“Nasa taon kang bente-bente.” Ito ang hindi sinasadyang mabigkas ni Klaud Alcantara nang makaharap si Juliana dela Paz dala ng pagkataranta. Nasubok bigla ang pagiging Pilipino niya dahil sa mga malalalim na Tagalog ng binibini. Hanggang saan nga ba aabutin ang pansamantalang pamamalagi ni Juliana sa panahon ng binata? Mapapatid ba ang pulang taling nagbibigkis sa kanila, o isa rin ba sila sa mga taong itinagpo ngunit hindi naman itinadhana? “Wala akong pakialam kung galing ka sa taong 1895 at ako ay 2020. Wala akong pakialam kung 145 years old ka na at 21 ako. Wala akong pake sa lahat, Juliana. Dahil simula ng dumating ka, you made me realize na walang panahon ang makapaghahadlang sa ’kin para mahulog sa ’yo.”

Ang mga tunay na magulang ay labis na nagnanais ng isang anak na lalaki, ngunit sa halip ay nagkaroon ng ilang anak na babae at sa huli ay nawala ang lahat ng kanilang ari-arian. Kaya't ipinalit nila kaming lahat dahil sa kahirapan. Bagaman pumirma ako ng kontrata para maipagbili, masuwerte akong kinuha ng isang mabuting pamilya at natagpuan ko ang tunay kong pag-ibig. Ang asawa ng mabuting pamilya ang nagturo sa akin ng pagbuburda, na isang tradisyonal na bahagi ng ating kultura sa mga sining at kasuotan, at naging pinakatanyag akong mananahi sa Klury. Nagtrabaho ako ng mabuti upang suportahan ang aking tunay na pag-ibig sa pagkuha ng pagsusulit na pampamahalaan, sabik na hinihintay ang pagtupad niya sa pangakong pakasalan ako pagkatapos niyang pumasa sa pagsusulit. Gayunpaman, iniwan niya ako nang maging nangungunang iskolar siya, nais na pakasalan ang isang anak na babae mula sa mataas na liping pamilya. Sinabi ni Blaine na pag-ibig sa unang tingin ang naramdaman niya at hiniling na palayain ko siya. Alam kong umangat na siya sa lipunan at nagsimula nang hamakin ako. Ngunit hindi niya alam na ang dalaga mula sa marangal na pamilya ay ang aking nakababatang kapatid na babae na ipinalit rin tulad ko...