Ang Lihim sa Likod ng Pinto

Para iligtas ang kapatid kong may sakit, pinakasalan ko si Miguel, sa pag-aakalang sa wakas ay natagpuan ko na ang aking pamilya. Ngunit ang biyenan kong si Aling Clotilde ay walang-awang inalipusta ako, habang ang asawa ko ay nagwalang-kibo lang. Isinisi pa nila sa akin ang hindi namin pagkakaroon ng anak. Ang hindi nila alam, si Miguel ang baog-isang sikretong ginamit niya para lokohin ako kasama ang buntis niyang pinsan na si Zaira. Sa harap mismo ni Miguel, hinubaran ako ng kanyang ina, tinawag na walang silbi, at pinalayas na parang aso. Nang mga sandaling iyon, gumuho ang mundo ko. Wala na akong dignidad, iniwan ng lalaking minahal ko nang buong-puso. Hindi ko maintindihan kung bakit ang pag-ibig na inakala kong langit ay naging ganitong klaseng impiyerno. Ngunit habang hawak ko ang divorce papers na inihagis nila sa akin, isang tawag mula sa pulis ang nagpabago ng lahat: ako pala ang nawawalang anak ng isang bilyonaryo.

Pinilit akong pakasalan ang isang bulag na tagapagmana upang iligtas ang aking pamilya. Sa loob ng dalawang taon, tiniis ko ang lahat ng uri ng pang-aabuso. Nang sa wakas ay bumalik na ang kanyang paningin, ang mismong pamilya ko ang unang nagtapon sa akin. "Ibalik mo si Mateo kay Ariadna," wika nila. Kailangan kong isauli ang aking asawa sa aking kapatid — ang orihinal niyang nobya. Pumayag ako, dala-dala ang isang lihim: may taning na ang aking buhay dahil sa terminal lung cancer. Nang malagutan ako ng hininga sa kalye, hindi ko inasahan na magiging isang kaluluwa ako na makasasaksi sa lahat. At lalong hindi ko inakala na ang lalaking tunay na nagmahal sa akin ay babalik upang ipaghiganti ang bawat sakit na aking dinanas. Hinimok ako ni Mama na makipaghiwalay, ang kanyang boses ay kasing lamig ng operating room na aking kakaalis lang, kung saan sinabi sa akin ng mga doktor na bumabalik na ang paningin ni Mateo. Hindi ko maunawaan. Paano niya masasabi iyon? Matapos ang lahat? Ang mundo ko ay biglang umikot, hindi dahil sa pagod kundi sa matinding gulat. Kakasabi lamang ng mga doktor na may pag-asa nang makakita si Mateo. Ngayon, nais na niyang ako'y itapon.

Dala ang pinakamagandang balita ng aming buhay-ang aming pinakahihintay na anak-pumunta ako sa opisina ng aking lihim na asawang si Leandro para sorpresahin siya. Ngunit hinarang ako ng kanyang kasamahan na si Zaira. Sa halip na yakap, sampal at panlalait ang sumalubong sa akin. Pinunit niya ang aking damit, ipinahid ang maanghang na sarsa sa aking mukha, at hinayaan ang iba na pagtawanan ang aking kahubaran. Sa gitna ng kanyang kalupitan, naramdaman ko ang pagdurugo. Ang apat na buwan naming anak ay nawala sa aking sinapupunan. At dahil sa matinding pinsala, sinabi ng doktor na hindi na ako muling magkakaanak pa. Nang sa wakas ay dumating si Leandro, natagpuan niya akong halos walang buhay, duguan at puno ng sugat. Sa isang iglap, naintindihan niya ang lahat. "Siya ang asawa ko! Siya ang ina ng anak ko!" sigaw niya, habang walang-awang sinusugod si Zaira. Ngunit huli na ang lahat. Ang aming pangarap ay tuluyan nang nawasak, at ang kanyang paghihiganti ay simula pa lamang ng isang mas madilim na kabanata.

