Nang ako'y pinahirapan hanggang mamatay, ang aking anak na babae ay nag-aasikaso para sa kanyang biyenan. Ang huli niyang sinabi sa akin ay, "Hindi mo ba alam na ngayon ang araw na lalabas ang iyong ina mula sa ospital?! Huwag mong sirain ang magandang araw na ito!" Isang araw matapos noon, nakatanggap ang ospital ng isang katawan na kailangang buuin muli. Ang hindi alam ng aking anak na babae, ang katawan na kanyang tinatahi pabalik gamit ang sarili niyang mga kamay ay ang katawan ng kanyang sariling ina, na labis niyang kinamumuhian.

Pinalaki ng aking ama ang pitong napakatalinong ulila para maging mga potensyal kong asawa. Sa loob ng maraming taon, iisa lang ang tinitibok ng puso ko, ang malamig at mailap na si Damien Paulo, sa paniniwalang ang distansya niya ay isang pader na kailangan ko lang tibagin. Gumuho ang paniniwalang iyon kagabi nang matagpuan ko siya sa hardin, kahalikan ang kinakapatid niyang si Eva—ang kahabag-habag na babaeng kinupkop ng pamilya ko dahil sa hiling niya, ang babaeng itinuring kong parang sarili kong kapatid. Pero ang tunay na katatakutan ay dumating nang marinig ko ang anim na iba pang Iskolar na nag-uusap sa aklatan. Hindi sila naglalaban para sa akin. Nagtutulungan sila, nag-oorkestra ng mga "aksidente" at kinukutya ang "tanga at bulag" kong debosyon para ilayo ako kay Damien. Ang kanilang katapatan ay hindi sa akin, ang tagapagmanang may hawak ng kanilang kinabukasan. Ito ay para kay Eva. Hindi ako isang babaeng dapat pag-agawan. Isa akong hangal na pabigat na kailangang pamahalaan. Ang pitong lalaking kasama kong lumaki, ang mga lalaking may utang na loob sa pamilya ko, ay isang kulto, at siya ang kanilang reyna. Ngayong umaga, pumasok ako sa opisina ng aking ama para gumawa ng desisyon na susunog sa mundo nila hanggang sa maging abo. Ngumiti siya, nagtatanong kung sa wakas ay napa-ibig ko na si Damien. "Hindi po, Papa," sabi ko, matatag ang boses. "Pakakasalan ko si Hunter del Mar."

Matinding galit ang nararamdaman ng kapatid ko para sa akin, matinding galit siya sa akin. Hindi niya matanggap na may kapatid siyang may sakit sa pag-iisip. Madalas, sinasadya niyang saktan ang damdamin ko para magka-episode ako sa harap ng iba. Ginagawa niya akong katawa-tawa. Ang pinaka-karaniwang sinasabi niya ay: "Haylen, sana mawala ka na lang dahil sa sakit mo." Pagkatapos, talagang namatay ako. Pero siya ang nabaliw. Araw-araw niyang ginagaya ang itsura ko kapag ako'y nahihirapan. Nagsusumamo siya na magpakita ako sa kanyang mga panaginip kahit sa isang saglit lang.