kumatok sa labas ng kwarto ko. "Daa-d? Pasok po kayo."

Dad sighed with his sad-looking face. " Akane."

"Ano po yun Dad?"

"I know it's hard but, it's been five years anak, its about time for you to move on and free yourself to love again and enjoy."

Hinawakan ko yung kamay ni Dad to make him feel that I'm okay and I'm not ready yet to let go of him "I know dad, but still it's hard for me to forget him."

"But you must Akane, para naman maging masaya kana, I know it's hard and I'm sorry for putting you on this mission."

"It's okay dad, naiintindihan ko po kayo." I smiled.

Dad kisses my forehead how I wish that Mom is still here. "Thanks just don't forget na mahal na mahal ko kayong dalawa ng kapatid mong si Kimiko, yan ang wag na wag niyong kakalimutan."

"Mahal na mahal din po namin kayo."

"Sige maiwan na kita para naman makatulog kana."

Tama nga naman si dad it's been five years simula ng mawala si Riffin siguro panahon na din para kalimutan kona siya, simula kasi ng mawala siya inilayo kona yung sarili ko sa gulo at tuloyan na ngang iniwan ang mafia world dahil sa nangyari sa kanya, siguro kung di siya nawala, siguro masaya pa sana kaming dalawa ngayon.

The Past...

Grabi ang saya namin ngayon, halos siguro lahat ng rides dito ay

nasakyan na namin, nakakalula imbes na mag celebrate kami ng anniversary namin sa mamahaling restaurant ay mas pinili nalang namin na dito nalang sa park mag celebrate.

At nung paalis na sana kami ng may narinig akong putok ng baril at paglingon si Riffin nakahandusay na't dugoan na may tama ng baril.

"Riffffi--innn!" Sigaw ko.

"Ohhhh Nooohhh help! Please help us!"

"Run Akane! you need to save yourself."

"P-pero pano ka?"

"Iwanan mo na ako dito, iligtas mo yung sarili mo please."

"No no no! Hindi... Mahal kita ayaw kung iwan ka lang dito."

"Please save yourself Akane go!"

Hanggang sa unti-unti na nga siyang nawalan nang malay habang ako ngayon ay sinusondan at binabaril parin nila, alam kong may tama na ako ng baril pero okay lang kaya ko pa naman hanggang sa all went blank.

"Ohayōgozaimasu Akane, gising na dyan umaga na oh."

"Inaantok pa ako Kimiko."

"Do you remember kung anong sinabe ni dad satin kahapon?" Halos mapatalon ako sa kama ko ng maalala ko yung napag-usapan namin ni Dad kagabi.

"Hala! Oo nga pala noh muntik konang makalimutan, I'm sorry Kimiko." Hinging paumanhin ko kay Kimiko at kaagad na kinuha yung towel ko na nakasabit sa cabinet at kumuha narin ako ng toothpaste nakita ko kasing ubos na yung akin.

"Sge bilis na and take a shower, mabuti nalang talaga pinuntahan kita dito, dahil kung di kita pinuntahan dito, I'm sure ipapabuhat ka ni dad sa'kin at dun sa mga guards niya papuntang airport." Nagpipigil tawang sabi ni Kimiko.

"Wow nahiya naman ako sayo, ikaw nga dyan kapag nalalasing binubuhat kopa pauwi ng bahay."

"Grabi naman, totohanan na yang sayo ah binibiro nga lang kita dyan." Dahil sa inis ni Kimiko ay nag walkout ito.

"Well, don ka magbiro sa taong gising, wag lang sa taong bagong gising."

After 3 hours of preparing our stuff finally nakababa narin kami ni Akane.

"Mag-iingat kayong dalawa dun, wag kayong magpapahalata sa mga kinikilos niyo, tatawagan ko nalang kayo at Akane ako nang bahala kay Gri."

"Okay po dad, please take care of him," Hindi na ako nagpaalam pa kay Gri dahil baka magising kulang ang mahimbing na pagtulog nito at baka umayaw pa ito kapag nakita ako at di ako paalisin.

"Akane yung mga sinabe ko sa inyo wag niyong kalimutan" Tumango lang ako kay Dad, sabay pasok ng mga gamit namin ni Kimiko sa loob ng sasakyan at pagkatapos ay tuloyan ng pinaandar ng driver ni Dad ang sasakyan papuntang airport.

"Akane."

"Ano yun Kimiko?"

"Kaya mona bang balikan ang lugar na yun, at humarap sa kanilang lahat." Seryosong naitanong nito habang nakatingin lang sa labas ng bintana nitong sasakyan.

"Oo naman ako pa." Sagot ko sabay ayos ng seatbelt niya at ng kanyang buhok na nakaharang sa kanyang mukha dahil sa pagmamadali niya kanina.

Bigla akong niyakap ni Kimiko at di ko namalayan na may luha na palang tumulo sa mga mata ko, na pinunasan naman kaagad ni Kimiko. "Mabuti naman kung ganun siguro it's about time na din naman Akane, alam kong mahirap kalimutan ang nangyari sa inyong dalawa ni kuya noon, but still you need to let go of him wag mong kakalimutan na nandito lang kami ni dad para sayo at ng mga pinsan natin."

After 3 hours of flight, they arrive in the Philippines