Patay na ako. Ngunit ang katotohanan na mas mahalaga sa kanila ang kanilang reputasyon kaysa sa buhay ng kanilang anak ay mas masakit pa rin. Sa isang biyahe sa yate, pinalabas ng ampon kong kapatid na si Noelia na tinulak ko siya sa dagat. Bilang parusa, iniwan ako ng sarili kong mga magulang sa isang isla sa gitna ng malakas na bagyo. Namatay ako sa gutom at lamig. Ang huling tawag ko para humingi ng tulong ay sadyang hindi sinagot ni Noelia, na siyang may hawak ng telepono ng aking ina. Naniwala ang aking ina, si Ermelinda, na nag-iinarte lang ako. Kahit sa aking kamatayan, ang nakita ko lang ay ang kanyang malamig na pagwawalang-bahala at ang patuloy niyang pagtatanggol kay Noelia. Hindi ko maintindihan. Bakit nila ako hinayaang mamatay? Bakit ang kanilang pagmamahal ay may hangganan, ngunit ang kanilang kalupitan ay walang katapusan? Ngayon, bilang isang kaluluwa, nakakabit ako sa aking ina, pinipilit na panoorin ang bawat kasinungalingan at hintayin ang araw na gumuho ang lahat dahil sa katotohanan.

Ang asawa ko, si Xavier "Xavi" Ramirez, ang pinakasikat na playboy ng Bonifacio Global City, kilala sa kanyang mga panandaliang relasyon sa mga dalagang disi-nuwebe anyos. Sa loob ng limang taon, naniwala akong ako ang naiiba, ang babaeng sa wakas ay nakapagpaamo sa kanya. Nawasak ang ilusyong iyon nang kailanganin ng tatay ko ng bone marrow transplant. Ang perpektong donor ay isang disi-nuwebe anyos na nagngangalang Iris. Sa araw ng operasyon, namatay ang tatay ko dahil mas pinili ni Xavier na manatili sa kama kasama ang babaeng iyon sa halip na ihatid ito sa ospital. Hindi doon natapos ang kanyang pagtataksil. Nang bumagsak ang isang elevator, siya muna ang hinila niya palabas at hinayaan akong mahulog. Nang bumagsak ang isang chandelier, ginamit niya ang kanyang katawan para protektahan ito at nilampasan lang ako habang nakahandusay at duguan. Ninakaw pa niya ang huling regalo sa akin ng yumaong tatay ko at ibinigay sa kanya. Sa kabila ng lahat, tinawag niya akong makasarili at walang utang na loob, ganap na walang kamalay-malay na wala na ang tatay ko. Kaya't tahimik kong pinirmahan ang mga papeles ng diborsyo at naglaho. Sa araw ng pag-alis ko, nag-text siya. "Good news, nakahanap ako ng isa pang donor para sa tatay mo. Halika na, i-schedule na natin ang operasyon."

Limang taon na ang nakalipas, iniligtas ko ang buhay ng nobyo ko sa isang bundok sa Tagaytay. Dahil sa pagkahulog, nagkaroon ako ng permanenteng pinsala sa paningin—isang palaging kumikinang na paalala ng araw na pinili ko siya kaysa sa perpektong mga mata ko. Ang ganti niya sa akin? Lihim niyang inilipat ang kasal namin mula Tagaytay patungong Boracay dahil nagreklamo ang matalik na kaibigan niyang si Anikka na masyadong malamig doon. Narinig ko siyang tawaging "puro ka-pagdadrama" ang sakripisyo ko at pinanood ko siyang bilhan si Anikka ng damit na nagkakahalaga ng halos tatlong milyong piso habang tinatawanan lang ang sa akin. Sa araw ng kasal namin, iniwan niya akong naghihintay sa altar para puntahan si Anikka dahil sa isang planadong "atake ng kaba." Siguradong-sigurado siyang patatawarin ko siya. Palagi naman. Hindi niya nakita ang sakripisyo ko bilang isang regalo, kundi bilang isang kontrata na ginagarantiyahan ang aking pagpapasakop. Kaya nang sa wakas ay tumawag siya sa walang taong lugar sa Boracay, hinayaan ko siyang marinig ang hangin ng kabundukan at ang mga kampana ng kapilya bago ako nagsalita. "Magsisimula na ang kasal ko," sabi ko sa kanya. "Pero hindi sa'yo."