pte

ISTINE

sal na kaniyang niluto sa lamesa. Naka-lagay doon ang hindi gaanong magarbong almusal,

gaya ng mga kubyertos, at si Mark

para lamang pag-handaan lamang si Mark ng almu

raw na ito sa kanila

lakad na ang asawa niyang si Mark papunta sa dining. Naka-suot ito ng grey office suit na bagay na

wan nito, na iyon talaga ang

t ga

ka-guwapuhan niy

ngin kay Mark, na abala it

an ito sa mundo. Kahit parating naka-kunot ang noo ng kaniyang

pinaka-guwapo sa lahat, at hi

tinig nito at nilagay ang cellphone sa bulsa. Bumaling ang t

na tinig ni Lea. Hindi niya talaga maiwasan na pag-pawisan at kabahan ka

a nito ng nag babantang titig. Natatakot din akong maka-gawa ng pa

sama ang aking asawa, at ayaw ko n

umupo na sa bakanteng silya si Ma

nag-sasandok ng pag-kain ito sa lamesa. Hindi na mapakali si Lea nang sandaling iyon,

a?!" Iritado at pagalit na tinig ni Mark, na ku

g nitong mga mata sa akin. "Diba sinabi ko sa'yo na ayaw kong maki

g puso ko sa katag

ang nakaka-hawa kaming sakit

obrang

inan. Bilang lang ata sa aking daliri kong ilang beses lamang kami nag-

aking anak kapag tap

alis na ang

ahay namin. Hindi ko naramdaman ang pag-m

ramdam sa akin kong gaano

pamukha sa akin kon

amukha na ako ang su

bakit sila nag-brea

mas

nun na lamang parati a

iya na lang

ya akong b

akong sini

na salita na parati niyang binibitawa

rog na ang

ko naman

aman na iwan a

yang matiis, na hindi

l ko

-kahiwalay kamin

asira ang p

ng tan

pag-sasama na kahit alam ko naman na hindi niya di

bulag-bulagan sa

t alam ko naman na wala ng m

pag-asa, pinag-hahawa

lin ni

hit suntok sa buwan na ma

na sabihin ito ngayon sakaniya. Paano na lang kong m

abang labi ni Lea dahil sa d

!" Iritadong

g-luto ng espisyal na dinner para sa ating dalawa, kong wala ka man na gagawin masyado sa company." Tagaktak na ang malamig na pawis, at iniinggatan ko na maka-gawa ng pag-kakamali sa harapan niya. Wa

ig naming dalawa, na wala akong

tinig at tinuon nitong mul

si Lea sa katagang bin

o ba

a ako n

g siya

Wedding Anniversa

on sa aking sarili. Tila ba may nag liparang mga paro-paro sa aking tyan ng sa

ya." Hindi na maipinta ang lawak ng ngiti sa aking labi ng sandaling iyon. Halong sa

**

gawain. Tila ba nag-karoon kaagad siya ng energy na kumilos na gawin ang iba pang mga gawain dahil lamang sa

na si Lea mag handa ng mga pag-kain na iluluto niya

g lagay din ako ng fresh flowers para bigyan ng attraction at ganda ang magiging gabing ito para sa kanilang dalawa

nniversary, na lumipas. Ito lamang ang kauna-unahang beses na mag-sasama at celebrate silang dalawa na mag-kasama kaya't todo talaga ang pag hahanda ni Lea sa araw ito. Yes believe it or not. Ito ang kauna-unahang beses na mag celebrate kaming dalawa ng aming wedding anniversary, dati-rati hindi naman mahala

iti sa labi ni Lea ng pinag mamasdan ang napaka-gandang set-

lam na ni Lea ang labasan ng uwi ng kaniyang asawa sa traba

intana para silipin ang asawa, at ganun na lamang pag kadismaya niya dahil hindi iyon ang s

ilya sa dining habang hinihintay na dumating ang asawa. Nasa-harapan niya ang red wine at red-wine glass.

a pa din ang asawa niya. "Bakit wala ka pa?" Walang-buhay niyang tinig at naka-tingin sa c

it wala

ana ba

t wala pa siya hanggang ngayon. Na dati-rati dumarating ang as

g puso ni Lea, na baka hindi n

i ang kaniyang isipin. Ayaw kong maging negative at

ting

pag-hinaan

awa mo, na darat

ding Anniversary naming dal

an may tinapos pa siyang trabaho sa

a lamang darat

na ang

aniyang mga mata mapungay na dahil sa labis na antok. "Nagugutom na po ako. Wala pa po ba si Daddy? Hin

iyang naawa dito dahil kailangan pa nilang hinta

ay-sabay kaming kakain ngayon ng dinner, labis ang kaniyang pagka-sabik na maka-sama ang Daddy niyang kumain ngayo

i ka pa din po ba kakain? Sabay na po tayong kumain po." Inosen

wi na din siya ngayon." Tugon ko sakaniya at ginulo ko ang buhok ng aking anak, na map

sa bakanteng silya at inasikaso na

ko na siya sa kaniyang silid para patulugin. Nag lakad muli pababa si Lea per

ilaw sa sala, at tinakpan an

na hindi ko maipaliwanag. Naroon pa din ang hinanda kong pagkain na hindi pa din nagalaw, at nawalan

ang balak na sagutin ang mga tawag niya. "Please pick up the phone Mark." Taim-tim kong dasal. "Ple

ko alam kong saan ko siya hahanapin. "Akala ko, sabay tayong mag celebrate ng Anniversary natin? Bakit hanggang ngayon wala ka p

sandaling ito dahil ilang segundo na lama

la at naupo sa couch. Doon niya na l

tanda na may pumasok. Mabilis na bumangon sa kina-hihigaan sa couch, hindi

anong o

uwa ang aking mga mata ng makita

nakita ko ang bulto ng isang tao, na kahit hindi ko gaanon

ng importante umuwi siya. "Mabuti naman at naka-uwi kana. Kumain kana? Nag handa ako ng masarap na hapunan para sa ating dalawa. Tamang-tama sabay na tayong kumain ngayon." k

n ang iba pang ilaw para naman mag karoon ng liwanag. Sabik akong

g Wedding Anniver

asta ang important

pagkain na aking ginawa. Iinitin ko na lamang i

hid na emosyon ang mga mata nito. "Naiintindihan ko naman kong ngayon ka lang naka-uwi dahil siguro marami kang inasikaso na trabaho sa kompaniya mo hindi ba? Huwag kang mag- alala dah

na lumukob sa puso ko ng makita ang w

at nanlilisik

ki

a na naman ako

"Pwede bang itikom mo ang bibig mo Lea?!" Iritado nitong tinig at marah

sa takot na baka may gawin siyang masama sa akin. T

Amo'y na amo'y ko rin ang matapang na amoy ng

ki

naka-uwi dahi

a mag- hahanda ako ng dinner sa ating dalawa, h-hindi ba? Diba sinabihan kita kanina na ngayon a-ang Anniversary nating dalawa. Bakit nag lasing ka pa d-din? Bakit late ka

tong tinig, na tinaga ang puso ko sa sakit. "Iisipin mo talagang uuwi ako ngayon? Sa tingin mo ba mag ce-celebrate ako ng Anniversary

naka-bara sa puso at lalamun

ang sulok ng aking mga mata. Hindi na ako maka-hingga dahil nap

nag handa ako ng pag-kain dahi

apit sakaniya. Doon na nabalot ng takot at nerbyos ang aking puso, na ngayon nasaksihan ko muli ang nanlilisik nitong mga mata sa galit. "Pwede bang tigilan

kong sambit at puno ng inis it

o, hinding-hindi kita mamahalin Lea. Itatak mo sa kokote mo ang bagay na iyan!" B

Pinag-mamasdan ko lamang si Mark sa aking harapan na

nito at tinabig nito ang laman ng lamesa at umalingawng

a pagkain na aking hinanda sa t

iyang tinapon sa sahig ang lahat ng hinanda kong pag-kain sakaniya. "

lato at baso. Umalingawngaw ang malak

ang pagka-basag din ng

ang kaniyang kamay, sa tangka niyang gustong gawin. "P-Please tama na Mark. Please tama

ang kita, pero hanggang sa papel lamang iyon! Huwag mo nang subukan, dahil kahit anong gawin mo, hinding-hindi na mag babago

kirot ng pag-tama ko sa lames

buhok si Mark, at nag martsa ito

g na tiles, at pinag-mamasdan ang mga pag

o sa sakit habang

ng mukha at doon na h

ang kula

awin para tanggapin a

pa din ako